اینتر، یوونتوس، کونته و پیرلو؛ در دربی ایتالیا چه در انتظار ماست؟
هفت‌یک- انتظار می‌رفت که کورس قهرمانی این فصل سری A ارتباط نزدیکی با نتیجه پایانی فصل گذشته داشته باشد. در عوض فاصله کوتاه از فصل قبل به فصل جدید، نبود پیش فصل و تقویم فشرده ناشی از شیوع ویروس کرونا تاثیر خودش را گذاشت. در حالی که در نیمه فصل هستیم، شش تیم شانس فتح اسکودتو را دارند و یوونتوس و اینتر، دو مدعی قهرمانی، که یکشنبه شب باید دربی ایتالیا را برگزار کنند، هنوز در حال تلاش برای بهبود بخشیدن به شرایط‌شان هستند.
آندره‌آ پیرلو باید ایده‌هایش را در طول این روند در تیم قهرمان جا بیندازد و در همین حال آنتونیو کونته موظف است آزمایشات موثری را برای یافتن فرمول قهرمانی که سال گذشته از چنگ تیمش گریخت، به کار بگیرد. معرفی مفاهیم جدید برای پیشبرد تیم‌ها در فضای ناپایدار شیوع همگانی ویروس کرونا بسیار دشوار شده است. هر دو تیم با موانعی بیشتر از آنچه در حالت عادی انتظار می‌رفت، برخورد کرده‌اند.
فراز و نشیب‌های فراوانی وجود داشته است. یوونتوس مرحله گروهی لیگ قهرمانان را با پیروزی 0- 3 برابر بارسلونا در نوکمپ به پایان رسید و 10 روز قبل به فصل بدون شکست- در فوتبال داخلی- میلان، صدرنشین لیگ، پایان داد. با این حال بانوی پیر امتیازاتی را برابر کروتونه و بنوونتو، تیم‌های تازه صعود کرده، از دست داد، نتوانست از پیروزی بزرگش برابر لاتزیو در دقایق پایانی محافظت کند و بدترین شکست خانگی خود در 60 سال اخیر را مقابل فیورنتینا تجربه کرد.
اینتر موفق شد طولانی‌ترین روند پیروزی فصل را به ثبت رسانده و تمامی امتیازات را در هشت بازی متوالی در سری A به دست آورد و بهترین آمار خط حمله باشگاه را پس از سال 1950 به ثبت برساند. گلزنی مشکلی برای آنها نیست… به جز وقتی که بیشتر از هر زمان به آن نیاز دارند. از دست دادن بیش از حد موقعیت‌ها باعث شد که نرآتزوری پس از کسب تنها یک پیروزی در شش دیدار مرحله گروهی لیگ قهرمانان از اروپا حذف شود. آنها تا به حال در 4 دیداری که با شش تیم اول جدول در فصل گذشته داشتهاند، قادر به کسب پیروزی نشدند که شامل شکست در دربی میلان برای اولین بار در تقریبا 5 سال گذشته نیز می‌شود.
قدرت غافلگیرکننده و ضعف زودگذر و گاهی غیرقابل توضیح دو موردی است که این تیم به صورت همزمان از آن برخوردار است. شما هرگز نمی‌دانید که میزان هر یک از این دو مورد تا چه اندازه است. به محض این که یک کرنر به پرتاب اوتی اشتباه ختم می‌شود، همه چیز زیر سوال می‌رود. ثبات نسبی و قابل اعتماد میلان، صدرنشین دور از انتظار لیگ، که بیشترین پیشرفت را در لیگ داشته و در حال حاضر نسبت به بازه زمانی مشابه در سال گذشته 19 امتیاز بیشتر دارد، ویژگی بسیار رشک‌برانگیزی است؛ به ویژه این که یوونتوس (6 امتیاز کمتر) و اینتر (5 امتیاز کمتر) در همین مدت افت کرده‌اند.
این موقعیت از بسیاری جهات موقعیتی بحرانی است. وقتی تغییر قدرت در ایتالیا رخ داد، انتظار می‌رفت که با توجه به حجم سرمایه‌گذاری صورت گرفته در اینتر و تقلید آنها از یوونتوس (با جذب کونته و بپه ماروتا که استاد سابق نقل و انتقالات آنها بود) این تیم بتواند بهترین جایگاه را برای تبدیل شدن به قدرت اول داشته باشد. اینتر قدرتی احیا شده در سری A است و با وجود این که آینده کونته در اواخر فصل گذشته در هاله‌ای از ابهام قرار داشت، اخبار اخیر درباره فروش آینده‌نگرانه بخشی از سهام باشگاه- مشخص نیست که مقدار این فروش زیاد یا کم است- منجر به ایجاد شایعات جدید درباره آینده اینتر حتی با وجود اطمینانی که از ساختار بسیار قدرتمند باشگاه وجود دارد، شده است. از سوی دیگر یوونتوس خودش را در شرایط تعلیق می‌بیند و اطمینان دارد که این پایان 9 سال سلطه این تیم نیست اما آغاز اتفاقی خاص است.
در کنار زمین، کونته باید بر گذشته‌اش، باشگاهی طرفدارش بود، بازوبند کاپیتانی آن را بر بازو داشت و سپس هدایتش را بر عهده گرفت، غلبه کند. این مربی 51 ساله در سال 2012 بار دیگر بانوی پیر را به قهرمانی رساند و از آن زمان هیچکس موفق نشده این جایگاه را از آنها بگیرد. شهرت او به قهرمانی باعث ایجاد انتظاراتی شده که مدیریت کردن‌شان دشوار است و حذف آنها از اروپا باعث شده که اهمیت موفقیت در مسابقات داخلی بسیار بیشتر شود. این در حالی است که تردیدها درباره پیرلو از طرفداری او از اینتر در کودکی نشات نمی‌گیرد- به هرحال دوران اوج او به عنوان بازیکن به شکل جدایی‌ناپذیری با میلان و یوونتوس، دو دشمن قدیمی آنها، گره خورده- بلکه از منتقدانی نشات می‌گیرد که هنوز درباره این که او انتخاب درستی برای چنین کار بزرگی بود، شک دارند؛ خصوصا که این اولین تجربه مربیگری او است. “ایل مائسترو” حداقل دیدگاهی کاملا واضح از سبکی دارد که می‌خواهد یوونتوس به آن شکل بازی کند و از نظر نتایج نیز نمی‌توانست آغاز بهتری در 2021 داشته باشد که با چهار پیروزی متوالی در تمامی مسابقات آغاز شده است.
دیدار روز یکشنبه شبیه هیچ دیدار دیگری نیست. این کینه‌توزانه‌ترین رقابت سری A است که تاریخچه‌ای مسموم دارد و نسخه آخرش قرار است معنای خاصی نیز داشته باشد. در این بازی ما شانس این را داریم که زیر روکش را نگاه کرده و ببنیم که پروژه‌ها در چه جایگاهی قرار دارند، موقعیت این دو تیم کجاست، چه کارهایی انجام شده و چه مناطقی نیاز به پیشرفت دارند. رقابت اینتر برابر یوونتوس حداقل از نظر گل‌های مورد انتظار (xG)، تقابل بهترین خط حمله سری A برابر بهترین خط دفاعی این رقابت‌هاست.
یوونتوس تا به حال تحت هدایت پیرلو در هر دوی سو زمین پیشرفت‌هایی داشته است. آنها از نظر دفاعی به نسبت اواخر فصل گذشته که با اطمینان از فتح اسکودتو فشار چندانی به خودشان نمی‌آوردند، پیشرفت چشمگیری داشتهاند. این تیم حالا کمترین گل‌های مورد انتظار را در هر 90 دقیقه در اختیار حریفان قرار می‌دهد (0.96).
تاریخچه اخیر باشگاه روندهای جالبی را در این زمینه نشان می‌دهد. در فصل 19- 2018 که آخرین فصل حضور مکس آلگری در این تیم بود، آنها فصل را با آماری ضعیف در گل‌های مورد انتظار خودی و حریف به پایان رساندند که بخشی از آن به دلیل قطعی شدن زودهنگام قهرمانی بود. اخراج آلگری منجر به آغازی ضعیف تحت هدایت مائوریتزیو ساری شد که سعی کرد سبک بازی تیم را دگرگون کند؛ با این حال باز هم توانست پیش از اخراجش از این پست، قهرمان سری A شود.
با این که آمار خوب به نظر می‌رسد اما یوونتوس همیشه نتوانسته تاثیرگذاری یک تیم منسجم را داشته باشد. آنها در یک یا دو موقعیت دچار سقوط شده‌اند. دریافت کارت‌های قرمز در شش بازی متفاوت باعث اختلال در برنامه بازی شده، ماتیس دلیخت تا اواخر نووامبر غایب بوده و فاز دفاعی گاهی در شرایط بازگشت از حالت هجومی به مشکل خورده است.
خصوصا در دیدار برابر رم…
فیورنتینا…
و اودینزه که پوشش ناکافی در خط میانی به رودریگو دی‌پل اجازه پیشروی داد؛ هرچند گل این بازیکن پس از بازرسی مجدد به دلیل انجام خطای هند مردود اعلام شد.
در سوی دیگر میدان، دادهها نشان می‌دهد که خط هجومی پیرلو منسجم است و روند صعودی کوچکی نشان از پیشرفت در هفته‌های اخیر دارد- بدون شک یک نیمه بازی برابر ساسولوی 10 نفره در لیگ در این مورد بی‌تاثیر نبوده است. بانوی پیر در زمینه گل‌های مورد انتظار (xG) ایجاد شده در هر بازی سومین خط حمله برتر لیگ را دارد و فقط اینتر و رم عملکردی بهتر از آنها داشتهاند.
کلید قدرت هجومی یوونتوس در فصل جاری آلوارو موراتا، زوج کریستیانو رونالدو، است که پاییز امسال برای دومین بار به این باشگاه برگشت. دوران قبلی حضور موراتا در تورین با شب‌های بزرگی که در لیگ قهرمانان داشت و حضورش در میدان به عنوان بازیکن ذخیره به خاطر آورده می‌شود اما او یک تهدید دوگانه نیز به حساب می‌آید: آمار او در خلق موقعیت و گلزنی بسیار درخشان است. این جنبه از فوتبال او در فصول اخیر با رئال مادرید، چلسی و اتلتیکو مادرید ناپدید شده بود و نتوانسته بود آمار 12 پاس گل در لیگ در دو فصل با یووه را تکرار کند. این بازیکن 28 ساله پس از ترک تورین در 4 فصل تنها 13 پاس گل در لیگ داده بود.
با این حال او حالا به یوونتوس برگشته و این ویژگی دوگانه نیز به فوتبالش بازگشته است. او حالا در 806 دقیقه حضورش در لیگ، 5 پاس گل داده که پیش از این در دوران حرفه‌ای خودش هم بی‌سابقه بود و این بدون توجه به توانایی‌هایش در گلزنی است. گل‌های زده شده و گل‌های مورد انتظار او در طول 90 دقیقه به آماری که پیش از این داشت، بسیار نزدیک است. این آمار بهتر هم می‌شد اگر موراتا در زمان بندی نفوذش یک ثانیه تاخیر نداشت و یک یا دو شوت را چند سانتی‌متر به سمت راست یا چند سانتی‌متر به سمت چپ می‌زد. گل‌های مردود شده و ضرباتی که به تیر دروازه خورده‌اند نیز بخش مهمی از فصل او تا به این جای کار بوده‌اند. در مجموع سهم او در گل‌های مورد انتظار و پاس گل‌های مورد انتظار در هر 90 دقیقه در سری A، 0.86 است که تنها رونالدو و روملو لوکاکو بالاتر از او قرار دارند؛ پیشرفت مهاجم بلژیکی اینتر در تمامی جنبه‌های بازی به اندازه‌ای بود که می‌توان ادعای او درباره حضور در جمع پنج مهاجم برتر جهان را کاملا منصفانه دانست.
آمار آلوارو موراتا در گلزنی و گل‌سازی در فصول اخیر
اینتر با لوکاکو و لائوتارو مارتینز بهترین زوج هجومی لیگ را در اختیار دارد. در مجموع نراتزوری در گل‌های به ثمر رسانده در 90 دقیقه تنها پشت سر آتالانتا قرار دارد و از نظر گل‌های مورد انتظار در 90 دقیقه بهترین تیم لیگ است. شرایط تحت هدایت کونته در این فصل بسیار با ثبات‌تر از نیمه راه فصل گذشته بوده، حتی با این که نتایج کسب شده در آغاز سال 2021- شکست 1- 2 همراه با بدشانسی در زمین سامپدوریا و تساوی پر برخورد 2- 2 در رم که با شکست بین دو نیمه و سپس از دست دادن پیروزی در فاصله 5 دقیقه به پایان بازی همراه شد- به شکل قابل درکی باعث ایجاد این نگرانی در بین هواداران شده که تیم‌شان قرار است یک ژانویه سخت و بدون امتیاز دیگر را در پیش داشته باشد.
جذب اشرف حکیمی با 40 میلیون یورو در سال گذشته باعث خلاقیت بیشتر اینتر شده و سمت راست هر دو تیم با حضور خوان کوادرادو و اخیرا فدریکو کیه‌زا که باعث تمایز یوونتوس در کناره‌های میدان شده، بسیار قدرتمند است. حکیمی، بازیکن تیم ملی مراکش، فقط نسخه بهتری از آمار خوبی که توسط آنتونیو کاندروا به دست می‌آمد، نیست. او فصل گذشته در بروسیا دورتموند در زمینه بازی هجومی پیشرفت قابل توجهی داشت و آمار 5 گل زده و ارسال 10 پاس گل را به ثبت رساند که ترکیبی از 0.5 گل و پاس گل در هر 90 دقیقه بود. این یعنی او در هر بازی در گلزنی تیمش سهیم است. چنین رکوردی برای یک مهاجم قابل احترام است، برای یک هافبک عالی است و برای یک مدافع کناری بی‌نظیر است.
این ترکیب در فصل گذشته باعث شد که او به چهل و یکمین بازیکن برتر هجومی در پنج لیگ معتبر اروپایی از نظر گلزنی و پاس گل در هر 90 دقیقه تبدیل شود و بهترین رکورد را در بین تمامی مدافعان داشته باشد. این آمار در فصل جاری به 0.77 گل و پاس گل در هر 90 دقیقه رسیده که اگر بخواهیم تنها چند نفر را نام ببریم، آماری بالاتر از چیرو ایموبیله (بدون پنالتی)، آندره‌آ بلوتی و ادین ژکو است. در حال حاضر حکیمی در جایگاه هفدهمین بازیکن هجومی برتر لیگ قرار دارد و آمارش فاصله چندانی با هم تیمی‌هایش مانند مارتینز (0.92 در هر 90 دقیقه) و لوکاکو (0.94) ندارد.
چیزی که باعث شده حکیمی تا این حد تاثیرگذار باشد، نفوذش به محوطه جریمه است. نقشه شوت‌های او نشان دهنده بازیکنی است که از شانس‌های سر راهش در بیرون از محوطه شش قدم به درستی استفاده می‌کند، هرچند بخش زیادی از گل‌های او از نفوذ از کناره‌ها به مرکز و هدف‌گیری تیر دورتر دروازه‌بان به ثمر رسیده‌اند.
اوج استفاده او از این ویژگی برابر رم بود که به سمت میانه محوطه جریمه حرکت کرد و یک ضربه چرخشی زیبا را به تیر دروازه زد. آخرین مدافعی که با پیراهن اینتر تا این حد موثر ظاهر شده، مایکون بود و حکیمی همین حالا به رکورد مجموع گل‌های زده او در فصل 10- 2009 که با فتح سه گانه همراه شد، رسیده است.
نکته عجیب برای تیمی که در هفت بازی لیگ در این فصل سه گل یا بیشتر به ثمر رسانده، مواردی است که مانع از پیشرفت آنها شده است. یکی از نکات متناقضی که به کرات دیده شده این است که ضربه‌های پایانی در مواقع حساس از این تیم دیده نمی‌شود. متاسفانه آن ستون‌های بلند آبی در گراف گل‌های مورد انتظار بالا همیشه با پیروزی همراه نبوده است.
محدودیت دیگر مشکلی است که بهترین خط دفاعی فصل گذشته در حفظ کلین شیت به آن برخورده است- اینتر این فصل تنها سه کلین‌شیت داشته است. چطور می‌توانیم چنین چیزی را شرح دهیم؟ خب، آن خط حمله پر انرژی به این معناست که تیم در طول پاییز تعادل درستی نداشت. کونته از ایوان پریشیچ و حکیمی در نقش وینگ-بک استفاده می‌کرد و یک شماره 10 و دو مهاجم نیز در ترکیب حضور داشتند. تیم نتوانست از تجربه آرتورو ویدال و الکساندر کولاروف، دو بازیکن کهنه‌کاری که خریده بود، سود ببرد. بازیکن اهل شیلی پنالتی‌هایی احمقانه داد و بازیکن صربستانی نتوانست در پست مدافع میانی به دفاع تیم کمک کند. وقتی کونته بار دیگر به استفاده از سه مدافع آهنین فصل گذشته شامل الساندرو باستونی، استفان دی فرای و میلان اشکرینیار روی آورد شرایط بهتر شد. حرکات سریع مثلث میانی نیز پرس کردن و مراقبت از دروازه را برای اینتر آسان‌تر کرد.
عامل پیش‌بینی نشده در عدم ثبات اینتر افت محسوس در عملکرد سمیر هاندانوویچ، کاپیتان و دروازه‌بان تیم، است. هرچند عملکرد او تاثیری روی کیفیت شوت‌های دریافتی نداشته، این دروازه‌بان با موهای جوگندمی بدترین فصل خود در پیراهن اینتر را پشت سر می‌گذارد.
به آمار سایت Stats Bomb در فصل 18- 2017 نگاه کنید، عملکرد او از میانگین بهتر بود و به نسبت موقعیت‌هایی که با آن روبرو می‌شد، تعداد گل‌های دریافتی کمتر از حد انتظار داشت. با این حال این فصل تصویر متفاوتی برابر چشم ما قرار گرفت. هاندانوویچ که حالا 36 سال دارد و 18 ماه از قراردادش باقی مانده است، تا به حال عملکردی پایین‌تر از حد متوسط داشته، 23 گل از موقعیت‌هایی دریافت کرده که ارزش دریافت گل آنها بنا بر گل‌های مورد انتظار پس از شوت- که بستگی به جایگاه دروازه‌بان، موقعیت توپ پیش از ارسال شوت و عوامل دیگری دارد- در واقع نزدیک به 20 بوده است.
آمار سمیر هاندانوویچ که نشان از افت محسوس او در فصول اخیر دارد.
وویچک شزنی، دروازه‌بان قدر ندیده یوونتوس، در این زمینه در سری A عملکرد بهتری دارد و این به ما یادآوری می‌کند که معمای قهرمانی نه در درون دروازه بلکه در میانه میدان حل خواهد شد؛ جایی که خط میانی پویاتر از سال گذشته است اما هنوز با چهار هافبک شامل پیرلو، پل پوگبا، کلودیو مارکیزیو و البته ویدال در یووه داشت، قابل مقایسه نیست. بخشی از مشکل پیرلو به عنوان سرمربی یوونتوس اساسا این است که یک پیرلو ندارد.
او در این باره اظهار داشت:” فکر می‌کنم هافبک‌هایی که داریم برای بازی در سیستم دو هافبکه سازگاری دارند. ما رجیستا (هافبکی که از عقب زمین بازیسازی می‌کند) نداریم، ما متزالا ( هافبکی که بیشتر در کناره‌های خط میانی حضور دارد اما شرایط در میانه میدان را نیز مدنظر دارد ) نداریم. ما بازیکنانی داریم که قابلیت بازی در سیستم دو هافبکه را دارند. بنتانکور و آرتور، رجیستا و متزالا نیستند. شاید مک‌کنی تنها متزالای تیم باشد. رابیو هم باید در سیستم دو هافبکه بازی کند.”
مک‌کنی پس از انتقالش از شالکه به این تیم در ماه سپتامبر عملکرد درخشانی داشته، نقشی ترکیبی را بر عهده گرفته که اجرای آن دشوار است و با گلزنی برابر بارسلونا در نوکمپ، میلان در سن سیرو و تورینو در دربی دلا موله خودش را به عنوان مرد موقعیت‌های بزرگ معرفی کرده است. او تا به حال دو گل زده و دو پاس گل داده و این بهترین آمار مشترک هافبک میانی در سری A به حساب می‌آید. میانگین آمار گل‌های مورد انتظار و پاس گل‌های مورد انتظار او در هر 90 دقیقه 0.48 است که در کنار لوییس آلبرتو از لاتزیو و لورنزو پلگرینی از رم قرار می‌گیرد- این نشان می‌دهد که او تا چه اندازه در پی ایجاد موقعیت و گلزنی از خط میانی است.
از قضا کونته بازیکنی شبیه به سبک پیرلو در خط میانی‌اش دارد. مارسلو بروزوویچ فصل چندان با ثباتی نداشته است- بخشی از آن به دلیل آزمون و خطاهایی با شماره 10 برای ایجاد جایگاهی برای کریستین اریکسن بوده که به آن اشاره کردیم. او هنوز مانند پیرلو در طول دوران حرفه‌ای‌اش، تاثیرگذاری خاصی در دیدارهای بزرگ نداشته است- به استثنای پیروزی کرواسی در نیمه‌نهایی جام جهانی 2018 برابر انگلیس- اما بروزوویچ در روز خوبش می‌تواند به تیمش انرژی ببخشد و نمونه‌ای از آن در دربی میلان در فوریه گذشته دیده شد. او توانایی استفاده از ضربات آزاد را دارد و در 4 بازی اخیر در لیگ 5 پاس گل ارسال کرده است.
تاثیرگذاری بروزوویچ در آمارش نیز مشخص است. او نفوذهای عمقی بسیاری- پاس‌ها و دریبل‌ها/ حمل توپ‌ها به یک سوم حریف- به نسبت یک هافبک دارد و این نشانگر نقش کلیدی او در انتقال توپ از دفاع به حمله برای اینتر است. او همچنین در نقش خود به عنوان یک رجیستا خلق موقعیت بسیاری دارد، میانگین پاس گل‌های مورد انتظار او در 90 دقیقه 0.23 است هرچند بار دیگر در این زمینه باید به استفاده او از ضربات آزاد اشاره کرد.
کار بروزوویچ اساسا جابجایی بازی بین بال‌هاست و با این که گاهی برای ارسال پاس‌های محتاطانه مورد انتقاد قرار می‌گیرد اما گاهی در هفته‌های اخیر عملکردی بسیار بلندپروازانه داشته است.
این سبک بازی در برابر اسپتزیا باعث شد که بروزوویچ یک پرتاب اوت از حکیمی را دریافت کرده و سریعا آن را به سمت دیگر میدان برای اشلی یانگ بفرستد که نتوانست توپ را در مسیر خودش قرار دهد.
پیرلو به این سبک پاس‌ها معروف بود هرچند نبوغ واقعی او ارسال پاس‌هایی بود که گاهی به عنوان توپ‌های مورب شناخته می‌شد اما در حقیقت پاس‌های نفوذی برای مهاجمان بود.
بروزوویچ از این ویژگی نیز برخوردار است- این سبک بازی برابر بولونیا نشان دهنده آزاد گذاشتن او در سمت چپ خط میانی است…
چرا که او متعاقبا پاسی را برای نفوذ دیرهنگام حکیمی از پشت مدافعان در سمت راست ارسال کرد که منجر به گل شد.
بروزوویچ همچنین مهارت انفرادی حضور در پست‌های هجومی‌تر را هم دارد که با توجه به عدم توانایی اریکسن در حضور به عنوان شماره 10 اینتر بسیار مفید است.
در این صحنه برابر کورتونه، به نظر نمی‌رسید که پاس خطرناکی برای دانیلو دی‌آمبروزیو، مدافع میانی متمایل به سمت راست، باشد….
اما ناگهان بروزوویچ جلو رفت و گزینه‌ای برای دریافت این پاس نفوذی شد و آنوقت بازیساز اصلی اینتر در نقش یک ترکوارتیستا (بازیکنی که بین هافبک‌های میانی و مهاجمان قرار می‌گیرد) ظاهر شد. به درماندگی هافبک‌های کوروتونه نگاه کنید که با چنین پاس ساده‌ای از هم پاشیده شدند.
پس بخش کلیدی از دیدار یکشنبه شب شامل این خواهد بود که پیرلو چطور برای متوقف کردن بروزوویچ تلاش خواهد کرد؛ خصوصا که وقتی تحلیل پس از بازی پائولو فونسکا، سرمربی رم، را درباره این که تیم کونته چطور در دیدار هفته گذشته برابر بازیکنان او روند بازی را تغییر داد در نظر می‌گیرید. ” اینتر نیمه دوم را با عقب کشیدن بروزوویچ و ویدال به پست‌های دفاعی‌تر آغاز کرد و ما توانایی خودمان برای پرسینگ موثر آنها را از دست دادیم. قرار گرفتن برابر تیمی مانند اینتر وقتی شما توانایی تحت فشار قرار دادن آنها را ندارید دشوار است…”
یوونتوس این فصل به شکل‌های مختلفی برای تحت فشار قرار دادن هافبک‌های دفاعی حریف تلاش کرده است؛ همانطور که پیرلو در پاسخ به این سوال که چطور بازیکنی که باید در پست شماره 10 از کناره‌ها به مناطق میانی میدان حرکت کند را انتخاب می‌کند گفت: « ما این تصمیم را بر این اساس می‌گیریم که مدافعان کناری چطور پیش روی خواهند کرد. اگر الکس ساندرو در حال پیشروی باشد پس ترجیح می‌دهیم بازیکن کناری سمت چپ (مک‌کنی یا آرون رمزی) راست پا باشد تا بتواند به داخل زمین بیاید و اگر خوان کوادرادو در سمت دیگر پیشروی کند برعکس این ماجرا صدق می‌کند.”
بعضی معتقد هستند که شاید کونته سعی کند که از ابتدای بازی دست پیرلو را بخواند و بروزوویچ را به سمت دیگر میدان منتقل کند.
هاله یوونتوس در 18 ماه اخیر درخشان بوده است. حضور رونالدو، تکرار قهرمانی حتی در دوران گذار و تبحر پیروزی در دیدارهای بزرگ حاشیه امن کافی را به آنها داده تا برتری خود را در مدتی طولانی حفظ کنند. ساری در برابر هفت تیم برتر فصل گذشته 22 امتیاز کسب کرد و این آمار برای کونته 21 امتیاز بود. این نشان دهنده تفاوت تیم‌هاست چرا که تمام چیزی که آنها را در روز آخر مسابقات از هم جدا کرد یک امتیاز بود که از نظر آمار نزدیک‌ترین کورس قهرمانی سری A را پس از سال 2002 رقم زد.
با این حال این موضوع به ندرت حس شد چرا که تاثیر روانی دبل یوونتوس برابر اینتر در دربی ایتالیا بسیار عمیق بود. یوونتوس در هر دوی این دیدارها شکننده بود. دیدار اول در میلان در اوایل اکتبر خط پایانی بر آغاز فوق العاده اینتر تحت هدایت سرمربی جدیدش بود- روند ترسناک شش پیروزی متوالی- و وقتی ساری پس از یک ساعت گونسالو ایگواین را برای بازی در کنار رونالدو و پائولو دیبالا به زمین فرستاد به نوعی ابراز برتری یوونتوس بود. بازی برگشت پیش از آغاز قرنطینه در ماه مارس و پس از شکست ویران‌کننده اینتر برابر لاتزیو بود. دیبالا بهترین گل دوران فوتبالش را به ثمر رساند و کونته بر خلاف سبک همیشگی خودش از رسیدن به جام قهرمانی انصراف داد.
البته که هر دو تیم اگر در این سال دشوار و پر از رقابت مراقب نباشند، ممکن است عنوان قهرمانی این فصل را از دست بدهند. احتمال این امر بالاست. بیشتر از نیمی از فصل باقی مانده و اگر بگوییم دربی ایتالیا می‌تواند یک فصل یا پروژه را به پایان برساند، اغراق کرده‌ایم. اما نتیجه دیدار یکشنبه شب در سن‌سیرو دلایل بیشتری برای تردید در عملکرد تیم بازنده و اطمینان به تیم برنده به ما خواهد داد- و اگر بازی با نتیجه تساوی به پایان برسد، می‌توان امسال را سال میلان دانست. این حساس‌ترین دربی پس از مدت‌های طولانی است.