بازخوانی ماجرای جدایی کونته از چلسی؛ یک طلاق 26 میلیون پوندی!

هفت‌یک- بعید است که آنتونیو کونته در اولین بازگشتش به استمفورد بریج با هیچ یک از مدیران چلسی برخوردی داشته باشد. سرمربی تاتنهام از سمت سکوهای شرقی از اتوبوس تیم پیاده شده و بازیکنانش را به سوی رختکن مهمان هدایت می‌کند و بدون شک با به هم زدن مشت با چند نفر از نگهبان‌های آشنا در طول مسیر خوش و بش می‌کند.

در همین حال، مدیران باشگاه میزبان در سمت دیگر زمین آماده تماشای بازی از قسمت مجللی می‌شوند که برای افراد خاص در نظر گرفته شده است؛ احتمالا در یکی از بخش‌هایی که کونته در اوایل تابستان 2017 چند روز پس از کسب عنوان قهرمانی در پایان اولین فصل حضورش در فوتبال انگلیس جشنی به پا کرد. مهمانان آن روز این شانس را داشتند که عکس‌هایی با جام قهرمانی لیگ برتر بگیرند و در حالی که با نوشیدنی‌ها و بوفه باز از خودشان پذیرایی می‌کردند، به صحبت‌های این مربی ایتالیایی درباره قراردادهای جدید، حضور طولانی مدت در این تیم و “تفاهم نظر همه درباره آینده” گوش کنند. البته بخش زیادی از صحبت‌ها درباره نیاز به کار کردن و تلاش بود.

شرایط اینطور پیش نرفت. حالا انتظار می‌رود که هیچ دیداری در راهروها صورت نگیرد تا از مکالمات عجیب و ناخوشایند خودداری شود. با توجه به تمام تنش‌هایی که در دادگاه‌های کار به واسطه اخراج سه سال و نیم قبل کونته به وجود آمده بود، جایی هم برای ملاقاتِ دوباره طرفین این دعوا در پرونده حقوقی‌ای که سه سال به طول انجامید، وجود نداشت. همه طرفین امیدوار بودند با توجه به نحوه به پایان رسیدن این شکایت، به هیچ وجه با هم روبرو نشوند.

هرچند عرض زمین فاصله کافی را برای کسانی که در جایگاه قرار داشتند، ایجاد می‌کرد. با این حال انرژی دیوانه‌وار کونته در کنار زمین همچنان زیر نظر قرار داشت؛ در حالی که او سعی می‌کرد کاری کند تا تیم احیا شده‌اش بازی خود را در دیدار رفت مرحله نیمه نهایی جام اتحادیه به حریف دیکته کند. همه در این گوشه از جنوب غربی لندن می‌دانند که کونته چه تاثیری می‌تواند داشته باشد.

این بازگشت با توجه به بی‌ثباتی چلسی در هفته‌های اخیر چندان به موقع نبود، تزلزلی که با شیوع ویروس کرونا و مصدومیت‌ها یا مصاحبه نامناسب از بازیکنی به وجود آمده که برحسب اتفاق، این مربی ایتالیایی در همان سال‌ها امیدار بود که بتواند او را به این تیم برگرداند. عدم موفقیت در جذب دوباره روملو لوکاکو از اورتون پس از قهرمانی آن فصل یکی از موضوعاتی بود که به عقیده مدیران این باشگاه موجب اولین ناراحتی‌های این مربی شد.

کونته در اولین فصل حضورش در چلسی با این تیم فاتح لیگ برتر شد اما مشکلات خیلی زود از راه رسید.

این آغازی برای پایان راه بود و زمینه‌ساز گلایه‌ها و ناراحتی‌های او در فصل دوم حضورش روی نیمکت شد.

با این حال، ریشه‌های این درگیری در جنگ قدرت بود و منجر به ابراز ناراحتی و اختلاف نظرهایی شد که به شکلی نامناسب در تمام طول فصل دیده می‌شد. این موضوع هر هفته در کنفرانس‌های خبری مشهود بود، حضار مشتاق با دقت و هیجان تمامی این مشاجرات را دنبال می‌کردند و در نهایت به جدایی غیرقابل اجتنابی منتهی شد. حتی در آن زمان هم توافق بر سر پیچیدگی‌های قطع همکاری تنها پس از مشاجره‌های بیشتر پشت درهای بسته در دادگاه حکمیت سرمربیان لیگ برتر به دست آمد. بعدتر یک قاضی متوجه شد که اخراج کونته در واقع غیرمنصفانه بوده و برای پایان دادن به این قرارداد هنگفت اتفاق افتاده است.

حساب‌های این باشگاه- که سال مالی پایان یافته در 30 ژوئن 2019 را پوشش داده و در اوایل سال بعد نزدیک به زمان مشخص شدن تحقیقات دومین دادگاه منتشر ‌شدند – “موارد استثنایی به ارزش 26.6 میلیون پوند” مربوط به “تغییرات در زمینه سرمربی و کادر فنی تیم مردان به همراه هزینه‌های حقوقی مربوطه” را در فهرست خود آوردند.

اخراج کونته و کادر فنی او گرانقیمت‌ترین اخراج در تاریخ فوتبال به حساب می‌آمد.

شاید آغاز چنین چیزی در آخر ارزشش را داشت. تیم کونته در  دومین فصل او پنجم شد و قهرمانی در فینال جام حذفی برای حفظ کار او کافی نبود. اخراج او با انتشار بیانیه‌ای 61 کلمه‌ای در سایت رسمی باشگاه در 13 جولای 2018 تایید شد؛ پس از این که بعضی از بازیکنان تیم اول برای تمرینات پیش فصل برگشته بودند و شرایط آنها از سوی این مربی ایتالیایی مورد آزمایش قرار گرفته بود. اما عملا اخراج او از اوایل فوریه قطعی به نظر می‌رسید، زمانی که نتایج تیم به شکل قابل توجهی افت کرد و اولین تهدیدها درباره از دست رفتن سهمیه لیگ قهرمانان دیده شد.

هر دو دادگاه برگزار شده در سال بعد در نهایت به سود این مربی ایتالیایی به پایان رسید.

پس از چند ماه درگیری درباره شرایط بندهای قطع همکاری او که با توافقی همراه نشده بود، دادگاه اول با حضور هئیت سه نفره حکمیت سرمربیان لیگ برتر در می 2019 برگزار شد و اظهارات هر دو طرف شنیده شد تا درباره غرامت دریافتی احتمالی کونته تصمیم‌گیری شود. بعضی از شاهدان ساعت‌ها سوال و جواب شدند. هر اتفاقی درباره دوران دوساله حضور او که تا حدی بحث‌انگیز بود، هرچقدر هم کوچک، با جزییات قانونی به صورت خلاصه  و جداگانه بررسی شد. می‌توان حس کرد که این جو تا چه حد پرتنش بود، دعواهای حقوقی ناخوشایند.

چلسی مدعی شد که رفتار کونته در طول دومین فصل حضورش، از دخالت در جدایی دیه‌گو کاستا تا شکایت‌های مداوم او درباره عدم حمایت در بازار نقل و انتقالات، عملا باعث شد که او قراردادش را نقض کرده باشد. وکلای این مربی به دنبال اثبات این بودند که رفتار او قصور از وظایفش نبوده و با توجه به این که 12 ماه زودتر از موعد قراردادش اخراج شده، این حق را دارد که حقوق 9 میلیون پوندی معین در قراردادش را تا زمانی که هدایت تیم دیگری را نئپذیرفته یا قراردادش به اتمام نرسیده، دریافت کند.

داوید لوئیز یکی از بازیکنانی بود که در دومین فصل حضور کونته در چلسی جایگاهش در ترکیب اصلی را از دست داد.

علاوه بر این، تیم حقوقی کونته مدعی شد که تصمیم این باشگاه برای اخراج او دو ماه پس از پایان فصل- زمانی که تمرینات پیش فصل از سر گرفته شده و اخراجش امری بدیهی بود- شانس او برای قبول هدایت تیمی دیگر پیش از فصل جدید را کم کرد. کونته تا 31 می 2019 که هدایت اینتر را قبول کرد، روی نیمکت هیچ تیم دیگر ننشست. ضررهای بسیاری به واسط ادعاهای آنها متوجه چلسی شد. این به علاوه غرامت پرداختی به حداقل هشت نفر از دیگر اعضای کادر فنی که همزمان جدا شده بودند – تیم کونته در ابتدا 11 نفر بود- به علاوه هزینه دادرسی هفت رقمی پس از اعلام رای دادگاه به سود این مربی ایتالیایی، باعث افزایش مبلغی شد که در حسابرسی چلسی به آن اشاره شده بود.

پرونده اخراج غیرمنصفانه دیگری از سوی وکلای کونته در اواخر همان سال بار دیگر به صورت محرمانه به دادگاه کار مرکزی لندن برده شد و پل گیلروی و جان مهرزاد به نمایندگی از شرکت منچستری Centrefield LLP وکالت او را به عهده داشتند. لیندزی گوردون نیز به نمایندگی از او در اتحادیه مربیان لیگ در این پرونده حضور داشت. چلسی این ادعا را نپذیرفت و اندرو گلنی، قاضی  این دادگاه، نیز این ادعا را رد کرد که کونته به صورت غیرمنصفانه اخراج شده و حق دریافت جریمه 83682 پوندی و پاداش پایه 1524 پوندی را برای او در نظر گرفت.

با توجه به میزان کم غرامت دریافتی، حداقل در مقایسه با غرامتی که پیش از آن پرداخت شده بود، انگیزه پشت این ادعا صرفا مالی نبود و احتمالا هدف از این کار بیشتر از بین بردن این تصور بود که تمامی این اتفاقات بر دوش او بوده است. او از این حکم راضی بود و در بیانیه‌ای گفت:” من از این نتیجه بسیار راضی هستم. بسیار متاسفم که مجبور به طی کردن روند قانونی شدیم.”

اما با وجود اثبات غیرمنصفانه بودن تصمیم چلسی برای اخراج مردی که برجسته‌ترین قهرمانی از بین پنج قهرمانی لیگ برتر که در دوران مالکیت رومن آبراموویچ به دست آمده را کسب کرده، این باشگاه و سرمربی بدون شک در طول دومین فصل حضور او در استمفورد بریج با هم درگیر بودند. کونته رفتار بدی با دیگران داشت و به صراحت تایید می‌کرد که سبک او مختص همه نیست. این مربی ایتالیایی مدعی بود- و در آن زمان هم این کار را می‌کرد- که هرکس او را به خدمت می‌گیرد باید از قبل بداند که او چه رفتاری دارد.

پس از این که پنجره نقل و انتقالات زمستان 2018 به سمتی پیش رفت که از نظر او ناخوشایند بود، این مربی گفت:” من مردی سیاستمدار نیستم. در عین حال بسیار صادق هستم. اگر سعی در تغییر خودم داشته باشم، زندگی حرفه‌ای من همانجا به پایان می‌رسد. این فرد صادق در هر لحظه بسیار صریح صحبت می‌کند. و اگر شما بخواهید ادا دربیاورید یعنی همیشه سعی می‌کنید واقعیت را مطرح نکنید. تکرار می‌کنم- ترجیح می‌دهم صادق باشم و در هر لحظه واقعیت را بگویم. از افراد جعلی بیزارم.”

او بلافاصله پس از قهرمانی در جام حذفی با پیروزی برابر منچستریونایتد این نکته را شرح داد، دیداری که حدس می‌زد آخرین حضورش روی نیمکت باشد. این سرمربی و مارینا گرانوفسکایا، عضو پر نفوذ هیئت مدیره که مدیر فوتبال باشگاه شده، پس از بازی در جایگاه سلطنتی ومبلی در حین اهدای جام قهرمانی با هم روبرو شده و خیلی سریع و سرد دست دادند.

او گفت:” وقتی شما تصمیم می‌گیرید مربی‌ای مثل من را به خدمت بگیرید، باید بدانید با چه چیزی روبرو هستید. من نمی‌توانم شخصیتم را تغییر دهم.”

او این عبارت “من نمی‌توانم تغییر کنم” را هفت بار در کنفرانس خبری پس از بازی تکرار کرد. هربار کدام از آنها شبیه یک چالش به نظر می‌رسید.

تقریبا تمامی افتخارات ریشه در عملکرد این باشگاه در بازار نقل و انتقالات داشت. کونته قهرمانی چلسی را نوعی معجزه کوچک برای تیمی می‌دانست که فصل پیش از آن دهم شده بود، با وجود خرید قابل توجه انگولو کانته، مارکوس آلونسو و داوید لوییز، مربیگری درخشان و بدون حضور در رقابت‌های اروپایی که باعث شلوغ شدن تقویم بازی آنها نمی‌شد. فروش اسکار به شانگهای باعث شد چلسی در طول آن سال از خرید و فروش بازیکنان سود کرده باشد. قهرمانی در لیگ که با گل پیروزی‌بخش میکی باتشوایی برابر وست برومویچ آلبیون در فاصله دو بازی تا پایان مسابقات به دست آمد، موفقیت مهمی بود.

اما کونته که چهارمین مربی‌ای بود که در اولین سال حضورش در فوتبال انگلیس موفق به فتح لیگ برتر شد، این موفقیت را بستری می‌دید که کار باید از آن آغاز می‌شد. موفقیت به او قدرت داده بود.

او انتظار داشت که هزینه‌های هنگفت روزهای اولیه حضور آبراموویچ در این باشگاه در تابستان 2017 تکرار شود و از هیئت مدیره خواست که برای جذب لوکاکو از اورتون و ویرژیل فن‌دایک از ساوتهمپتون اقدام کند. چلسی معتقد بود که هزینه این دو انتقال بسیار بالاست اما از نظر او هر دوی آنها قابل انجام بودند. او در نوامبر 2020 به دیلی تلگراف گفت که ” با این دو بازیکن می‌توانستیم تیم را تا 30 درصد بهبود ببخشیم”. وقتی منچستریونایتد اقدام به جذب لوکاکو کرد و ساوتهمپتون هرگونه پیشنهادی برای فن‌دایک را رد کرد، او مدعی شد که مدیران باشگاه ” لحظه مناسب برای قرار دادن چلسی در رده‌های بسیار بالا و سپس ماندن در آن سطح برای سال‌های طولانی را از دست دادند”.

ناکامی در خرید لوکاکو یکی از دلایل نارضایتی کونته از مدیران چلسی بود.

به نظر می‌رسید که این سرمربی بازیکنان باتجربه‌ای را هدف گرفته که می‌توانستند به کسب موفقیت فوری در لیگ قهرمانان کمک کنند. او خواهان جذب کایل واکر بود که در نهایت با 50 میلیون پوند به منچسترسیتی رفت. او به لئوناردو بونوچی علاقه داشت که همان تابستان از یوونتوس جدا شد و به الکس اوکسلید چمبرلین توجه داشت که در پی جدایی از آرسنال بود. این بازیکن مثل فن‌دایک به کار با یورگن کلوپ علاقه بیشتری نشان داد. علاقه کونته به الکسیس سانچز، دیگر بازیکن آرسنال، به همراه الکس ساندرو، مدافع کناری برزیلی، در ماه ژانویه نیز همچنان پابرجا بود.

از سوی دیگر، این مربی ایتالیایی خواهان جذب فرناندو یورنته، مهاجم اسپانیایی سوانسی، بود که پیش از این با او در تورین کار کرده بود و هدفش از این کار افزایش تعداد بازیکنان تیمش خصوصا با توجه به ابهام در آینده کاستا بود.

او فکر می‌کرد این انتقال می‌توانست خیلی زود و بدون هیاهو انجام شود اما هیئت مدیره متقاعد نشد که این بازیکن 32 ساله ارزش ارائه پیشنهاد را داشته باشد. تاتنهام در نهایت پیشنهاد بهتری از آنها ارائه کرد و با این که از دست دادن او خیلی فاجعه‌بار به نظر نمی‌رسید اما به احساس ناکامی دائمی این مربی در آن تابستان تبدیل شد. کونته حس کرد که حمایت کافی از تصمیمات او وجود ندارد. این باشگاه هنوز قصد داشت به بهترین شکل ممکن از قوانین فرپلی مالی یوفا پیروی کند و معتقد بود که نیاز به پیشرفت بیشتر تیم ممکن است به اتقافات بسیار بدتری منجر شود. با این حال، آنها ترجیح دادند استعداد جوانی را هدف قرار دهند که می‌توانست پیشرفت کند یا بازیکنانی را جذب کنند که در بازه قیمتی 20 تا 40 میلیون پوند قرار داشتند. آنها حس می‌کردند توقعات کونته به نوعی گرفتن قدرت از دست آنها است.

در طول آن تابستان، در حالی که کونته برای سپری کردن تعطیلات به ایتالیا رفته بود، آنها هدف پیام‌ها و ایمیل‌هایی قرار گرفتند که خواهان دریافت آخرین اخبار درباره قراردادهای پیش رو بود. سپس وقتی مشخص شد که اهداف مدنظر او به این تیم اضافه نخواهند شد، سکوت برقرار شد.

تلاش‌های این باشگاه برای تماس با سرمربی به مدت 10 روز به هیچ نتیجه‌ای نرسید. جوابی به تماس‌های تلفنی داده نمی‌شد. هیچ پاسخی به ایمیل‌ها و پیام‌ها نیز داده نشد. شاید همین باعث ترس و اضطراب آنها و عجله برای تمدید قرارداد پس از بازگشت کونته شد، هرچند باید به این واقعیت توجه داشت که شرایط این قرارداد در واقع با تمدید قراردادی که در اصل سه ساله بود، همخوانی نداشت. این صرفا یک افزایش دستمزد بود. تردیدها از همان زمان شروع شده بود.

یکی از کارمندان باشگاه در پاسخ به این سوال که آن تابستان در شب شروع فصل جدید چطور بود، شرایط آن زمان را اینطور شرح داد:” دشوار. و شما دلیل آن را می‌دانید.”

با این حال چلسی هزینه زیادی کرد. آلوارو موراتا رکورد خرید آن زمان باشگاه را شکست- حتی با این که جوهر قراردادش هنوز خشک نشده بود که کونته به صورت علنی از هری کین، مهاجم تاتنهام، تعریف و تمجید کرد. تیمو باکایوکو پس از فتح لیگ فرانسه با موناکو و صعود به نیمه نهایی لیگ قهرمانان با 40 میلیون پوند به این تیم آمد و جانشین مستقیم نمانیا ماتیچ شد، آنتونیو رودیگر پس از حضور در جام کنفدراسیون‌ها به این تیم اضافه شد و داویده زاپاکوستا و دنی درینک‌واتر نیز دیگر خریدهای چلسی بودند. درینک‌واتر ظاهرا یکی از گزینه‌های کونته به حساب می‌آمد.

اما سطح نارضایتی این مربی در حدی بود که در پیش فصل او خواستار برگزاری یک جلسه شد؛ زمانی که کارهای محدودی انجام شده بود و به نظر می‌رسید که قرار است خریدهای جدید معرفی شوند. در عوض، اجازه همکاری با پائولو وانولی و داویده ماتزونا، هموطنانش، به عنوان جدیدترین اعضای کادر فنی به او داده شد. او کارش را کرده بود.

***

سپس نوبت به کاستا رسید.

کونته و چلسی تمام تلاش‌شان را کردند که این مهاجم برزیلی‌الاصلِ تیم ملی اسپانیا را تا زمانی که می‌توانند در طولِ فصلِ منجر به قهرمانی متمرکز نگه دارند. این مهاجم مدام در پی جدایی بود؛ ابتدا در تابستان سال قبل به اتلتیکو مادرید و سپس به تیانجین کوانجیان که در نیم فصل خواهان جذبش شده بود و سپس بازگشت به پایتخت اسپانیا در پایان فصل. این سرمربی می‌خواست فقط با بازیکنانی کار کند که تعهد کاملی به چلسی داشتند، خصوصا زمانی که آنها به دنبال حفظ دشوار قهرمانی لیگ بودند. کاستا این کار را دشوار می‌کرد.

کونته در ابتدای تابستان 2017 با فرستادن پیامکی به دیه‌گو کاستا به او اطلاع داد که نیازی به او ندارد.

این مهاجم در برهه‌ای مدعی شد که دچار مصدومیت از ناحیه کمر شده، موضوعی که از سوی کادر پزشکی باشگاه رد و او برای بازی مقابل لسترسیتی کنار گذاشته شد. اما این بازیکن و باشگاه تا تابستان با هم سر کردند؛ حتی با این که کاستا تنها روی هشت گل از 22 گل زده چلسی پس از سال جدید تاثیرگذار بود. او نقش اصلی در جشن‌های قهرمانی بود- حتی تهدید کرد که کپسول آتش نشانی را در وسط هاوثورنز رها می‌کند تا کونته کنفرانس خبری پس از بازی را کوتاه کرده و به مهمانی در رختکن بپیوندد- و در جریان شکست در فینال جام حذفی برابر آرسنال گلزنی کرد. اما با توجه به این که تا پیش از آن بسیار سرکش بود، همیشه احتمال فروشش وجود داشت.

با این حال، تصمیم کونته برای ارسال پیام به کاستا و اطلاع دادن این موضوع به او که دیگر جایی در برنامه‌هایش برای دفاع از عنوان قهرمانی ندارد، بهت هیئت مدیره را به همراه داشت. این پیام بدون تایید مدیران ارسال شده بود. این باعث شد که آنها راه فراری در بازار نداشته باشند و از نظر مدیران، پایین آوردن ارزش موقعیت مذاکره این باشگاه با مشتریان بالقوه بود، حتی با این که آنها در نهایت توانستند مبلغ قابل توجهی از اتلتیکو مادرید برای فروش این بازیکن دریافت کنند. ذات توهین‌آمیز این پیام که بین بازیکنان دست به دست می‌شد باعث شگفتی اعضای تیم هم شد.

در واقع وقتی فصل دوم شروع شد، بسیاری از بازیکنان از فشار بازی تحت هدایت کونته به زانو درآمدند. آنها درخواست‌های کونته برای خرید بازیکن در پنجره نقل و انتقالات زمستانی را می‌شنیدند، در حالی که چلسی در 31 دسامبر در رده دوم قرار داشت و انتظار می‌رفت که حداقل سهمیه لیگ قهرمانان را به دست آورد. مایکل اِمِنالو، مدیر فنی این باشگاه و شخصی که رابط خوبی بین هیئت مدیره و سرمربی به حساب می‌آمد، در ماه نووامبر جدا شد و این اتفاق فاصله بین کونته و مدیران بالادستی او را تشدید کرد. این احساس که آنها به طور مداوم در حال کشمکش بودند، طاقت‌فرسا شده بود.

چلسی در تابستان 2017 بازیکنانی مانند زاپاکوستا و مارکوس آلونسو را به خدمت گرفت اما این خریدها باعث رضایت کونته نشد.

نام چلسی در کنار خریدهای جدید مثل الکسیس سانچز و ساندرو به گوش می‌رسد و سرچشمه این اخبار معمولا از ایتالیا بود اما در عوض امرسون پالمیری، اولیویه ژیرو و راس بارکلی به این تیم اضافه شدند. بعضی از بازیکنان از تجدید قوا در نیم فصل استقبال کردند. اما این اتفاق برای دیگر بازیکنان چیز جز یادآوری مداوم این موضوع نبود که این سرمربی فکر می‌کند بازیکنانی که در اختیار دارد به اندازه کافی خوب نیستند.

این اختلاف نظر در طول آن فصل دشوار به احساس ناراحتی و پریشانی اضافه کرد. دایوید لوییز، که در  روزهای شادتر فصل قبل یکی از بازیکنان کلیدی بود، در سه ماه آخر آن فصل تنها 9 بازی در لیگ برتر در ترکیب اصلی قرار گرفت و پس از شکست 1-4 برابر واتفورد دیگر در میدان حاضر نشد. کونته از واکنش این مدافع میانی به تعویض شدن در جریان تساوی 3-3 برابر رم در لیگ قهرمانان در اواسط اکتبر ناراحت بود. وقتی تیم او در دیدار برگشت، اولین بازی‌ای که او پس از جدایی از تیم ملی ایتالیا به کشورش برمی‌گشت، با نتیجه 0-3 شکست خورد، به وضوح نارضایتی‌اش را در جلسه تیمی برای بررسی مشکلات ابراز کرد و باعث افزایش تنش‌ها شد.

از نظر او، این تیم در آن شب هیچ عطش، ثبات و انگیزه‌ای نداشت. دفاع آنها نتوانست در غیاب حفاظ خط میانی که معمولا از سوی کانته ایجاد می‌شد، راه حلی پیدا کند. داوید لوییز ظاهرا سعی کرد دلایلی برای مشکلات خط دفاعی بیاورد اما کونته به او اعتنایی نکرد چون در شرایطی نبود که اجازه مطرح کردن سوالات را بدهد. حال او زمانی بدتر شد که متوجه شد کِنِدی- وینگ-بک جوانی که پس از انتشار دو ویدیوی توهین‌آمیز از تور پیش فصل در چین به خانه فرستاده شده بود- در وسط این جلسه در حال خمیازه کشیدن است. این اتفاق به سرزنش‌های پر از خشم او دامن زد.

برای کامل کردن این مثلث برزیلی‌های ناراضی، ویلیان هم از این تیم کنار گذاشته شد. رابطه او با این سرمربی به حدی خراب شده بود که پس از قهرمانی در جام حذفی، عکسی از مراسم جشن پس از بازی در صفحه اینستاگرامش منتشر کرد و سه علامت جام را درست در جایی قرار داد که تصویر کونته را در این عکس بپوشاند. ویلیان بعدها در ادعایی غیرقابل باور تقصیر این اتفاق را به گردن دختر کوچکش انداخت که ظاهرا در حال بازی با تلفن همراه او بود.

ویلیان نارضایتی‌ش از کونته را با انتشار عکسی از جشن قهرمانی چلسی در جام حذفی که چهره این مربی با چند ایموجی پوشیده شده بود، نشان داد.

با این حال، هیئت مدیره باور داشت که اگر کونته در آخرین سال قراردادش هم در این تیم بماند، بازیکنان کلیدی خواهان جدایی در تابستان خواهند شد. هرچند، بیشترین مشکل در واقع دورنمای از دست دادن ادن هازارد، ستاره تیم، بود که آنها امید داشتند قرارداد جدید با دستمزد 300 هزار پوند در هفته او را در استمفوردبریج حفظ کند. در جریان شکست 0-1 برابر منچسترسیتی از این بازیکن خواسته شده بود که در پست شماره 9 کاذب بازی کند، در حالی که ژیرو و موراتا از روی نیمکت تماشاگر این بازی بودند. او تمام تلاشش را کرد اما در مقاطعی از فصل کاملا مشخص بود که هازارد ایمانش را از دست داده است. این باعث شد که زنگ هشدار به صدا دربیاید.

شاید جدیت سبک کونته پس از مدتی آزاردهنده شد. شاید محدودیت‌هایی وجود داشت چون وقتی نتایج ضعیفی به دست آمد، اختلاف نظرها خیلی زود نمایان شدند. رودیگر در یک مصاحبه تلویزیونی سبک تیم را زیر سوال برد و کنار گذاشته شد. بازیکنان بزرگ تیم از این شکایت داشتند که حجم تمرینات و آنالیزهای تاکتیکی هفته‌های خالی بدون بازی اروپایی چلسی که باعث شلوغ‌تر شدن برنامه این تیم نسبت فصل قبل شده بود را پر می‌کرد و به ندرت متوقف می‌شد؛ حتی با این که بازی‌های بیشتری در پیش بود. به نظر می‌رسد که بازیکنان تیم دائما با هم هستند؛ چه در آماده‌سازی پیش از دیدارها در هتل در شب بازی‌‌ها یا حتی در شب‌های پس از بازی. گاهی حتی در نزدیکی محل زندگی کسانی که در این دورهمی‌ها حضور داشتند. راه فراری وجود نداشت.

شکست در ویکِرِیج رود در اوایل فوریه با نتیجه 1-4 در چهل و یکمین بازی فصل این تیم یک سقوط واقعی بود. آنها فصل گذشته در همین مقطع 29 بازی انجام داده بودند و گروهی از بازیکنان ارشد خواستار چند روز تعطیلی برای بهبود شرایط روحی شدند. کونته که تیمش را متهم به بازی با ترس کرده بود این ادعا که حاضر به اصلاح سبکش نیست را رد کرد- او تاکید کرد این گروه “بسیار کمتر تلاش می‌کند” – اما به آنها اجازه استراحت داد.

همه احساس می‌کردند که رابطه کونته با هیئت مدیره خراب شده است. شک و تردید در تمام باشگاه ریشه دوانده بود. ناراحتی و آشفتگی همه را فرسوده کرده بود. تیبو کورتوا، دروازه‌بان چلسی، پس از قهرمانی در جام حذفی این موضوع را تایید کرد. او گفت:” نیاز به شفاف‌سازی هست تا همه متوجه شوند باشگاه در چه مسیری پیش می‌رود. این چیزی است که ما در این فصل از آن برخوردار نبودیم. همیشه شایعاتی درباره همه به گوش می‌رسید و دفاع از قهرمانی به این شکل کار آسانی نیست. شما پیش و پس از بازی‌ها با سوالاتی روبرو می‌شوید و در نهایت این موضوع روی گروه تاثیر می‌گذارد. ما این را در داخل کوبهام حس کردیم.

گاهی روحیه منفی وجود داشت و حفظ روند رو به رشد در این شرایط سخت است.”

زمانی که لحن کنفرانس‌های خبری کونته تغییر کرد و تمرکز او دیگر روی مسائل سردرگم کننده بیرونی نبود و به تلاش تیمش برای حضور در جمع چهار تیم صدر جدول معطوف شد، خیلی دیر شده بود.

این بازیکنان خودشان به محض پایان لیگ متوجه تغییر این گارد شدند. برخلاف چیزی که انتظار می‌رفت، هیچ بیانیه‌ای صادر نشد. بازیکنان چلسی که در اردوی تیم‌های ملی کشورشان در جام جهانی حضور داشتند، در سکوت ابراز شگفتی کردند. این سوال برای بعضی از آنها پیش آمده بود که آیا این نوعی انتقام از غیبت کونته بدون هیچ توضیحی در سال گذشته است یا خیر اما در واقع این اتفاق به دلیل پیچیدگی‌ها در مذاکرات جذب مائوریتزیو ساری از ناپولی بود.

عملکرد کونته در دومین فصل حضور در استمفوردبریج هازارد را به جدایی مصمم‌تر کرد.

این باشگاه شاید به پا پیش گذاشتن یک مشتری قدرتمندتر دیگر امیدوار بود- ایتالیا، رئال مادرید، پاری‌سن‌ژرمن و حتی ناپولی- شاید پیشنهادی برای جذب این مربی ایتالیایی به آنها ارائه می‌کردند و در این صورت جدایی بسیار بهتری رخ می‌داد. در عوض، همه تمرکزها روی جام جهانی روسیه بود و همه جا در سکوت فرو رفته بود. با این حال، بسیار مضحک بود که کونته باید برمی‌گشت، به قراردادش احترام می‌گذاشت و بر شروع تمرینات پیش فصل نظارت می‌کرد.

بازیکنان تیم اول که در جام جهانی حضور نداشتند تنها کمی بیشتر از یک هفته زودتر مطلع شدند که باید در روز شنبه 7 جولای برای انجام آزمایش‌های پیش فصل حاضر شوند و تمرینات دو روز بعد شروع می‌شد. این سرمربی می‌خواست تیمش در تاریخ 9 جولای برگردد اما وقتی بازیکنان برای انجام آزمایش‌های جسمانی برگشتند در دفترش در کوبهام حضور داشت. او و کادر فنی‌اش روز دوشنبه با قدرت کارشان را شروع کردند. در آخر همان هفته ساری در مسیر حضور در این باشگاه قرار داشت، کونته رفته بود و پرونده‌های دادگاهی در راه بودند.

***

کونته اوایل این هفته از احساسش درباره اولین بازگشت به استمفوردبریج صحبت کرد، جایی که به گفته او هنوز در قلبش جای دارد. با توجه به نتیجه دو دادگاه، او دلیلی برای پشیمانی ندارد. او از چلسی تشکر کرد که فرصت اولین تجربه حضور در فوتبال انگلیس را به او داد و تاکید کرد که کل این تجربه “باعث بهتر شدن من به عنوان یک فرد و یک مربی شد”. با گوش دادن به صحبت‌های او درباره این دو سال متلاطم، به سختی می‌توان ناراحتی و پشیمانی‌ای از نحوه پایان یافتن آن حس کرد- حتی اگر در اعماق قلب هر دو طرف زخم‌هایی از آن 12 ماه پایانی‌ای مانده باشد که در کنار هم سپری کردند.

او گفت:” وقتی شما سرمربی تیمی هستید، امید دارید که سال‌ها آنجا بمانید. من دو فصل فوق‌العاده را با چلسی سپری کردم. فصل اول پس از قرار گرفتن در جایگاه دهم در فصل پیش از آن، با تیمی قهرمان لیگ شدیم که در آن زمان بهترین تیم لیگ برتر نبود. فصل دوم قهرمان جام حذفی شدیم. کاری عالی با چلسی انجام دادیم اما گاهی این کافی نیست.

وقتی باشگاهی تصمیم می‌گیرد شما را برکنار کند، باید احترام بسیاری برای این تصمیم قائل باشید. می‌توانید ناامید و کمی ناراحت شوید اما باید برای تصمیمی که باشگاه گرفته احترام قائل باشید.” این احترام با عزم راسخ برای دفاع از حقش و مطرح کردن شکایتی همراه بود که حس می‌کرد حق او است.

جدایی کونته از چلسی چندان دوستانه نبود اما خیلی‌ها در استمفوردبریج هنوز او را فراموش نکرده‌اند.

اما واکنش هواداران چلسی که زمانی از حرکات جذاب این مربی ایتالیایی در کنار خط به وجد می‌آمدند به اولین بازگشت او به این ورزشگاه به همراه تاتنهام در این ماه چه خواهد بود؟ دن سیلور، دارنده بلیت فصل این باشگاه، گفت:” من هرگز اولین فصل او در چلسی را فراموش نخواهم کرد، چیزهایی مثل شیرجه او به سمت جمعیت پس از اولین بازی برابر وستهام- او جذاب، فوق العاده و درخشان بود. اما دومین فصل فاجعه بود.

خریدها، بازی در سیتی که آنها اصلا حاضر نشدند… و هرکسی که به تاتنهام برود برای من مرده است. تاتنهام قبرستان سرمربیان ماست.

نحوه پایان کار کونته در چلسی شاید بسیاری از پل‌های پشت سر با هواداران این تیم را خراب کرد؛ این واقعیت که او از باشگاه درخواست غرامت کرد و این روند برای مدتی طولانی ادامه داد. علیرغم قهرمانی در لیگ، او در حال حاضر مربی محبوبی نیست. درست مثل ژوزه مورینیو، وقتی به تاتنهام می‌روید، دیگر هیچ احترامی نمی‌ماند.”

رفتار دیگران کمی مسالمت‌آمیزتر است. دارن مانتل از فن‌کست چلسی اضافه کرد:” من فکر نمی‌کنم خصومت یا توهینی نسبت به او شکل بگیرد. او فصل را در فاصله 15 امتیازی منچسترسیتی تحت هدایت پپ گواردیولا تمام کرد… فکر نکنم این چیزی باشد که به واسطه نحوه جدایی او لکه‌دار شود. ما اخراج‌ها را درست مدیریت نمی‌کنیم. این باشگاه باید یک فصل دیگر به او فرصت می‌داد تا مسائل حل شود.”