گزارش تحلیلی: در نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ باید منتظر چه اتفاقاتی باشیم؟

هفت‌یک- و در نهایت چهار تیم باقی ماندند. پس از یک هفته فوتبالی که هیجانی متناوب ایجاد کرد و به اندازه‌ای که امیدوار بودیم لحظات دراماتیک به همراه نداشت، حالا می‌دانیم که مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان به چه شکل خواهد بود.

اتلتیک مانند همیشه ویژگی‌های جامع بسیاری در فرصت کوتاه پیش رو درباره این دیدارها در اختیار شما قرار خواهد داد اما این واکنش فوری ما پس از دیدارهای چهارشنبه شب است…

***

پاری‌سن‌ژرمن- منچسترسیتی

سوال مهم در اینجا این است که ذهن‌های قدرتمند دوران مدرن چه لقبی برای این بازی در نظر خواهند گرفت. ال پلاستیکو؟ ال کَشیکو؟ (توضیح مترجم: El Cashico از ترکیب Cash به معنی پول نقد و ال‌کلاسیکو ساخته شده است) نزاع نفت احتمالا کمی تند و تیزتر باشد اما شاید ما نباید هیجان زیادی داشته باشیم. نتیجه هرچه باشد، بدون شک رنگ و بوی ژئوپولتیکی متمایزی در این بازی وجود خواهد داشت- واقعیت هم با توجه به میزان جذابیت و تمایل به همکاری که دو باشگاه در قلمروی ورزشی از خود نشان داده‌اند، همین است.

اتفاقات هیجان‌انگیز زیادی هم در زمین وجود دارد. یکی از آنها تضاد جالب‌توجه برنامه هجومی این تیم‌هاست. بالغ بر 90 درصد تکیه منچسترسیتی شامل تمامی بخش‌های قابل معاوضه و کارهای ترکیبی برعهده خط میانی است. قدرت ستاره‌ها هم در بازی این تیم نقش دارد اما به طور مساوی پخش شده است. گل‌ها هم همینطور هستند: 10 بازیکن متفاوت در این فصل لیگ قهرمانان برای آنها گلزنی کرده‌اند و فقط فران تورس (با 4 گل) تعداد گل‌هایش را به بیشتر از سه رسانده است.

شیرینی رسیدن به نیمه‌نهایی برای بازیکنان پی‌اس‌جی با گرفتن انتقام از بایرن مونیخ دوچندان شد.

مانند تابستان گذشته، به نظر نمی‌رسد که پی‌اس‌جی خط میانی داشته باشد چرا که تاکتیک‌ آنها اساسا “چهار دفاع به علاوه نیمار” است. مائوریسیو پوچتینو آنها را منسجم‌تر کرده اما آنها همچنان بیشتر تیمی هستند که روی حملات انفجاری کار می‌کنند تا این که کنترل فوق‌العاده‌ای روی بازی داشته باشند. البته که این خوب است و با توجه به تهدیدهای ایجاد شده توسط کیلیان امباپه و نیمار که در 14 گل از 21 گل زده پی‌اس‌جی تا به اینجای مسابقات را به ثمر رسانده‌اند، از خوب هم بهتر است.

پی‌اس‌جی می‌تواند روی ضدحملات با تعداد نفرات بالا نابودکننده باشد و باید در برابر سیتی که در اکثر مواقع بازی مالکیت توپ را در اختیار دارد، همین شیوه را پیش بگیرد. پس سرنوشت این دیدار توسط دو سوال تعیین خواهد شد. سوال اول این که آیا دفاع سیتی که مانع از تاثیرگذاری درخشان ارلینگ هالند در دیدار برابر بروسیا دورتموند شد، برابر امباپه و یارانش هم به همین خوبی عمل خواهد کرد یا خیر. این موضوع احتمالا بسیار به آنها کمک خواهد کرد که پی‌اس‌جی نفوذهای زیادی از کناره‌ها ندارد و این یعنی مدافعان کناری می‌توانند به میانه میدان بیایند و در مقابله با نیمار به رودری کمک کنند.

شاگردان پپ سرانجام طلسم چند فصل اخیر را شکستند و به نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ رسیدند.

سوال دوم این که آیا پی‌اس‌جی استحکام کافی برای ایستادگی برابر موج حملات سیتی را دارد یا خیر. بازگشت مارکینیوس شانس آنها را افزایش خواهد داد اما خط دفاعی این تیم خصوصا در پست‌های مدافعان کناری هنوز نامطمئن به نظر می‌رسد. آنها برابر بایرن‌مونیخ خوش شانس بودند و با این حال در مجموع دو بازی رفت و برگشت سه گل دریافت کردند؛ کیلور ناواس در برابر سیتی ثابت می‌کند که مستحق دریافت تمامی دستمزدش هست.

اگر این بازی، دیداری درگیرانه شود، پوچتینو می‌تواند حداقل به تجربه قبلی خودش روی بیاورد. آخرین دیدار او با سیتیِ گواردیولا در لیگ قهرمانان همان یک چهارم نهایی دیوانه‌وار و پرهیاهوی فصل 19- 2018 بود که او هدایت تاتنهام را بر عهده داشت. البته آن داستان هم به خوشی ختم نشد (توضیح مترجم: تاتنهام در فینال آن فصل 2-0 مغلوب لیورپول شد) اما او تنها کسی نیست که سعی می‌کند بار این رقابت را از روی دوشش بردارد. هر دو تیم حس می‌کنند که به اندازه کافی در مراحل حذفی اروپا تجربه و درس گرفته‌اند. هرچند فقط یکی از آنها می‌تواند جایی در مراسم فارغ التحصیلی داشته باشد.

***

رئال‌مادرید- چلسی

با نهایت احترام برای پورتو، چلسی بهترین قرعه در یک چهارم‌نهایی را داشت و صعودش پس از دو گل در بازی رفت در خانه حریف قطعی به نظر می‌رسید. پیروزی 1- 2 در مجموع دو بازی رفت و برگشت چندان مطلوب نبود اما سطح آسودگی کامل آنها را از بین برد: گل تماشایی مهدی طارمی در لحظات پایانی امیدی به پورتو داد و همین نکته آموزنده این دیدار بود.

هرچند ماموریت بعدی بسیار ترسناک‌تر است. رئال مادرید پس از عبور از زمستانی دشوار حالا راه افتاده و با گریزناپذیری معمول انتهای فصل پیش می‌رود. از هم گسیختگی آنها در مرحله گروهی لیگ قهرمانان محو شده است. آنها برابر آتالانتا بی‌رحم ظاهر شده و در دیدار رفت برابر لیورپول حتی از آن هم بهتر بودند، ریتم بازی را کنترل کرده و از هر اشتباهی استفاده کردند.

گل تماشایی طارمی سرانجام باعث باز شدن دروازه چلسی مقابل پورتو شد اما نتوانست مانع از صعود آبی‌ها به نیمه نهایی شود.

آمادگی رئال مادرید- در مسابقات داخلی هم به اندازه اروپا- با توجه به فهرست بلند مصدومان درخشان‌تر به نظر می‌رسد. در بین چهار مدافع آنها در آنفیلد فقط یک بازیکن (فرلان مندی) بود که اگر همه آماده بودند، باز هم انتظار حضورش در ترکیب اصلی می‌رفت. سرخیو راموس و رافائل واران در صورت بازگشت به موقع از مصدومیت به احتمال زیادی در نیمه‌نهایی حاضر خواهند بود اما این که فدریکو والورده، ادر میلیتائو و ناچو توانستند مقابل حملات لیورپول بایستند، نشانه پیشرفت اخیر تیم تحت هدایت زین‌الدین زیدان است.

بازیکن دیگری که قصد دارد آمادگی‌ خود را در هفته‌های پیش رو ثابت کند، ادن هازارد است که بدون شک دیدار برگشت در استمفوردبریج برای او موقعیتی احساسی خواهد بود. هرچند مشکلات او در مادرید چنان جدی بوده که حتی اگر در فهرست حاضر باشد هم بعید است جایی در ترکیب اصلی پیدا کند. وینیسیوس جونیور شایستگی‌اش را ثابت کرده و می‌توان انتظار داشت که دیدار دوباره تیبو کورتوا و متئو کواچیچ با تیم‌های سابق‌شان را تحت تاثیر قرار خواهد داد.

بخشی از چالش در این بازی برای چلسی حفظ مالکیت توپ برابر تیمی با بلندپروازی‌های مشابه است. اتلتیکو مادرید و پورتو تا حدی مطابق میل توماس توخل پیش رفتند، از حفظ مالکیت توپ دست کشیده و به چلسی اجازه دادند که بازی خود را دیکته کند. با توجه به کیفیت و تجربه خط میانی رئال مادرید- علاوه بر تسلط عددی احتمالی آنها در میانه میدان- شاید برنامه متفاوتی در اینجا مورد نیاز باشد. این می‌تواند همان دیداری باشد که فشارها را از میان بردارد و زمینه‌ساز پرواز تیمو ورنر شود.

واکنش‌های تیبو کورتوا نقش مهمی در بسته ماندن دروازه رئال در آنفیلد و رسیدن این تیم به نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ داشت.

توخل که هیجان و اضطرابش در کنار زمین تضاد جالبی با سکون و آرامش زیدان دارد، بدون شک برنامه‌ای هوشمندانه تدارک خواهد دید. اما در دیدار برابر رئال مادرید، هرگز همه چیز فقط به تاکتیک‌ها بستگی ندارد. آنها در رقابت‌های اروپا از حس برتری نسبت به رقبا برخوردارند و تجربه‌شان نیز از چنین حسی حمایت می‌کند. بازیکنان مادرید در مجموع 43 مدال قهرمانی لیگ قهرمانان دارند و این عدد در بین بازیکنان چلسی سه مدال است.

این حافظه غریزی و تکرارشونده اهمیت زیادی دارد خصوصا چون تمرکز آن روی شاکله اصلی تیم است: از راموس در دفاع تا آن مثلث خط میانی تاریخی و کریم بنزما در خط حمله. چلسی چند بازیکن باتجربه و باهوش در دفاع دارد اما حضور در این مرحله برای اکثر بازیکنانش تجربه جدیدی به حساب می‌آید. آنها باید بدون هراس و متمرکز باشند. شاید حتی این هم کافی نباشد: به هرحال لیورپول به تازگی نشان داد که آزار دادن مادرید در وسط هفته تا چه حد دشوار است.