در ستایش آگوئرو؛ سیتیِ جدید با او آغاز شد
هفت‌یک- سرخیو آگوئرو 181 گل در لیگ برای منچسترسیتی زده اما یکی از آنها کافی بود تا او را به اسطوره تبدیل کند. آگوئرو هر کار دیگری هم در آن فصل کرده بود، آن گل در روز آخر فصل 12-2011، نفوذ برای دریافت تنها پاس گل ماریو بالوتلی در آن فصل، با درخششی اجتناب‌ناپذیر و رد کردن توپ از روی بدن پدی کنی به سمت دروازه باعث می‌شد که نام او با حروف طلایی در تاریخ باشگاه نوشته شود. هرچند چیزهای بسیار دیگری در کنار این موضوع وجود دارد.
اما اجازه دهید با آن گل در وقت‌های تلف شده در پایان اولین فصل حضورش در ورزشگاه اتحاد شروع کنیم؛ گلی که دوران جدیدی را در فوتبال انگلیس آغاز کرد. آگاهی او را ستایش کنید، حرکت او را ستایش کنید، راهنمایی او به بالوتلی را ستایش کنید، شوت او را ستایش کنید اما بیشتر از هر چیز باید آرامش او در آن لحظه را مورد ستایش قرار داد؛ این بازیکن در زمانی که سرنوشت فصل بستگی به یک ضربه از سوی او داشت هرگز طوری رفتار نکرد که انگار به خودش شک داشته باشد. و این رفتار در سیتی رخ داد؛ باشگاهی که همیشه با شک و تردید تعریف شده؛ باشگاهی که ضرب المثلی برای شکست بوده، باشگاهی که گفته می‌شد در بسیاری موارد مسیر اشتباه را رفته و معمولا هم همینطور بوده است. آن بازی برابر کویینز پارک رنجرز حالا به عنوان آخرین نبرد بین سیتی قدیمی و جدید شناخته می‌شود.
وظیفه مشخص شده بود: پیروزی برابر تیمی در خطر جدی سقوط، تیمی که در 13 بازی از 18 بازی خارج از خانه آن فصل شکست خورده، برای کسب جام قهرمانی. و با این حال سیتی در طول 90 دقیقه با وجود تمام تلاشی که داشت در این زمینه موفق نبود، حتی پس از این که جویی بارتون اخراج شد و کویینز پارک رنجرز 10 نفره به کار ادامه داد. این بازی می‌توانست به لیست بزرگ شکست‌های سیتی اضافه شود: بردن توپ به گوشه زمین توسط استیو لوماس برای محافظت از تساوی تیم در حالی که آنها به پیروزی برای بالا رفتن احتیاج داشتند، گل به خودی جیمی پالوک، بازی کردن دیوید جیمز در خط حمله (توضیح مترجم: استیوارت پیرس، سرمربی منچسترسیتی، تلاش کرد که در آخرین هفته فصل 05- 2004 در دیدار برابر میدلزبورو به یک پیروزی حیاتی دست پیدا کند و نیکی ویور، دروازه‌بان دوم خود، را جانشین کلودیو رینا، هافبک تیمش، کرد. به این ترتیب دیوید جیمز، دروازه‌بان اول 195 سانتیمتری این تیم، به عنوان مهاجم نوک تیم با پیراهنی که شماره یک روی آن نقش بسته بود، در زمین حضور پیدا کرد)، دریافت هشت گل در میدلزبورو، تساوی 2- 2 برابر QPR در سال 1998 که آنها را به منطقه سقوط در لیگ دسته دوم کشاند…. اما این اتفاق رخ نداد چون آگوئرو قدرت کافی برای زدن ضربه‌ای محکم اما زمینی به توپ را داشت که از زیر دست چپ کنی عبور کند.
گل آگوئرو مقابل کوئینزپارک رنجرز که به قهرمانی سیتی در فصل 12-2011 منجر شد، فراموش‌نشدنی‌ترین لحظه تاریخ این باشگاه است.
احتمالا هیچ بازیکن دیگری در تاریخ باشگاه نیست که هواداران سیتی در آن لحظه ترجیح می‌دادند توپ به دست او برسد. آن ضربه گل سی‌ام فصل او در تمامی رقابت‌ها بود؛ آماری که این بازیکن در هفت سال بعدی توانست چهاربار با آن برابر شده یا از آن عبور کند. ثبات او قابل توجه است. آگوئرو از سال 2007 تا فصل جاری توانست هر سال تعداد گل‌های خود را دو رقمی کند (و با توجه به دو ماه باقی‌مانده غیرممکن نیست که بتواند هفت گل مورد نیاز دیگرش را نیز به ثمر برساند). در همه فصول به جز دو فصل توانست بیشتر از 20 گل به ثمر برساند. او مدت‌هاست که از اریک بوک عبور کرده و رکورد بهترین گلزن تاریخ باشگاه را به خود اختصاص داده؛ اگر او بتواند به هر شکلی در طول دو ماه آینده 9 گل دیگر به ثمر برساند در واقع رکوردی 50 درصد بهتر از رکورد بوک را به نام خود ثبت کرده است.
تنها وین رونی، آلن شیرر و اندی کول تعداد گل‌های بیشتر در لیگ برتر دارند اما همه آنها از مزیت گذراندن بیشتر یا تمام دوران فوتبال خود در انگلیس برخوردار هستند؛ تیری آنری تنها بازیکن خارجی حاضر در جمع 10 بازیکن برتر است. و این فقط مربوط به گلزنی نیست: پاس گل‌ها تنها از آغاز عصر لیگ برتر شمارش شده و آگوئرو در رده چهارم این لیست برای سیتی قرار دارد و نام رحیم استرلینگ نیز به چشم می‌خورد.
همانطور که ریچارد جولی در توییتر اشاره کرد، آگوئرو در دوران اوجش در شش فصل متوالی 28 گل یا بیشتر به ثمر رساند و به اولین بازیکن پس از جیمی گریوز در فوتبال انگلیس تبدیل شد که به چنین آماری دست پیدا کرده است. و این آمار طنین بیشتری دارد زیرا هر دو بازیکن تحت هدایت سرمربی قرار گرفتند که اگر هم با تردید به رکورد گل‌های زده شده نگاه نمی‌کرد اما حداقل از مهاجمان نوک خود می‌خواست که کارهای دیگری جز گلزنی نیز در زمین انجام دهند.
درک پپ گواردیولا از فوتبال بسیار با الف رمزی متفاوت است اما هر دو فرآیند تیمی را نسبت به یک بازیکن در اولویت قرار می‌دهند و هر دو گلزنی را تنها به عنوان بخشی از کار یک مهاجم می‌دانند. آگوئرو در می 2018 با تایید این که گواردیولا بارها از او عصبانی شده است، به شبکه آرژانتینی TyC گفت:” پپ مربی بسیار پر توقعی است و سازگاری با انتظارات او در طول سال اول کار آسانی نبود. او از من می‌خواست که علاوه بر وظایفم به عنوان یک مهاجم به عنوان اولین مدافع تیم نیز با حریف درگیر شوم… فکر می‌کنم ما این فصل (18- 2017) توانستیم اهداف‌مان را با پپ یکسان کنیم. او به من گفت که از عملکردم راضی بوده و ارزش عصبانیتش را داشته چون سال بهتری داشتم.”
سبک بازی آگوئرو زیر نظر گواردیولا تغییر کرد و وظایف دفاعی بیشتری را برعهده گرفت.
آگوئرو سازگار شد. حرکات او تغییر و شروع به رهبری پرسینگ کرد. او هوشمندی لازم و توانایی اجرایی برای اصلاح سبک بازی‌اش را داشت. اگر او از این به بعد در تمامی دیدارها به میدان نرود، این اولین فصلش در سیتی خواهد بود که کمتر از 30 بازی انجام داده اما این ایدئولوژی بازی نبود که زمان حضورش در میدان را محدود کرد بلکه مصدومیت بود. به نظر می‌رسد که زندگی او در منچستر می‌تواند الگوی دیگران باشد، زندگی وقف فوتبال و پسرش (که در آرژانتین با همسر قبلی آگوئرو، دختر دیه‌گو مارادونا، زندگی می‌کند اما پیش از کرونا یک هفته در ماه را در منچستر می‌گذراند). نه تنها هیچ نشانه‌ای از رسوایی وجود نداشته بلکه او به ندرت حتی از خانه خارج می‌شد- که شاید توضیحی بر فداکاری و تعهد او به بازی باشد.
اگر اتفاقی خاص و استثنایی رخ ندهد، او با پنج عنوان قهرمانی لیگ از سیتی جدا خواهد شد (بیشتر از هر بازیکن دیگری در تاریخ این باشگاه)، با رکورد گلزنی‌ای که شاید هرگز حتی به چالش هم کشیده نشود و شاید از همه مهم‌تر با احساس عمیق خشنودی و تفاهم. هیچ بازیکن تا این حد برای تغییر چهره این باشگاه تلاش نکرده است.