روایت یک قهرمانی؛ چگونه اتلتیکو مادرید طلسم “ال‌پوپاس” را شکست؟

هفت‌یک-اتلتیکو مادرید واقعا نباید قهرمان فصل 21- 2020 لالیگا می‌شد.

موانع زیادی بر سر راه آنها وجود داشت: نبود لیدر مشخص در بین بازیکنان، سبک بازی جدیدِ از قبل امتحان نشده، روند نتیجه‌گیری فاجعه‌بار درست در زمانی که دیگر مدعیان شامل رئال مادرید و بارسلونا در اوج قرار داشتند، مصدومیت بازیکنان بزرگ در لحظات کلیدی، حضورِ کمِ گران‌قیمت‌ترین خرید باشگاه در زمین، محرومیت سه ماهه یکی از بازیکنان کلیدی به اتهام شرط‌بندی.

با توجه به تمایل تاریخی اتلتیکو برای یافتن راهی که خودشان بتوانند همه چیز را خراب کنند، تمامی این ناملایمات و توجیه‌ها باید کاملا برای متوقف کردن تیم دیه‌گو سیمئونه از کسب جام کافی می‌بود؛ حتی پیش از آن که به باشگاهی تبدیل شوند که بیشترین آسیب را از شیوع ویروس کرونا خورده است.

و تحمل و مدیریت تمامی این موارد بسیار دشوار بود. نیم فصل اولِ فوق العاده این تیم باعث شد که اتلتیکو به رکورد کسب 50 امتیاز از 19 بازی ابتدایی دست پیدا کند. آنها در اواخر ژانویه با 10 امتیاز اختلاف و یک بازی کمتر در صدر جدول قرار داشتند. این اختلاف در اوایل مارس تقریبا از بین رفت چرا که هر اتفاق اشتباهی که ممکن بود، رخ داد.

در آن زمان اینطور به نظر می‌رسید که طلسم تاریخی اتلتیکو (به نام “ال‌پوپاس” در اسپانیایی) بار دیگر خودنمایی کرده است. رئال مادرید و بارسلونا- و حتی سویا به عنوان مدعی غیرمنتظره- قهرمانان احتمالی رقابتی به حساب می‌آمدند که به یکی از دراماتیک‌ترین کورس‌های قهرمانی در تاریخ لالیگا تبدیل شده بود.

اما طلسم پوپاس امسال کاری از پیش نبرد و اتلتیکو در دیدارهای پایانی قوی‌تر ظاهر شد و در حالی که فشارها بسیار زیاد بود، 19 امتیاز از هشت بازی آخر گرفت. در عوض این رئال، بارسا و سویا بودند که با افت روبرو شدند و پیروزی 1- 2 شنبه شب اتلتیکو برابر رئال وایادولید، دومین قهرمانی آنها در یک دهه حضور سیمئونه روی نیمکت این تیم را قطعی کرد. این داستان چگونگی به انجام رسیدن این کار با شیوه‌ای غیرمنتظره و درخشان توسط تیم جدید اتلتیکو است.

***

بزرگترین پیروزی اتلتیکو در تمام سال در اولین دیدار آنها در لالیگا رقم خورد و پیروزی 1- 6 خانگی برابر گرانادا شیوه‌ای درخشان برای آغاز مسیر بود. دیه‌گو کاستا، آنخل کوریا، ژوائو فیلیکس و مارکوس یورنته همگی گلزنی کردند و سپس لوییس سوارز، خرید غافلگیرکننده تابستانی، از روی نیمکت وارد زمین شد تا دو گل در اولین حضورش با پیراهن اتلتیکو به ثمر برساند.

پشت‌پرده جدایی سوارز از بارسلونا؛ یک حسرت طولانی

هفت‌یک- لیونل مسی آن را “دیوانگی” خواند اما حتی او هم تصور نمی‌کرد که چنین اتفاقی تا این حد دیوانه‌وار شود. مسی یک روز جمعه در ماه سپتامبر به رختکن زمین تمرین سن خوان دسپی ِ بارسلونا رفت و با این موضوع روبرو شد. بهترین دوست او دیگر آنجا نبود؛ بنابراین پیامی برای او فرستاد. […]

این به آن معنا نیست که اتلتیکو روند قدرتمندانه‌اش را از همان بازی اول آغاز کرد. آغاز متزلزل فصل در حالی که تیم‌های حاضر در رقابت‌های اروپایی فصل گذشته دیرتر کار را شروع کردند، باعث شد که جدول در هفته‌های ابتدایی چهره‌ای ناآشنا به خود بگیرد. گرانادا، ختافه، رئال بتیس، رئال مادرید و کادیز همگی صدرنشینی را تجربه کردند؛ در حالی که رئال سوسیه‌داد با رهبری داوید سیلوا در اکثر هفته‌های ماه نوامبر در رتبه نخست قرار داشت.

ماه دسامبر بود که اتلتیکو بالاخره صدرنشینی را کاملا از آن خود کرد؛ آنها آشکارا بهترین تیم رقابت‌ها بودند. آنها هرگز در هیچ لحظه‌ای در طول 10 بازی ابتدایی در لالیگا عقب نیفتادند و فقط دو گل دریافت کردند که هر دوی آنها زمانی بود که خیال‌شان از بابت پیروزی راحت بود. پیروزی 0- 1 برابر بارسلونا در نووامبر نشانگر عزم جزم این تیم بود و بسیار پرمعنی به نظر می‌رسید چرا که این اولین بار بود که اتلتیکو در دوران مربیگری سیمئونه موفق به شکست دادن بارسا در لالیگا می‌شد.

آغاز نه چندان خوب فصل از سوی دو مدعی اصلی قهرمانی به روند رو به رشد اتلتیکو کمک کرد. بارسا تحت هدایت رونالد کومان، مربی جدید، در چهار بازی از 10 دیدار اول شکست خورد. رئال مادرید نیز به شدت بی‌ثبات بود، در خانه به کادیز و آلاوز باخت و با نتیجه 1- 4 برابر والنسیا تحقیر شد.

اتلتیکو در شرایطی عالی بود و نمایش بسیار خوبی ارائه می‌داد که با گذشته متفاوت بود. سیمئونه از سیستم قدیمی و سختگیرانه 2- 4- 4 دست کشیده و به سیستم منعطف و بر اساس مالکیت 2- 5- 3 روی آورده بود. مدافعان منسجم و سرسخت قدیمی که در بازیکنان جنگنده‌ای مانند گابی، دیه‌گو گودین و رائول گارسیا تسجم پیدا می‌کردند، دیگر در تیم دیده نمی‌شدند. به جای آنها تیمی جدیدی پا گرفته بود که داوطلبانه خواهان در دست گرفتن ابتکار عمل و بازی در نیمه زمین حریف بود؛ با ستاره‌های گران‌قیمتی مانند فیلیکس و توماس لمار که موقعیت‌هایی را برای سوارز فرصت‌طلب فراهم می‌کردند. نماد این تغییر اعتماد ایجاد شده به ماریو هرموسو، مدافع میانی پا به توپ تیم، بود که استعداد گودین در تکل‌زنی را نداشت اما در بازی‌سازی و ارسال توپ از عقب به جلو بسیار خبره‌تر بود.

ال‌چولو به روایت گابی؛ اتلتیکوی سیمئونه در طول یک دهه چقدر تغییر کرد

هفت‌یک- سوال بزرگ درباره اتلتیکو مادرید در آستانه دیدار رفت مرحله یک هشتم لیگ قهرمانان برابر چلسی این است که آیا دیه‌گو سیمئونه، مربی تیم، تغییر کرده است یا خیر- و آیا این اتفاق خوبی است یا خیر. در ماه‌های اخیر دیده شده که سیمئونه سیستم 2-4- 4 همیشگی، سفت و سخت و کاملا مستقیم […]

یکی از منابع نزدیک به رختکن تیم می‌گوید:” این اتلتیکو مادریدی نیست که در قهرمانی قبلی آنها در لالیگا دیدیم، تیمی که عقب می‌نشست و دفاع می‌کرد. آنها می‌خواستند ابتکار عمل بازی‌ها را در دست داشته باشند و بازی‌سازی را از عقب شروع کنند. این تخصص گودین نبود اما هرموسو توانایی بازی با توپ را دارد و سیمئونه می‌خواست تیم را متحول کند.”

پیوستن توماس پارتی به آرسنال در روز آخر پنجره نقل و انتقالات ضربه جدی‌ای برای اتلتیکو به نظر می‌رسید. اما همین موضوع به عامل کلیدی در سبک آنها تبدیل شد چرا که در نهایت به کوکه، کاپیتان تیم، اجازه داد تا نقش بازیساز اصلی را در مرکز خط میانی سه نفره بر عهده بگیرد. این موضوع به تیم کمک کرد تا برای مدت بیشتری مالکیت توپ را در اختیار داشته باشد و موقعیت‌های بیشتری بسازد. منبعی می‌گوید:” کوکه یک هافبک میانی محض است. آنها پیش از آن بازیکنانی به سبک دیگر را در این پست داشتند. کوکه مطمئنا به سختی تلاش می‌کند اما توانایی بسیار خوبی هم در کار با توپ دارد و موقعیت‌سازی می‌کند.”

این چیزی بود که سیئونه در فصل گذشته بنای آن را نهاده بود اما وقتی آمادگی تیم دچار نوسان شد، ال‌چولو به سبکی که بهتر از هر چیزی به آن آشنایی داشت، برگشت. بازیکنان ارشد تابستان گذشته به سرمربی خود گفتند که می‌خواهند سبکی جذاب‌تر و مثبت‌تر را در پیش بگیرند.

یکی از منابع گفت:” بازیکنان در حالی فصل گذشته را به پایان رساندند که فکر می‌کردند چولو باید بیشتر حمله کند. اینطور نیست که آنها در تیم منتقد سیمئونه بوده باشند. اما خودشان این احساس را داشتند که ترجیح می‌دهند زمان زیادی را روی دفاع کردن سپری نکنند.”

به خدمت گرفتن سوارز و تمایل بازیکنان قدیمی تیم باعث شد تا سیمئونه در این فصل شیوه هجومی‌تری را به کار بگیرد.

رفتن به آرایش تاکتیکی 2- 5-3 تحت تاثیر جذب سوارز رخ داد. دیگر دلیلی نداشت که کل تیم در نزدیکی محوطه جریمه خودی عقب بنشیند و توپ بلندی را برای این مهاجم 34 ساله بفرستند تا آن را دنبال کند. سیستم جدید، کار بدون توپ شماره 9 آنها را محدود کرده و در رساندن توپ به او در موقعیت‌های خطرناک یا اطراف محوطه جریمه کمک می‎کرد. این بازیکن اروگوئه‌ای همچنین مشخصا برای اثبات خودش به این تیم آمده بود چرا که از سوی جوزپ ماریا بارتومئو، رییس بارسلونا، از این باشگاه کنار گذاشته شد و تمام‌کنندگی عالی او به این معنا بود که این تیم پاداشی را برای سبک هجومی‌اش دریافت کرده است.

یکی از بازیکنان قدیمی اتلتیکو گفت:” به سوارز شانسی نصفه و نیمه بدهید و او از آن استفاده می‌کند، این باعث برتری ما شد” و همچنین به این نکته اشاره کرد که این موضوع درباره مهاجمان تیم در سال‌های اخیر صدق نمی‌کرد.

تیم جدید اتلتیکو در حال ظهور بود. رهبران مورد انتظار مانند سائول نیگز یا خوزه ماریا خیمنز به دلیل دوری از آمادگی و مصدومیت کمتر تاثیرگذار بودند. مارکوس یورنته و کیه‌ران تریپیه در تابستان 2019 به همراه هرموسو به این تیم اضافه شدند اما در فصول اول حضورشان در باشگاه فراز و نشیب‌هایی داشتند. حالا هر سه نفر آنها از اعضای اصلی تیم هستند. یانیک کاراسکو هم همینطور است که در اولین دوره حضورش در باشگاه عملکرد متقاعد کننده‌‎ای نداشت اما پس از دو سال حضور در چین در ژانویه 2020 برگشت و خیلی زود به یکی از اعضای کلیدی ترکیب اصلی تبدیل شد.

یکی از منابع حاضر در رختکن می‌گوید:” شما باید اعتماد سیمئونه را جلب کنید. او اینطوری است. او باید شما را در لحظات بزرگ، شرایط سخت و برابر تیم‌های بزرگ ببیند. پس از آن کاملا به شما اعتماد می‌کند. سپس وقتی جایگاه‌تان را به دست آوردید، این که بدانید مربی‌ای مثل سیمئونه توقعات بسیار بالایی دارد، به شما اطمینان کرده و مدام انتخاب‌تان می‌کند، بسیار مهم است.”

تغییر دیگر اتلتیکو در تابستان گذشته جدایی جرمن “مونو” بورگوس، دستیار قدیمی سیمئونه، بود و نلسون ویواس، مدافع سابق آرسنال، که ابهت فیزیکی بورگوس را ندارد اما از نظر تاکتیکی فرد آگاه‌تری به حساب می‌آبد به مرد شماره دو این تیم تبدیل شد.

اتلتیکو در اوایل دسامبر در ورزشگاه آلفردو دی استفانو به مصاف رئال مادرید رفت و شانس ثابت کردن این موضوع که شایسته کسب عنوان قهرمانی است را داشت. تیم سیمئونه به لاک دفاعی فرو رفت، بار دیگر عقب‌نشینی کرد و شکست 0- 2 حق این تیم بود. این ضربه بزرگی به نظر می‌رسید اما آنها با پیروزی در هشت بازی بعدی و رسیدن به رکورد 50 امتیاز در نیم فصل به این شکست واکنش نشان دادند.

به نظر می‌رسید که اتلتیکو در آن زمان بهترین تیم لالیگاست و همچنین عملکردی بهتر از آمارشان داشتند. بازدهی آنها در حمله با به ثمر رساندن 16 گل توسط سوارز از روی 10.7 xG (گل مورد انتظار) و هشت گل درخشان یورنته از 1.6 xG حیرت‌آور بود. برای مدتی اینطور به نظر می‌رسد که هر توپی که این زوج به آن ضربه می‌زنند، وارد دروازه می‌شود، مانند دو شوت منحرف شده یورنته از فاصله دور که به گل‌های مهمی برابر لوانته و آلاوز تبدیل شد.

اتلتیکو از نظر دفاعی نیز عملکردی بهتر از پیش‌بینی‌های آماری داشت و عملکردهای فوق العاده یان اوبلاک، دروازه‌بان تیم، یکی از دلایل اصلی فاصله زیادی بین گل‌های دریافتی و گل‌های مورد انتظار حریفان بود. اوبلاک تا ماه فوریه غیر از گل به خودی‌ها، تنها 12 گل از 16.4 xGoT (گل‌های مورد انتظار در چهارچوب) خورده بود؛ مدلی که محل زدن شوت، موقعیت دروازه‌بان در لحظه شوت و عوامل دیگری را در نظر می‌گیرد.

بنابراین وقتی شرایط در فوریه کمی رو به وخامت رفت، واقعا جای تعجب نداشت. به هرحال این اتلتیکو بود- هرگز امکان نداشت که آنها به راحتی به جام رسیده و آن را با 20 امتیاز اختلاف فتح کنند.

بازگشت به اصالت غیرقابل اجتناب بود اما نحوه کنار آمدن سیمئونه و تیمش با این دوران سخت بسیار قابل توجه بود.

***

حتی وقتی اتلتیکو فاصله دو رقمی را ایجاد کرده بود، افراد باشگاه در درون و بیرون تیم این موضوع را نپذیرفته بودند که حالا مدعی قهرمانی هستند. دیه‌گو کاستا تنها عضو تیم بود که به نظر می‌رسید از صحبت درباره شانس آنها به صورت علنی لذت می‌برد؛ تا این که مهاجم نوک سابق چلسی به شکلی غیرمنتظره در اواخر دسامبر با توافق طرفین از تیم جدا شد.

به نظر می‌رسید افراد نزدیک به باشگاه اتلتیکو از ایده مطرح شده از سوی مفسران نزدیک به رئال مادرید ناراضی بودند که می‌گفت مسئولیت از دست رفتن جام حالا با اتلتیکو است و اگر آنها فصل را به عنوان قهرمان به پایان نرسانند، این شکستی بسیار بزرگ برای‌شان خواهد بود. انگار آنها نمی‌خواستند وسوسه تقدیر را بپذیرند و هنوز نگران طلسم پوپاس بودند. منبعی نزدیک به یکی از بازیکنان ارشد می‌گوید که این ترس در تیم نیز جریان داشت.

این منبع می‌گوید:” این رختکنی است که فشارها را به هیچ وجه خوب مدیریت نمی‌کند. آنها مدام در محافل عمومی تاکید داشتند که ما مدعی نیستیم و هنوز راه زیادی باقی مانده است. حتی آن 13 امتیار هم اختلاف خوبی نبود. این تلاش آنها برای آرام کردن خودشان بود.”

بنابراین وقتی دوران افت غیرقابل اجتناب از راه رسید و بسیاری از بازیکنان به دلیل مصدومیت و ابتلا به ویروس کرونا غایب و دیگران از اوج آمادگی دور بودند، واکنش تیم چندان ایده‌آل نبود. گل تساوی دقیقه آخر از سوی فاکوندو فریرا از سلتاویگو در واندا در اوایل فوریه آغاز روند کسب تنها چهار پیروزی از 11 بازی در لالیگا شد.

آنها خودشان را در 60 دقیقه ابتدایی دربی برگشت مادرید در ماه مارس در واندا به شکلی فوق العاده بالا کشیدند و با گل درخشان سوارز پیش افتادند. اما سپس بیشتر و بیشتر عقب‌نشینی کردند و دفاع ضعیف به کاسمیرو اجازه داد که موقعیت به ثمر رساندن گل تساوی را برای کریم بنزما فراهم کند تا رئال مادرید در کورس قهرمانی باقی بماند.

این شیوه همیشگی خارج نشدن تیم زین‌الدین زیدان از دور بود. شکست برابر آلاوز در ژانویه باعث شد که اکثر مفسران نزدیک به این تیم شانس قهرمانی آنها را منتفی بدانند اما زیدان واکنشی خشمگینانه به آنچه به نظرش بی‌احترامی به مدافع عنوان قهرمانی بود، نشان داد و روند هشت پیروزی و دو تساوی در 10 بازی لالیگا، آنها را بار دیگر به فاصله قابل دسترسی رساند.

بارسلونا نیز شروع به سازماندهی خود کرد. پس از پایان سال 2020 با تساوی 1- 1 خانگی برابر ایبار در خطر سقوط، کومان گفت:” ما تیمی نداریم که این فصل قهرمان شود.” تیم او سپس 13 پیروزی و یک تساوی در 14 بازی ابتدایی سال 2021 به دست آورد و درخشش لیونل مسی با 16 گل زده و هشت پاس گل در طول این مدت کمک بزرگی به آنها بود.

در همین حال اتلتیکو هنوز دچار مشکل بود و خصوصا در زمینه گلزنی به دردسر افتاده بود. سیمئونه پس از تساوی 0- 0 اتلتیکو برابر ختافه در ماه ماس گفت:” رئال مادرید و بارسلونا از الان تا آخر فصل در هیچ دیداری شکست نخواهند خورد. ما دو هیولا پشت سرمان داریم.”

ترس از این دو هیولا تاثیرش را روی تیم گذاشت. آنها بدون گلزنی در دو بازی رفت و برگشت برابر چلسی از لیگ قهرمانان حذف شدند و به نظر می‌رسید که از نظر فیزیکی و ذهنی خسته هستند. پیروزی 0- 1 خانگی برابر آلاوز با مهار پنالتی دیرهنگام توسط اوبلاک (اولین مهار او در لالیگا پس از حدود سه سال) با وقفه دیدارهای ملی مورد نیاز این تیم همراه شد.

در عوض آنها با نمایشی بیش از اندازه محتاطانه و شکست 0-1 برابر سویا برگشتند که ناگهان خودش را به عنوان مدعی چهارم کورس قهرمانی معرفی کرده بود. تساوی هفته بعد برابر تیم رو به رشد رئال بتیس باعث شد که صدرنشینی اتلتیکو تقریبا از دست برود. در حالی که همه تیم‌ها 30 بازی انجام داده بودند، اتلتیکو 67 امتیاز، رئال مادرید 66 و بارسا 65 امتیاز داشتند.

از نظر بسیاری از بیرون- و خصوصا در اطراف ورزشگاه‌های آلفردو دی استفانو و نوکمپ- اینطور به نظر می‌رسید که شانس اتلتیکو برای قهرمانی از بین رفته است. با از دست دادن چنین برتری امتیازی و آمادگی قابل توجه دو رقیب بزرگ، منطق می‌گفت که تیم سیمئونه خیلی زود از کورس کنار خواهد رفت.

اما این احساس در رختکن تیم متفاوت بود. منبعی که از نحوه تفکر آنها آگاه است می‌گوید تنها در اتلتیکو است که از دست رفتن اختلاف امتیازی بزرگ به برداشتن بیشتر فشار از روی بازیکنان کمک می‌کند.

این منبع می‌گوید:” به نظر می‌رسد این روندی اشتباه است اما آنها در اتلتیکو واقعا همین اندازه عجیب هستند. آنها با اختلاف زیاد نمی‌توانستند آرام بگیرند اما وقتی اختلاف کمتر شد، آنها خوشحال‌تر بودند. این که مردم می‌گفتند بارسا یا رئال قهرمان خواهند شد، برای آنها مانند حس رهایی بود. و آنها توانستند مانند آغاز فصل آرام‌تر باشند.”

اتلتیکو بازی بعدی‌اش را با حساب 0- 5 در خانه برابر ایبار به پیروزی رسید؛ در حالی که چهار گل در فاصله 11 دقیقه طوفانی در پایان نیمه اول و آغاز نیمه دوم به ثمر رساندند. با مصدومیت سوارز، ستاره آن شب آنخل کوریا بود؛ بازیکنی که بسیاری اوقات تماشای عملکرد و بازی کردن کنار او ناامیدکننده است اما زمان‌بندی‌اش برای درخشش بسیار خوب بود.

درست زمانی که به نظر می‌رسید اتلتیکو به ثبات رسیده است، در اواخر آوریل با نتیجه 1- 2 برابر اتلتیک بیلبائو شکست خورد و این به این معنا بود که بارسلونا با پیروزی در تمامی دیدارهای باقی مانده قهرمانی را از آن خود می‌کرد. دیدار بعدی بارسا در خانه برابر گرانادا حکم صعود آنها به صدر جدول را امضا می‌کرد اما دریافت دو گل دیرهنگام خیلی زود برتری آنها را از بین برد.

یکی از منابع نزدیک به اتلتیکو می‌گوید:” لحظاتی بود که تردیدهای بیشتری مطرح شد. شکست برابر بیلبائو ضربه بزرگی به اعتماد به نفس آنها بود، آنها می‌دانستند که حالا سرنوشت بارسلونا در دست‌های خودش است. اما بارسا رفت و به گرانادا باخت، این کمک مهمی به اتلتیکو کرد. آنها بار دیگر آرام شدند. و از آن زمان بهتر بازی کردند، دوباره شروع به ارائه بازی بهتر کردند و حالا می‌توانستند خط پایان را ببینند.”

***

بعضی نگرانی‌های ایجاد شده بین اعضای تیم اتلتیکو نباید غافلگیرکننده باشد.

سیمئونه و کوکه، کاپیتان فعلی باشگاه، تنها بازماندگان آخرین قهرمانی هفت سال قبل این تیم هستند. اوبلاک، استفان ساویچ، سائول، خیمنز و کوریا در سال 2018 قهرمان لیگ اروپا و سوپرکاپ اروپا شدند اما اکثر اعضای تیم شامل تریپیه، یورنته، فیلیکس، هرموسو و کاراسکو پس از آن به اتلتیکو اضافه شدند و هیچکدام پیش از آن سابقه قهرمانی نداشتند.

بعضی از بازیکنان قدیمی تیم در فصل گذشته به طور خصوصی تردیدهایی درباره این موضوع را مطرح کردند که آیا هم‌تیمی‌های جدیدشان که بدون شک با استعداد بودند، از شرایط روانی مشابه بازیکنانی چون گابی و گودین برخوردارند یا خیر.

جذب سوارز- با چهار قهرمانی لالیگا به همراه بارسا- در تابستان گذشته بازیکنی را به تیم اضافه کرد که روحیه برنده‌اش هرگز زیر سوال نرفته است. انرژی فوق‌العاده و میل به اثبات اشتباه بودن تصمیم بارتومئو، عامل محرک نیم فصل اول او بود اما این بازیکن 34 ساله در ماه‌های پایانی با کمبود انرژی روبرو شد. حتی در دوران به ثمر رساندن سه گل در 13 بازی لالیگا، سیمئونه باز هم او را به واسطه تجربه و روحیه‌اش انتخاب می‌کرد و جواب این کارش را در پایان فصل گرفت.

یکی از منابع می‌گوید:” این فصلی طولانی برای سوارز در این سن بود. اما او هنوز قهرمان است و بازیکنان اطرافش را تحت تاثیر قرار می‌دهد.”

سوارز علی‌رغم افت در مقطعی از فصل، در نهایت نقشی تعیین‌کننده در قهرمانی اتلتیکو مادرید داشت.

وقتی چشمه گلزنی سوارز خشک شد، این امید وجود داشت که ژوائو فیلیکس بتواند خودی نشان دهد اما مشکل مچ پا، تاثیرگذاری این بازی‌ساز 127 میلیون یورویی را که آخرین گل از هفت گل به ثمر رسیده‌اش در لالیگا را در اوایل فوریه زد، محدود کرد. در عوض بازیکن سرنوشت‌ساز واقعی یورنته بوده است. هافبک دفاعی سابق رئال مادرید با 12 گل ( از 3.9 گل مورد انتظار) و 11 پاس گل در لالیگا درخششی عالی در پستی هجومی داشته است.

منبعی نزدیک به رختکن می‌گوید:” یورنته از نظر فیزیکی مانند یک گاو نر است. او بازیکنی است که در اکثر دیدارهای فصل عالی بوده است. درست برعکس فلیکس، هیچکس تصور نمی‌کرد که اتلتیکو قهرمان لالیگا شود و این یورنته است که ستاره تیم است نه فیلیکس.”

جدول زیر نشان می‌دهد که سوارز و یورنته تا چه حد در طول فصل تاثیرگذار بوده‌اند. اتلتیکو در فاصله یک بازی به پایان فصل در رده پنجم مشترک بیشترین xG در لیگ قرار گرفته- در حالی که آمار آنها به تیم‌های میانه جدولی سلتاویگو و اتلتیک بیلبائو بسیار نزدیک‌تر از بارسا به عنوان بهترین خلق‌کننده موقعیت است.

حتی با این که مسی و بنزما فصل بسیار خوبی داشتند اما بارسا و رئال نتوانستند استفاده کافی را از موقعیت‌های ایجاد شده ببرند.

آمار هجومی تیم‌های لالیگا در فصل 21-2020

اوبلاک در سوی دیگر زمین با مهارهای زیاد و بسیار حیاتی درخشان ظاهر شد.

کاپیتان اسلوونی در هفته‌های اخیر حتی الهام‌بخش‌تر به نظر می‌رسید؛ خصوصا در لحظات پایانی دیدارهایی که تیمش به شکلی عصبانی بیشتر و بیشتر به سمت دروازه خودی عقب می‌کشید. اوبلاک حالا آماده است تا پنجمین جایزه زامورای خود را به عنوان دروازه‌بانی که کمترین گل را در لالیگا خورده با شایستگی دریافت کند.

منبعی که به خوبی با دروازه‌بان سابق بنفیکا آشنایی دارد می‌گوید:” یکی از نقاط قوت اوبلاک ثباتی است که دارد؛ در سرش و ذهنیتش. تیم و خصوصا بازیکنان جوان‌تر می‌توانند بی‌ثباتی احساسی را در برابر او داشته باشند اما او بسیار خونسرد و متمرکز باقی می‌ماند. بسیاری از مهارهای او به اندازه چندین امتیاز برای تیم ارزش داشته است.”

جدول بعدی نشان می‌دهد که ترکیب سه مدافع میانی این فصل به اندازه ترکیب مورد علاقه 2- 4- 4 سیمئونه منسجم نبوده است. ختافه، بارسلونا، رئال سوسیه‌داد، سویا، مادرید و ایبار قعر جدولی اجازه زدن شوت‌های در چارچوب کمتری در هر بازی را به رقبای خود داده‌اند.

گل‌های مورد انتظار حریفان برابر اتلتیکو چندان با قهرمانی این تیم همخوانی ندارد. واکنش‌های درخشان اوبلاک دلیل اصلی عملکرد بهتر آنها نسبت به آمار دفاعی است (با تحسین مشابه نسبت به تیبو کورتوا، شماره یک رئال، که این تیم را برای مدتی طولانی در کورس قهرمانی حفظ کرد).

آمار دفاعی تیم‌های لالیگا در فصل 21-2020

دیدن اتلتیکو که عملکردی خوب در حمله داشته و در مقابل، اجازه شوت زدن زیادی را به سمت دروازه‌اش می‌دهد، در نگاه اول کمی عجیب است. اما منطقی هم به نظر می‌رسید و دلیل آن انگیزه هجومی در سیستم 2- 5- 3 است که سیمئونه در طول فصل روی استفاده از آن تاکید کرد.

عامل کلیدی این اتفاق عملکرد وینگ- بک‌ها بوده و شاهد افت نتایج تیم در زمانی بودیم که هیچکدام از آنها برای برهه‌ای در اواسط فصل در دسترس نبودند. کاراسکو بازیکنی قدرتمند در بال چپ بوده که گاهی تمام کناره زمین را به تنهایی پوشش می‌داد و انرژی زیادی برای بازگشت و پوشش‌دهی، درست چند ثانیه پس از حضور در محوطه جریمه حریف را به نمایش می‌گذاشت. نتیجه نهایی تلاش‌های این ملی‌پوش بلژیکی پیش از این زیر سوال بود اما او چهار گل و پنج پاس گل در هشت بازی در مقطع پایانی فصل به ثبت رساند.

در همین حال شش پاس گل تریپیه در 27 بازی، تمامی داستان تاثیر خلاقانه او بر تیم را نشان نمی‌دهد. منبعی نزدیک به او اشاره می‌کند که شاید همه در انگلیس از این خبر نداشته باشند که بازیکن سابق تاتنهام چه نمایش خوبی در این فصل ارائه کرده اما گرت ساوت‌گیت، سرمربی تیم ملی او، از این موضوع آگاه است.

***

اما هنوز این اتلتیکو نمی‌بود اگر کار را از مسیری سخت پیش نمی‌برد.

آنها در طول فصل 14- 2013 نیز تحت هدایت سیمئونه با لغزش‌هایی در طول مسیر مواجه شدند و تنها دو امتیاز از سه بازی آخر به دست آوردند.

اتلتیکو امسال در لحظات مختلف لغزید اما هیچکدام از رقبا نتوانستد از این اتفاقات استفاده کنند. سفر امسال به نوکمپ در اوایل ماه می یکی از دیدارهای حیاتی کل کورس قهرمانی به حساب می‌آمد و اتلتیکو در فاصله چهار بازی به پایان مسابقات تنها دو امتیاز از رئال مادرید و بارسا پیش بود. سیمئونه سعی کرد پیش از بازی فشار را از روی بازیکنانش بردارد و در عین حال گفت که برای دفاع از اختلاف امتیاز دست به تغییر سبک تاکتیکی‌اش نخواهد زد.

او روز پیش از بازی گفت:” ما در تمام فصل تقریبا با همین ایده پیش رفتیم- گاهی بهتر عمل کردیم و گاهی بدتر. اما حالا تغییر نخواهیم کرد.”

سیمئونه ترکیبی هجومی انتخاب کرد و تیمش در 30 دقیقه ابتدایی بازی مالکیت توپ و میدان را در اختیار داشت و واقعا باید پیش می‌افتاد اما لمار، یورنته، کوریا و کاراسکو همگی موقعیت‌های‌شان را از دست دادند. سپس مسی در نفوذی دیوانه‌وار از پنج مدافع عبور کرد و تنها مهار فوق‌العاده اوبلاک با نوک انگشتان دستش مانع از گلزنی او شد. بارسا شاید در دقایق پایانی بار دیگر کنترل بازی را با عقب‌نشینی دوباره اتلتیکو در اختیار گرفت اما ضربه سر عثمان دمبله و ضربه آزاد دیرهنگام مسی فاصله زیادی با دروازه داشت و بازی بدون گل به پایان رسید.

اوبلاک پس از بازی در پاسخ به سوالی درباره کورس قهرمانی گفت:” هرکسی قوی‌ترین باشد، قهرمان خواهد شد. و اگر درست از ذهن‌مان استفاده کنیم، پاهای‌مان نیز در مسیر درست پیش خواهند رفت.”

سیمئونه نیز مدام این پیام را به گوش بازیکنان در رختکن و رسانه‌ها می‌خواند. مربی آرژانتینی که در طول دیدارها در کنار زمین بسیار فعال بود، سعی می‌کرد در سایر مواقع رفتاری آرام و کنترل شده داشته باشد. با این حال تایید کرد که از تماشای دیدارهای رقبایش در کورس قهرمانی لذت نمی‌برد و مدعی شد که بازی همان شب رئال و سویا را از تلویزیون تماشا نخواهد کرد.

تیم زیدان شانس در دست گرفتن کنترل کورس قهرمانی را داشت اما به تساوی خانگی 2- 2 برابر سویا رضایت داد، در دیداری پر فراز و نشیب که با اعلام پنالتی بحث‌برانگیز به دلیل خطای هند ادر میلیتائو به سود تیم حریف از سوی کمک داور ویدیویی همراه شد. سپس بارسا فرصت دیگری داشت تا فشار را با پیروزی برابر لوانته افزایش دهد اما تساوی 3- 3 عملا به شانس قهرمانی آنها پایان داد.

تیم سیمئونه شب بعد بازی را طوفانی آغاز کرد و یورنته در پیچیدن نسخه رئال سوسیه‌داد که انگیزه زیادی برای بازی کردن نداشت، عملکردی درخشان ارائه کرد. اتلتیکو در فاصله 30 دقیقه 0-2 جلو بود اما بار دیگر ترس‌ها و نگرانی‌ها پدیدار شدند. سیمئونه در فاصله 10 دقیقه به پایان بازی رنان لودی را به جای سوارز وارد زمین کرد و خیلی زود یارگیری ضعیف روی یک ضربه کرنر باعث شد بازی 1- 2 شود. اما اوبلاک مانند بیشتر دیدارهای این فصل در دقایق پایانی درخشان ظاهر شد. کوکه پس از سوت پایان بازی با ظاهری آسوده گفت:” ما اتلتیکو هستیم، اگر ضربه نخوریم یعنی خودمان نیستیم.”

صدها هوادار اتلتیکو بیرون از پارکینگ ماشین‌ها جمع شده و سرودها و شعارهایی را در تمام طول بازی سر داده بودند-” ما عاشق تو هستیم اتلتی”، “اوله، اوله، اوله، چولو سیمئونه” و سپس در لحظات پایانی: “اتلتیکو جسارت داشته باش”. سیمئونه پس از بازی گفت:” وقتی آنها شروع به فریاد زدن کردند، بسیار احساسی بود. ما به هواداران‌مان نیاز داریم.”

چهار روز بعد هواداران بیشتری برای دیدار با تیم میانه جدولی اوساسونا بیرون از ورزشگاه واندا حاضر شدند- و شانس قطعی شدن قهرمانی با لغزش رئال برابر اتلتیک بیلبائو وجود داشت. اتلتیکو بازی را طوری شروع کرد که انگار دوست داشت خیلی زود تکلیف آن را مشخص کند اما سوارز شوتی را از فاصله چهار متری به تیر دروازه زد و ضربه سائول از راه دور نیز به سرنوشت مشابهی دچار شد. وقتی گل‌های ساویچ و کاراسکو به دلیل آفساید در اوایل نیمه دوم مردود اعلام شد (به درستی)، به نظر می‌رسید که آنها هرگز گلی به ثمر نخواهند رساند. سپس همان زمان که ناچو فرناندز مادرید را در سن مامس پیش انداخت، بودیمیر، مهاجم اوساسونا، نیز دروازه اوبلاک را باز کرد.

به نظر می‌رسید پوپاس بار دیگر ظاهر شده است. این تیم زیدان بود که در فاصله 15 دقیقه تا پایان بازی کنترل کورس قهرمانی را در دست گرفته بود.

بیرون کشیدن یورنته و کوره‌آ که هر دو اخیرا موفق به گلزنی شده بودند از سوی سیمئونه و اضافه کردن فیلیکس و لودی، مدافع چپ ذخیره، که به ندرت در هفته‌های اخیر در ترکیب حضور داشتند از سر استیصال به نظر می‌رسید. اما این دو بازیکن تعویضی در عرض چند دقیقه بازی‌سازی موفقی انجام دادند- فلیکس پاسی را برای نفوذ لودی و به ثمر رساندن اولین گل فصل این بازیکن در بهترین زمان ممکن ارسال کرد. ناگهان شرایط بار دیگر تغییر کرد و تریپیه و کاراسکو بازی ترکیبی فوق العاده‌ای در سمت راست انجام دادند تا سانتری بی نقص برای سوارز ارسال شود و او گلی را از فاصله 10 متری به ثمر برساند.

این خلاصه کل فصل اتلتیکو در 90 دقیقه بود: آغاز سریع، ناتوانی در یکسره کردن کار حریفان، ضربه غیرمنتظره و از دست دادن تعادل، اما سپس آرامش و اعتماد به نفس برای بازگشت دوباره به صدر.

حالا اینطور به نظر می‌آمد که سیمئونه به هیچ وجه مستاصل نبود. ال‌چولو در طول وقفه تنفس در حالی که تیمش با یک گل عقب بود، پیام ساده‌ای ارسال کرد:” آرام باشید، گل به ثمر خواهد رسید.” و همینطور هم شد، نه از روی توپ بلندی که با امیدواری به محوطه جریمه ارسال شده باشد بلکه با 15 پاس صبورانه که دفاع آماده اوساسونا را بهم ریخت. گل پیروزی‌بخش پس از روند طولانی مالکیت توپ که شامل 23 گل بود به ثمر رسید. وقتی فشار بیشتر از هر زمان دیگری بود، این تیم به برنامه‌اش در کل فصل پایبند ماند و مهاجم جدید سرنوشت‌ساز آنها در زمان درست به دادشان رسید.

سوارز پس از بازی به شوخی گفت:” من می‌دانم اتلتیکو در آستانه ضربه خوردن است اما فکر نمی‌کردیم از این بازی باشد!” تا خنده را به لبان همه جز بارسلونا و مادرید بیاورد.

شش روز باقی مانده بود و سیمئونه بیش از پیش بازیکنان را کنار هم حفظ می‌کرد تا از آنها مراقبت کند. کنفرانس خبری پیش از بازی او در آستانه دیدار آخر برابر رئال وایادولیدِ در خطر سقوط فقط هفت دقیقه طول کشید و او کمتر از سه دقیقه صحبت کرد. حالا همه چیز در جای خودش قرار داشت. آنها فقط باید می‌رفتند و کار را به پایان می‌رساندند.

یکی از منابع نزدیک به رختکن می‌گوید:” تنش زیاد، ترس بسیار از نرسیدن به جام و انجام ندادن کاری عجیب یا متفاوت وجود داشت که تقریبا به خرافات نزدیک بود. احساس این است: همه چیز خوب پیش رفته و ما نمی‌توانیم حالا خرابش کنیم.”

خرافاتی‌ترین افراد در بین باشگاه اتلتیکو نیز مطمئنا شگفت‌زده شدند وقتی وایادولید بدون هیچ پیروزی در 11 بازی گذشته توانست یکی از بهترین پاسکاری‌های فصل را انجام دهد و با گلی زودهنگام توسط اوسکار پلانو، بازیکن سابق جوانان رئال مادرید، پیش بیفتد.

ناگهان همه چیز بار دیگر علیه اتلتیکو به نظر می‌رسید، تمامی توقف‌های کوتاه بازی ، تصمیمات داوری و ضربات منحرف شده. سوارز فکر می‌کرد گل مساوی را به ثمر رسانده اما ضربه خوبش با انحراف از مسیر به تیر دروازه برخورد کرد. تنها خبر خوب برای بازیکنان سیمئونه بین دو نیمه این بود که رئال مادرید نیز به مشکل خورده- آنها در خانه 0- 1 از ویارئال عقب بودند- و این یعنی اتلتیکو هنوز برنده کورس قهرمانی بود.

دوازده دقیقه از شروع نیمه دوم گذشته بود که خبر به ثمر رسیدن گل تساوی رئال توسط کریم بنزما به ورزشگاه خوزه زوریا رسید. اما تقریبا بلافاصله کوره‌آ با عبور از سه مدافع وایادولید توپ را با ضربه نوک پای خود از فاصله 20 متری وارد دروازه کرد. اتلتیکو بازی را به تساوی کشاند و اتفاق بهتر این بود که کمک داور ویدیویی گل بنزما را به دلیل آفساید مردود اعلام کرد.

سیمئونه عقب نشینی نکرد، لودی و فلیکس بار دیگر وارد زمین شدند و آرایش به 4- 2- 4 تغییر پیدا کرد. با سر و صدای هوادارانی که بیرون از ورزشگاه آواز می‌خواندند و آتش‌بازی می‌کردند، پاس اشتباهی از سوی وایادولید توپ را برای گلزنی در اختیار سوارز قرار داد. او هم با کمال میل، توپ را از آستانه محوطه جریمه وارد دروازه کرد. اتلتیکو بار دیگر شرایط را تغییر داد و در آستانه قهرمانی لالیگا قرار گرفت.

***

تعیین سرنوشت در بازی آخر به شکلی دراماتیک، جزئی از تاریخ اتلتیکو است.

9 قهرمانی از 10 قهرمانی گذشته این باشگاه در روز آخر به دست آمده که شامل قهرمانی‌های قبلی سیمئونه به عنوان بازیکن (96- 1995) و مربی (13- 2012) می‌شود. نکته متفاوت این فصل این بود که این تیم در مقاطع پایانی‌ قدرتمندتر ظاهر شد و برابر رقبای تاریخی یعنی رئال و بارسلونا در زمان افزایش فشار بهتر مقاومت کرد.

لحظات بسیاری بود که اتلتیکو می‌توانست بپذیرد که شرایط علیه آنهاست- دربی‌ها برابر رئال، محرومیت تریپیه، تعداد زیاد تست‌های مثبت ویروس کرونا، دوری سوارز از آمادگی، شکست در سن مامس، بازگشت مسی به اوج آمادگی، غیرممکن شدن ایجاد تزلزل در آمادگی رئال مادرید و دریافت گل اول بازی در دو دیدار آخر.

در عوض این اتلتیکو ثابت کرد که داشتن استعداد طبیعی و تاکتیکی بیشتر، لزوما به این معنا نیست که از نظر ذهنی قوی نباشد. سیمئونه نیز نشان داد که خودش هم تمایل و توانایی تغییر نظرش و تکامل یافتن به عنوان یک مربی را دارد. تیمی جدید با رهبرانی جدید ظاهر شده و مشخصا شایستگی قهرمانی را داشت.

یکی از راه‌های نشان دادن نحوه پیشروی اتلتیکو در زمان افزایش فشار و اجبار این است که میانگین گل‌های مورد انتظار آنها و تیم‌های حریف را در 10 بازی ببینیم. این به وضوح نشان می‌دهد که اتلتیکو چطور چنین نیم‌فصل اول فوق العاده‌ای داشت که به آنها اجازه داد در زمان لغزش در ماه فوریه، برتری امتیازی‌شان را حفظ کنند.

گل‌های مورد انتظار اتلتیکو و حریفان در 10 دیدار از فصل 18-2017 تا فصل 21-2020

و سپس این که تیم سیمئونه چطور در هر دو زمینه حمله و دفاع در طول مقطع پایانی فصل درخشان ظاهر شد. این قهرمانی‌ای نبود که با استفاده از مشکلات بارسا یا رئال به دست آمده باشد. اتلتیکو در برابر تمام موانع ایجاد شده در طول فصل ایستادگی کرد- و درست در زمانی که مهم بود با قدرت ظاهر شد. تیم سیمئونه به سطحی از کارآیی و ثبات رسید که هیچ یک از رقبایش در کورس قهرمانی قادر به رسیدن به آن نبودند.

منبعی نزدیک به رختکن می‌گوید:” این همان کلمه‌ای بود که در طول شیوع ویروس کرونا بسیار درباره آن صحبت شد- قدرت و تحمل برخورد با مشکلات. این عامل کلیدی اتلتیکو در این سال بود. لحظات متفاوتی بودند که ذهنیت اتلتیکو به سوی طلسمی می‌رفت که سال‌ها به همراه داشت. آنها می‌توانستند بگویند ببین، همه چیز علیه ماست و کاملا از همه بپاشند. اما حتی با این که اختلاف فاحش خود را از دست دادند اما توانستند شرایط را مدیریت کنند، امتیازاتی را با مهارهای دیرهنگام اوبلاک یا گل سوارز در دقیقه آخر به دست آورند. چیزی که از آغازِ عالی اول فصل بهتر بود، توانایی ادامه و غرق نشدن علیرغم تمامی دشواری‌ها و تمامی فشارها بود که آنها را صدر جدول حفظ کرد.”

بنابراین در نهایت فصل 21- 2020 سالی ایده‌آل برای این تیم اتلتیکو بود تا قهرمان لالیگا شوند. این اتلتیکو است، آنها باید بارها ضربه بخورند و نمی‌خواهند موفقیت را به شکل دیگری به دست بیاورند.