فلسفه آلمانی برای قهرمانی دوباره لیورپول؛ دیروزی وجود ندارد
هفت‌یک- این روایتی است از تغییر فرهنگی که یورگن کلوپ در لیورپول ایجاد کرد. شبی که انتظار سی ساله باشگاه برای قهرمانی در لیگ برتر در ماه ژوئن به پایان رسید و جشن قهرمانی به پا شد، صحبت‌های جوردن هندرسون، کاپیتان لیورپول و جیمز میلنر، کاپیتان دوم در رختکن شنیده می‌شد که راجع به آینده حرف می‌زدند.
یک منبع از کادر فنی لیورپول در این رابطه گفت:” هندو و میلی از همین حالا راجع به فصل بعد و این‌که چقدر مهم است که ما مطمئن شویم که در سطح قبلی خود هستیم و همان عطش و جنگندگی در تیم وجود دارد، صحبت می‌کردند. وقتی به یک دستاورد به این بزرگی می‌رسید، همیشه این خطر وجود دارد که تلاش افراد تیم کمتر از قبل شود (افراد تیم کمی شل بگیرند) ولی آنها اجازه نمی‌دهند که هم‌تیمی‌های‌شان به دستاوردهای قبلی قانع باشند. می‌خواهند مطمئن شوند که این روند ادامه پیدا می‌کند. همه به دنبال این هدف هستند.”
پیغام از همان شب واضح و مشخص بود و در تمام طول پیش فصل هم مشاهده شد- روحیه‌ای که ما را به اینجا رسانده باید در تیم حفظ شود. قهرمانی کار سختی است ولی دفاع از عنوان قهرمانی دشوارتر است. تنها منچسترسیتی دو سال پیش توانست کاری را که آخرین بار منچستریونایتد در فصل 09-2008 انجام داد، تکرار کند؛ آن هم با کسب 98 امتیاز و یک امتیاز اختلاف نسبت به لیورپول رده دومی.
بنگاه‌های شرط بندی، سیتی را هم کنار لیورپول به عنوان مدعی قهرمانی می‌دانند. شاید علتش عدم فعالیت لیورپول در نقل و انتقالات و نمایش‌های آنها پس از دوران قرنطینه باشد- آنها در 9 بازی پایانی، 2 شکست و 2 تساوی داشتند. ولی در دفاع از آنها هم می‌توان گفت که رقابت برای قهرمانی مدت‌ها بود که به پایان رسیده بود. اختلاف لیورپول با تیم دوم 25 امتیاز بود که در پایان به 18 امتیاز کاهش یافت.
هندرسون طرفدار پر و پا قرص مستند سریالی The Last Dance است که از شبکه نتفلیکس پخش شد؛ مستندی که به تیم شیکاگو بولز دهه 90 میلادی پرداخته که در 8 فصل، 6 قهرمانی به دست آورد. کسی که در 15 ماه اخیر، جام لیگ قهرمانان، سوپرکاپ، جام باشگاه‌های جهان و لیگ برتر را بالای سر برده، قصد ندارد در پشت موفقیت‌های اخیر لیورپول پناه بگیرد. هندرسون گفته بود:” همیشه باید روی موقعیت‌های پیش رو متمرکز بود. باید پیشرفت کنیم، باید بهتر شویم و نباید حد و مرزی برایش قائل بود. فکر می‌کنم هنوز اتفاقات بزرگی پیش روست.” میلنر هم اضافه کرد:” فکر می‌کنم عملکرد ما در دو فصل اخیر فوق‌العاده بوده است ولی اگر در همین سطح بمانیم، کافی نیست. ما سیبل حریفان هستیم و مطمئنا آنها قصد دارند ما را از بالا به پایین بکشند.”
برای کلوپ و شاگردانش، قهرمانی در لیگ‌برتر و چمپیونزلیگ حالا دیگر به گذشته تعلق دارد و آنها به دنبال موفقیت‌های بیشتر در فصول پیش‌رو هستند.
کلوپ مطمئنا رویکرد لیورپول را تغییر نخواهد داد. او هم در مصاحبه با نشریات و هم به صورت خصوصی به بازیکنانش گفته که ” از عنوان قهرمانی دفاع نمی‌کنند، به آن حمله خواهند کرد.” با وجود این واقعیت که لیورپول توانست پس از کسب قهرمانی اروپا، به مسیرش ادامه دهد و با 99 امتیاز در فصل 20-2019 قهرمان لیگ شود، این مربی با این موضوع که رقیبان‌شان انگیزه‌ای دو چندان برای تقابل با قرمزها دارند، مخالف است. او گفت:” فصل قبل تیمی را ندیدم که با تمام وجود برای شکست دادن ما پا به زمین نگذارد. ما باید باز هم پر از انگیزه باشیم. باید نشان دهیم که چقدر تکرار قهرمانی برای‌مان مهم است.
چیزی که مطمئنا لیورپول را از لحاظ روحی تقویت خواهد کرد، این است که هواداران به زودی به آنفیلد بازخواهند گشت. آنها در بازی‌هایی که پشت درهای بسته برگزار شد، نتوانستند با شور و اشتیاق همیشگی‌شان بازی کنند. شاید این تیم توانست انتظار طولانی برای کسب قهرمانی لیگ را به پایان برساند ولی شیوع ویروس کرونا، به شکلی بی‌رحمانه مانع این شد که جشن قهرمانی در خیابان‌های شهر برگزار شود و بازیکنان آنطور که باید قهرمانی را با هواداران شریک شوند. این موضوع هم می‌تواند انگیزه‌ای برای بازیکنان باشد تا در مسیر کسب دوباره قهرمانی گام بردارند.
یان راش، اسطوره قرمزها، عضو آخرین تیم لیورپول بود که توانست به صورت پیاپی قهرمان لیگ شود. آنها تحت هدایت باب پیزلی و جو فیگان، بین سال‌های 84-1982 سه بار پیاپی قهرمان لیگ شدند. او در مصاحبه با اتلتیک گفت:” بردن جام قسمت آسان کار است؛ بخش دشوار، دفاع از قهرمانی است. در طول دو فصل اخیر، منچسترسیتی تیم قدرتمندی نشان داد ولی حالا نوبت لیورپول است. آنها با عملکردشان، استانداردها را جا به جا کردند. این فصل همه می‌خواهند لیورپول را شکست دهند. زمانی که بازی می‌کردم، از این حس که تمام دیدارها حساس و بزرگ هستند، لذت می‌بردم. به این معنا بود که شما خوب کار کرده‌اید.
تفکر بازیکنان باید به این شکل باشد که همه چیز از نو شروع شده است. فصل قبل هیچ اهمیتی ندارد. باید ثابت کنیم که هنوز بهترین تیم هستید. کسب موفقیت باعث می‌شود به دنبال موفقیت‌های بیشتر باشید. تیم‌هایی که حقیقتا بزرگ هستند، به کسب جام ادامه می‌دهند.”
در حالی‌که راش از جمله آخرین بازیکنان لیورپول بود که توانست به دستاوردی برسد که تیم 2020 لیورپول تشنه آن است، این موضوع چالشی برای یورگن کلوپ خواهد بود که پیشتر با آن روبرو بوده و از پسش برآمده است. او در بوندس لیگا به همراه بروسیا دورتموند در سال 2011 و 2012 توانست قهرمان لیگ شود.
راش شباهت‌هایی بین فضایی که کلوپ ایجاد کرده و فضایی که در زمان قهرمانی آنها در روزهای با شکوه لیورپول وجود داشت می‌بیند. او گفت:” وقتی ما قهرمان لیگ شدیم، رونی موران (دستیار جو فاگان) به ما می‌گفت “اگر خودتان را شایسته می‌دانید، قهرمان شوید ولی یادتان نرود که 6 هفته دیگر پیش فصل شروع می‌شود”. هیچ‌کس از خود بی‌خود نمی‌شد، هیچ‌کس جوگیر نمی‌شد. مربیانی مثل رونی و جو فاگان اجازه این کار را نمی‌دادند. ما قهرمان بودیم و در عین حال فروتن. حالا شرایط مشابهی را در یورگن، دستیاران و بازیکنان می‌بینم. روحیه و اتحاد فوق‌العاده‌ای بین آنهاست. به نظرم نمی‌آید که تمرکزشان از دست برود.” این رویکرد مدیون کاری است که کلوپ انجام داده و عملکرد او هم مدیون چیزهایی است که آموخته.
***
وقتی کلوپ در بروسیا دورتموند، برای اولین بار در پاییز 2011 رقابتهای چمپیونزلیگ را تجربه کرد، یک منبع نزدیک به باشگاه در جمعی خصوصی گفت که اولویت آنها کسب قهرمانی بوندس لیگا برای دومین سال پیاپی بود تا صعود به جمع 16 تیم برتر رقابتهای اروپایی.
این نگاه در آن دوره، بیش از اندازه خوشبینانه به نظر می‌آمد. دورتموند در فصل قبلش در حالی‌که هیچ‌کس انتظارش را نداشت، با ارائه بازی بر مبنای پرسینگ، تیمهای لیگ را مبهوت خود کرده بودند و در حالی‌که مدعیان مثل بایر لورکوزن و بایرن مونیخ را پشت سر گذاشته بودند، قهرمان لیگ شدند. با این حال، این قهرمانی باعث نشده بود که کسی تصور تکرار آن را داشته باشد.
برعکس، اینطور به نظر می‌رسید که قهرمانی سال اول آنها مثل قهرمانی غافلگیر کننده اشتوتگارت (2007) و ولفسبورگ (2009) باشد. هیچ‌کس شانسی برای تکرار قهرمانی آنها در فصل جدید قائل نبود. شروع آنها هم برای این‌که بتوان بین مدعیان دفاع از قهرمانی حساب‌شان کرد، بسیار ضعیف بود.
5 سال پیش از آن دورتموند به خاطر بحران مالی تا آستانه ورشکستگی رفته بود و در آن سال‌ها (2011 و 2012) از لحاظ مالی نسبت به رقبا در جایگاه بسیار پایین‌تری قرار داشت. همچنین زردپوشان بازیساز بسیار موثر تیم‌شان یعنی نوری شاهین را در آن تابستان از دست داده بودند.
بایرن به رسوایی عدم کسب قهرمانی در سه فصل از آن چهار فصل ، با خریدهای بزرگ واکنش نشان داد و بازیکنانی مثل مانوئل نویر، ژروم بواتنگ و رافینیای برزیلی به این تیم اضافه شدند تا نگرانی یوپ هاینکس در خط دفاع را از بین ببرند و در همین حین، دورتموند مجبور بود با چند خرید امیدوارکننده ارزان مثل ایلکای گوندوگان از نورنبرگ و ایوان پریشیچ از کلوب بروژ، با آنها رقابت کند.
پس از چند هفته در فصل جدید، بایرن احیا شده با 5 امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم در صدر جدول بود و تیم کلوپ، تاوان بی‌تجربگی‌اش را در رقابتهای اروپایی داد. هانس یواخیم واتسکه در این رابطه گفته بود:” ما به همان شکلی که در بوندس لیگا بازی می‌کردیم در اروپا بازی کردیم ولی سطح رقابتهای اروپایی قابل مقایسه نبود. هر اشتباهی که می‌کردیم، مجازات می‌شدیم. خیلی شدید پرس می‌کردیم که جواب نمی‌داد. هر بازی هم مثل هم بود. موقعیت‌های خوبی می‌ساختیم ولی می‌باختیم.” نِوِن سوبوتیچ و متس هوملس که هر دو 22 ساله بودند، برای این ماموریت بیش از حد خام بودند.
دورتموند کار را در قعر جدول گروه، پایین‌تر از آرسنال، مارسی و المپیاکوس به پایان رساند و در 4 بازی از 6 بازی‌اش شکست خورد و دو بازی دیگرش را با تساوی به پایان رساند. ولی شرایط در رقابتهای داخلی، با پیروزی 1-0 خارج از خانه مقابل بایرن در اواسط ماه نووامبر ناگهان تغییر کرد. پرس کردن تیم بی‌نقص بود و به همان اندازه جدید و غیرعادی که هیچ تیمی نمی‌توانست پادزهری برای آن پیدا کند. آنها حریفان را یکی پس از دیگری خفه می‌کردند و به شکلی بی‌رحمانه در 28 بازی شکست ناپذیر بودند تا در نهایت یک بار دیگر قهرمان بوندس لیگا شدند.
کلوپ در سال 2012 برای دومین فصل پیاپی، دورتموند را قهرمان بوندس‌لیگا کرد.
آنها در اوج قدرت‌شان بار دیگر بایرن را در سوپرکاپ آلمان با نتیجه 5-2 تحقیر کردند و روزنامه‌ها از “جا به جایی قدرت” در فوتبال آلمان صحبت کردند. ولی در عوض، آن شب پایانی در برلین، نوعی پایان برای دورتموند بود. زردپوشان در فصل بعد، تا فینال چمپیونزلیگ پیش رفتند، به بایرن باختند ولی دیگر در رقابتهای داخلی نتوانستند به چنان نقطه اوجی برسند.
ارتش سرخ باواریا این بار با خریدهای گرانقیمت و تقلید از روش‌های خاص کلوپ واکنش نشان داد و در نهایت در حمله پایانی، با جذب ماریو گوتزه (2013) و رابرت لواندوفسکی (2014) به قلب تیم کلوپ زد.
از لحاظ اقتصادی دورتموند در جایگاهی نبود که تاب تحمل این حملات را داشته باشد. همچنین بیشتر تیمهای لیگ با سیستم بازی کلوپ که پرس کردن و ضد حمله بود، هماهنگ شده بودند و تیمهای کوچک در مقابله با این سیستم، در دفاع می‌ماندند و منتظر دورتموند می‌شدند تا حمله کند. هر فصل، دورتموند یکی از نقاط قوتش را از دست می‌داد. عدم پیشرفت فوتبالی در کنار این موضوع که دورتموند بین سال‌های 12-2010، تیمی نوظهور بود، آنها را در سراشیبی سقوط انداخت. در فصل 16-2015، دیگر اثری از تیم قهرمان پیاپی لیگ نبود. همچنین مربی‌ای که آنها را به این موفقیت‌ها رسانده بود نیز جمع‌شان را ترک کرده بود.
***
لیورپول همچنان در حال محاسبه ضرری است که شیوع ویروس کووید 19 به آنها وارد کرده ولی اتلتیک به گزارشاتی دست پیدا کرده که مجموع ضرری که باشگاه به خاطر این بحران متحمل شده، بیش از 100 میلیون پوند است.
یک منبع که به مسائل مالی وارد است به اتلتیک گفت:” این بحران در حال گسترش است، به خصوص پس از این‌که دولت در طول هفته گذشته برنامه بازگشت هواداران به ورزشگاه ها را بار دیگر بررسی کرد و میزان ضرر 9 رقمی شده است. هنوز مشخص نیست که درآمد حاصل از فروش بلیت از کی شروع خواهد شد و همچنین درآمد پخش تلویزیونی که با ضرر شدیدی روبرو شده است. موضوع فقط بلیت نیست، بلکه تمام درآمدهایی که از حضور 54 هزار هوادار در آنفیلد به دست می‌آمد، ناپدید شده. موضوع میزبانی از هواداران است، نه فقط داخل آنفیلد بلکه خارج آن هم درآمدزا بود.”
با توجه به وضعیت اقتصادی، عجیب نیست که نقل و انتقالات برای قهرمان لیگ انقدر سوت و کور بوده است. در حالی‌که لیورپول دژان لوورن را با 10.9 میلیون پوند به زنیت سن پترزبورگ فروخته و اویه اجاریا را با 3.5 میلیون پوند راهی ردینگ در چمپیونشیپ کرده، کلوپ تنها توانست کاستاس سیمیکاس، مدافع چپ را با 11.75 میلیون پوند از باشگاه یونانی المپیاکوس به خدمت بگیرد (توضیح مترجم: این مطلب قبل از نهایی شدن انتقال تیاگو آلکانتارا به لیورپول نوشته شده است).
انفعال لیورپول به یک بحث داغ تبدیل شده، به خصوص این‌که باشگاه‌هایی مثل چلسی، منچسترسیتی، تاتنهام و منچستریونایتد هزینه‌های گزافی در نقل و انتقالات داشته‌اند- همینطور همسایه لیورپول، اورتون. این منبع ادامه داد:” خیلی از باشگاه‌ها روی آینده شرط‌بندی کرده‌اند و قمارشان بر درآمدی است که قرار است در آینده حاصل شود. برخی برای این‌که بتوانند رقابت کنند باید هزینه کنند. برخی هم نیازی به هزینه کردن ندارند.”
درآمد سالیانه لیورپول در سال‌های اخیر از 500 میلیون پوند عبور کرده ولی هزینه حقوق آنها هم به شدت افزایش یافته است. Fenway Sport Group، مالکان آمریکایی باشگاه، به سیاست خود برای تراز نگه داشتن وضعیت مالی ادامه داده‌اند؛ آن هم در حالی‌که باقی باشگاه‌ها ریسک‌های سنگینی متحمل شده‌اند.
کلوپ در مصاحبه با بی‌بی‌سی اسپورت گفت:” باشگاه‌ها در شرایط متفاوتی هستند. در حال حاضر در دنیای بلاتکلیفی زندگی می‌کنیم و برای برخی باشگاه‌ها این‌که آینده بلاتکلیف است، اهمیت کمتری دارد- مالک برخی از آنها یک دولت است و برخی الیگارشی اداره می‌شوند.
ما اما باشگاه متفاوتی هستیم. با همین روندی که طی کرده‌ایم و همین شکلی که اداره شدیم، دو سال پیش به فینال چمپیونزلیگ رسیدیم، پارسال قهرمان رقابت‌ها شدیم و فصل قبل قهرمان لیگ برتر. نمی‌توانیم یک شبه اوضاع را تغییر دهیم و بگوییم “از امروز مثل چلسی رفتار خواهیم کرد، از حالا می‌خواهیم مثل آنها شویم”. چنین چیزی ممکن نیست.
هر باشگاهی راه و روش خودش را دارد. ما رفتاری آرام خواهیم داشت و سعی می‌کنیم تصمیمات درستی بگیریم. این به این معنا می‌تواند باشد که این تیم را حفظ کنیم یا همچنین می‌تواند اینطور معنا پیدا کند که سعی می‌کنیم در یک یا دو پست تیم را تقویت کنیم. باید کمی صبر کنیم.”
لیورپول منتظر است که در پایان نقل و انتقالات که در تاریخ 5 اکتبر است، قیمت‌ها اصلاح شوند. آنها همچنین سعی دارند با فروش بازیکنان کم اهمیتی مثل هری ویلسون، مارکو گروییچ و لوریس کاریوس، درآمدزایی کنند. آنها همچنین منتظر پیشنهادی 25 میلیون پوندی برای مهاجم جوان و با استعدادشان، رایان بروستر، هستند و البته بند بازگشتی در قراردادش ثبت خواهند کرد. تا به الان چنین پیشنهادی دریافت نشده ولی نزدیک به 12 باشگاه علاقه خود را به جذب قرضی بروستر پس از عملکرد خوب او در سوانسی در چمپیونشیپ ابراز کرده‌اند.
لیورپول در نظر دارد در صورت فروش رایان بروستر، بندی برای بازگشت در قرارداد او بگنجاند.
جذب یک مدافع برای جانشینی لوورن و یک مهاجم کناری برای جانشینی سادیو مانه و محمد صلاح، از اولویت‌های آنهاست. اسماعیل سار، وینگر تیم سقوط کرده واتفورد یکی از گزینه‌هاست ولی رقم 40 میلیون پوندی درخواستی آنها مانع انتقال شده است. همچنین موضوع تیاگو آلکانتارا نیز باید حل شود. پیشنهادی که بایرن انتظار دارد لیورپول برای هافبک اسپانیایی ارائه کند، هنوز برای باواریایی‌ها ارسال نشده است. با توجه به سیاست‌های نقل و انتقالی باشگاه، جذب این بازیکن با توجه به سنش (29) و حقوق بالایی که دریافت می‌کند، دور از دسترس است ولی شکی در توانایی‌های ویژه او نیست.
آیا بارسلونا پیشنهادی مناسب برای جورجینیو واینالدوم ارائه خواهد کرد تا کلوپ به خداحافظی با هافبک هلندی راضی شود؟ واینالدوم تابستان آینده بازیکن آزاد خواهد بود. این فصل در حالی شروع خواهد شد که هنوز خیلی چیزها نامشخص است. گرام سونس و جیمی کرگر، دو مربی و بازیکن سابق لیورپول که به عنوان کارشناس فعالیت می‌کنند، به این باشگاه هشدار داده‌اند که ممکن است لیورپول به خاطر قرار داشتن در موضع قدرت، با خطر عدم جذب بازیکن روبرو شود. آنها پس از جذب آلیسون با 65 میلیون پوند از رم در جولای 2018، خرید بزرگ دیگری انجام نداده‌اند. آیا باشگاهی که در دو فصل اخیر، 97 و سپس 99 امتیاز کسب کرده، می‌تواند چنین روند فوق‌العاده‌ای را بدون تزریق بازیکنان با کیفیت به ترکیبش تکرار کند؟
راش که بهترین گلزن تاریخ باشگاه است، بر این باور است که آنها می‌توانند این کار را انجام بدهند. او گفت:” تقویت این ترکیب کار دشواری است. این‌که بی‌دلیل خرید کنید، معنایی ندارد؛ به خصوص با شرایطی که در آن هستیم. اگر دو، سه یا چهار بازیکن بخرید، ممکن است تا دو سال طول بکشد در تیم جا بیفتند. نمی‌توان ارزش ثبات داشتن و هماهنگ بودن تیم را در نظر نگرفت. ما همچنین بازیکنان جوان فوق‌العاده‌ای را داریم که از آکادمی به تیم اصلی می‌رسند. من نگران نخریدن بازیکن نیستم، بلکه برای فصل جدید هیجان زده‌ام. باشگاه‌های دیگر باید در تابستان خرید کنند چون خیلی با لیورپول فاصله دارند. این خرید‌ها به این معنا نیست که آنها فورا به سطح لیورپول می‌رسند.”
وقتی کلوپ، تقریبا پنج سال پیش پا به آنفیلد گذاشت از این صحبت کرد که “تمرین را به خرید ترجیح می‌دهد”. اگر او از انفعال باشگاه در نقل و انتقالات ناراحت باشد هم به خوبی آن را مخفی کرده است. سرمربی آلمانی گفت:” ما همیشه می‌خواهیم تیم را تقویت کنیم ولی راه‌های متفاوتی برای این کار وجود دارد. یک راه خرید بازیکن است، یک راه همکاری با یکدیگر است و تقویت نقاط قوت و تلاش برای بی‌اثر کردن نقاط منفی. این می‌تواند یک مزیت برای تیم ما باشد. مدت قابل توجهی است که با هم کار کرده‌ایم ولی من می‌دانم که مردم نمی‌خواهند از این حرف‌ها بشنوند. فصل قبل به شکل قابل توجهی از همین مسیر به موفقیت رسیدیم.”
***
لیورپول برای دفاع از قهرمانی سال 2020، به حدی در جایگاه بسیار بهتری نسبت به دورتموند در سال 2011 قرار دارد که انجام این مقایسه بی‌معناست. شاید آنها قدرت اقتصادی رقبا را در تابستان نداشته‌اند ولی بازیکنان کلیدی تیم آنفیلد را ترک نکرده‌اند و پیشرفت چشمگیر آنها در افزایش حقوق‌های‌شان مشهود است. ولی قدرت فعلی تیم تنها چیزی نیست که آنها را نسبت به دورتموند یک دهه پیش متمایز می‌کند. قدرت و تعدد رقبا نیز تفاوت آنها با دورتموند است.
منچسترسیتی با وجود تمام نقص‌هایش، همچنان به عنوان یکی از بهترین تیمهای اروپا شناخته می‌شود. چلسی، منچستریونایتد و آرسنال نیز همگی از فصل قبل قوی‌تر به نظر می‌آیند. شاید قهرمانی پیاپی دورتموند اتفاق بزرگی باشد ولی بوندس‌لیگای نه چندان فوق‌العاده، درس زیادی به لیورپول نمی‌دهد؛ به خصوص این‌که این سومین فصل حضور لیورپول در جمع برترین تیم‌هاست و آنها پیش از این قهرمان چمپیونزلیگ شده و سپس 99 امتیاز کسب کردند و در ماه جولای جام قهرمانی را بالای سر بردند.
لیورپول و منچسترسیتی در فصل پیش رو برای چهارمین فصل پیاپی، مدعیان اصلی قهرمانی لیگ‌برتر خواهند بود.
تکرار عملکرد دورتموند، مساله لیورپول نخواهد بود بلکه مساله این است که لیورپول باید عملکرد تقریبا بی‌نقص خود را یک فصل دیگر ادامه دهد که به شکل قابل توجهی بیش از مدتی است که کلوپ در سیگنال آیدونا پارک توانست تیمش را در جمع بهترین‌ها نگه دارد. دلایل زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد او می‌تواند با موفقیت این ماموریت را انجام دهد.
مهم‌ترین نکته این است که قهرمانی‌های لیورپول با استفاده از تاکتیک‌های یک بعدی که در ابتدای دهه گذشته مورد استفاده قرار گرفت، حاصل نشده و نسخه بهبود یافته آنها در این امر به کار گرفته شده که برای این کار، به نیازهای خاص موفق شدن در لیگ برتر و همینطور افزایش مالکیت توپ در لیورپول توجه شده است.
لیورپول دیگر به دنبال این نیست که با پرس‌های شدید، در خطوط حریف بمب‌گذاری کند. آنها حالا می‌توانند بازی خودشان را انجام دهند. آنها هنوز پر سر و صدا هستند ولی با ثبات شده‌اند. سبک هوی‌متال کلوپ که در ابتدای حضورش دائما از آن صحبت می‌شد، حالا به ترانه‌ای آرام‌تر و خواب‌آورتر تبدیل شده که با ضرب‌های دقیقش، پس از یک شب طولانی شما را به شادی و خوشحالی می‌رساند تا این‌که با صداهای پرهرج و مرج، لحظاتی به وجود آورد که دست همه برای همراهی با ضرباهنگ آن، به بالا برود و کمی هم نوت‌های فالش شنیده شود؛ مثل چیزی که بین سال‌های 2018-2015 تماشا کردیم.
هرج و مرج جایش را به کنترل داده: یک راه با ثبات و قابل اتکا برای نتیجه گرفتن که هر نتیجه مثبتی هم اعتماد به نفس را برای کسب نتیجه مثبت بعدی افزایش می‌دهد. دورتموند او با پاهای خسته‌اش و همینطور به خاطر تک تیراندازی که به بهترین بازیکنان آنها شلیک می‌کرد، نتوانست خیلی پیش برود. 19 سال پس از شروع دوران مربیگری، کلوپ حالا برای اولین بار سرمربی تیمی است که موفقیت‌های سریالی به دست می‌آورد.
***
ماه گذشته که لیورپول در هتل گات براندلهوف، نزدیک به شهر خوش منظره سالفلدن در اتریش، تور پیش فصلش را برگزار می‌کرد، به خاطر ویروس کرونا و قرنطینه تیم در این هتل، شرایط متفاوتی را نسبت به سال‌های قبل تجربه کردند: قوانین بیشتر و آزادی کمتر برای بازیکنان.
محدودیت‌ها به این معنا بود که سفر به بیرون هتل، خارج از دستور جلسه بود. کلوپ دوست دارد افرادی که می‌توانند سخنرانی‌های انگیزشی انجام دهند به جمع بازیکنانش دعوت کند ولی این بار، حضور سباستین اشتودنر، موج‌سوار آلمانی جهت سخنرانی برای بازیکنانش مقدور نبود.
سیمیکاس، خرید جدید باشگاه، منتظر بود که میکروفون به او داده شود تا روی صحنه برود و از آهنگ‌های اولش برای باقی بازیکنان بخواند ولی خبری از باربیکیو و شب کارائوکه نبود. یک منبع از تیم اصلی لیورپول گفت:” در واقع فقط سه کار می‌کنیم: خوردن، خوابیدن، تمرین کردن.”
تمرینات صبح و بعد دو نوبتی صبح و بعدازظهر به حدی طاقت‌فرسا بود که اکثر بازیکنان بعد از صرف ناهار، سراغ خواب نیمروز می‌رفتند تا قبل از برگشتن به تمرینات، خستگی در کرده باشند. برخی بازیکنان در یک مکان مشترک جمع می‌شدند تا بازی‌های چمپیونزلیگ و لیگ اروپا را پس از صرف شام تماشا کنند و باقی بازیکنان هر یک راهی اتاق‌های‌شان می‌شدند. چیزی که در این تابستان دستخوش تغییر نشد، شدت و فشردگی تمرینات بود. لیورپول مجبور شد که برنامه‌هایش را در لحظه آخر دچار تغییر کند. کلوپ می‌خواست تیمش را راهی کمپ اویان کند ولی پس از این‌که فرانسه به فهرست قرنطینه بریتانیا اضافه شد، این کار دیگر مقدور نبود.
یکی از اعضای باشگاه در این رابطه به اتلتیک گفت:” با وجود این شرایط، در کمپ خوبی در اتریش حاضر شدیم. شاید در سطح اویان نبود ولی از لحاظ امکانات و وسایل خیلی هم فاصله نداشت. با یک استخر و یک سالن ورزشی مسقف، هر آنچه بچه‌ها لازم داشتند را در اختیارمان گذاشت. مشخصا قرار گرفتن در حباب و هر هفته دو بار تست دادن، به این معنا بود که نمی‌توانیم مثل سفرهای سال گذشته از کمپ خارج شویم.”
اما دور از زمین تمرین، در سالن بازی هتل یک رقابت سنگین ایجاد شده بود. مسابقات تنیس روی میز با حضور بازیکنان و کادر فنی که به صورت دوبل برگزار می‌شد، در نهایت با قهرمانی تیم صلاح و مانه به پایان رسید. آنها تیم مربیان بدنساز یعنی تام کینگ و دیو رایدینگز را در فینال شکست دادند. ویرژیل فن دایک و جو گومز که از طرفداران پر و پا قرص بسکتبال هستند، روی پرتاب‌های آزادشان تمرین می‌کردند و دیگر بازیکنان سراغ پلی‌استیشن رفته بودند.
کلوپ، الکس اوکسلید چمبرلین را به علت مصدومیت از دست داد ولی هندرسون و ماتیپ که پیش فصل 20-2019 را از دست داده بودند، این بار آماده هستند. آنها در اواخر حضورشان در اتریش مقابل اشتوتگارت به پیروزی 3-0 رسیدند و سپس مقابل ردبول سالزبورگ به تساوی 2-2 دست پیدا کردند و سپس به انگلیس بازگشتند و در ضربات پنالتی، مقابل آرسنال کامیونیتی شیلد را از دست دادند. سپس بلکپول را در آخرین بازی دوستانه پیش فصل با نتیجه 7-2 در آنفیلد در هم کوبیدند. شاگردان کلوپ در نیمه اول مقابل تیم دسته سومی 2-0 عقب بودند و باید در نیمه دوم نتیجه را جبران می‌کردند.
حملات لیورپول سرعت و ریتم همیشگی را نداشت و اشتباهات‌شان در خط دفاع باعث شد گل بخورند ولی تاریخ نشان داده که آمار بازی‌های دوستانه خیلی نشان دهنده این‌که چه اتفاقی پیش رو خواهد بود، نیست. آنها سال گذشته پیش از شروع فصل مقابل ناپولی با نتیجه 3-0 شکست خوردند ولی در ادامه، فصلی استثنایی و پر از رکوردشکنی را پشت سر گذاشتند. کلوپ پس از آن بازی گفته بود:” تمرینات فوق‌العاده بود و من بخشی از بازی را دوست داشتم. ما خیلی سخت تمرین کردیم بنابراین در بازی‌های دوستانه چندان خوب به نظر نمی‌آمدیم ولی در مجموع پیش فصل خوبی داشتیم.”
نبی کیتا و تاکومی مینامینو در تمرینات پیش فصل، نظر کادر فنی را به خود جلب کرده‌اند و هر دو آماده که مسئولیت‌های بیشتری در فصل 21-20 برعهده بگیرند. اوضاع برای کورتیس جونز هم همینطور است. وقتی کلوپ گفت که به دنبال راه‌حل در داخل باشگاه است و هشدار داد که تابستان بی‌سر و صدایی سپری خواهد شد، در ذهنش این سه بازیکن بودند. او ادامه داد:” خیلی بازیکنان هستند که می‌توانند پست‌شان را عوض کنند و دیگران را هم رو به جلو حرکت دهند. راه‌حل همیشه در باشگاه‌های دیگر نیست. خیلی چیزها را در بازی خودمان می‌توانیم تغییر دهیم.”
بازیکنان کلوپ در پایان فصل گذشته 3 هفته استراحت داشتند و پس از آن، 4 هفته تمرینات پیش فصل برگزار شد که به خاطر بازی‌های ملی، این تمرینات متوقف شد. این‌که بازیکنان اهل آمریکای جنوبی و آفریقا در مدت زمان برگزاری دیدارهای ملی در ملوود باقی ماندند، مطمئنا به نفع لیورپول خواهد بود. آنها از لحاظ فیزیکی آماده خواهند بود.
قدرت این تیم لیورپول چیزی است که سود بسیاری به کلوپ خواهد رساند و او تمام تلاشش را خواهد کرد که این آمادگی و قدرت را حفظ کند. جدا از این‌که او سخت مشغول صحبت کردن با کادر فنی راجع به جزئیات بوده- صدها چیز دیگر هم در طول فصل به این صحبت‌ها اضافه می‌شود- این مربی 53 ساله بار دیگر باید روی مهم‌ترین شعار فلسفه فوتبالی خود تاکید کند: بازی بعدی مهم‌ترین بازی نیست، تنها چیزی است که پیش روی ماست.
پس از قهرمانی در فینال چمپیونزلیگ 2019، او از باشگاه خواست که در شروع فصل جدید از جام قهرمانی در آنفیلد رونمایی نکند. این جام به گذشته تعلق داشت. یکی از دلایلی که کلوپ به گزینه بسیار خوبی برای هواداران پرشور و حرارت لیورپول در سال 2015 تبدیل شد این بود که او بدون این‌که گذشته خاصی در فوتبال داشته باشد مربی شده بود و به بازیکنانش یاد می‌داد که به اتفاقات قبل توجهی نداشته باشند و به آینده هم خیلی نگاه نکنند. سون بندر، هافبک سابق دورتموند در این رابطه گفت:” ما یاد گرفتیم که کاملا در لحظه باشیم، فقط بازی به بازی فکر کنیم.”
کلوپ به بازیکنانش یاد داده که در لحظه بازی کنند زیرا خودش هم همینطور است. دوستان سابق و بازیکنان سابق بی‌شماری شهادت داده‌اند که او این توانایی را دارد که خیلی سریع باخت‌ها را- که تعدادشان در طول دوران مربیگری‌اش چندان زیاد هم نیست- پشت سر بگذارد و در مورد پیروزی‌ها هم همین قاعده در جریان است. پیتر کراویتز، دستیار او، معتقد است که کادر فنی و بازیکنان چنان شهوتی برای موفقیت دارند که ضربه خوردن از شکست‌ها یا حس رضایت از پیروزی‌ها، هیچ جایی در ذهن‌شان ندارد.
لیورپول در این تابستان خریدهای چندانی نداشت اما مسئله مهم برای کلوپ این بود که هیچ‌یک از ستاره‌هایش را از دست نداد.
این روحیه البته تنها به کلوپ اختصاص ندارد. پس از جنگ جهانی دوم، فوتبال آلمان با این رویکرد تا به امروز پیش رفته و خلاصه آن را می‌توان در جمله مشهور سپ هربرگر، مربی قهرمان جام جهانی 1954، مشاهده کرد که گفت:”پس از بازی همان پیش از بازی است.” برای چنین رویکردی دلایل سیاسی هم وجود داشت. شاید گذشته برای آلمان در سال 1945 چندان جالب نبود ولی اگر بخواهیم دقیق‌تر بحث را مطرح کنیم، از آن موقع فوتبالی‌ها متوجه شدند که گذشته، هر چقدر هم که شکوه و شادی به همراه داشته باشد، جای خطرناکی است، مثل همان دنیاهای رویایی در فیلم تلقین (Inception). شما در گذشته مسیر زندگی واقعی را گم می‌کنید.
بهترین مربیان و بازیکنان آلمانی همیشه نگاهی رو به جلو داشته‌اند و با روحیه‌ای بالا و عطشی پایان‌ناپذیر که کلوپ بارها به آن اشاره کرده، درخشیده‌اند. این تیم لیورپول توانسته آنچه کلوپ می‌خواهد، بسازد و تا وقتی این آتش سوزان باشد، نیازی نیست که سراغ گذشته با شکوه و پر افتخار باشگاه رفت. اسون بندر درباره روش‌های انگیزه دادن کلوپ گفت:” او همیشه به ما می‌گفت “یک جوری بدوید انگار که فردایی وجود ندارد”.” در سال 2021، برای کسب موفقیت در ماموریت محوله که قهرمانی در لیگ برتر است، او باید طوری بدود که انگار دیروزی وجود ندارد.