یورو 2020؛ راهنمای گروه D؛ انگلیس، اسکاتلند، کرواسی و جمهوری چک
هفتیک- یکی از لذتبخشترین کارها پیش از برگزاری هر تورنمنت مهمی این است که بنشینید و دقیقا تخمین بزنید که چه بازیکنانی در ترکیب اصلی هر تیمی حضور خواهد داشت.
هرچند این بار چنین موضوعی کمتر از همیشه اهمیت دارد.
عوامل زیادی در آن دخیل هستند- پرفشارترین فصلی که هرکسی به خاطر دارد، فهرستهای 26 نفره، استفاده از پنج حق تعویض (که در صورت کشیده شدن بازی به وقت اضافه شش تعویض میشود) و این واقعیت که تیمها با این فرمت 24 تیمی میتوانند اشتباهات بیشتری را در مرحله گروهی مرتکب شوند.
بنابراین احتمالا شاهد استفاده بیشتر از سیستم چرخشی خصوصا در مرحله گروهی، نسبت به آنچه در یک تورنمنت بین المللی مهم انتظار داریم، خواهیم بود.
این قطعا یکی از موارد مدنظر گرت ساوتگیت است که در بعضی از پستهای تیم ملی انگلیس دست بسیار بازی برای انتخاب بازیکن دارد- و در سایر پستها با محدویت گزینه مواجه است. برای مثال او برای پست مدافع راست باید گزینهاش را از بین بازیکنانی انتخاب کند که برای منچسترسیتی و چلسی، فینالیستهای لیگ قهرمانان، بازی میکنند، برای اتلتیکو مادرید، قهرمان لالیگا، به میدان میرود یا عضو تیم لیورپول، قهرمان فصل گذشته لیگ برتر، است.
از نظر بازیکن خلاق و هجومی کانال داخلی سمت چپ، میسون مونت، جک گریلیش و فیل فودن به هیچ وجه جز گزینههای انگلیس در مسیر صعود به نیمه نهایی جام جهانی 2018 نبودند اما امسال میتوانند جز گزینههای حضور در تیم منتخب فصل لیگ برتر قرار بگیرند.
در سایر پستها مشکلاتی وجود دارد. جوردن پیکفورد در چند فصل اخیر عملکرد خوبی برای اورتون نداشته، هرچند به ندرت نمایش ضعیفی در تیم ملی کشورش ارائه کرده است. آمادگی جوردن هندرسون یکی از نکات ضروری با توجه به فقدان گزینهها در پست هافبک دفاعی است.
ساوتگیت به وضوح نشان داده که خواهان در اختیار داشتن هر دو گزینه استفاده از دفاع سه نفره و دفاع چهار نفره در این تورنمنت است و این یعنی تیم قدرتمند او پر از مدافعانی است که بعضی از آنها- مثلا کانر کودی و تایرون مینگز- احتمالا تنها در صورت استفاده او از دفاع سه نفره به زمین خواهند رفت.
تناقض ناچیز موجود این است که اگر ساوتگیت با یک ویژگی مربیگری در سطح ملی مشکل داشته باشد، آن ویژگی فوت و فن نبرد تاکتیکی است. انگلیس در جام جهانی گذشته مراحل حذفی را با حضور قدرتمندانه برابر کلمبیا و کرواسی شروع کرد، پیش از آن که تغییرات حریف مانع از پیشروی آنها شود و به نظر میرسید که ساوت گیت توانایی لازم برای به کارگیری برنامه تاکتیکی برای پاسخ به این تغییرات را ندارد. باید دید که او در این جام با گزینههای بهتر چه عملکردی خواهد داشت.
یکی از نکات قطعی برنامه هجومی انگلیس حضور هری کین است که فصل قابل توجهی را در لیگ برتر پشت سر گذاشت و در نهایت به عنوان بهترین گلزن و بهترین پاسور انتخاب شد. این یعنی او میتواند بهترین موقعیتها را برای بازیکنانی چون فودن، مونت، رحیم استرلینگ و جیدون سانچو فراهم کند و در عین حال ضربه تمامکننده را روی پاسهای ارسالی آنها بزند.
مهمترین بازی این گروه بدون شک دیدار انگلیس برابر اسکاتلند است، قدیمیترین دیدار در تاریخ فوتبال ملی.
به نظر میرسد که استیو کلارک، سرمربی اسکاتلند، مانند ساوتگیت آماده است تا از سیستمها و بازیکنان متفاوتی استفاده کند. کلارک در طول دوران حرفهای خود ثابت کرده که مربی بسیار زیرکی است و این که بعضی از بازیکنان اسکاتلند شانس بازی برای تیم انگلیس را داشتند به این معناست که این تیم بازیکنان ارزشمندی را در اختیار دارد و همین گزینههای متفاوتی را در اختیار کلارک قرار میدهد.
برای مثال او میتواند در خط میانی روی حضور مستحکم کالوم مکگرگور و قدرت و پاسکاری اسکات مک تامینی حساب کند. جان فِلِک میتواند به کنترل بازی کمک کند. سپس جان مکگین آماده انجام نفوذهای هجومی و شوتزنی از فاصله دور است یا استوارت آرمسترانگ میتواند در نقاط مختلف زمین حضور پیدا کرده و خلق موقعیت کند. دو بازیکنی که پیش از این بازی ملی نداشتهاند نیز ممکن است در خط میانی به کار گرفته شوند: بیلی گیلمور میتواند در مناطق دفاعی بماند و بازیسازی کند و دیوید ترنبال که بهترین بازیکن فصل سلتیک بود. کلارک چنان گزینههای خوبی در این پست در اختیار دارد که مک تامینی، بازیکن درخشان فینال لیگ اروپا، گاهی در دفاع قرار داده میشود.
کلارک در خط حمله نیز گزینههای بسیاری دارد. چِه آدامز در ماه مارس به تیم ملی دعوت شد اما مطمئنا در نوک خط جمله به جای لیندون دایکز جای خواهد داشت و بیش از پیش به شماره 9 دونده تبدیل میشود. اما رایان فریزر میتواند در مناطق هجومی مختلفی به میدان برود که شامل پست شماره 10 در صورت حضور مک گین در پستهای دفاعیتر است. رایان کریستی نیز گزینه دیگر این تیم به حساب میآید.
سیستم اسکاتلند ممکن است 2- 5-3، 2- 1- 4- 3 یا 1- 2- 4- 3 باشد اما تصور عدم استفاده کلارک از دفاع سه نفره دشوار است. یکی از دلایل این موضوع این است که او مشکل عجیبی در حضور کیهران تیرنی و اندرو رابرتسون، دو نفر از بهترین بازیکنانش، در پست دفاع چپ دارد. تیرنی به عنوان مدافع میانی کناری بازی میکند، پستی که گاهی در آرسنال هم در آن به کار گرفته میشود و رابرتسون جلوتر میرود، هرچند دیدن این دو بازیکن در پستهای هجومیتر چندان غیرمعمول نیست.
با این حال بسیار شوکه کننده خواهد بود اگر کلارک از یک ترکیب اصلی مشابه در دو بازی در این مسابقات استفاده کند. اگر اسکاتلند موفق به صعود شود، احتمالا به واسطه توانایی تاکتیکی سرمربی این تیم بوده است.
پیشبینی سیستم و ترکیب اصلی دو تیم دیگر گروه D آسانتر است، هرچند چند سوال تاکتیکی کلیدی، تعیینکننده سبک تاکتیکی این تیمها خواهند بود.
کرواسی ِ زلاتکو دالیچ بیش از همه به دلیل صعود به فینال جام جهانی سه سال قبل شناخته شده است؛ البته با دفاعی پا به سن گذاشته و بدون حضور ایوان راکیتیچ یا ماریو مانژوکیچ.
ابهامات پیرامون این پستها باعث تغییر تعادل این تیم میشود، هرچند کرواسی بر تلاش برای کسب مالکیت توپ اصرار خواهد داشت. لوکا مودریچ قطعا جز بازیکنان اصلی در سمت راست خط میانی است و مارسلو بروزوویچ نیز در پست عقبتر در کنار او قرار میگیرد.
نیکولا ولاشیچ احتمالا تکمیلکننده این مثلت در پست شماره 10 است اما گزینههای بسیار دیگری وجود دارند. متئو کوواچیچ میتواند در هر پستی در خط میانی به میدان برود، میلان بادلی نزدیکترین بازیکن آنها به یک هافبک دفاعی صرف است و ماریو پاشالیچ میتواند نفوذهای خطرناکی به محوطه جریمه انجام دهد. استفاده از شش بازیکن برای سه پست امکان پذیر نیست- اما با امکان انجام پنج تعویض، همگی فرصت حضور در میدان را خواهند داشت.
تصمیم دیگر درباره خط حمله است؛ جایی که آندره کراماریچ به احتمال زیاد به عنوان مهاجم نوک به زمین میرود، هرچند گاهی بازی بهتری به عنوان مهاجم دوم انجام داده است. برونو پتکوویچ سرزنده گزینه دیگر این مربی است. میسلاو اورسیچ که در لیگ اروپا برابر تاتنهام هتتریک کرد، برگ درخشان این تیم است.
ترکیب تیم در سایر پستها تقریبا مشخص است. کرواسی هنوز از نظر وینگرها قوی است- ایوان پریشیچ همیشه عملکرد خوبی در تورنمنتهای بزرگ به نمایش میگذارد و سرعت آنته ربیچ در بال چپ خطری جدی به شمار میرود. اما آنها در پست دفاع کناری ضعیفتر هستند، خصوصا که شیمه ورسالیکو- عنصر مهم اکثر حملات هجومی تیم در سه سال پیش با همراهی مودریچ در سمت راست- اخیرا مشکلاتی در آمادگی کامل داشته است.
جمهوری چک ِ یاروسلاو سیلاوی در صورت عدم محرومیت اوندره کودلا و مصدومیت لوکاس پروود، هافبک سمت راست، ترکیب اصلی بسیار قابل پیشبینیای داشت. سیلاوی بازیکن مناسبی برای جانشینی کودلا ندارد و برای پروود با گزینههای زیادی روبرو است.
چک از نامهای درخشان سالهای گذشته بهره نمیبرد اما برتریهایی در ابعاد دیگر دارد- آنها پر انرژی هستند، روی تغییر فازهای دفاعی به هجومی و برعکس خوب عمل میکنند و بازیکنان سرعتی بسیاری در خط حمله دارند که توماس سوچک یکی از آنهاست که فصل پرگل و درخشانی را با پیراهن وستهام پشت سر گذاشته است. به ثمر رساندن 10 گل به عنوان یک هافبک در تیمی دفاعی باورنکردنی است.
یاکوب یانکتو بازیکن هجومی کلیدی دیگری است که شاید در سمت چپ قرار بگیرد. پاتریک شیک، مهاجم تیم، در روز خوبش مهاجم نوک دونده فوق العادهای است که میتواند سایر بازیکنان را وارد جریان بازی کرده و خودش گل بزند.
شاید نکته کلیدی سبک چک پیشروی مدافعان کناری باشد. یان بوریل خودش را در سمت چپ ثابت کرده و ولادیمیر کوفال، هم تیمی سابق او در سلاویا پراگ، نیز شرایطی مشابه در سمت راست دارد. در واقع هرکس شاهد نمایش درخشان و دور از انتظار اسلاویا در فوتبال اروپا در چند فصل اخیر بوده باشد، احساس آشنایی درباره این تیم نیز خواهد داشت. هرچند فقدان بازیکنان خوب در دفاع مشکلی جدی به نظر میرسد.
عدم حضور انگلیس و کرواسی در جایگاههای اول و دوم بسیار شوکهکننده خواهد بود و این یعنی دیدار اسکاتلند برابر چک به دیدار کلیدی این گروه تبدیل میشود؛ با توجه به این که تیمهای حاضر در رده سوم 66 درصد شانس صعود به مرحله بعد را خواهند داشت- حتی اگر هیچ تضمینی هم نباشد، این دیداری کلاسیک خواهد بود.