آنالیز بازی فیل فودن مقابل لیورپول؛ هنر بازی در چند پست در یک دیدار

هفت‌یک- اکثر مربیان در رویارویی با تیمی که از بحران مصدومیت رنج می‌برد و دو هافبک میانی را در قلب خط دفاعش قرار داده است، تصمیم می‌گیرند که از یک مهاجم نوک بالفطره استفاده کنند.

اما پپ گواردیولا این کار را نکرد. به جای آزمودن جوردن هندرسون و فابینیو با قدرت گابریل ژسوس، گواردیولا در عوض تصمیم گرفت که از فیل فودن به عنوان مهاجم نوک تیمش استفاده کند که در بین خطوط حرکت می‌کند، چندان باعث دور شدن هندرسون و فابینیو از پست‌هایشان نمی‌شود و بیشتر آنها را ترغیب می‌کند که به پست‌های اصلی خود بیایند. روبرتو فیرمینو از لیورپول یک شماره 9 کاذب به شمار می‌آید اما فودن مطمئنا “کاذب‌تر” از او است.

البته گواردیولا با این مفهوم غریبه نیست؛ استفاده او از لیونل مسی بود که آغازگر استفاده بسیاری از مربیان از هافبک‌های هجومی آرام و خلاق به عنوان مهاجمان نوک اسمی شد. بنابراین آیا فودن نقش مسی را بازی می‌کند؟ آیا فودن در واقع مسی جدید گواردیولاست؟ خب، نه. او در واقع چیزی بیشتر از این است.

فودن بازی را در پست مهاجم نوک آغاز کرد و کمی عقب ‌می‌کشید تا تعدد نفرات در خط میانی را افزایش دهد. بهترین مثال از بازی شماره 9 کاذب او در اواسط نیمه اول دیده شد، وقتی که او از آن دست حرکات انجام داد و طوری با توپ بازی کرد که مسی و فیرمینو در طول این سال‌ها بارها انجام داده‌اند، از آن سبک کارهایی که در مناسب بودن فودن به عنوان یکی از گزینه‌های حضور در این پست ضروری است.

فودن فقط برای دریافت توپ عقب نمی‌کشید، او برای باز پس‌گیری آن نیز عقب می‌رفت. با توجه به بازی‌سازی لیورپول از میانه میدان، فودن عقب می‌آمد تا انسجام منچسترسیتی را حفظ کرده و توپ ارسالی از سوی تیاگو آلکانتارا به سمت دیگر خط میانی برای کورتیس جونز را قطع کند (عکس زیر).

توپ به ایلکای گوندوگان رسید که آن را به رودری سپرد و او بار دیگر فودن را پیدا کرد…

و فودن که از آنجا فضایی دور از مدافعان میانی داشت برای نفوذ ریاض محرز صبر کرد و سپس توپ را سر راه او انداخت.

به نظر می‌رسید که محرز در نبرد تک به تک از سد هندرسون عبور کند اما سادیو مانه او را تعقیب کرد و این بازیکن الجزایری را با خطا سرنگون کرد. به هرحال این صحنه شاید تنها ویژگی تاکتیکی قابل توجه از نیمه اول خسته کننده بود و ارزش حضور فودن در خط میانی را به تصویر کشید.

گواردیولا بین دو نیمه سیستمش را تغییر داد و از 3- 3- 4 به 1- 3-2- 4 رفت تا حمایت دفاعی بیشتری برای مدافعان کناری تیمش ایجاد کند. گوندوگان کمی عقب‌تر رفت، برناردو سیلوا نیز کمی جلوتر قرار گرفت. رحیم استرلینگ و ریاض محرز بدون توپ عقب می‌کشیدند و رودری حالا به جای حرکات تکی در جلوی خط دفاع، باید با بازیکن کناری‌اش همکاری می‌کرد.

نقش فودن روی کاغذ تغییر چندانی نکرد. او هنوز هجومی‌ترین بازیکن سیتی در جلوی میدان بود. او همچنان تا خط دفاعی عقب می‌کشید تا برتری عددی چهار برابر سه مقابل موتور حرکتی لیورپول در میانه زمین را ایجاد کند (عکس زیر).

اما کارهای بیشتری نیز انجام می‌داد. فودن فقط یک شماره 9 کاذب نبود بلکه در برخی موارد مهاجم کامل تیم بود. وقتی ادرسون متوجه شد که ترنت الکساندر آرنولد به او نزدیک شده، به امید این که توپ به زمین حریف برسد، یک ضربه بلند زد.

فودن زیر توپ قرار داشت، فابینیو را از سر راه برداشت و سپس سعی کرد پیش از هندرسون، ضربه دوم را به توپ بزند.

داور در این صحنه یک ضربه آزاد اعلام کرد چرا که باور داشت فودن روی فابینیو خطا کرده است. حتی با این وجود نیز این حرکت درخشانی بود- فودن 170 سانتیمتری موفق شد فابینیوی 187 سانتیمتری را از سر راه بردارد.

فابینیو به طور کلی این فصل در پست مدافع میانی عملکرد خوبی داشته اما اینجا به مشکل خورد. علاوه بر خطای پنالتی روی استرلینگ در نیمه اول که توسط گوندوگان از دست رفت، یک مثال دیگر از حضور فودن به سمت چپ کناره محوطه جریمه و راندن فابینیو به کناره‌ها و سپس ضربه زدن به توپ و گرفتن یک خطا از این بازیکن نیز دیده شد. بار دیگر جذاب‌ترین نکته اینجا این است که فودن بازیکنی بود که در ابتدا عقب کشید تا مالکیت توپ را در اختیار بگیرد…

پیش از آن که با سرعتش فابینیو را شکست دهد.

یا شاید او صرفا در کناره محوطه جریمه حضور نداشت بلکه به عنوان یک وینگر چپ مناسب نیز بازی می‌کرد. اینجا وقتی فودن توسط اولکساندر زینچنکو صاحب توپ شد، جایش را با استرلینگ عوض کرد و خودش را در موقعیت ارسال پاس در نزدیکی خط طولی یافت. رسیدن این توپ به استرلینگ تقریبا غیرممکن بود اما فودن توپ را در فاصله دو متری او انداخت- اما هم‌تیمی‌اش نتوانست از آن استفاده کند.

سپس کمی بعد، گواردیولا بار دیگر سیستم را تغییر داد و ژسوس را جانشین محرز کرد که به معنای حضور فودن در سمت راست بود. او از آنجا تقریبا بلافاصله پاس آلیسون را قطع کرد، هندرسون را از کنار دریبل زد و توپ را به داخل محوطه شش قدم فرستاد تا گوندوگان آن را به گل تبدیل کند.

و البته سپس زمان درخشش فوق‌العاده فودن رسید- که نشان دهنده ارزش واقعی بازیکن چپ پای حاضر در بال راست بود. او توپ را از آن سمت در اختیار گرفت، از کنار اندرو رابرتسون عبور کرد و سپس با تمام قوا آن را به سوی دروازه آلیسون شلیک کرد.

استفاده گواردیولا از سیستم بدون مهاجم در منچسترسیتی تفاوت بسیاری با روش مشابه او در بارسلونا دارد، جایی که شاید او فقدان یک مهاجم مناسب را حس می‌کرد اما یک بازیکن وجود داشت- کسی که در نهایت به بهترین گلزن تاریخ باشگاه تبدیل شد- که به صورت دائمی در این پست به میدان برود.

حالا گواردیولا ترجیح می‌دهد از چندین بازیکن بخواهد که به صورت چرخشی در این پست قرار بگیرند و باعث سردرگمی حریفان شوند. ژسوس، محرز، برناردو، گوندوگان و کوین دی بروین همگی در سیستم‌های شناور در طول چند سال گذشته به طور چرخشی به عنوان مهاجم به میدان رفته‌اند اما مطمئنا هیچکدام نتوانستند مانند فودن در این دیدار، حضوری موثر در چندین پست در یک بازی داشته باشند.