هشدار به یووه؛ حساسیت دربی میلان یعنی روزهای خوش تمام شد!
هفت‌یک- یک روحیه رقابت‌جویی در سراسر اروپا ظهور کرده است. شاید نه در انگلیس که درخشش منچسترسیتی بار دیگر پس از روزهای سخت نمایان شده است. نه در آلمان که بایرن مونیخ دست‌نیافتنی باقی مانده است. اما این تحول در سایر کشورها دیده می‌شود. پاری‌سن‌ژرمن صدرنشین لیگ فرانسه نیست، رئال مادرید و بارسلونا در رده اول لیگ اسپانیا قرار ندارند و شرایط برای یوونتوس در ایتالیا نیز به همین صورت است. تیم‌های تراز اول طوری به چالش کشیده شده‌اند که در یک دهه اخیر بی سابقه بوده است.
وسوسه مقصر دانستن شیوع ویروس کرونا در روحیه این تحول و دیدن این ویروس به عنوان توجیهی برای تمامی اتفاقات وجود دارد. درست است که موقعیت غیرمعمول این فصل به عوامل غیرقابل پیش‌بینی آن اضافه کرده، الگوهای معمول را برهم زده و باشگاه و مربیان را مجبور کرده که از منابع در دسترس خود استفاده کنند. اما همچنین این تردید وجود دارد که به طور خاص مسابقات سری A حتی پیش از این که همه چیز در ماه مارس سال گذشته تغیر کند نیز روی به سوی تغییرات بنیادین رفته بود.
اگر یوونتوس در بازی عقب افتاده‌اش به پیروزی برسد، با اینتر صدرنشین 5 امتیاز فاصله خواهد داشت. آنها هنوز در ماه مِی باید برابر اینتر و میلان بازی کنند. شاید بتوانند دهمین اسکودتوی خود را فتح کنند اما این سخت‌ترین قهرمانی یک دهه اخیر به حساب خواهد آمد؛ موقعیتی که به نظر می‌رسد بخش اعظم آن ضربه‌ای است که خودشان به خودشان وارد کرده‌اند. اگر آنها تصمیم نگرفته بودند که گل‌های تضمینی کریستیانو رونالدو برای رسیدن به هدف نهایی‌شان در لیگ قهرمانان موردنیاز است، شاید در نهایت با چنین تیمی که به شکل عجیبی نامتجانس است روبرو نمی‌شدند.
و اگر تا این حد علاقه‌ای وسواس‌گونه به رقابت‌های اروپایی نداشتند، شاید به همکاری‌شان با ماسیمیلیانو آلگری که 5 قهرمانی متوالی به دست آورد، پایان نمی‌دادند. حضور مائوریتزیو ساری به جای او باعث ایجاد توقعات نامناسب شد که او باید سبک فوتبال با پرسینگ از جلوی زمین را به کار بگیرد اما در عین حال از مهاجم نوک سی و چند ساله بدون تحرک نیز در ترکیبش استفاده کند. وقتی این روند به شکل اجتناب‌ناپذیری جواب داد، آنها قماری نه چندان رمانتیک روی آندره‌آ پیرلو کردند که در هنگام انتصاب به عنوان سرمربی هیچ تجربه مربیگری در کارنامه نداشت.
در حالی که یووه در سراشیبی قرار دارد (و عدم تعادل مالی فوتبال مدرن به حدی مضحک است که داشتن سه شکست و 6 تساوی در 21 بازی لیگ به معنای لغزشی جدی است)، اینتر و میلان بار دیگر شروع به درخشش کرده‌اند. بنابراین ما در موقعیتی قرار داریم که دربی روز یکشنبه میلان بار دیگر برای بخش بیشتری از دنیای فوتبال اهمیت دارد.
هیچکس نباید فکر کند که فوتبال ایتالیا ناگهان به مساوات رسیده است. آخرین گزارش دلویت درباره موقعیت مالی فوتبال نشان می‌دهد که بازده یوونتوس هنوز سه برابر اینتر، دومین باشگاه ثروتمند ایتالیا در زمینه درآمدزایی، است و درآمد خود آنها نیز دو برابر میلان است.
بازدهی که در سال‌های اخیر در اختیار بارسلونا بوده که حالا علیرغم داشتن بالاترین درآمد در بین تمامی باشگاه‌های جهان با ورشکستگی درگیر شده، تنها معیار ثروتمندی نیست و جایی که میلان در آن موفق به برداشتن گامی بلند و مهم شده کاهش بدهی‌هایش به صفر بوده است. در همین حال بدهی یووه بر طبق گزارش سال 2020 فوربس حدود 417 میلیون پوند است که تقریبا 20 درصد بیشتر از درآمد سالانه آنها به حساب می‌آید؛ این در حالی است که بدهی اینتر حدود 405 میلیون پوند و 60 درصد بیشتر از درآمد سالانه باشگاه است. فوربس بدهی اینتر را حدود 50 درصد از ارزش باشگاهش می‌داند که بالاتر از هر باشگاهی در بین 20 باشگاه برتر از نظر ارزش است و بیش از دو برابر هر باشگاهی به جز رم.
این نشان دهنده تفاوت سبک بین اینتر و میلان در از میان برداشتن فاصله با یوونتوس است. اینتر به عادت همیشه مشکلی را تشخیص داده و برای آن پول هزینه می‌کند. آنتونیو کونته مانند همیشه از فقدان حمایت از جانب هیئت مدیره باشگاهش گلایه می‌کند اما از زمان پیوستن او به اینتر در 18 ماه گذشته، حدود 130 میلیون پوند برای نقل و انتقالات هزینه شده که بیشتر آنها برای بازیکنان پا به سن گذشته و ثابت شده با دستمزد بالا و ارزش فروش دوباره کم بوده است: روملو لوکاکو، کریستین اریکسن، اشلی یانگ، ویکتور موزس و دیه‌گو گودین ارزان به دست نیامدند.
پیشرفت‌هایی صورت گرفته است. اینتر فصل گذشته با فاصله یک امتیاز پس از یووه قرار گرفت و به فینال لیگ اروپا رسید. آنها در حال حاضر با یک امتیاز بیشتر در صدر قرار دارند و ماه گذشته یوونتوس را شکست دادند- پیروزی‌ای که با توجه به دو شکست در فصل گذشته از نظر روانی مهم بود؛ حتی با این که پس از آن در نیمه نهایی کوپا ایتالیا شکست خوردند.
هیچکس هرگز درباره علاقه باشگاه‌های ایتالیایی به زیر بار قرض رفتن غلو نمی‌کند اما پس از ضرر 102 میلیون یورویی برای سال گذشته و با گزارش این ماه که نشان می‌دهد باشگاه برای دریافت 200 میلیون یورو در شرایط مالی اورژانسی با گلدمن ساکز در حال مذاکره است، صرفه جویی‌هایی در پیش خواهد بود. این احساس وجود دارد که اگر اینتر حالا سلطه همه جانبه یوونتوس را از بین نبرد، شاید مدت زمان زیادی برای انجام این کار در پیش داشته باشد (اگر از انتصابات عجیب مربیان در یوونتوس استفاده نکنند).
میلان روش بسیار متفاوتی را در پیش گرفته است. زلاتان ابراهیموویچ 39 ساله به شکل قابل درکی بیشتر توجهات را به خود جلب کرده است؛ رکورد قابل توجه 14 گل زده در 12 بازی لیگ را به ثبت رسانده و در همین حالا ماریو مانژوکیچ 34 ساله، خرید ماه ژانویه، شوخی‌هایی درباره این که میلان برای آینده ساخته شده اما آنها استثنا هستند به زبان می‌آورد. این تیمی جوان و با استعداد است؛ تیمی که مشخصا با نگاهی به پیشرفت استعدادها و فروش آنها با سود خوب شکل گرفته است.
از بین 17 بازیکن میلان که در این فصل 10 بازی یا بیشتر انجام داده‌اند، سن 10 نفر 24 سال یا کمتر است. شاید این دور از شان دومین تیم موفق در تاریخ اروپا باشد که تیمی مانند لایپزیش داشته باشد اما نشان دهنده تشخیص ضرورت واقعیت اقتصادی است.
اما واقعیت مبهم باقی مانده است. دربی میلان باید طنین جهانی‌ای ورای بحث‌های محلی داشته باشد. این بازی باید مهم شمرده شود. این دو باشگاه‌هایی هستند که مجموعا 10 جام اروپایی به دست آورده‌اند. این نشان می‌دهد که شرایط تا چه حد بد پیش رفته که استقبال از دربی میلان که بازی حیاتی برای هر دو تیم در کورس قهرمانی است، با آسودگی خاطر و شادی همراه شده است. با توجه به عملکرد یووه هنوز نمی‌توان با اطمینان گفت اما این شاید آغازی بر پایان سری A به عنوان لیگی تک قطبی باشد.