آنالیز دیدار منچستریونایتد- تاتنهام؛ چگونه پسران مورینیو الدترافورد را فتح کردند

هفت‌یک- تاتنهام موفق شد سنگین‎ترین شکست منچستریونایتد تحت هدایت اوله گونار سولسشر را در اولدترافورد به این تیم تحمیل کند؛ در حالی‌که ژوزه مورینیو، سرمربی قبلی شیاطین سرخ، روی نیمکت سفیدهای لندنی نشسته بود. آنها پس از دریافت گلی از روی نقطه پنالتی در دقیقه دوم بازی توسط برونو فرناندز، خیلی سریع واکنش نشان دادند و در دقیقه هفتم پیش افتاده بودند- دفاع ضعیف یونایتد این اجازه را به آنها داد- و پس از کارت قرمز آنتونی مارسیال راه برای تحقیر حریف باز شد. این شکست همچنین سنگین‎ترین شکست یونایتد پس از بازنشستگی سر الکس فرگوسن بود و آنها را در رده شانزدهم جدول رده‌بندی قرار دارد. اکنون تنها وست بروم تازه صعود کرده و فولام تفاضل گل بدتری نسبت به آنها دارند. مورینیو که بهترین پیروزی خارج از خانه خودش به عنوان سرمربی یک تیم لیگ برتری را تکرار کرد، پس از بازی گفت:” پیروزی 6-1 برابر منچستریونایتد در اولدترافورد افتخاری برای همه ماست. لذت در پیروزی 6-1 نبود بلکه در عملکرد و سه امتیازی بود که پس از از دست دادن امتیاز در خانه برابر نیوکاسل به دست آوردیم.”

سولسشر گفت:” این واقعا شرم‎آور است؛ این اتفاق به همه بازیکنان آسیب زد. به من به عنوان سرمربی آسیب زد. این بدترین روز من تا به حال بود. من دست‌هایم را بالا می‎گیرم و مسئولیت این باخت را می‎پذیرم. من با یونایتد 5-0 و 6-1 شکست خوردم. ما پیش از این شکست‎های بدی داشتم و همیشه دوباره بلند شدیم.”

منچستریونایتد در زمان مالکیت توپ

منچستریونایتد با سیستم آشنای 1-3-2-4 خود کار را آغاز کرد و پل پوگبا و نمانیا ماتیچ در عقب خط میانی اوله‌گونار سولسشر قرار داشتند. تاتنهام، تیم مهمان، با شکل مشابهی دفاع می‌کرد؛ در حالی‌که سرژ اوریه و سرخیو رگیلون برای کارهای دفاعی عقب می‎کشیدند و پیر امیل هویبرگ در کنار موسی سیسوکو در خط میانی قرار می‎گرفت.

آنها از سوت شروع بازی به دنبال سرعت دادن به بازی بودند که در این صورت پوگبا و مدافعان کناری آنها می‎توانستند پیش بروند و ماتیچ در عقب باقی می‎ماند. برونو فرناندز تلاش کرد بین خطوط بازی کند و با میسون گرین‌وود، مارکوس راشفورد و آنتونی مارسیال بازی ترکیبی انجام بدهد و اگر توپ به راشفورد و گرین‌وود می‎رسید، او به عقب می‌رفت تا گزینه‌ای برای ارسال پاس‌های بلند برای آنها فراهم کند.

آنها در انجام این کار موفق بودند و یک پنالتی زودهنگام را گرفتند و در نهایت این روند تا کارت قرمز دقیقه 28 مارسیال ادامه داشت. علاوه‌بر این کارهای ترکیبی، یونایتد همچنین از طریق ارسال توپ‌های عمقی برای راشفورد و گرین‌وود- بیشتر از طریق فرناندز-  بازی می‎کرد؛ زمانی‌که آنها نفوذهای موربی پشت مدافعان کناری تاتنهام یا بین این مدافعان و مدافعان میانی داشتند.

منچستریونایتد با سیستم 1-3-2-4 و حضور پل پوگبا و نمانیا ماتیچ در خط میانی و میسون گرین‌وود، برونو فرناندز و مارکوس راشفورد پشت آنتونی مارسیال به میدان رفت.

آنها وقتی توپ را در اختیار نداشتند از سیستم 2-4-4 استفاده می‎کردند؛ آرون ون بیساکا، اریک بایی، هری مگوایر و لوک شاو خط دفاعی آنها را تشکیل می‎دادند.

فرناندز منبع کلیدی موقعیت‌سازی یونایتد بود؛ چرا که تلاش می‎کرد پس از تصاحب توپ در بین خطوط با کشاندن سایر مهاجمان به سمت دروازه حریف، با آنها بازی ترکیبی انجام بدهد.

حرکات مهاجمان تاتنهام باعث می‎شد که خط دفاعی یونایتد به راحتی باز شود و فاصله‎های بسیاری ایجاد شود که تاتنهام از طریق آنها می‎توانست پیشروی کند.

پرسینگ تاتنهام با هری کین شروع می‌شد و تلاش می‎کرد مدافعان منچستریونایتد را وادار به بردن بازی به کناره‎ها کند. اگر یونایتد موفق می‎شد توپ را به پوگبا یا ماتیچ برساند، بازیکنان تاتنهام از میانه زمین خودی شروع به دفاع می کردند. تیم ژوزه مورینیو همچنین در زمان آغاز مجددهای یونایتد از دروازه نقشه‎ای داشت؛ آنها پوگبا را تحت فشار قرار می‎دادند تا شرایط طوری پیش برود که یونایتد با ماتیچ بازی کند و سپس از هر دو سمت جلو و عقب او را پرس می‎کردند تا مالکیت توپ را به دست آورند. انجام این کار در به ثمر رساندن گل سوم آنها تاثیرگذار بود.

یونایتد پس از دریافت کارت قرمز از سوی مارسیال تلاش می‎کرد به حملاتش ادامه دهد اما گل چهارم تاتنهام نشان داد که آنها در عوض باید روی جلوگیری از حملات تاتنهام و ضربه زدن به حریف روی ضدحملات تمرکز ‎کنند. را در تلاش برای انسجام و ایجاد سازماندهی در دفاع، اسکات مک تامینِی و فِرِد، جای ماتیچ و فرناندز گرفتند و پشت راشفورد و گرین‌وود جای گرفتند که در طول تغییر فاز از دفاع به حمله، پتانسیل کافی را از خود به نمایش گذاشته بودند.

تاتنهام حتی وقتی از پیروزی خود اطمینان داشت نیز در دفاع درخشان بود. دوندگی آنها برای بازپس‌گیری توپ در بازگشت به حالت دفاعی ثابت ماند. مهاجمان، هافبک‎ها و مدافعان همگی در این کار سهیم بودند.

تاتنهام در زمان مالکیت توپ

ژوزه مورینیو تاتنهام را با سیستم 3-4-3 به میدان فرستاده داد که داوینسون سانچز، پی‌یر امیل هویبرگ و اریک دایر خط اول آنها برای بازی‌سازی را تشکیل می‎دادند. آنها به میزبانی حمله می‎کردند که با سیستم 2-4-4 دفاع می‎کرد.

هویبرگ اجازه داشت به سمت دفاع عقب بکشد تا سانچز و دایر بتوانند به سمت کناره‎ها بروند و در نتیجه سرژ اوریه و سرخیو رگیلون نیز بتوانند رو به جلو حرکت کنند و موقعیت سه در برابر دو به سود تاتنهام را در برابر دو بازیکن هجومی منچستریونایتد ایجاد کنند. با ترغیب میسون گرینوود یا مارکوس رشفورد به پرس کردن سانچز یا دایر، اوریه و رگیلون می‎توانستند زمان و فضای کافی را به دست آورند یا مدافعان کناری هجومی یونایتد را جلو بکشند و بنابراین فضای بیشتری برای سه بازیکن حاضر در خط حمله ایجاد کنند.

این حرکات با پاس‎های مورب تکمیل می‎شد. هری کین نیز به خط میانی می‌رفت‎ و در همین حال، سون هیونگ مین و اریک لاملا به دنبال ایجاد خطر در پشت مدافعان یونایتد بودند؛ معمولا باعث دوری آنها از پست‌شان و به هم خوردن تمرکزشان می‌شدند و تاتنهام با تغییر جهت بازی از این مسئله استفاده می‎کرد.

اگر یونایتد حاضر به دنبال کردن کین تا خط میانی نمی‎شد، او با تانگوی اندومبله و موسی سیسوکو همراه می‎شد تا برتری سه در برابر دو ایجاد کند و بتواند به جای خود بازگشته، حمله کرده و در یک سوم حریف موقعیت پنج در برابر چهار را به وجود آورد.

تاتنهام با سیستم 3-4-3 به میدان رفت که در این صحنه، باعث شده پیر امیل هویبرگ خارج از پست معمولش، در دفاع میانی جای گرفته باشد.

آنها با سیستم 1-3-2-4 دفاع می‎کردند که در آن سرژ اوریه، داوینسون سانچز، اریک دایر و سرجیو رگیلون خط دفاعی آنها را تشکیل می‎دادند و موسی سیسوکو و هویبرگ در عقب خط میانی قرار داشتند.

وقتی تاتنهام توپ را در اختیار داشت، هویبرگ بین دایر و سانچز قرار می‎گرفت و این به رگیلون و اوریه اجازه می‎داد تا پیش بروند و موقعیت سه در مقابل دو را در خط اول بازی‌سازی‌شان ایجاد کنند.

هری کین نیز به‎ عقب‎تر می‎رفت و سون هیونگ مین و اریک لاملا و بعدا لوکاس مورا که به عنوان بازیکن تعویضی به میدان رفت، از پشت ایجاد خطر می‎کردند.

یونایتد پس از اخراج آنتونی مارسیال در ابتدا تلاش کرد با سه مهاجم خود شامل راشفورد، گرین‌وود و برونو فرناندز کار پرس را انجام دهد اما تاتنهام به صورت مداوم با پاس‎های مورب به بازیکنان کناری خود بر این پرس غلبه کرد؛ سپس یک پاس به میانه میدان به کین باعث می‌شد که یونایتد بار دیگر به آرایش 1-4-4 برای دفاع از وسط زمین بازگردد. تیم مورینیو جهت بازی را در برابر این 1 – 4 – 4 مرتبا تغییر می‎داد و در میانه زمین همواره برتری عددی داشتند.

نفوذهای مورب از سوی سون و لاملا و کمی بعد لوکاس مورا، بازیکن تعویضی، گاهی فاصله گرفتن آرون ون بیساکا و لوک شاو از کناره زمین می‌شد، فضای بیشتری برای اوریه و رگیلون ایجاد می‎کرد و به اوریه اجازه داد تا جایی پیش برود که گل پنجم تیمش را به ثمر رساند. آنها برای حضور در ضد حملات نیز به همین شکل عمل می‎کردند و توپ‎های اول را پشت مهاجمان‌شان یا به کناره‌ها برای بازیکنان کناری می‎فرستادند.

با وجود این‌که کار یونایتد با کارت قرمز مارسیال سخت شد اما تاتنهام از نظر تکنیکی و تاکتیکی برتر بود. در مقابل یونایتد بلاتکلیف، بی‎تجربه و سرگردان بود. تاتنهام در نیمه دوم پاس‎های عرضی بسیاری ارسال کرد تا بتواند مالکیت توپش را حفظ کند و ضرباهنگ بازی را کاهش دهد.