نگاهی به یک انتخاب غیرمنتظره؛ پیرلو، گواردیولای یوونتوس می‌شود؟
هفت‌یک– هنگامی‌که مراسم معارفه آندره آ پیرلو به عنوان سرمربی جدید تیم زیر 23 ساله‌های یوونتوس برگزار شد، اگر فکر می‌کردید که مراسم معرفی سرمربی تیم اصلی را تماشا می‌کنید، شاید اشتباه چندان بزرگی هم مرتکب نشده بودید. آندره آ آنیلی مردی را معرفی کرد که به گفته خودش نیازی به معرفی نداشت. فابیو پاراتیچی، مدیر ورزشی باشگاه یوونتوس و فدریکو چروبینی، سرپرست تیم زیر 23 ساله‌ها، در دو طرف او نشسته بودند و از بازگشتش، پنج سال پس از فینال چمپیونزلیگ 2015 در برلین که تیم را برای چالشی جدید در نیویورک ترک کرد، استقبال می‌کردند.
آنیلی گفت:” امیدوارم پیرلو بتواند مسیر دیگر مربیان را پی بگیرد. اما همانطور که آندره آ گفت، او باید خودش راه را پیدا کند.” دیگر مربیان مد نظر آنیلی، پپ گواردیولا و زین‌الدین زیدان هستند که از تیم بارسلونا B و رئال مادرید کاستیا، با طی سلسله مراتب به قهرمانی چمپیونزلیگ رسیدند. در زمان معارفه پیرلو، هیچکس فکرش را هم نمی‌کرد که او آنقدر زود ترفیع بگیرد. او هنوز حتی یک بازی هم به عنوان مربی روی نیمکت نبوده و چهارشنبه را به تماشای دیدار تیم زیر 19 سال یوونتوس مقابل تیم دسته دومی مونزا گذارند، تیمی که حالا مالکیتش متعلق به سیلویو برلوسکونی است و آدریانو گالیانی مدیریت آن را برعهده دارد- روسای پیرلو در دوره درخشانش در میلان.
پیرلو تنها چند روز بعد از این‌که به عنوان سرمربی تیم زیر 23 ساله‌های یوونتوس معرفی شد، جای مائوریتزیو ساری روی نیمکت تیم اصلی را گرفت.
ولی همهمه‌ها حول بازگشت “ال مائسترو” به یوونتوس و استقبال خوبی که مدیران باشگاه از او به عمل آوردند، به صورت مشخص روی آینده مائوریتزیو ساری تاثیر بسیاری گذاشت. عصر روز معارفه، ساری برای اولین بار پس از قهرمانی تیمش در کنفرانس پیش از بازی حاضر شد. اوضاع مثل همیشه بود. هیچ چیز غیرعادی رخ نداده بود مگر این‌که شما تضاد موجود در این کنفرانس خبری را با اتفاقاتی که پس از آن رخ داد ببینید، به خصوص حمایت از پیرلو.
بیش‌ترین صحبتی که مطرح شد، حرف‌های آنیلی درباره نهمین قهرمانی پیاپی اسکودتو بود. او از پاول ندود، نایب رئیس باشگاه تجلیل کرد و به تمجید از دیگر مدیران باشگاهش پرداخت و مدعی شد که با حضور آنها دیگر نگرانی از بابت تیم اول ندارد. به وضوح، آنیلی از ساری هیچ صحبتی نکرد و این صحبت نکردن از او، حتی از کنسرت گروه AC/DC هم پر سر و صداتر بود.
ساری متوجه شده بود که کاسه‌ای زیر نیم کاسه است. این موضوع حتی در شبی که او با شکست سامپدوریا، بزرگ‌ترین اتفاق دوران 30 ساله مربی‌گری‌اش را رقم زد، قابل لمس بود. او با اشاره به مدت زمان باقی مانده از قراردادش و انگیزه‌هایش برای افتخارآفرینی، مثل کسی رفتار می‌کرد که در انتظار اخراج شدن است. در آستانه تقابل با لیون، برای او مشهود بود که مدیران یووه تصمیم‌شان را گرفته‌اند. این‌که هر نتیجه‌ای در این بازی، آینده او در ورزشگاه آلیانز را به پایان خواهد رساند، موضوعی نبود که بتواند قبولش کند و آن را توهین به شعورش می‌دانست.
او گفت:” من فکر می‌کنم شما با چنین سوالاتی قصد دارید مدیران ما را تازه کار جلوه دهید. مدیران در بالاترین سطح، تصمیمات‌شان را بر اساس یک اتفاق یا نتیجه آخرین بازی ما نمی‌گیرند. مدیران ما تصمیم‌شان را گرفته‌اند. اگر تصمیم بر تغییر باشد، بدون توجه به نتیجه بازی فردا این تصمیم گرفته شده است. اگر تصمیم بر ادامه همکاری باشد، باز هم بدون توجه به نتیجه بازی فردا تصمیم‌گیری شده است. با پرسیدن چنین سوالی، شما مدیران ما را مثل یک هوادار نشان می‌دهید که احساسات مسیرشان را تعیین می‌کند.”
یوونتوسی‌ها تازه کار نیستند. با این حال آنها مربی جدیدی استخدام می‌کنند. کلید متوجه شدن نوع نگرش یوونتوس در صحبت‌های تکرارشونده آنیلی پس از تغییر و تحولات بزرگ روز جمعه بود-آنها باید با “شور و انگیزه” برای فصل بعد آماده شوند. در طول سال گذشته یوونتوس این انگیزه را از دست داده است. رختکن ناراضی بود و پافشاری بر روی ادامه حضور ساری این موضوع را حل نمی‌کرد. پیرلو این جوان‌سازی را انجام می‌دهد که این را می‌توان با جوان‌سازی که در هیئت مدیره باشگاه انجام شد، نیز تطابق داد. آنیلی نمی‌توانست بیش از این زمانش را صرف ساری کند و به این دو دل بودن درباره او ادامه دهد. بازیکنان تا پیش از پایان ماه جاری میلادی، برای شروع پیش فصل دوباره دور هم جمع می‌شوند و یوونتوس باید بررسی کند که به جز آرتور و دژان کولوسفسکی که پیش از این خریداری شدند، به چه بازیکنان دیگر در نقل و انتقالات نیاز دارد.
به عنوان اولین پست مربیگری، هدایت تیمی که در دهه اخیر بر سری A سلطه داشته، کار دشواری به نظر می‌رسد. ساری این را نشان داد. ولی تقصیر آنچه آنیلی به عنوان سال “تلخ و شیرین” نامید، تماما بر دوش سرمربی 61 ساله نبود و مدیر باشگاه یووه نیز این را تایید می‌کند. او گفت:” من شنیدم که بعضی می‌گویند ما یکی از مسن‌ترین ترکیب ها را داریم که همین موضوع باعث این نتایج شده است.” تغییر نسل در باشگاه با حضور بازیکنانی مثل ماتیس ده لیخت، مریح دمیرال و رودریگو بنتانکور آغاز شده است. هر خریدی که در این تابستان انجام می‌شود نیز باید مطمئنا در سطح باشگاه باشد. قضاوت با شماست که ببینید آنیلی تنها بر موضوعاتی که برای همه عیان است تاکید دارد یا سعی دارد به این موضوع که برخی خریدهای اخیر یوونتوس در نقل و انتقالات جواب نداده‌اند و کار مربیان را به جای آنکه آسان‌تر کنند، سخت‌تر کرده‌اند، اذعان کند.
ساری توانست نهمین قهرمانی پیاپی در سری A را برای بیانکونری به ارمغان بیاورد اما این برای ادامه حضورش در این تیم کافی نبود.
در حالی‌که ما منتظریم ببینیم پیرلو چگونه مربی‌ای خواهد بود؛ نکته طنز ماجرا این است که تیم ساری به یک هافبک دقیقا مثل او نیاز داشت. پیرلو هفته پیش گفت:” من سبک فوتبال ساری را دوست دارم. بازی ساز‌ها توپ‌های زیادی در اختیار دارند و من در تیم او خیلی خوب جا می‌افتادم.”
پشت انتخاب پیرلو به عنوان سرمربی تیم اصلی، همان اندازه منطق وجود دارد که در انتخابش به عنوان سرمربی زیر 23 ساله‌ها. در ابتدا باید گفت که او می‌داند بازی کردن در پیراهن یوونتوس و انتظاراتی که از بازیکنان می‌رود به چه شکل است. در نقطه مقابل او، ساری چنین درکی نداشت. او با این نگرش که قهرمانی در چمپیونزلیگ یک رویاست، پا به رقابت‌ها گذاشت. شاید برای شخصی مثل او، تصویرسازی قهرمانی در چنین جامی خیلی دشوارتر باشد تا کسی مثل پیرلو که چند بار قهرمان رقابت‌ها شده است.
همانطور که ندود و پاراتیچی، پنج ماه قبل، پیش از دیدار با لیون و آنیلی، جمعه شب تاکید کردند، یوونتوس دیگر نمی‌تواند چمپیونزلیگ را مثل یک رویای دور ببیند. کسب این جام به عنوان هدف باشگاه تعریف شده است. تصوری که ساری از یوونتوس ساخت و نشان می‌داد که بردن لیگ برای تیم دیگر مثل 20 سال پیش نیست، چیزی نبود که مدیرانش دوست داشته باشند بشنوند. او همواره تاکید داشت که این تیم در طول سال‌های اخیر به راحتی قهرمان شده که با این صحبت‌ها، هم کار خود را دشوارتر نشان داد و هم عملکرد مربیان قبلی و مدیران باشگاه را به طرز ظالمانه‌ای کمرنگ جلوه داد.
پیرلو این اشتباه را نخواهد کرد. قهرمان جام جهانی با تفکرات یووه که دوست دارد بیش‌تر به عنوان یک سبک زندگی باشد تا یک باشگاه فوتبال، هماهنگی خوبی دارد. البته اینطور نبود که دلیل اصلی آنیلی برای انتخاب او چنین چیزی باشد. پیرلو بر اساس نتایجی که کسب می‌کند قضاوت می‌شود؛ نه بر اساس این‌که کت و شلوار تروساردی چقدر به تنش نشسته یا این‌که دستمال گردن باشگاه را به گردن زده.
امتحان کردن مربیگری البته اولین چیزی نبود که در ذهن پیرلو پس از بازنشستگی نقش بست. پیرلو بیش‌تر از سر کنجکاوی، نه چیز دیگری، در کوورچانو، مدرسه مربیگری آیوی لیگ ثبت نام کرد و مدتی بعد، هنگامی‌که در خیابان‌های پر از برگ حومه فلورانس قدم می‌زد، این ایده که مثل دوستان قدیمی‌اش، رینو گتوزو، آلساندرو نستا، آندری شوچنکو و پیپو اینزاگی سراغ مربیگری برود، به سرش زد. او گفت:” به جای این‌که بخوابم، شروع کردم به تصور کردن این‌که بازیکنان را در کجای زمین بچینم.”
پیرلو بدون هیچ سابقه مربیگری، روی نیمکت یکی از قدرت‌های اصلی فوتبال اروپا نشسته و حالا این سوال مطرح است که آیا او می‌تواند افتخارات دوران بازی‌اش را در مربیگری هم تکرار کند یا نه؟
طبق گفته پیرلو، پیشنهادات از سری A و همینطور دیگر باشگاه‌های لیگ برتری به او رسید ولی فرصت شروع کارش در یوونتوس آنقدر خوب بود که نتوانست ردش کند. او گفت:” من از همین الان می‌دانم که تیمم چطور بازی کند. وقتی توپ زیر پای ماست، همیشه انگیزه بالایی برای کسب پیروزی داریم.” همانطور که فابیو کاپلو گفته بود، نگرانی‌ها در پایان فصل این بود که عادت پیروزی یووه در حال از بین رفتن بود.
7 شکست در این فصل برای آنها خیلی زیاد بود. هنوز باید دید که پیرلو می‌تواند یووه را باز هم به اوضاع خوبش برگرداند یا نه. اعطا چنین مسئولیتی به مربی که خودش را ثابت نکرده، کاری شجاعانه است. تنها زمان می‌گوید که این نگرش بانوی پیر درست بوده و پیرلو، برای آنها پپ یا زیدان خواهد بود یا نه. پاراتیچی گفت:” ما فکر می‌کنیم سرنوشت او موفقیت‌های بزرگ است. او به عنوان بازیکن بسیار بزرگ بود و ما بر این باوریم که به عنوان مربی هم موفق خواهد بود.”
بنظرم واسش زود بوده برای مربی خوبی بودن هوش خوبی دارد اما مسئولیت سنگینی است برای پیرلوی جوان و ممکن اس ت بسوزد
یووه با انتخابش قمار کرد؛ و باید پای تر و خشکش بمونه.