رونالدو- یوونتوس؛ پیوندی که طبق برنامه پیش نرفت

هفت‌یک– وقتی کریستیانو رونالدو دو سال پیش، به تورین آمد، هواداران پشت نرده‌های خارج از ورزشگاه آلیانز همانند یک گروه کُر، شروع به خواندن کردند. آوازی که در آنجا طنین‌انداز شد، مشخصا نشان می‌داد که هواداران یوونتوس از او چه انتظاری داشتند. آنها فریاد می‌زدند:” ما لیگ قهرمانان را می‌خواهیم.”

قبل از این‌که رونالدو به بانوی پیر ملحق شود، در هر سه فصل پیش از آن، این جام را بالای سر برده بود. این بازیکن پرتغالی بهترین گلزن تاریخ این رقابت‌ها است و تعداد مدال‌های لیگ قهرمانانش نیز از جام‌های این رقابت‌ها در موزه یوونتوس بیش‌تر است. او نه تنها عامل شکست یوونتوس در فینال 2017 در کاردیف بود، بلکه چند ماه قبل از انتقال رکوردشکنش به سری A، با یک پنالتی در زمان‌های تلف‌شده در برنابئو، موجب حذف این تیم شده بود. اما با حضور این بازیکن، شانس یوونتوس برای بالا بردن جام برای اولین بار از سال 1996 در ذهن هواداران و رسانه‌ها به بالاترین حد خود رسیده بود.

رونالدو در فینال چمیپونزلیگ 2017، دو گل از چهار گل رئال را وارد دروازه یووه کرد.

رونالدو بعد از این گل تماشایی به یوونتوس در ورزشگاه آلیانز، با تشویق هواداران بیانکونری روبرو شد و این به یکی از دلایل انتقالش به این باشگاه تبدیل شد.

پنالتی رونالدو مانع از رسیدن یووه به فینال چمپیونزلیگ 2018 شد.

به زمان حال برمی‌گردیم و اکنون بردن جام قهرمانان توسط یوونتوس حتی در مقایسه با زمان قبل از ورود رونالدو، بعیدتر به نظر می‌رسد. یوونتوس فصل قبل، در مرحله یک‌چهارم نهایی در مصاف با آژاکس حذف شد. اما امسال، در مرحله یک هشتم و در مقابل لیون حذف شد؛ تیمی که فصل بعدی اصلا در لیگ اروپا حضور ندارد. پاول ندود، معاون یوونتوس گفت که وقتی قرعه مشخص شد “اعتراضی نداشتیم”. اما اکنون و با از بین رفتن مجدد شانس صعود این تیم توسط یک تیم نه چندان محبوب، نارضایتی‌ها به اوج رسیده‌ است.

پس از 10 سال، این اولین باری است که رونالدو در این مرحله از تورنمنت کنار رفته است و نکته جالب توجه این است که دفعه قبل هم تیم لیون او را از میدان خارج کرده بود. فابیو پاراتیچی، مدیر ورزشی یوونتوس، قبل از مسابقه گفته بود:” این رقابت‌ها، به او تعلق دارد” و رونالدو نیز تمام تلاش خود را برای ماندن در آن کرد. این مرد که حماسه‌هایی بیش‌تر از هومر دارد، مصمم بود تا حماسه‌ای دیگر را رقم بزند و تقریبا توانسته بود بانوی پیر را به شیوه‌ای مشابه بازی فصل قبل مقابل اتلتیکو مادرید در همین مرحله، نجات دهد.

در حالی که برخی از هم‌تیمی‌هایش ناامیدانه بازی می‌کردند و پس از گل ممفیس دیپای از روی نقطه پنالتی به دروازه وویشخ شزنی و 2-0 جلو افتادن لیون در مجموع دو بازی، ظاهرا سرنوشت‌شان را پذیرفته بودند اما رونالدو به دنبال یک هت‌تریک دیگر بود. او آنتونی لوپز، هم‌بازی‌اش در تیم ملی، را وادار به یک واکنش فوق‌العاده کرد، با یک پنالتی بازی را به تساوی کشاند و سپس با پای غیرتخصصی‌اش، شوت مرگباری را به سمت دروازه حریف زد و در دقایق تلف شده، پشت یک ضربه آزاد ایستاد؛ ضربه‌ای که هم‌تیمی‌هایش امیدوار بودند به گل بعدی تیم‌شان تبدیل شود. اما افسوس که این اتفاق نیفتاد.

یوونتوس در این مصاف، بدشانس بود. پیروزی لیون در بازی رفت و زمانی کلید خورد که ماتیاس دی لیخت خارج از زمین در حال درمان بود و داور، فلیکس زوآیر با دو پنالتی عجیب در تورین، موجب خشم هر دو تیم شد. حتی با این وجود، بانوی پیر نمی‌توانست، غیرممکن را ممکن کند. از زمان آمدن او از رئال مادرید، مسیر حرکت تیم در رقابت‌های اروپایی به شکل غیرمنتظره‌ای رو به عقب بوده است. حتی در ایتالیا نیز این تیم بعد از دبل کردن هر ساله خود تحت مربی‌گری مکس آلگری (و دو بار از دست دادن سه‌گانه در بازی‌های فینال) “فقط” به بردن لیگ آن هم به خاطر وجود این بازیکن پرتغالی رضایت داد. شیوه فتح لیگ هم آن اقتدار قبل را نداشت.

یوونتوس در فینال سوپرکاپ ایتالیا مقابل لاتزیو شکست خورد.

شاگردان مائوریتزیو ساری با شکست مقابل ناپولی در ضربات پنالتی، فرصت فتح کوپا ایتالیا را هم از دست دادند.

دیدن رونالدو در حال تماشای پیروزی سایر تیم‌ها نیز بسیار عجیب است. شکست یوونتوس در سوپرجام ماه دسامبر، اولین فینالی بود که رونالدو در شش سال اخیر، بازنده از آن بیرون آمده بود. طعم تلخ آن در ماه ژوئن و با شکست راه‌راه‌پوشان برابر ناپولی در ضربات پنالتی که قهرمان کوپا ایتالیا را تعیین می‌کرد نیز دوباره به سراغش آمد. اما هیچ تجربه‌ای برای رونالدو، تلخ‌تر از اتمام سفر لیگ قهرمانان قبل از هشت بازی نهایی آن هم در کشور خودش پرتغال، نخواهد بود؛ جایی که شاهد دهمین قهرمانی پیاپی او و قهرمانی پرتغال در لیگ ملت‎های اروپای تابستان قبل بود. او در ماه اکتبر و در گفتگو با فرانس فوتبال که معمولا بعد از انتشار لیست نامزدهای توپ طلا و شروع رای‌گیری انجام می‌شود، گفت:” اگر حق انتخاب داشتم، فقط در بازی‌های بزرگ بازی می‌کردم؛ یعنی تیم ملی و لیگ قهرمانان. این بازی‌ها به من انگیزه می‌دهند. جو و استرس عجیبی دارند.”

رونالدو میگداند که موفقیت در لیگ قهرمانان در میراثی که از خود به جا می‌گذارد و همچنین، افزایش شانس‌اش برای بردن ششمین توپ طلا چه اهمیتی دارد. عملکرد بازیکنان در این رقابت‌ها می‌تواند معجزه کند. قهرمانی در لیگ ملت‌های اروپای پارسال کافی نبود. احتمالا داشتن بهترین کارنامه لیگ در تاریخ یوونتوس و کسب نهمین جام پیاپی نیز در این فصل برای او کافی نخواهند بود.

رونالدو سال قبل در پرتغال فاتح لیگ ملت‌ها شد اما امسال نتوانست برای مراحل پایانی چمپیونزلیگ به کشورش برگردد.

حتی سری A نیز رونالدو را برای جایزه بهترین بازیکن فصل که این هفته اهدا شد، انتخاب نکرد و این جایزه به پائولو دیبالا، ستاره آرژانتینی یوونتوس رسید؛ بازیکنی که تابستان سال قبل، یوونتوس قصد داشت او را به تاتنهام بفروشد چون هم‌تیمی درخشانش یعنی رونالدو با ماریو مانژوکیچ، رابطه بهتری داشت و از طرف دیگر، پرداخت دستمزد رونالدو که 31 میلیون یورو در سال گزارش شده است، باعث می‌شد فکر درآمد حاصل از فروش این بازیکن آرژانتینی، جذاب‌تر به نظر برسد. دیبالا در مصاف با اینتر یعنی بزرگ‌ترین و نزدیک‌ترین رقیب تیمش درخشید و بازی‌های گره خورده را به نفع تیمش تغییر داد (73 درصد از گل‌های او گل اول بازی بودند) و گل‌های زیبایی را یکی پس از دیگری به سبکی که شایسته برترین شماره دَه‌های یوونتوس است، به ثمر رساند.

رونالدو که هنوز قرارداد سنگینش با یوونتوس تمام نشده، الان 35 ساله است و صرف نظر از تصمیم او برای بازی کردن تا چهل و چند سالگی، باید بداند که پنجره فرصت‌هایش در حال بسته شدن است و دلایل زیادی برای چنین ایده‌ای وجود دارد. ژورنالیست مورد اعتماد و نزدیک به رونالدو در فرانس فوتبال، یعنی تیری مارشان، این هفته داستانی را منتشر کرد مبنی بر این‌که “رونالدو از نتیجه به دست آمده در تورین، راضی نیست اما ناراضی هم نیست” و این داستان، مخصوصا با توجه به ادعای تمایل این مهاجم به رفتن به پاری سن ژرمن در مقطعی، قبل از شیوع این بیماری همه‌گیر، جالب توجه است.

رابطه رونالدو با ساری هم پرفراز و نشیب بود و حتی به اعتراض‌های تند بعد از تعویض هم منجر شد.

رونالدو دو گل زد اما نتوانست مانع از حذف یووه مقابل لیون شود؛ تیمی که مجوز حضور در رقابت‌های فصل بعد چمپیونزلیگ را به دست نیاورد.

زمان مصاحبه آنها در پاییز سال پیش نیز بسیار جالب توجه است چون تا آن زمان، یوونتوس فقط با لوکوموتیو مسکو بازی کرده بود و مائوریتسیو ساری که نگران خستگی عضله پای رونالدو و تاثیر آن بر زانویش بود، این شماره 7 سابق منچستر یونایتد را تعویض کرد. وقتی هفته بعد هم مجددا در مقابل میلان، تعویض شد، روی نیمکت ننشست و قبل از سوت پایان مسابقه، مستقیما به سمت رختکن رفته، ورزشگاه را ترک کرد و به مسابقات تیم ملی رفت؛ خشمی که در تمام دوران او در یوونتوس بی‌سابقه بود. این لحظه، تنها زمانی نبود که تصمیم ساری باعث خشم او شد. رونالدو بعد از بازگشت از دیدار‌های پرتغال در مقدماتی یورو، با رکورد گلزنی‌های پیاپی در سری A (11 دیدار) برابری کرد. و این مسئله در بهتر شدن شرایط روحی او تاثیر بسزایی داشت.

شکست جمعه شب و حذف او از چنین بازی‌های مهمی، برای او خوشایند نخواهد بود. رونالدو فصل پیش، با هت‌تریک مقابل اتلتیکو و گلزنی در بازی رفت و برگشت مقابل آژاکس، درخشید. او پس از آن بازی چنان چهره ناراحتی به خود گرفته بود که شبیه صحنه مشاجره‌اش با دیبالا در دیدار رفت مقابل لیون بود؛ اتفاقی که در تونل و در زمان بین دو نیمه، احتمالا به دلیل حمایت نشدن از میانه زمین رخ داد. یوونتوس می‌خواهد با خرید دژان کولوسفسکی و آرتور این ناکامی را جبران کند؛ تایید دیگری بر این‌که برای فتح لیگ قهرمانان، داشتن رونالدو به تنهایی کافی نیست.