آنالیز؛ چرا فوتبال آلمان بازیکنی مانند تیاگو آلکانتارا را دوست ندارد
هفت‌یک– یکی از معروف‌ترین نقل قول‌های پپ گواردیولا وقتی علاقه‌اش به خرید این هافبک از بارسلونا در تابستان 2013 را مطرح کرد، این بود که ” یا تیاگو یا هیچ کسی “. با این حال و علی‌رغم چنین تحسین دلگرم‌کننده‌ای از سوی سرمربی تیم، این بازیکن 28 ساله هرگز آنطور که باید و شاید در باواریا به رسمیت شناخته نشد.
اگر با خبرنگاران محلی یا هر تعدادی از هواداران صحبت کنید، خیلی زود متوجه خواهید شد که آنها این بازیکن تیم ملی اسپانیا را به عنوان یک بازیکن لوکس می‌شناسند که نمی‌تواند در بازی‌های بزرگ سرنوشت‌ساز باشد و در تغییرات دفاعی منسجم قرار بگیرد. حتی در راس باشگاه نیز در ابتدای سال جاری مخالفت چندانی با فروش او وجود نداشت. زمزمه‌های از ساختمان باشگاه در سابِنِر اشتراسه به گوش می‌رسید که این باشگاه احتمالا برای فروش او در این تابستان آماده می‌شود تا بتواند تیمش را متعادل کند تا در ترکیب 11 نفره جایی برای خرید کای هاورتز از بایرلورکوزن باز کند. با این حال آنها می‌گویند پیشنهاد تمدید قرارداد فعلی تیاگو که در سال 2021 به پایان می‌رسد، به این بازیکن داده‌اند.
این بازیسازِ عقب زمین در دیدار برابر چلسی در استمفوردبریج بارها و بارها جورجینیو را آزار داد. هرکس این بازی را دیده باشد از عدم تحسین او در آلمان تعجب می‌کند اما توضیحاتی برای این اتفاق وجود دارد. بعضی از این دلایل فرهنگی و برخی ساختاری هستند اما دلایل شخصی نیز وجود دارد.
تیاگو در دیدار این فصل بایرن مقابل چلسی در لیگ قهرمانان، نمایش درخشانی ارائه داد.
اول از همه یک گرایش طبیعی در بوندس لیگا به نادیده گرفتن اهمیت هافبک میانی‌ای وجود دارد که با دوندگی‌های برق آسا و تکل زدن بازی را تحت کنترل خود درنمی‌آورند اما رهبری شرایط را با صدها ضربه ظریف که به توپ می‌زنند، در اختیار دارند. وقتی آنها پیروز می‌شوند، اغلب درخشش آنها به نفع بازیکنانی که در جلوی زمین تعیین‌کننده بوده‌اند، نادیده گرفته می‌شود. و وقتی شکست می‌خورند به دلیل این‌که حضورشان در میدان پررنگ نبوده، مورد انتقاد قرار می‌گیرند.
باید به این نکته نیز توجه کرد که انتقادات از تیاگو به انتقاداتی که از تونی کروس، ماشین پاسِ بایرن، که در روزهای حضورش در این تیم از او می‌شد، شباهت زیادی دارد. اهمیت واقعی این بازیکن تیم ملی آلمان در به گردش درآوردن توپ برای بایرن تنها زمانی به خوبی مشخص شد که او در سال 2014 این باشگاه را ترک کرده و به رئال مادرید پیوست.
علاوه‌بر این دوران اوج تیاگو معمولا با تکامل تاکتیکی تیم هماهنگی نداشت. او می‌توانست به یکی از بازیکنان محوری تیم گواردیولا که با مالکیت توپ بالا بازی می‌کرد، تبدیل شود اما بخش زیادی از دو فصل اول حضورش در تیم این مربی را به دلیل مصدومیت از دست داد و در فصل 16-2015 به بازیکن ثابت تبدیل شد که بایرن در آستانه حضور در فینال لیگ قهرمانان بود. آنها در دیدار نیمه نهایی برابر اتلتیکو مادرید و دیگو سیمئونه قرار گرفتند و با قانون گل زده در خانه حریف از رسیدن به دیدار نهایی بازماندند.
پس از دورانِ پرهیاهوی بایرن با کارلو آنچلوتی و نیکو کوواچ، این تیم با شرایطی انفعالی روبرو شد و هویت و شکل خود به عنوان یک تیم بر پایه فوتبال مالکانه که پاسکاری‌های بسیاری در زمین انجام می‌دهد را از دست داد. بازیکنان تعیین‌کننده در خط حمله به اندازه‌ای قدرتمند بودند که این تیم در رقابت‌های داخلی به سنت قهرمانی‌هایش ادامه داد اما دو حذف زودهنگام از لیگ قهرمانان برابر رئال مادرید در سال 2017 و برابر لیورپول در سال 2019 خبر از سقوط جمعی تیم می‌داد. بیش‌تر از همه این تیاگو بود که در این آشفتگی خود را گم کرده بود. او مانند معماری بود که باید آسمان خراشش را روی شن‌های رونده می‌ساخت.
بهترین بازی او در دوره‌ای بود که یوپ هاینکس برای چهارمین بار هدایت این تیم را در سال 2018 بر عهده گرفت. تیاگو به عنوان تنها هافبک دفاعی در تساوی 2-2 برابر رئال مادرید در دیدار برگشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان عملکردی فوق‌العاده داشت اما وقتی تیم شکست خورد و نتوانست به فینال برسد، عملکرد و رهبری او به دست فراموشی سپرده شد.
تونی کروس هم مانند تیاگو در بایرن آن اندازه که باید مورد تقدیر قرار نگرفت.
اما وجهه اجتماعی نه چندان خوب این بازیکن هم برایش آسیب زا بوده است. اگر او حالش مساعد باشد، خوب فکر می‌کند و در مصاحبه کردن به زبان‌های مختلف تبحر دارد. با این حال، روزهایی نیز هست که نشان می‌دهد برای هیچ چیز ارزشی قائل نیست و این پیام را در زمین با ظرافت و سبک بازی منحصر به فردش نشان می‌دهد. مقامات بایرن از دیدن او که با یک لباس زیر و درحالی‌که حوله‌ای دور کمر خود بسته بود برای مصاحبه با یک شبکه آمریکایی حاضر شد، مبهوت شده بودند.
بسیاری باور دارند که بعضی از خبرنگاران بایرنی که هرگز با ایده‌های “اسپانیایی” گواردیولا موافق نبودند، به تیاگو به چشم یک باقیمانده زائد از آن دوران نگاه می‌کنند. این موضوع می‌تواند توضیحی برای تصمیم عجیب نشریه کیکر باشد که در رده‌بندی‌اش در ژانویه او را در لیستی که بهترین هافبک‌های دفاعی بوندسلیگا را انتخاب کرده بود، قرار نداد.
این مجله قدیمی که در آلمان منتشر می‌شود جایی برای او در فهرست هافبک‌های دفاعی خود پیدا نکرد و این در حالی بود که بازیکنانی چون یوشوا کیمیچ (بایرن)، چارلز آرانگیز (لورکوزن)، کُنراد لایمر (لایپزیش)، سوات سِردار (شالکه)، دنیس زاکاریا (بروسیا مونشن گلادباخ)، عمر مُسکارل (شالکه)، اکسل ویتسل (بروسیا دورتموند)، دیگو دمه (لایپزیش)، سباستین روده (اینتراخت فرانکفورت)، توماس دلینی (دورتموند)، ماکسیمیلیان آرنولد (وولفسبورگ )، روبرت آندریش (یونیون برلین)، دنیل بیر (آگزبورگ)،یولیان برانت (دورتموند)، فلوریان گریلیش (هوفنهایم)، جاشوا گیلاووگی (ولفسبورگ)، یوناس هکتور (کلن)، نیکولاس هوفلر (فرایبورگ) و کریستوفر کرامر (مونشن گلادباخ) در این فهرست حضور داشتند. برای این که بیش‌تر تعجب کنید باید اشاره کرد که تیاگو حتی به عنوان یکی از بهترین هافبک‌های هجومی نیز انتخاب نشده بود.
کیکر معتقد است که هیچ هافبک دفاعی یا هجومی‌تر از اولی در بوندس لیگا وجود ندارد که سختی آن را به اندازه کافی درک کنند. اما عدم حضور تیاگو در هیچ یک از دو پست، با توجه به آمار عملکرد او قابل دفاع نیست. او به عنوان یک هافبک رجیستا برای بایرن نیز به میدان رفته و بدون شک می‌توانست در پست قبلی حرفی برای گفتن داشته باشد و در پست هافبک هجومی نیز به عنوان یک بازیکن کلاس جهانی شناخته شود.
دلیل این موضوع را اینجا بررسی می‌کنیم. اتفاقی که باید درباره تیاگو روشن شود این مورد است که او به اندازه کافی در کارهای دفاعی شرکت نمی‌کند. این فصل او از نظر تکل زدن و قطع ارتباط توپ در هر 90 دقیقه، در رده نهم بازیکنان بوندس لیگا (از بین بازیکنان با بیش از 900 دقیقه حضور در میدان) قرار گرفت. این آمار خوبی برای او است که در تیمی بازی می‌کند که به صورت میانگین 63 درصد مالکیت توپ در هر بازی را در اختیار دارد. از بین کسانی که بیش‌تر از او در کارهای دفاعی فعال بوده‌اند، شش مدافع میانی دیده می‌شود. دو بازیکن دیگر، کنراد لایمر و الیاس سخیری از کلن هستند که نقش هافبک‌های دفاعی متعهدتری را بازی می‌کنند. این آمارها معمولا باید برای میزان مالکیتی که یک تیم دارد (و میزان زمانی که برای دفاع نیاز دارد)، بررسی شود اما این سناریو، تنها آمار تیاگو را افزایش می‌دهد.
کاری که او با توپ انجام می‌دهد و برای انجام آن معروف است باعث می‌شود که از دیگران متمایز باشد. در حالی‌که او به شخصه مستقیما ده‌ها موقعیت گل ایجاد نمی‌کند اما به خوبی توپ را به سه بازیکن هجومی بایرن می‌رساند تا خط دفاعی رقیب را تخریب کنند. او این کار را بیش‌تر از هر بازیکن دیگری در بوندس لیگا، به جز داوید آلابا، انجام می‌دهد.
علاوه‌بر این تیاگو به لطف تکنیک فوق‌العاده و توانایی دریبل‌زنی خود برابر فشارهای حریف بسیار مقاوم است. این بدین معناست که حتی وقتی از سوی بازیکن رقیب تحت فشار قرار بگیرد، به‌ندرت توپ را از دست می‌دهد. این توانایی بسیار ارزشمندی برای هر تیمی است که بخواهد بازی‌سازی را از دفاع شروع کند. توانایی او برای حرکت در فضاهای کم در آمار نیز به خوبی به نمایش درآمده است. او تنها در 11 درصد از لمس توپ‌های خود آن را از دست داده است. در حالی‌که هافبک‌های بسیاری هستند که توان حفظ توپ بیش‌تری دارند، اما پاس‌دهی آنها به این اندازه قابل اطمینان نیست.
ترکیب حمله و حفظ توپ تیاگو که در رقابت‌های این فصل بوندس لیگا، تنها داوید آلابا را بالاتر از خود می‌بیند.
با بررسی آمار او در بعضی از مهارت‌های خاص- که متضاد با تنها شمارش دفعات انجام آنهاست- می‌توان تصویری دقیق و جامع‌تر از این که تیاگو در پست خود در مقایسه با دیگران در کجا ایستاده، به دست آورد. سایت اسمارتراسکات نمره 99/90 را به این بازیکن برای حفظ توپ داده که با نمره لو دادن توپ او مطابقت می‌کند. تنها اکسل ویتسل از دورتموند و رودری از منچسترسیتی در لیگ‌های برتر اروپایی، امتیازی بالاتر از او به دست آورده‌اند.
او همچنین در زمینه تکل نیز جز 15 هافبک دفاعی برتر است و در حالی‌که بازیکنانی که بالاتر از او قرار دارند، در بحث مالکیت توپ حرفی برای گفتن ندارند. موضوع فقط این نیست که او یک مدافع فعال است بلکه یک مدافع مستحکم نیز هست. اهمیت تیاگو برای بایرن در کامل بودن او است. او گستره‌ای از ویژگی‌های خاص مانند دفاع کردن، حفظ توپ و پیش بردن توپ با سرعتی کم‌نظیر را با هم ترکیب می‌کند. بر اساس آمار اسمارتراسکات، تنها سه بازیکن در 5 لیگ برتر اروپا در فصل به تیاگو شبیه بوده‌اند: اسماعیل بن ناصر از میلان و آندر گه وارا و ایگو زوبلیدا از رئال سوسیداد.
تعداد افراد کمِ حاضر در این فهرست نشان می‌دهد که ترکیب توانایی‌های او تا چه اندازه بی‌نظیر و استثنائی است. این توانایی‌ها مورد تحسین افراد بسیاری نیز قرار دارد. یکی از بازیکنان تازه وارد بوندس لیگا به اتلتیک گفت که یکی از لذت‌های رسیدن به این سطح برای او این است که فرصت دیدن بازی با توپ هوشمندانه تیاگو را خواهد داشت. یکی از منابع مطلع از رختکن تیم بایرن نیز گفت که در تیم این باور وجود دارد که “او بهترین فوتبالیست حاضر در این تیم است” و “اگر از تمام استعداد خود استفاده کند، می‌تواند عملکرد بهتری نیز در زمین داشته باشد”.
او و باشگاه هر دو خوش‌شانس بودند که هانسی فلیک تصمیم گرفت بار دیگر به بازی مالکانه و پرس شدید با ساختارمند روی بیاورد و همین موضوع اهمیت تیاگو را در ماه‌های اخیر بیش از پیش نشان داده است. او به ویژه در کنار کیمیش، که به پوشش دفاعیِ به خط دفاعی 4 نفره و انرژی در میانه میدان اضافه می‌کند، بسیار موفق بوده است. آنها برای یک همکاری ترسناک و قدرتمند ساخته شده‌اند.
تیاگو در تاریخ 11 آوریل ( 23 فروردین ) 29 ساله شد اما موقعیتش از 7 سال پیش که گواردیولا برای خرید او به باشگاه فشار آورد، تغییر چندانی نکرده است. بازیکنان زیادی نیستند که بتوانند کارهایی که او برای تیمی چون بایرن انجام می‌دهد، را انجام بدهند. و آنها نیز به این موضوع واقف هستند. باشگاه اخیرا پیشنهاد تمدید قراردادی بسیار منصفانه، جدی و بدون کاهش قیمت به دلیل شیوع ویروس کرونا را به او ارائه کرده است و این موضوع توسط کارل هاینس رومینیگه مطرح شد. اگر بایرن می‌خواهد در فصل آینده تیمی سرزنده داشته باشد حضور بازیکنی که توانایی‌های بسیاری را به صورت همزمان دارد، در برنامه‌های فلیک برای موفقیت در طولانی مدت ضروری است. خرید بازیکنانی که در خط حمله تعیین کننده به شمار می‌روند، می‌تواند کمی به تعویق بیفتد.