قمار دروازه‌بانی آرسنال: چرا رقابت بین دروازه‌بان‌ها ریسک باارزشی است؟
هفت‌یک- دروازه‌بان‌ها متفاوت هستند. در هر پست دیگر، این احساس وجود دارد که رقابت یک نکته‌ی مثبت است. شما یک مهاجم خوب دارید؟ یکی دیگر را بیاورید که باعث شود این مهاجم از خوب به خیلی خوب پیشرفت کند، یا کسی که حضورش باعث انگیزه‌ی بازیکن دیگر شود. اما وقتی میکل آرتتا، سرمربی آرسنال، داوید رایا را از برتنفورد به خدمت گرفت، این احساس وجود داشت که او به نوعی یکی از قوانین مقدس فوتبال را زیر پا گذاشته است.
یکی از مشکلاتی که وجود دارد این است که پیام واضحی از این کار دریافت نمی‌شود. این می‌تواند این طور به نظر برسد که رایا می‌تواند در کنار رمزدیل بازی کند. یک مسابقه را بازی خواهد کرد و دیگری را بازی نخواهد کرد. و همچنین می‌تواند اینگونه به نظر برسد که اگر رایا انتخاب شود، یعنی رمزدیل که بسیار مورد توجه و محبوب است، باید کنار گذاشته شود. پیتر اشمایکل مشخصاً از این مسأله انتقاد کرده است:«من متوجه نمی‌شم که چرا شما می‌خواید یه رقابت بین دروازه‌بان‌ها بسازید. تنها چیزی که شما از دروازه‌بانتان می‌خواید، ثباته. چون دروازه‌بان‌ها پستی رو بازی می‌کنن که بسیار واکنش‌گراست و اتفاق کنش‌گرایی در اون رقم نمی‌خوره. تنها کاری که شما باید در این پست بکنید اینه که وقتی فرد دیگه‌ای داره کار دیگه‌ای می‌کنه شما بهش واکنش نشون بدید، شما نمی‌تونید برید بیرون از دروازه و برای خودتون یه موقعیت امن بسازید. به نظرم این کار دیوانگیه و من فکر می‌کنم آرتتا ممکنه مشکلی ایجاد کنه که در آینده به اون نیازی نداشته باشه.»
ضعف رمزدیل روی توپ‌های هوایی باعث شد تا آرتتا خیلی زود رایا را به عنوان دروازه‌بان اول آرسنال انتخاب کند.
دروازه‌بان نیاز دارد که با اعتماد به نفس باشد؛ او نمی‌تواند همیشه با این ترس زندگی کند که یک اشتباه او نه‌تنها ممکن است به قیمت نتیجه‌ی بازی تمام شود، بلکه جایگاه او را هم در تیم به خطر بیندازد. هیچ پست دیگر به این دقت زیر ذره‌بین قرار نمی‌گیرد. و البته رابطه‌ی یک دروازه‌بان با سه یا چهار مدافع پیش روی‌اش بسیار حیاتی است. مدافعان باید به دروازه‌بان‌شان اعتماد کنند تا بتوانند خودشان را سازماندهی کنند، تا درک واضحی از این‌که مثلاً چه زمانی احتمال دارد برای سانتر اقدام کنند و چه زمانی در خط خود بمانند، داشته باشند.
انتخاب رایا برای دربی شمال لندن نشان داد که او گزینه‌ی اول است، اما برخی تصور می‌کردند که رمزدیل در بازی‌های خاصی بازی می‌کند و رایا در بازی‌های دیگر، که یادآور بازی‌های چرخشی بین پیتر شیلتون و ری کلمنس در زمان مربی‌گری ران گرینوود در تیم ملی انگلیس بود، چراکه او به طور مشخص نمی‌توانست تصمیم بگیرد چه کسی بهتر است. اما خب این کار سلب مسئولیت بود و باعث سردرگمی می‌شد.
شیلتون و کلمنس دو دروازه‌بان کاملاً متفاوت بودند؛ کلمنس اکثراً خروج می‌کرد و به جلو می‌آمد؛ اما شیلتون ترجیح می‌داد همان عقب باقی بماند.
تغییر دروازه‌بان در تیم کامرون بین جوزپ آنتونی بل و توماس انکونو به همان اندازه مخرب بود؛ بل معتقد بود که دو پنالتی که در جام جهانی 1990 در بازی مقابل انگلیس به حریف دادند به خاطر نحوه‌ی دفاع بود که مربی گفته بود در دفاع با دروازه‌بان بازی کنید، ولی انکونو که تازه یک ساعت قبل از بازی افتتاحیه به عنوان گلر شماره‌ی یک انتخاب شده بود، بازیکنی بود که بیشتر عقب می‌ایستاد و این فضا برای گری لینه‌کر ایجاد شد تا بتواند از این موقعیت استفاده کند.
اما موقعیت رایا و رمزدیل شبیه این موارد نیست. نوع دروازه‌بانی هر دو شبیه هم است. هر دو در بازی با پا مثل گلرهای مدرن که باید اینگونه باشند، مطمئن عمل می‌کنند. مدافعان براساس این‌که عمق دفاع‌شان چگونه است، نیاز به تنظیم و احتیاط ندارند. اما در بازی رمزدیل در فصل پیش نقص‌هایی وجود داشت. در 15 بازی ابتدایی لیگ فصل گذشته، آرسنال گلی از روی سانتر یا ضربات ایستگاهی دریافت نکرد. اما سپس در بازی خارج از خانه مقابل اورتون، شان دایش او را سوژه‌ی بمباران ارسال کرنر از هر دو طرف قرار داد که در یکی از آنها جیمز تارکوفسکی توانست گل پیروزی‌بخش بازی را بزند. ناگهان این نکته نمایان شد که رمزدیل آسیب‌پذیر است. آرسنال در ادامه‌ی فصل چهار گل دیگر از روی ضربات ایستگاهی دریافت کرد، زیرا تیم‌ها شروع به هدف قرار دادن رمزدیل کردند.
رمزدیل و رایا تلاش می‌کنند که نشان بدهند رابطه خوبی با هم دارند و به این ترتیب حاشیه‌ای برای آرسنال ایجاد نکنند.
رایا برای اولین بار مقابل اورتون به میدان رفت. این انتخاب این نکته را گوش‌زد می‌کرد که آرتتا می‌خواهد جلوی تاکتیکی را که فصل پیش از آن ضربه خورد، بگیرد. اما در بازی اورتون تنها یک کرنر به دست آورد، پس این نکته دلیل انتخاب نمی‌توانست باشد. با این‌که قد رایا پنج سانتی‌متر از رمزدیل کوتاه‌تر است اما آمار موفق‌تری در ضربات ایستگاهی و سانتر دارد. رمزدیل تنها 5.8 درصد از سانترها را قطع می‌کند ولی آمار رایا 8.7 درصد است.
شواهد آماری بیشتری وجود دارد که رایا ممکن است دروازه‌بان بهتری باشد. قابل توجه‌ترین این آمار تعداد گل خورده از موقعیت‌های مورد انتظار گل در چهارچوب است (xgot). آمار رمزدیل 3.04- است (که تقریباً بیشتر از سه گل مورد انتظار است.) اما رایا آمار 5.86+ را ثبت کرده است. با این دید، شاید بتوان فهمید که آرتتا چرا دست به تغییر زده است.
البته که فوتبال فقط بازی آمار و ارقام نیست. نکات دیگری هم مد نظر هستند. رمزدیل بازیکن بسیار محبوبی است و این تغییر ممکن است که تعادل روحی رختکن را به خطر بیندازد. هر قدمی که رایا برمی‌دارد، آنالیز خواهد شد، هر اشتباهی که می‌شود مورد توجه قرار می‌گیرد. اما اگر ترجیح رایا بر رمزدیل باعث شود که آرسنال دو یا سه گل نسبت به فصل پیش کمتر بخورد، ارزشش را خواهد داشت.
اگر چنین رفتار بی‌رحمانه‌ای نسبت به جذب مهاجم نوک سازنده‌تر اتفاق می‌افتاد، این توجه را به خود جذب نمی‌کرد. دروازه‌بان‌ها فرق دارند، اما شاید آنها، آن‌طور هم که ما فکر می‌کنیم فرق نداشته باشند.
بله ، رقابت نه تنها بین دروازه بان ها بلکه در سایر پست ها و اصولاً در تمامی عرصه های ورزش و سایر جنبه های زندگی ، یک فرایند با ارزش محسوب می شود . چرا که در عرصه یک رقابت سالم است که می توان شایستگان را انتخاب و مسوولیت را به آنها سپرد . اصولاً برای انسان ، داشتن رقیب ،یک پارامتر بسیار موثر در راستای پیشرفت محسوب می شود و در فقدان یک رقابت سالم ، نباید انتظار موفقیت چندانی از شخص موردنظر داشت .