آنالیز: چگونه بایرن بار دیگر بارسلونا را شکست داد

هفت‌یک- تمام توجه‌ها در بازگشت روبرت لواندوفسکی به مونیخ روی این بازیکن بود. این اسطوره بایرن در دیداری که فقط هفتمین حضورش در ترکیب اصلی بارسلونا بود، شانس‌های زیادی را از دست داد تا تیم میزبان با دو گلی که در نیمه دوم زد، مهمانش را جریمه کند. دو گل از لوکاس هرناندز و لروی سانه سه امتیاز را برای تیم یولیان ناگلزمان به ارمغان آورد و آنها رکورد صددرصد پیروزی در دیدارهای این فصل لیگ قهرمانان را حفظ کنند.

ناگلزمان که شاهد عصبانیت سانه پس از تعویض در دقایق پایانی بازی بود گفت:”بارسلونا در نیمه اول شانس‌های بهتری از ما داشت- ما نتوانستیم ضربات پایانی درستی به توپ‌ بزنیم. شرایط در نیمه دوم خیلی بهتر شد و تاثیرگذاری ما در بازی امروز تعیین‌کننده بود.”

ژاوی، سرمربی ناراضی بارسلونا، پس از بازی گفت:”من فکر می‌کنم ما از بسیاری جهات بهتر بودیم- ما از نظر فیزیکی با آنها برابر بودیم و بر توپ و میدان تسلط داشتیم. اما شما نمی‌توانید از فکر این بازی بیرون بیایید. احساس شما این است که تسلط داشتید اما باختید. یادگیری دشوار است. من عصبانی هستم. عصبانی و همزمان مفتخر. ما تیم بهتر زمین بودیم اما مهم پیروزی است.”

ترکیب اولیه

آمارهای بازی

مالک توپ: بایرن مونیخ

هدف قرار دادن سمت چپ

یولیان ناگلزمان از سیستم 1-3-2-4 برای این بازی استفاده کرد. توماس مولر به عنوان بازیکن شماره 9، جمال موسیالا به عنوان بازیکن شماره 10 و لروی سانه و سادیو مانه بازیکنان حماتی از فضاهای کناری بودند. آلفونسو دیویس، مدافع چپ، از ابتدای بازی به دنبال غلبه بر رافینیا، وینگر راست بارسلونا، و پیشروی با توپ بود. این به مانه اجازه داد تا به فضاهای میانی بیاید (تصویر زیر) و از موسیالا در مناطق مرکزی حمایت کند، در حالی که جاشوا کیمیش و مارسل سابیتزر به عنوان هافبک‌های دفاعی محافظه‌کار در پشت سر او حضور داشتند. بایرن به دنبال ایجاد برتری عددی در مرکز زمین و اطراف سرخیو بوسکتس، هافبک دفاعی بارسلونا، بود اما در نیمه اول تنها تهدیدهای جدی آنها در زمان تغییر فاز دفاعی به هجومی شکل گرفت، زمانی که توانستند از فضای خالی شده توسط بازیکنان شماره 8 جلو کشیده بارسلونا استفاده کنند. حتی در آن زمان با وجود این که خط حمله آنها تا حد زیادی نزدیک به هم و در میانه میدان بود، این تیم نتوانست پاس درست و نهایی را روی یک سوم هجومی ارسال کند.

مدافعان کناری محافظه‌کار

وقتی بایرن توانست تیم مهمان را به دفاع از عقب زمین وادار کند، آنها از قدرت کافی در کناره‌ها و زیرکی مورد نیاز در جابجایی برای نفوذ موثر برخوردار نبودند. شاید نگرانی و تردید از تهدید ایجاد شده توسط مهاجمان کناری بارسلونا در تغییر فاز هجومی به دفاعی باعث شد که دیویس و نصیر مزراوی- بازیکنی که در اوایل بازی به جای بنجامین پاوارد وارد زمین شد- به عنوان مدافعان کناری عقب بکشند و به پوشش مناطق میانی در کنار زوج هافبک دفاعی مشغول شوند (عکس زیر). چهار بازیکن حاضر در خط حمله به صورت مداوم جابجا شدند و کمبود سرعت در کارهای ترکیبی آنها وجود نداشت. کمبود نفرات به این معنا بود که آنها نمی‌توانستند منتظر اجرای حرکات فریب دهنده از هم تیمی‌های‌شان در کناره‌ها باشند تا خط دفاعی بارسلونا را با تهدید جدی مواجه کنند.

ارتباطات در مناطق کناری

وینگرهای بایرن در دقایق ابتدایی نیمه دوم و به مدتی طولانی‌تر در کناره‌ها حضور داشتند. با حمایت گسترده موسیالا و گاهی مولر، تیم میزبان کار ترکیبی خوبی را در اطراف فضای بیرونی هافبک میانی بارسلونا انجام داد. با حمایت بیشتر از سوی مدافعان کناری برای کامل کردن این مثلث در کناره‌ها، بایرن حالا آمادگی انجام کارهای ترکیبی، حرکات و جابجایی‌ها برای به دام انداختن و سپس ایجاد برتری عددی در خط دفاعی بارسلونا را پیدا کرد (تصویر زیر).گل دوم آنها که توسط سانه پس از جابجایی و انتقالش به مرکز زمین به ثمر رسید، مثال بسیار خوبی از کیفیت کارهای ترکیبی در کنار استفاده از کناره‌های برای متفرق کردن خط دفاعی است. با این حال در طول بازیسازی منجر به این گل، هافبک دفاعی حمایت نزدیکی داشت و آماده بود تا در صورت لزوم توپ را به وینگر سمت مخالف برساند.

تاثیر لئون گورتسکا

لئون گورتسکا در ابتدای نیمه دوم به جای سابیتزر وارد زمین شد تا انسجام بیشتری را در پست هافبک دفاعی در کنار کیمیش به بایرن ببخشد. این زوج پوشش بهتری نسبت به نیمه اول روی مناطق میانی داشتند و مانع از ارسال پاس‌های مستقیم توسط بارسلونا شدند. و پس از این که بایرن 0-2 جلو افتاد، آنها توانستند عقب‌نشینی کند، تیم مهمان را جلو بکشند و سپس به دنبال استفاده از فضاهای بزرگ‌تر در پشت سر حریف روی تغییر فاز دفاعی به هجومی باشند. نکته کلیدی این کار استفاده از توانایی گورتسکا برای پیشروی از خط میانی پس از بازپس‌گیری توپ بود (تصویر زیر). این کار به یک یا دو مهاجم کناری اجازه می‌داد که در کناره‌ها بمانند و خط دفاعی بارسلونا را دور از هم نگه دارند؛ همین فضای بیشتری برای پیشروی یا حرکت نفوذکننده‌های کناری از پشت خط دفاعی ایجاد می‌کرد. هرچقدر بارسا بیشتر به دنبال جبران گل بود، فضاهای بیشتر برای حمله در اختیار بایرن قرار می‌گرفت تا این تیم بتواند یک پیروزی زودهنگام مهم دیگر در مرحله گروهی لیگ قهرمانان کسب کند.

مالک توپ: بارسلونا

مثلث‌های کناری

ژاوی از سیستم 3-3-4 در این بازی استفاده کرد. روبرت لواندوفسکی، مهاجم سابق بایرن مونیخ، به عنوان تک مهاجم با حمایت مهاجمان کناری شامل عثمان دمبله و رافینیا در زمین حضور داشت. آنها در هنگام تصاحب توپ به دنبال بازی‌سازی در اطراف خط حمله بایرن بودند. این مثلث شامل مدافع کناری، بازیکن شماره هشت و مهاجم کناری در هر طرف (عکس زیر) عاملی کلیدی در حملات آنها بود. در حالی که سرخیو بوسکتس به عنوان تک هافبک دفاعی با دو مدافع میانی همکاری می‌کرد تا مثلث روبرویش را پوشش دهد. دمبله و رافینیا تمایل داشتند در پست‌های کناری بمانند تا توپ‌های را در فضای کناری خط دفاعی بایرن دریافت کنند یا از پشت خط دفاعی نفوذ کنند. پدری و گاوی به عنوان دو بازیکن شماره هشت اغلب توپ‌هایی را در کانال‌های میانی جلوی زمین دریافت می‌کردند، جایی که دو هافبک دفاعی بایرن را در خط میانی از هم دور می‌کردند.

سازگاری هجومی برای خلق موقعیت‌های خوب

هرچه نیمه اول رو به جلو می‌رفت، بارسلونا موقعیت‌های بهتری خلق می‌کرد- خصوصا برای لواندوفسکی در بازگشتش به مونیخ- اما نتوانست از هیچ یک از آنها استفاده کند. آنها برنامه هجومی مشابهی در سمت راست داشتند اما در سمت چپ سبک‌شان را به تغییر دادند تا مارکوس آلونسو، مدافع کناری، را برای اوورلپ به فضای پشت خط دفاعی بایرن به جلو بفرستند. دمبله در این شرایط می‌توانست به مناطق میانی برود تا از قدرت دریبل‌زنی بالایش در کانال داخلی (تصویر زیر) استفاده کند و پدری برای پوشش به عقب‌تر برود. این حرکات و جابجایی‌ها در سمت چپ باعث شد که رافینیا و خصوصا لواندوفسکی موقعیت خوبی در محوطه جریمه داشته باشند، در نیمه‌ای که بارسلونا بدون شک باید از حریف پیش می‌افتاد.

ایجاد تغییر و استفاده از دو هافبک دفاعی

بایرن در 10 دقیقه ابتدایی نیمه دوم شکل بازی را با دو گل سریع تغییر داد. ژاوی با به زمین فرستادن فرانکی دی‌یونگ و شکل دادن دو هافبک دفاعی با استفاده از او در کنار بوسکتس (تصویر زیر) و جلو بردن مدافعان کناری برای حضور در حمله به این اتفاق واکنش نشان داد. دمبله به سمت راست رفت، فران تورس هم جلو کشید تا از سمت چپ در کنار لواندوفسکی حمله کند و پدری بیشتر به عنوان یک بازیکن شماره 10 مرکزی بین خطوط بازی می‌کرد. بایرن در اکثر دقایق بازی در لاک دفاع عمقی فرو رفت و اگر دی‌یونگ هم به حملات بارسلونا اضافه می‌شود، تیم میزبان می‌توانست از ضدحملات سریع و کوبنده‌ای استفاده کند. عبور از دفاع عمقی بایرن و دو هافبک دفاعی بدون توپ بسیار دشوار بود و بارسلونا پس از این تغییرات تنها یک شانس قابل توجه داشت. توپ به دست پدری رسید و او باز هم این موقعیت را در شبی ناامیدکننده برای تیم مهمان از دست داد.

حضور کریستنسن در خط میانی

یکی از جنبه‌های جالب نمایش بارسلونا، اشتیاق و تمایل آندریاس کریستنسن به عنوان مدافع وسط برای پیشروی و حضور در خط میانی و بهره بردن از ناتوانی فیزیکی توماس مولر در رقابت با او بود. این می‌توانست یکی از سه هافبک بارسلونا را رها کند یا زمینه را برای ارسال پاس مستقیم به خط حمله فراهم کند. با این حال، در نیمه دوم با اضافه شدن گورتسکا به خط میانی بایرن، این پیشروی‌ها و پاس‌های رو به جلوی متعاقب آن تا حد زیادی خنثی شد. کریستنسن همچنان می‌توانست با بازیکن شماره هشت در سمت دورتر ارتباط برقرار کند (عکس زیر)، خصوصا وقتی بوسکتس به شدت یارگیری شده بود، اما این تیم مجبور شد بدون نفوذ میانی به سمت خط حمله بازی‌سازی را ادامه دهد. پس از این که کریستنسن در فاصله 20 دقیقه تا پایان بازی تعویض شد، جای خالی این پیشروی میانی به خوبی در بازیسازی بارسلونا مشخص بود. این باعث شد که کار آنها برابر خط دفاعی عقب کشیده بایرن با چالش بیشتری روبرو شود و آنها در نهایت نتوانستند حتی یک گل به ثمر برسانند.