چرا سون هیونگ‌مین نامزد بازیکن فصل لیگ برتر نشد؟
هفت‌یک – یکی از هواداران منچسترسیتی در سال 2009 به گوردون تیلور، مدیر اجرایی اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای، ایمیل زد و از او پرسید که چطور رایان گیگز توانسته در فهرست نامزدهای دریافت جایزه بهترین بازیکن سال آنها جای بگیرد.
چند پیام رد و بدل شد که در آن هوادار سیتی به این نکته اشاره کرد که گیگز تنها در چند بازی در ترکیب اصلی قرار داشته و تیلور پاسخ داد که این روندی کاملا دموکراتیک و بر اساس تعداد رای‌هایی است که بازیکنان از دیگر همکاران حرفه‌ای خودشان دریافت می‌کنند.
تیلور پاسخ داد:« باید به شما بگویم که شرایط همین است. اگر از این موضوع راضی نیستی و خودت را در زمینه رای‌گیری تا این حد متخصص می‌دانی، بهتر است دفعه بعد در زمان برگزاری انتخاب به زیمبابوه یا روسیه بروی و وقتی همه در حال انداختن رای در صندوق هستند، به آنها بگویی که چطور باید رای دهند.»
اما اجازه دهید به آنجا نرویم. بیایید درباره آخرین فهرست نامزدهای دریافت جایزه بهترین بازیکن سال اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای صحبت کنیم که بحث‌های بسیاری را به همراه داشت – و این بحث‌ها فقط بین هواداران منچسترسیتی نبود.
این فهرست شامل: کوین دی‌بروین (سیتی)، ویرژیل فن دایک (لیورپول)، هری کین (تاتنهام)، سادیو مانه (لیورپول)، محمد صلاح (لیورپول)، کریستیانو رونالدو (منچستریونایتد).
اولین فکری که با دیدن آن به ذهن شما خطور می‌کند چیست؟
پس سونگ هیونگ مین کجاست؟
برناردو سیلوا و رودری کجا هستند؟
سون هیونگ مین یکی از بازیکنان درخشان این فصل تاتنهام و لیگ برتر بود
و اگر این بازیکنان نتوانستند به این فهرست راه پیدا کنند، پس مطمئنا ژوائو کانسلو، ترنت الکساندر آرنولد و دکلان رایس نامزدهای ارزشمندتری نسبت به رونالدو و کین نیستند؟
این فقط نظرات شخصی است و بقیه حق دارند آنها را رد کرده و من را ابله بخوانند.
به هرحال، کین موفق شد این فصل در تمامی رقابت‌ها 27 گل برای تاتنهام به ثمر برساند و رونالدو در تیم فاجعه‌بار یونایتد فقط سه گل کمتر از او در تمامی رقابت‌ها زد و در لیگ برتر نیز با 18 گل یک گل بیشتر از کین به ثمر رساند. مشخصا هر دوی آنها شایستگی‌هایی برای قرار گرفتن در این جایگاه داشته‌اند.
اما با بررسی این فهرست، احساس عجیبی که به شما دست می‌دهد این است که قدرت رزومه و جایگاه بازیکنان بیشتر از آنچه که باید در نظر گرفته شده است. و فوتبالیست‌های حرفه‌ای که برای انتخاب بهترین بازیکن سال رای داده‌اند احتمالا ترجیح داده‌اند به اسطوره‌ای مانند رونالدو رای بدهند چون بازیکنانی مانند رودری یا برناردو که هر هفته نمایش درخشانی در تیم قهرمان این فصل ارائه کردند به دلیل تمرکز این افراد رو شرایط و روابط تیمی خودشان به چشم آنها نیامده‌اند.
این موضوع فقط درباره جایزه بهترین بازیکن سال صدق نمی‌کند.
این موضوع به شکل آشکارتری در فهرست نامزدهای بهترین بازیکن جوان سال زنان اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای به چشم می‌خورد.
لورن جیمز از چلسی پس از فصلی که به دلیل مصدومیت تنها در شش بازی به عنوان بازیکن تعویضی به میدان آمد، در هیچ دیداری در ترکیب اصلی قرار نگرفت و مجموعا 113 دقیقه بازی کرد برای ششمین سال با اقتدار در این فهرست قرار گرفت.
و شاید توضیح حضور این افراد در فهرست نامزدها، کشش ناخودآگاه به سوی بازیکنان بزرگ و شناخته شده – و بی‌علاقگی آشکار به نقش‌های نه چندان درخشان – به نوعی توضیحی برای این اتفاق باشد که چرا بازیکنانی چون رودری، برناردو و کانسلو در بین نامزدهای دریافت این جایزه دیده نمی‌شوند.
صلاح موفق شد در جایزه بهترین بازیکن سال از نگاه اتحادیه روزنامه‌نگاران فوتبالی که ماه گذشته اهدا شد بر دی‌بروین غلبه کند اما رایس از وستهام سوم شد. سی و یک بازیکن متفاوت در بین آرا حضور داشتند که شامل 9 بازیکن از لیورپول و شش بازیکن از منچسترسیتی می‌شد. مانند اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای، اتحادیه روزنا.مه‌نگاران فوتبالی نیز از اعضایش می‌خواهد که تنها به یک بازیکن رای دهند.
وقتی اتلتیک هفته گذشته رای‌گیری مربوط به جوایز خودش را برگزار کرد، سیستم متفاوتی را به کار گرفت که هر خبرنگار و دبیر به ترتیب شش بازیکن اولش را نام برد. در این رای‌گیری دی‌بروین بالاتر از صلاح قرار گرفت – و شاید این اتفاق در جایزه اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای نیز به همین شکل تکرار شود.
نکته جالب در رای ما این است که سون در رده سوم و کانسلو در رده چهارم قرار گرفت، چهار رده بعدی نیز با اختلاف کم به مانه، رودری، برناردو و الکساندر آرنولد رسید. این هشت نفر ابتدایی بود و پس از آن بازیکنانی چون فن دایک، فیل فودن، تیاگو، آلیسون، رایس و جرد بوون قرار گرفتند.
این رده‌بندی از نظر من منطقی است.
برای مشخص شدن کامل شرایط، رای من به این شکل بود: 1. دی‌بروین، 2. صلاح، 3. برناردو، 4. رودری، 5. فن دایک، 6. سون.
اگر بخواهیم شرایط را بیش از پیش روشن کنیم، تیم برتر فصل من به این ترتیب است: آلیسون، الکساندر آرنولد، ماتیپ، فن دایک، کانسلو، دی‌بروین، رودری، تیاگو، صلاح، سون، برناردو.
و برای بیشترین حد شفافیت باید بگویم که من ترجیح می‌دهم مانه را به جای تیاگو انتخاب کرده و برناردو را یک خط عقب‌تر در خط میانی به کار بگیرم.
بار دیگر تاکید می‌کنم که ما در حال صحبت درباره انتخاب‌های فردی بر اساس ارزیابی‌های فردی خودمان هستیم اما این علایق نه تنها نشانگر عملکرد خوب سیتی و لیورپول در لیگ برتر 22-2021 است، بلکه سندی بر بی‌نظیر بودن بازیکنان این دو در هر پست به حساب می‌آید.
اگر می‌خواستم یک ترکیب یازده نفره دومی هم انتخاب کنم، از بازیکنانی مانند کایل واکر، اندی رابرتسون و فودن در کنار ژوزه سا، آنتونیو رودیگر و بوون استفاده می‌کردم.
سیتی و لیورپول واقعا یک سر و گردن از دیگر تیم‌ها فاصله دارند و این درخشش و فاصله تنها با تکیه بر یک یا دو بازیکن درخشان به دست نمی‌آید. به همین دلیل است که این فهرست پر ستاره نامزدهای دریافت بهترین جایزه سال – دی‌بروین، فن دایک، کین، مانه، صلاح و رونالدو – کمی ناامیدکننده به نظر می‌رسد.
انتخاب بازیکنی که 17 یا 18 گل در لیگ برتر زده هرگز نمی‌تواند جنجالی به حساب بیاید اما وقتی بازیکنانی در سطح رودری، برناردو و کانسلو و البته سون به عنوان برنده مشترک کفش طلا نادیده گرفته می‌شوند، مطمئنا سوالاتی پیش می‌آید.
کریستیانو رونالدو و هری کین آمار گلزنی قابل توجهی را در این فصل به ثبت رساندند
شاید این موضوع به مسائلی که یکی از بازیکنان چمپیونشیپ که نامی از او برده نشده سال گذشته با اتلتیک در میان گذاشت برگردد: این که فوتبالیست‌های حرفه‌ای به حدی روی کار خودشان تمرکز دارند که واقعا وقت زیادی را صرف ارزیابی عملکرد بازیکنان دیگر تیم‌ها نمی‌کنند، بنابراین به صورت از پیش تعیین شده به کسانی که شهرت زیادی دارند رای می‌دهند.
کین فراتر از یک بازیکن خوب است؛ او در آستانه ثبت رکورد بهترین گلزن تاریخ انگلیس است و به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ لیگ برتر در یادها خواهد ماند. رونالدو یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال است. اما مطرح کردن این ادعا که هر کدام از این دو نفر جز شش بازیکن برتر فصل گذشته لیگ برتر بوده آسان نیست، این سون بود که تمامی جوایز انتهای فصل تاتنهام را به خودش اختصاص داد.
هرچند، من حتی در زمان تاسف خوردن از انتخاب‌های دیگران هم همچنان نظرات خودم را مطرح می‌کنم.
در آخر به نظر می‌رسد که رقابت بین صلاح که عملکردی خیره‌کننده در نیم فصل اول داشت و دی‌بروین که همین نمایش را در نیم فصل دوم ارائه کرد باشد. اگر در حد فاصله نیم فصل اول و دوم نظرسنجی‌ای بین هواداران سیتی انجام می‌دادید، بعید بود که دی‌بروین حتی بین چهار بازیکن اول حضور داشته باشد.
این احساس هم وجود دارد که بهترین دوران صلاح در این فصل در زمان عملکرد درخشان و جذاب لیورپول در ماه‌های پایانی نبود، بلکه ما در ماه پاییز و زمانی که آنها امتیازهایی از دست دادند که در نهایت باعث شد با یک امتیاز کمتر از 93 امتیاز سیتی موفق به کسب عنوان قهرمانی نشوند شاهد این نمایش خوب از او بودیم.
بهترین دوران دی‌بروین در این فصل در دوران اوج سیتی که آنها 12 بازی متوالی لیگ برتر را بین اوایل نوامبر تا اواسط ژانویه با پیروزی پشت سر گذاشتند نبود، بلکه او در ماه‌های پایانی که بعضی از هم‌تیمی‌هایش افت کردند اوج گرفت و بار دیگر این او بود که – با تکیه بر شخصیت و مهارت شگفت‌انگیزش – این تیم را با خودش پیش برد.
این اتفاق ضد و نقیض به نظر می‌رسد اما شاید مسائلی را درباره سبک نگاه ما به عملکردهای فردی در یک ورزش تیمی نشان دهد.
لیورپول زمانی در اوج بود که صلاح در اوج نبود. سیتی زمانی در اوج بود که دی‌بروین در اوج نبود. وقتی هر دو این تیم‌ها به مشکل می‌خوردند – و با توجه به شرایط این دو تیم، این موضوع بسیار مهم است – بود که عملکرد ستاره‌ها به چشم می‌آمد.
دی‌بروین، صلاح و مانه، رونالدو و کین هیچ یک لحظات دشوار کمی نداشتند – بازیکنان از الهام‌بخشی خود برای حفظ تیم‌هایشان در حساس‌ترین لحظات و وقتی فشار بسیار زیاد است استفاده می‌کنند. هرگز نباید میزان تحسینی که دیگران برای بازیکنی که «در لحظات دشوار» عملکرد خوبی دارد قائل هستند را دست‌کم گرفت، خصوصا وقتی پای بازیکنی مانند رونالدو مطرح باشد که این کار را به وفور در طول دوران طولانی فوتبالش انجام داده است.
می‌توان گفت که رونالدو بارها در طول این فصل یونایتد را به تنهایی جلو برد. آنها فقط با حضور او بود که ششم شدند. بسیاری این سوال را مطرح می‌کنند که این تیم بدون او در چه جایگاهی قرار می‌گرفت. درک این موضوع که چرا او و کین توانستند آرای همکاران حرفه‌ای خودشان را کسب کنند کار دشواری نیست.
سون هیونگ مین جایزه کفش طلا را به صورت مشترک با محمد صلاح به دست آورد
اما بیشتر از سون؟ بیشتر از رودری؟ بیشتر از برناردو بیشتر از کانسلو، الکساندر آرنولد و رایس؟ این عجیب است – و اعتراض غیر قابل اجتناب است – اما این کار دموکراسی است. و اگر چنین چیزی به معنای رای دادن با تکیه بر خاطرات مبهمی است که زمانی به آنها باور داشتید، پس چاره‌ای نیست.
چند دقیقه پس از اعلام فهرست نامزدهای دریافت جایزه بهترین بازیکن سال از نگاه اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای، ناراحتی از حذف سون به اندازه اعتراض به غیبت رودری بود.
اما این بازیکن اسپانیایی حتی در روند جایزه بهترین بازیکن فصل خود سیتی هم جایی در بین سه نامزد نهایی نداشت.
و اگر باشگاه او و هم‌تیمی‌هایش حاضر نیستند تحسینی که شایسته عملکرد اوست را به این بازیکن بدهند، باید این سوال را از خود بپرسید که پس چه کسی حاضر به انجام این کار است؟