هفت‌یک- آنها توافق کرده بودند که روی پل میلویو با هم دیدار کنند. پلی که پر از قفل‌ است و کلیدهای آن به نشانه عشق همیشگی به رود تیبِر انداخته شده است. هواداران متعصب اینتر و لاتزیو شاید رابطه عاطفی نداشته باشند اما با یکدیگر همراه شده و در کنار هم به دیدار فینال کوپای ایتالیای چهارشنبه شب رفتند.

این اتفاق بد یمن نبود. اتفاقات آخرین روز فصل 2002 که در آن هواداران اینتر توانستند به امید تماشای اولین قهرمانی تیم‌شان پس از 13 سال روی سکوهای مربوط به هواداران لاتزیو حضور پیدا کنند اما تیم پر ستاره هکتور کوپر به شکلی عجیب از این جام دور ماند، تکرار نشد. رونالدوی برزیلی روی نیمکت به شدت گریه می‌کرد و با توجه به شکست 2-4 اینتر برابر لاتزیو خواهان جدایی از این باشگاه شد و یوونتوس با پیروزی در خانه اودینزه توانست قهرمانی دور از انتظار و لحظه آخری‌اش را جشن بگیرد.

روز پایانی فصل 02-2001 سری آ؛ روزی که اشک رونالدو درآمد

هفت یک – این اوج یک رقابت جذاب و گیرا برای کسب قهرمانی بود و همه چیز در خود داشت: چرخش قدرت، فراز و نشیب، پیش‌بینی نشده، حضور استعدادهایی در کلاس جهانی، یک داستان افسانه‌ای و یک روز پایانی به یاد ماندنی و فراموش‌نشدنی. در حقیقت، پنجم می 2002 همه این ویژگی‌ها را در خود […]

سیمونه اینزاگی در آن روز از ماه می جز گلزنان لاتزیو و یکی از بازیکنانی بود که زخمی عمیق بر قلب اینتر زد.

بیست سال گذشته، حالا اینزاگی هدایت اینتر را برعهده دارد و این اتفاق را با پیروزی 2-4 در ورزشگاه الیمپیکو آن شکست را جبران کرد تا این بار یوونتوس باشد که دست خالی می‌ماند.

تناسب این دو اتفاق چندان کامل نیست، اما چه اهمیتی دارد؟ این شب خاصی برای اینتر بود. آنها شاید در ابتدای سال یوونتوس را در دیدار سوپرکاپ شکست داده و سپس با کسب اولین پیروزی در ورزشگاه آلیانز آرنا پس از یک دهه در ماه گذشته میلادی به امیدهای این تیم برای حضور در کورس قهرمانی پایان داده بودند اما این بار متفاوت بود.

این که دیدار فینال کوپا ایتالیا به دربی ایتالیا تبدیل شود اتفاق چندان معمولی نیست. آخرین باری که این اتفاق رخ داد سال 1965 بود که به نبرد هرراها معروف شد؛ هلنیو هررا برابر HH2 – هریبرتوی کم نام و نشان‌تر که هیچ نسبتی هم با هم نداشتند.

قهرمانی کوپا ایتالیا برای اینتر اتفاق مهمی بود. آنها آخرین بار با تیمی که یک فصل قبل فاتح سه‌گانه شده بود، در فصل 11-2010 موفق به قهرمانی در این رقابت شده بودند؛ زمانی که لئوناردو هنوز از مربیگری ناامید نشده و وسوسه هدایت سیستم جذب بازیکن پاری سن ژرمن برای مالکان قطری این باشگاه بر او غلبه نکرده بود.

انجام این کار به قیمت کنار زدن یوونتوس و یادآوری جمله معروف ژوزه مورینیو– Zeru Tituli- ارزش دیگری داشت (توضیح مترجم: مورینیو در اولین فصل حضورش در اینتر، در کنفرانس مطبوعاتی برای گفتن اینکه کارلو آنچلوتی و لوچانو اسپالتی، سرمربیان میلان و رم، فصل را بدون جام به پایان خواهند رساند، به جای عبارت zero titoli از Zeru Tituli استفاده کرد که بعدا هواداران اینتر در جشن‌های قهرمانی‌شان از آن استفاده کردند.)

گل تماشایی بارلا خیلی زود اینتر را در فینال کوپا ایتالیا پیش انداخت.

با بازگشت از شکست 1-2 پس از 80 دقیقه، کشاندن بازی به وقت اضافه و سپس پیروزی، اینتر توانست رویای تریپلتینو- یا سه‌گانه کوچک- را زنده نگه دارد و از این موضوع اطمینان حاصل کند که یوونتوس این فصل برای اولین بار پس از 11 سال هیچ جامی را به دست نمی‌آورد.

نام اینزاگی سرود روی لب‌های هواداران اینتر و لاتزیو شد. او شب پیش از این بازی درباره جایگاه خاصی که ورزشگاه المپیکو در قلبش دارد، صحبت کرده بود. مهاجم سابق با موهای پر کلاغی و صدای بلند که به سیمو مشهور بود، گفت:” من 21 سال از عمرم را در این ورزشگاه سپری کردم.” او به عنوان بازیکن لاتزیو سه بار قهرمان کوپا ایتالیا شد و سپس سه سال قبل به عنوان سرمربی آنها بار دیگر این افتخار را تکرار کرد؛ زمانی که سرگی میلینکوویچ ساویچ سرنوشت‌ساز ظاهر شده و اجازه نداد  آتالانتا از معدود فرصت‌هایش برای کسب عنوان قهرمانی استفاده کند.

به جز نام و دستاوردهایی که به او کمک کرد از سایه فیلیپو، برادرش و دیگر مهاجم معروف ایتالیا، خارج شود، چیزی که باعث تمایز این مربی است، سبک بازی تیم‌های لاتزیوی او مقابل بهترین تیم‌های یوونتوس تحت هدایت مکس آلگری بوده است. آنها موفق شدند در آگوست 2017 در سوپرکاپ ایتالیا در ورزشگاه المپیکو این تیم را شوکه کنند و سپس چند ماه بعد برابر این تیم در آلیانز به پیروزی رسید، این اتفاق زمانی رخ داد که تعداد تیم‌های مهمانی که برابر یوونتوس به پیروزی می‌رسیدند به اندازه انگشتان یک دست بود.

این فصل ادامه روند اینزاگی به عنوان قاتل یوونتوس بود.

رکورد او برابر آنها یک طرفه به نظر می‌رسد، در حالی که این بازی‌ها رقابت‌هایی سخت و نزدیک بودند که تکلیف آنها اغلب با اختلافی بسیار کم تعیین شده است. این رقابت نزدیک و پر تنش با پنالتی‌ای که دنزل دامفریس با خطا روی الکس ساندرو در اولین دربی ایتالیای این فصل در ماه اکتبر به حریف هدیه کرد، شروع شد. پائولو دیبالا این توپ را به گل تبدیل کرد تا یک امتیاز برای یوونتوس به ارمغان بیاورد اما این روند ادامه نداشت.

در دیدار سوپرکاپ که ژانویه سال جاری میلادی در سن سیرو برگزار شد، پنالتی لائوتارو مارتینز توانست اینتر را پس از نیم ساعت به بازی برگرداند و در نهایت این دیدار به وقت اضافه کشیده شد. در حالی که به نظر می‌رسید ضربات پنالتی تعیین کننده قهرمان سوپرکاپ است، گل دیرهنگام و به یاد ماندنی الکسیس سانچس که در نیمه دوم به عنوان بازیکن تعویضی به میدان رفته بود، جام را نصیب اینتر کرد.

در دیدار ماه آوریل در تورین، دامفریس فرصت جبران پیدا کرد و این بار یک پنالتی از حریف گرفت که وویچک شزنی آن را مهار کرد. اما داور بازی متوجه شد که ماتیس دی‌لیخت زودتر از موعد مقرر وارد محوطه جریمه شده و رای به تکرار این ضربه داد. هاکان چالهان اوغلو این بار چنین فرصتی را از دست نداد و تنها گل این دیدار که تنها شوت در چارچوب اینتر در تمام طول  بازی هم بود، وارد دروازه حریف کرد تا امید آنها برای حفظ عنوان قهرمانی سری A را با تک ضربه پای راستش احیا کرده باشد.

این ملی‌پوش ترک این فصل جسارت بسیار زیادی را از خود به نمایش گذاشته است.

پنالتی تماشایی چالهان‌اوغلو باعث شد تا بازی به وقت اضافی کشیده شود.

او هراسی از قرار گرفتن پشت ضربه پنالتی برابر میلان، باشگاه سابقش، در دربی دلا مادونینا در ماه نوامبر نداشت و صبح روز بعد در حالی از خواب برخاست که چندین بنر توهین‌آمیز بیرون ساختمان آپارتمانش نصب شده بود. چالهان اوغلو شب گذشته باردیگر پشت ضربه پنالتی ایستاد و چنان ضربه زیبایی به توپ زد که می‌توانست عنوان بهترین پنالتی سال را از آن خود کند، البته اگر کریم بنزما از رئال مادرید این عنوان را به خاطر پاننکایی که مقابل منچسترسیتی در اتحاد به گل تبدیل کرد، دریافت نکرده بود.

بحث درباره این که آیا این پنالتی باید به سود اینتر اعلام می‌شد یا خیر هنوز ادامه دارد- خصوصا که مارتینز بود که پایش را به لئوناردو بونوچی گیر داد، نه این که این مدافع به او ضربه زده باشد- اما نکته اصلی اینجاست که پنالتی‌ای که او برای اینتر به گل تبدیل کرد باید تحسین آنتونیو کاسانو را به همراه داشت.

بنابراین یک دربی ایتالیای دیگر هم به وقت اضافه کشیده شد و وقتی یک پنالتی آشکارتر دیگر به سود اینتر اعلام شد، چالهان اوغلو دیگر در زمین حضور نداشت. هرچند دلیل پنالتی نزدن او با مارتینز یکی نبود، بازیکنی که قرار بود پنالتی‌زن اول این تیم باشد اما پس از خراب کردن پنالتی در دربی دلا مادونینا پس از کریسمس، این مسئولیت از او گرفته شد.

ایوان پریشیچ پشت این ضربه قرار گرفت، همان وینگ-بک دونده‌ای که مارچلو لیپی زمانی او را با یک اسب مقایسه کرده بود.

قرارداد این بازیکن 33 ساله کروات تا چند هفته دیگر به پایان می‌رسد اما در حال حاضر بهترین فوتبال دوران حرفه‌ای خودش را به نمایش گذاشته و به خوبی با چالشی که اینتر با جذب روبین گوسنس از آتالانتا در پنجره نقل و انتقالات زمستانی برای او ایجاد کرد، روبرو شد.

پریشیچ نه تنها این ضربه پنالتی را به گل تبدیل کرد، بلکه با شوتی به گوشه دروازه که بالاتر از گل دقیقه شش نیکولو بارلا عنوان بهترین گل این دیدار را به خود اختصاص داد، بار دیگر دروازه حریف را گشود.

پریشیچ که آخرین روزهای حضورش در اینتر را سپری می‌کند، با دو گل در وقت‌های اضافی قهرمانی اینتر را رقم زد.

این شوت یادآور گلی بود که او دو هفته قبل برابر بولونیا به ثمر رساند؛ با این تفاوت که آن شب شرایط خیلی خوب پیش نرفت و مارکو آرناتوویچ بازی را به تساوی کشانده و سپس یونوت رادو که برای اولین بار به دلیل مصدومیت سمیر هاندانوویچ در لیگ به میدان رفته بود، روی اوتی که پریشیچ در مسیرش انداخته بود اشتباه کرد و اینتر با شکست 1-2 ابتکار عمل را در کورس قهرمانی به عجیب‌ترین شکل ممکن و البته سبک همیشگی این تیم از دست داد.

هر اتفاقی که در طول 10 روز آینده رخ دهد، قهرمانی در کوپا ایتالیا می‌تواند اتفاق خوب و افتخاری برای این فصل اینتر باشد.

اینزاگی می‌تواند به دو جام قهرمانی و صعود به مرحله حذفی لیگ قهرمانان برای اولین بار پس از سال 2012 به عنوان نشانه‌های پیشرفت در اولین فصل مربیگری‌اش اشاره کند. این مربی 46 ساله گفت:” من انتظار این اتفاقات را در تاریخ هشتم جولای نداشتم.” هواداران اینتر هم چنین انتظاری نداشتند. آنتونیو کونته پس از فتح اسکودتو از این تیم جدا شد، اشرف حکیمی و روملو لوکاکو فروخته شدند و کریستین اریکسن پس از مشکل قلبی در جریان جام ملت‌های اروپای تابستان گذشته دیگر اجازه بازی در ایتالیا را نداشت.

انتظار نمی‌رفت که اینتر بتواند از عنوان قهرمانی‌اش دفاع کند. بازگشت آلگری به یوونتوس به خودی خود کافی بود تا آنها را به تیمی مدعی تبدیل کند اما آنها در نهایت به کمترین دستاورد ممکن رسیدند- جایگاه چهارم و همین. اخراج آندره‌آ پیرلو پس از اولین فصل حضورش روی نیمکت به عنوان سرمربی در تابستان گذشته حالا اقدامی از روی کوته‌فکری به نظر می‌رسد. پیرلو حتی به عنوان یک مربی تازه‌کار امتیازات بیشتری (78) از مجموع امتیازاتی که آلگری می‌تواند در این فصل به دست آورد (75) کسب کرد، توانست اینتر ِ کونته را در مسیر فتح کوپا ایتالیا حذف کند و جام قهرمانی سوپرکاپ را نیز بالای سر برد، تمامی این اتفاقات بدون داشتن تمرینات مناسب در پیش فصل، بدون حضور هوادارن روی سکوها و با حواشی و درگیری‌های بیشتر مربوط به شیوع ویروس کرونا رخ داد.

پیرلو این شایستگی را داشت زمانی که در آرسنال در اختیار میکل آرتتا قرار گرفت را داشته باشد اما گذشته‌ها گذشته و یوونتوس معتقد است که آلگری همچنان گزینه مناسبی است و تضمینی بهتری برای موفقیت در کوتاه‌مدت دارد.

جورجو کیه‌لینی و پائولو دیبالا بدون شک دوست داشتند که دوران حضورشان در یوونتوس به شکلی متفاوت به پایان برسد. کیه‌لینی گفت:” این ناراحت‌کننده است چون ما عملکرد خوبی داشتیم. آنها بیشتر توپ را در اختیار داشتند اما شانس ما با آنها برابر بود. ماتیا پرین (دروازه‌بان شماره دو که در تمامی دیدارهای این فصل در کوپا به میدان رفت) فرصتی برای مهار توپ‌ها نداشت. ما روی چند توپ باورنکردنی و تماشایی و دو پنالتی گل خوردیم.

این ناراحت‌کننده است چون امیدوار بودیم این جام را به خانه ببریم. حالا باید این واقعیت را بپذیریم.”

حالا 10 روز از این فصل فوتبال ایتالیا باقی مانده است. ده روزی که سرنوشت اسکودتو را تا لحظه آخر مشخص نکند. ده روزی که در آن میلان با دو امتیاز اختلاف می‌تواند به بنر ماسیمو آمبروسینی در سال 2008 اشار کرده و به اینتر بگوید که آنها می‌توانند به همان جام قهرمانی کوپا ایتالیا بنازند.

دیدارهای اینتر روی کاغذ بسیار آسان است اما سرنوشت این جام دیگر در دست آنها نیست و بازی در وقت اضافه در بازی چهارشنبه شب پیش از سفر روز یکشنبه به ساردینیا برای رویایی با کالیاری که از آخر سوم است و باید با تمام توان بجنگد، چندان به سود آنها  نخواهد بود.

اینزاگی گفت:” ما صبح فردا درباره این موضوع فکر خواهیم کرد. فکر می‌کنم لذت بردن از چنین شبی و از مسیری که طی کرده‌ایم کار درستی باشد.”