هفت‌یک- یورگن کلوپ در اتاق نشست خبری در آنفیلد سعی می‌کرد سرحال بماند. او به خبرنگارگان گفت که چطور سعی کرده روحیه بازیکنان را پس از تساوی 1-1 برابر تاتنهام در روز شنبه بالا نگه دارد و به آنها گفته که با وجود از دست دادن دو امتیاز، همه چیز در کورس قهرمانی از دست نرفته است.

اما وقتی اتلتیک ارزیابی او از دفاع خوب تاتنهام را جویا شد، حالت او تغییر کرد.

این مربی پاسخ داد:” متاسفم، من فرد اشتباهی برای پاسخ دادن به این سوال هستم. من این سبک از فوتبال را دوست ندارم. اما این مشکل شخصی من است. فکر می‌کنم آنها در کلاس جهانی هستند و من فکر می‌کنم که آنها باید کارهای بیشتری برای این بازی انجام می‌دادند. فکر می‌کنم آنها 36 یا 38 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشتند (به گفته اوپتا مالکیت توپ آنها در واقع 35 درصد بود). اما این مشکل من است. من نمی‌توانم چنین شرایطی را در تیمم به کار بگیرم. بنابراین چنین کاری از من برنمی‌آید.

بنابراین بله، بازیکنان در سطح کلاس جهانی راه تمامی توپ‎ها را می‌بندند و انجام این کار بسیار دشوار است. اتلتیکو مادرید این کار را انجام می‌دهد. مشکلی نیست، آنها در هر حال پیروز می‌شوند. واقعا مشکلی نیست. فقط من نمی‌توانم. به کاری که آنها انجام می‌دهند احترام می‌گذارم اما این سبک من نیست.

من این فوتبال را دوست ندارم اما این مشکل شخصی من است”

هواداران تاتنهام خیلی زود به کلوپ معترض شده و مدعی بودند که او چنین ادعاهایی را مطرح کرده چون قادر به انجام این کار نیست و همزمان در اتاق کنفرانس هم نادیده گرفتن کردن این احساس که این ارزیابی‌ای غیرمنصفانه از عملکرد درخشان تیم مهمان بوده که نمایشی صرفا دفاعی‌ را به نمایش نگذاشته، دشوار بود.

توقف مقابل تاتنهام، امیدهای لیورپول برای قهرمانی در رقابت‌های این فصل لیگ برتر را کاهش داد.

بله، کلوپ می‌تواند ادعا کند که صرفا گفته قابلیت به کارگیری چنین سیستمی را ندارد اما منظور او مشهود است: اگر شما می‌خواهید این سبک از فوتبال دفاعی را با بازیکنان در کلاس جهانی ارائه دهید، مشکلی نیست اما من هرگز چنین کاری نمی‌کنم.  این اولین باری نیست که کلوپ پس از کسب نتیجه‌ای ناامیدکننده چنین واکنشی نشان می‌دهد.

در بازی رفت در ماه دسامبر که تیم آنتونیو کونته نمایش خوبی در تساوی جذاب 2-2 داشت، کلوپ تاکتیک‌های تاتنهام را “دور کردن توپ تا جای ممکن و استارت سریع کین و سون برای رسیدن به آن” توصیف کرد .

در مارس 2020 پس از حذف لیورپول از لیگ قهرمانان به دست اتلتیکو مادرید، پاسخ او این بود:” من درک نمی‌کنم که آنها با این کیفیتی که دارند چنین فوتبالی ارائه می‌دهند.” کلوپ بعدتر گفت که این اظهارات از سر عصبانیت و ناامیدی از شکست تیمش بوده که مانع از دفاع آنها از عنوان قهرمانی شده و البته آن را به مفهومی بزرگتر مانند شروع شیوع جهانی ویروس کرونا مرتبط دانست.

کلوپ دو سال و نیم پیش و پس از تساوی بدون گل برابر منچستریونایتد ِ ژوزه مورینیو گفت:” مطمئن نیستم که ما بتوانیم اینطور بازی کنیم، شما نمی‌توانید این کار را در لیورپول انجام دهید. مشخصا این شرایط در یونایتد مشکلی ندارد. وقتی تیمی درجه یک مانند یونایتد چنین سبک دفاعی‌ای را به کار می‌گیرد، کار کمی دشوار می‌شود.”

مثال‌های دیگری هم وجود دارد اما اجازه دهید تمرکزمان را روی شنبه شب بگذاریم.

سوال بعدی که اجازه مطرح شدن پیدا کرد، مناسب‌ترین سوال ممکن بود: انتظار داشتید که ساختار بازی تاتنهام دقیقا چطور باشد؟

آیا انتظار سبک و ساختاری هجومی و هیجانی برابر تیمی داشتید که با 139 گل در 57 بازی قبلی این فصل رکورد باشگاهش را شکسته و به طور میانگین در هر بازی 2.4 گل زده است؟ احتمالا ترجیح می‌دادید که آنها سبکی سراسر حمله را به کار بگیرند که بازی را به خوبی در دستان شما قرار دهد؟

موضوعی که بیشتر از هر چیز درباره اظهارات کلوپ آزاردهنده است این است که اینطور نبوده که تاتنهام در این بازی صرفا اتوبوس پارک کرده باشد.

آنها در عبور از پرس متقابل لیورپول شجاعانه عمل کردند و موقعیت‌های بسیاری را به واسطه این سبک جسورانه به دست آوردند.

عموما برای داشتن هر شانسی برابر لیورپول به تلاش و عبور از پرس آنها مانند کاری که منچسترسیتی می‌کند یا عبور از آن با توپ‌ مانند کاری که برنلی با موفقیت انجام داده، نیاز است. تاتنهام سبک اول را انتخاب کرد و کاملا شایسته دریافت این یک امتیاز بود.

این که کلوپ هیچ سبک بازی دیگری جز سبک خودش را قبول ندارد، کمی برای کونته و دیگر مربیان توهین‌آمیز است.

سرمربی لیورپول می‌تواند مدعی شود که از این سبک انتقاد نکرده و صرفا گفته که حاضر به انجام آن نیست اما ناراحتی و انزجار او مشهود بود . کلوپ در مصاحبه پس از بازی با بی‌تی اسپورت اضافه کرد:” این برنامه بازی برای این دیدارها جواب می‌دهد اما آنها هنوز پنجم هستند” و در جریان کنفرانس خبری به نظر می‌رسید از این ایده که برنامه تاتنهام توانسته او را شکست دهد، خشمگین است.

کونته هم حق داشت مدعی شود که متوسل شدن لیورپول به ارسال‌های از سر ناچاری در نیمه دوم چندان از نظر زیبایی‌شناسی جذاب نبوده است. در واقع، جذابیت آن از منظره حمله سرعتی هری کین، سون هیونگ مین و دژان کولوسفسکی به سوی دروازه آنها کمی کمتر است.

تیم کونته علاوه بر متوقف کردن لیورپول، موفق شد مقابل منچسترسیتی هم به پیروزی برسد.

او همچنین می‌توانست به این موضوع اشاره کند که فرار پی‌یر امیل هویبرگ، هافبک دفاعی تاتنهام، به سمت محوطه جریمه حریف در وقت تلاف شده و تلاش برای کسب سه امتیاز این بازی چندان دفاعی به نظر نمی‌رسید.

بخشی از تفکرات لیورپول درباره ساختار مشابهی بود که تاتنهام در دیدارهای این فصل برابر سیتی به کار گرفت- ساختاری که منجر به دو شکست برای تیم پپ گواردیولا شد؛ دو شکستی که اگر رقم نمی‌خورد، امیدهای لیورپول به کسب جام قهرمانی تا به حال کاملا از بین رفته بود.

کلوپ اولین شخصیت برجسته ورزشی نیست که بازنده (یا در این مورد، مساوی کننده) خوبی به حساب نمی‌آید- گواردیولا شخصا می‌تواند در این شرایط بسیار بی‌ملاحظه باشد و ما دیده‌ایم که کونته هم این فصل چند بار عصبانی شده است، هرچند خشم او عموما تیم خودش را هدف گرفته است.

پیش از این نیز ناراحتی آرسن ونگر وقتی آرسنال شکست می‌خورد نیز بسیار قابل توجه بود. سر بابی رابسون، سرمربی وقت نیوکاسل، یک بار درباره ونگر و آرسنال گفت:” بعضی افراد در اینجا باید چگونه شکست خوردن را یاد بگیرند.”

رفتار محترمانه پس از پیروزی کار آسانی است و همه ما به مصاحبه‌های صمیمانه کلوپ و خنده‌های از ته دل او پس از عبور از سد حریفی دیگر عادت داریم. راجر فدرر در تنیس به کلاس بالا در پیروزی معروف بود اما وقتی شروع به باختن  در دیدارهای مهم کرد، این ماسک کمی کنار رفت و ناگهان مشخص شد که او در برابر مردی که آن سوی تور ایستاده چندان بخشنده و مهربان نیست.

ونگر به صورت اتفاقی تایید کرد که واقعا هرگز یاد نگرفته چطور ببازد و در دفاع از کلوپ باید گفت که بدون نفرتی عمیق از شکست خوردن و امتیاز از دست دادن نمی‌توانید چنین ماشین برنده‌ای که او از لیورپول ساخته بسازید.

همچنین باید به این نکته اشاره کرد که شما می‌توانید کار کلوپ- مدیریت فردی، تاکتیک‌ها و سیاست‌های او- را تا حد زیادی تمجید کنید و همچنان فکر کنید که اظهارات روز شنبه او کمی بی‌جا بود.

از همه مهم‌تر، ناامیدی کلوپ نشانی از میزان دشوار بودن بازی برابر تاتنهام داشت. این که سرمربیان از عملکرد و سبک عجیب تاتنهام ابراز تعجیب کنند بسیار بهتر از این که است که حریفان پس از پیروزی سه گله برابر آنها شروع به ابراز محبت کنند. و نکته عجیب اینجاست که آنها معمولا سبک بسیار شناوری دارند- تنها دو تیم (مطمئنا می‌توانید حدس بزنید کدام دو تیم) توانسته‌اند از زمان حضور کونته روی نیمکت تاتنهام در ماه نوامبر بیشتر از آنها در لیگ برتر گلزنی کنند. آنها تنها هفت گل کمتر از 58 گل لیورپول در این بازه زمانی به ثمر رسانده‌اند. آنها به صورت کلی تیمی دفاعی نیستند.

و با توجه به این که تاتنهام این فصل هشت امتیاز برابر سیتی و لیورپول به دست آورد- دو برابر بیشتر از هر باشگاهی که بهترین عملکرد را بعد از آنها دارد- منطقی است که این موضوع باعث عصبانیت آنها شده باشد.