دوشان ولاهوویچ؛ پسری که پزشکی را رها کرد تا مهاجمی در کلاس جهانی شود
هفت‌یک- دوشان ولاهوویچ، مهاجم صربستانی که اخیراً توسط یوونتوس، غول فوتبال ایتالیا، با مبلغ هنگفت 75 میلیون یورو از فیورنتینا خریده شد، یک بار دیگر شور و هیجان پوشیدن پیراهن راه‌راه سیاه و سفید را تجربه می‌کند. شش سال پس از ظهور به عنوان یک نوجوان مستعد در باشگاه پارتیزان بلگراد، او اکنون دقیقاً برای همان رنگ‌ها می‌جنگد. ولاهوویچ که به دلیل توانایی‌اش در امر گلزنی با پوشیدن پیراهن شماره 9 در هر دو باشگاه سابقش به “DV9” ملقب شده، پیراهن شماره 7 را در یوونتوس بر تن می‌کند. اما اکنون بدون شک زمانی است که او نهایتاً شماره مورد علاقه خود را در باشگاه جدیدش نیز به ارث می‌برد. می‌توان گفت این اتفاقی است که در سرنوشت ستاره‌ها نوشته شده است.
ولاهوویچ قدرتمند و در عین حال چالاک که به تازگی در 18 ماه 37 گل برای فیورنتینا در سری A به ثمر رساند، با چالشی بزرگتر در پیراهن بانوی پیر روبرو شده است. یوونتوس این بازیکن 22 ساله را به عنوان مهره‌ای برای تغییر نسل مورد نیاز خود می‌بیند و در بودجه مالی برای این هدف، 150 میلیون یورو سرمایه‌گذاری کرده است که رقم چشمگیری از آن برای هزینه نقل و انتقالات، دستمزد و پاداش‌ها صرف شده است.
بازی‌های ملی ولاهوویچ برای صربستان دو رقمی شده بود و او با گلزنی تنها 13 دقیقه پس از اولین بازی‌اش در جریان پیروزی 2-0 خانگی مقابل ورونا، نشان داد هزینه‌ای که برای او صرف شده، اشتباه نبوده است.
ولاهوویچ با گلزنی‌هایش به ستاره محبوب هواداران فیورنتینا تبدیل شد اما رابطه آنها در روزهای پایانی و با مشخص شدن انتقال او به یووه به سردی گرایید.
چند هفته بعد، او باز هم خود را نشان داد و تنها 33 ثانیه پس از اولین بازی‌اش در لیگ قهرمانان اروپا، در جریان تساوی 1-1 مقابل ویارئال گلزنی کرد.
هواداران فیورنتینا نفرت دیرینه‌ای از یوونتوس دارند؛ نفرتی که در رقابت برای قهرمانی سری A در جریان فصل 1981-82 (زمانی که یووه آنها را در شرایط بحث‌برانگیزی در راه قهرمانی لیگ پشت سر گذاشت) ایجاد شد و با خرید روبرتو باجو توسط باشگاه تورینی در 1990 ادامه پیدا کرد.
بنابراین چندان غیرقابل‌تصور نبود که هواداران فیورنتینا با خشم به تصمیم ولاهوویچ برای پیوستن به یوونتوس واکنش نشان بدهند.
این جدایی سخت چندین ماه بود که در آستانه اتفاق افتادن بود. اعلام فیورنتینا در ماه اکتبر مبنی بر اینکه ولاهوویچ قرارداد خود را تمدید نخواهد کرد، باعث ایجاد اختلاف بین مهاجم صربستانی و اولتراهای باشگاه شد. جو استادیوم آرتمیو فرانکی تنها چند هفته بعد زمانی بدتر شد که ولاهوویچ در بازی لیگ مقابل کالیاری تصمیم گرفت پشت ضربه پنالتی قرار نگیرد.
آیا او به این دلیل از زدن پنالتی امتناع ورزید که بخش‌هایی از جمعیت استادیوم او را مورد تمسخر قرار می‌دادند؟ بعید نیست. حیف بود که باید ارتباط او با هواداران در توسکانی اینقدر سخت به پایان برسد.
چندی پیش، در نیم‌فصل دوم فصل گذشته، داستان آنها با ولاهوویچ کاملاً متفاوت بود چرا که او با گلزنی‌اش تقریباً به تنهایی ویولا را از منطقه سقوط دور نگه داشت و مورد تحسین آنها قرار گرفت.
هواداران پس از آن نتوانستند به اندازه کافی او را حمایت کنند. زدن 33 گل در سری A در سال 2021 به طور غیرقابل انکاری به یک تک‌تیرانداز با بالاترین کالیبر شباهت دارد و فقط کریستیانو رونالدوی تکرار نشدنی است که با به ثمر رساندن همین تعداد گل در لیگ در سال 2020 تا به حال در یک سال تقویمی در ایتالیا به خوبی ولاهوویچ عمل کرده است.
فیورنتینا در تاریخش گلزنان بزرگ زیادی داشته است- اگر بخواهیم فقط سه نفر را نام ببریم، آنها کورت همرین، گابریل باتیستوتا و لوکا تونی هستند؛ اما حتی آنها نیز هرگز نتوانستند با آمار فوق‌العاده ولاهوویچ در طول 12 ماه برابری کنند.
اکنون که او رفته است، هواداران فیورنتینا با هر تفکری نمی‌توانند کتمان کنند که واقعیت این است که مدیر ورزشی آنها، پانتالئو کوروینو، پنج سال پیش با جذب مهاجم جوان پارتیزان، شاهکار بزرگی انجام داد.
کوروینو، یکی از باهوش‌ترین استعداد‌یا‌ب‌های فوتبال ایتالیا، با موفقیت یک قرارداد اولیه را برای آن زمان منعقد کرد که در نهایت این جوان 17 ساله در تابستان 2017 با تنها 1.5 میلیون یورو به ایتالیا منتقل شد. به درصد سود خالص از فروش او فکر کنید.
کوروینو به گاتزتا دلو اسپورت گفت:” ولاهوویچ از نظر من یک استعداد مادرزادی بود. هنگامی که او را برای اولین بار در سن 17 سالگی دیدم، چیزی که مرا تحت‌تأثیر قرار داد، فیزیک بدنی به همراه مهارت، غریزه فوق‌العاده برای گلزنی و سطح کمیابی از اراده بود که در او مشهود بود. بروسیا دورتموند، آرسنال، یوونتوس و آتالانتا همه به او چشم دوخته بودند. برای اینکه او را از دست ندهم، برای ملاقات با خانواده‌اش به بلگراد رفتم و آنها را به میلان دعوت کردم. در نهایت این من بودم که در این رقابت پیروز شدم.
شک و تردیدهایی در مورد قرارداد با او وجود داشت. برخی تعجب کردند که چرا من وقت خود را در تیمی غیر از پنج لیگ معتبر اروپایی با یک نوجوان 17 ساله تلف می‌کنم تا 1.5 میلیون یورو برای بچه‌ای خرج کنم که نمی‌توانستیم فوراً از آن استفاده کنیم.”
او در اولین فصل حضورش در فیورنتینا در فصل 19-2018، چند بازی در تیم اصلی انجام داد – یکی از آن اولین بازی‌هایش در تیم بزرگسالان به عنوان بازیکن تعویضی در جریان شکست 2-1 سری A مقابل اینترمیلان بود- او عمدتاً در رده‌ی جوانان، رهبر خط حمله بود، اما آنچنان آمادگی فیزیکی خوبی داشت و پر از اعتماد به نفس بود که چهره یک بازیکن بالغ را به خود گرفت.
او که در خط حمله جوانان ویولا نقطه عطفی فوق‌العاده به شمار می‌رفت، در فتح جام جوانان ایتالیا در فصل 19-2018 نقش مهمی ایفا کرد و در پیروزی مجموع 4-1 مقابل تورینو در فینال، سه بار گلزنی کرد.
نقطه برجسته بازی او در آن دو دیدار یک پنالتی تماشایی پاننکا در بازی برگشت بود که نمایشی از بازی جسارت، آرامش و توانایی‌اش محسوب می‌شد. زلاتان ابراهیموویچ، بازیکن مورد علاقه او، مطمئنا دوست داشت که چنین گلی را به ثمر برساند.
با وجود درخشش او برای تیم جوانان، ولاهوویچ باید مدت زیادی صبر کند تا بتواند جایگاه ثابتی در تیم اصلی بدست بیاورد. مربیان فیورنتینا مانند وینچنزو مونتلا و جوزپه یاکینی معتقد بودند که او آنقدر خام است که نمی‌تواند در سطح بالا و در فصل 20-2019 سری A به میدان برود؛ بنابراین به یک اندازه احتمال داشت که این بازیکن جوان از ابتدا به میدان برود یا از روی نیمکت بازی‌ها را آغاز کند.
شش گل در سطح اول بازگشت بدی برای یک مهاجم تازه‌کار نبود، اما انتظارات بسیار بیشتری از او می‌رفت. او دلیل موجهی داشت که پس از مدتی سختی کشیدن، نیاز به زمان برای بازگشت دارد. در واقع در دسامبر 2019 پس از به ثمر رساندن یک گل تساوی‌بخش و فوق‌العاده در خانه در وقت‌های تلف شده مقابل اینترمیلان- از نیمه زمین قبل از زدن ضربه‌ای غیرقابل مهار به سمت چپ – او باید فکر می‌کرد که دیگر نمی‌توان توانایی‌هایش را نادیده گرفت. متأسفانه، مونتلا – که به زودی اخراج می‌شد و جانشین او یاکینی بود- همچنان فرصت زیادی برای خودنمایی به ولاهوویچ نداد.
حمایت‌های پراندلی و فرصتی که او در اختیار ولاهوویچ قرار داد باعث شد تا این ستاره جوان صرب به ستاره اول فیورنتینا تبدیل شود.
فصل 21-2020 برای ولاهوویچ اصلا خوب شروع نشد. او در آن فصل در 10 بازی اول خود در لیگ فقط یک گل به ثمر رساند و حتی زمانی که چزاره پراندلی در نوامبر 2020 به عنوان جانشین یاکینی منصوب شد، باز هم نتوانست خودش را اثبات کند و در چهار بازی اول خود تحت هدایت سرمربی جدید در گلزنی ناکام ماند. اما پراندلی چیزی را که دوست داشت در این نوجوان دید و ترجیح داد به او فرصت بیشتری بدهد. ولاهوویچ به شکل شگفت‌انگیزی ناگهان جان تازه‌ای گرفت و در سه بازی متوالی سری A درست قبل از کریسمس گلزنی کرد و در سال جدید به اوج رسید. تا پایان فصل او 21 گل به ثمر رساند که منجر به کسب رتبه ارزشمند چهارم در جدول گلزنان شد.
ولاهوویچ به نشریه صرب موتزارت‌اسپورت گفت:” آمدن پراندلی به فیورنتینا نقطه‌عطف دوران حرفه‌ای من بود. ما نشستیم، با هم گپ زدیم و او توضیح داد که از من چه می‌خواهد. او به من گفت که نگران نباشم زیرا فرصتی برای اثبات خودم دارم. بدون او من به این روند دست پیدا نمی‌کردم. او به من ایمان بی حد و حصری داشت. همیشه سپاسگزار او خواهم بود.”
ولاهوویچ که در منطقه زِمون از کلان‌شهر بلگراد، در محله‌ای خوش آب و هوا در ساحل رودخانه دانوب به دنیا آمد، غرق در ورزش بزرگ شد. او به بسکتبال و هنرهای رزمی علاقه زیادی داشت، اگرچه فوتبال با فاصله عشق شماره یک او محسوب می‌شد. پدر و مادرش او را در سن شش سالگی به اولین باشگاه فوتبالش آلتینا زمون بردند و در طول هشت سال بعد در آنجا، مربیان را مجذوب توانایی‌های تهاجمی خود از جمله مهارت‌های باورنکردنی در دریبل‌زنی، بازی رو به جلو و شوت‌های سهمگین با پای چپ کرد. او می‌توانست فرار کند و حریفان را دور بزند، از هر زاویه‌ای گل بزند و از هیچ، گل بسازد.
رشد قابل توجه قد در اوایل نوجوانی، او را به عنوان یک مهاجم قدرتمندتر کرد و در سن 14 سالگی چشم روسای آکادمی در OFK بلگراد را گرفت که زمانی در یوگسلاوی/صربستان در کشف ستاره‌های بزرگ از جمله ایلیا پتکوویچ و اسلوبودان سانتراچ، بازیکنان ملی‌پوش یوگسلاوی در دهه 1970 و در دهه‌ی اخیر برانیسلاو ایوانوویچ و الکساندر کولاروف، پیشتاز بودند.
ولاهوویچِ جوان تنها 6 ماه در OFK ماند، اما باز هم تأثیری کاملاً مثبت از خود بر جای گذاشت. ولادیمیر راسیچ، دبیر کل OFK سال گذشته به وبسایت طرفداران فیورنتینا،Firenze Viola، گفت:” او یک کودک قد بلند و لاغر بود، اما سیمای یک قهرمان در آینده را داشت. او همیشه توانایی و ذهنیتی بسیار بالاتر از حد متوسط داشت.”
در این مرحله بود که ستاره سرخ بلگراد پیشنهاد برای جذب او را آغاز کرد و از او دعوت کرد تا در تیم جوانان در بازی دوستانه مقابل دینامو زاگرب تست بدهد.
او که هنوز 14 سال بیشتر نداشت، در دوراهی سختی قرار گرفته بود؛ او مانند بقیه اعضای خانواده‌اش، از طرفداران پرشور رقیب سرسخت ستاره سرخ، پارتیزان بود و خشنود نبود که “میهمان دشمن” باشد. (اشاره به عشای ربانی در انجیل؛ مفهوم آن این است که برای منزه بودن، نباید گذشته خود را فراموش کرد) او با اکراه، در آن تست شرکت کرد و با هدر دادن یک ضربه پنالتی، فرصت پیوستن به ستاره سرخ را از دست داد.
ولاهوویچ که توسط ستاره سرخ رد شده بود، توانست توجه باشگاه محبوبش، پارتیزان بلگراد، را جلب کند و به ستاره ان تیم تبدیل شد.
چه به دلیل هدر دادن ضربه‌ی پنالتی چه به دلیل دیگری، ستاره سرخ ترجیح داد با ولاهوویچ ادامه ندهد. چندی بعد، پارتیزان پا پیش گذاشت تا فرصت رویایی که ولاهوویچ همیشه منتظر آن بود را به او بدهد. دست کم در پارتیزان پیشرفت او بی‌نظیر بود. وقتی که با آنها تبدیل به بازیکنی حرفه‌ای شد تنها 15 سال داشت و به سرعت بخش بزرگی از رکوردهای باشگاه را به نام خود زد و به جوان‌ترین بازیکن تیم بزرگسالان (16 سال و 24 روز)، جوان‌ترین بازیکن در دربی پارتیزان و ستاره سرخ (16 سال و 30 روز و جوان‌ترین گلزن این دربی (16 سال و 65 روز) تبدیل شد. او بخشی از تیمی می‌شود که دو بار قهرمان جام حذفی صربستان (16-2015 و 17-2016) و در فصل 17-2016 قهرمان سوپرلیگ صربستان شد.
او در گفتگو با DAZN اشاره داشت:” شش ماه قبل از بازی در اولین دربی بزرگ بلگراد، پشت دروازه پارتیزان بودم. زمانی که مربی [ایوان تومیچ] به من گفت که برای بازی به عنوان بازیکن تعویضی آماده شوم، اولین واکنش من این بود که برگردم و به پشت سرم نگاه کنم. فکر می‌کردم او با شخص دیگری صحبت می‌کند.”
ایویکا ایلی‌ف، مدیر ورزشی سابق پارتیزان، اصرار دارد که همیشه احساس می‌کرده آینده‌ای بزرگ برای ولاهوویچ مقدر شده است.
ولاهوویچ از زمان پیوستن به یوونتوس هم آمار گلزنی قابل قبولی را از خود به جا گذاشت.
ایلی‌ف در گفت‌وگو با گاتزتا دلو اسپورت گفت:” این پسر یک پدیده بود. او فیزیک بدنی، کیفیت فنی و قدرت سرزنی خوبی داشت. حتی دربی بلگراد هم این نوجوان 16 ساله را نترساند. او شخصیتی باورنکردنی دارد. حواس‌پرت نیست و فقط به فوتبال و پیشرفت فکر می‌کند. او هرگز شکایت نمی‌کند و هرگز تسلیم نمی‌شود. اگر روز آزاد داشت، خودش تمرین می‌کرد. در تمرینات کاملا جدی بود. این تفاوت بین یک بازیکن خوب و یک قهرمان را ایجاد می‌کند.”
مادر ولاهوویچ که یک دندانپزشک بود، از ترس اینکه مبادا حرفه فوتبالی پسرش هرگز شروع نشود، یک بار به او توصیه کرد که تحصیل پزشکی را به عنوان پلن B زندگی خود پی بگیرد. دوشان در دانشکده بلگراد ثبت‌نام کرد، اما چنین چیزی از رویاهایش بسیار فاصله داشت؛ و اکنون یک دکتر کمتر، اما یک مهاجم کارکشته بیشتر وجود دارد.