چرا نمایش اتلتیکو مقابل سیتی یک پیروزی برای تیم سیمئونه بود

هفت‌یک- چند دقیقه پس از سوت پایان بازی در بازی چهارشنبه شب در واندا متروپولیتانو و در حالی که تمام توجه به محوطه تونل این ورزشگاه معطوف شده بود، اکثر بازیکنان اتلتیکو مادرید در زمین ماندند تا هواداران را تشویق کنند.

تقریبا 55 هزار نفر هنوز سر پا ایستاده بودند- جواب این تشویق‌ها را داده یا پرچم‌های‌شان را با سر دادن فریاد “اتلتی، اتلتی” و “اتلتی تا دم مرگ” می‌چرخاندند. اتلتیکو در مجموع دو بازی رفت و برگشت با نتیجه 0-1 برابر منچسترسیتی شکست خورده و از لیگ قهرمانان حذف شد اما هیچکس دیه‌گو سیمئونه یا تیمش را سرزنش نمی‌کرد.

این پس از 180 دقیقه بازی جذاب با احساسات و چشم‌اندازهای بسیار متناقض بود. تیم پپ گواردیولا کاملا بر بازی رفت در منچستر تسلط داشت و با اختلاف تیم برتر زمین بود. اما قهرمان انگلیس در آخر بازی برگشت فقط به دنبال حفظ نتیجه بود، شیرازه‌اش از هم پاشیده بود و به روش‌های ضد فوتبالِ خودش رو آورده بود.

بازیکنان اتلتیکو در پایان دیدار مقابل سیتی از هواداران به خاطر حمایت‌شان تشکر کردند.

سیستم 0-5-5 سیمئونه در دیدار رفت انتقادهای بسیاری را از درون و بیرون اردوی سیتی به همراه داشت و حتی ستاره‌های سابق و بی‌طرفی چون آریگو ساکی و مارکو فان‌باستن از این موضوع انتقاد کرده بودند. اما حتی پس از ثبت آمار صفر شوت در چارچوب در 90 دقیقه در ورزشگاه اتحاد، اتلتیکو با حس رضایت از نحوه پیشرفت بازی به خانه برگشت و مدعی بود که این بازی بر اساس خواسته آنها پیش رفته نه سیتی.

آنها در 45 دقیقه ابتدایی بازی برگشت کمی هجومی‌تر ظاهر شدند- با ساختاری که بیشتر به 1-4-5 شباهت داشت از لحظاتی که به دست آوردند، برای حمله روی دروازه سیتی استفاده کردند. این باعث شد که تیم گواردیولا فضای بیشتری برای بازی به نسبت دیدار رفت داشته باشد اما آنها نتوانستند از این موضوع استفاده کنند و موقعیت زیادی خلق نکردند.

با این حال پس از گذشت 135 دقیقه از این رویارویی، سیتی 23 شوت در چارچوب و اتلتیکو تنها یک شوت در چارچوب داشت. هرچند آمار بسیار مهم‌تر این بود که تیم سیمئونه در فاصله 45 دقیقه تا پایان بازی در ورزشگاه خانگی خودش تنها با یک گل عقب بود. برنامه این مربی آرژانتینی برای این دو بازی به بهترین شکل ممکن جواب نداده بود اما آنها خودشان را در جایگاهی می‌دیدند که با پیش از سوت آغاز بازی رفت اختلاف چندانی نداشت.

حالا نوبت حرکت اتلتیکو بود و آنها واقعا کنترل این بازی را در دست گرفتند. هرچه زمان در نیمه دوم جلوتر رفت، این سیتی بود که مجبور به قرار گرفتن در ساختاری دفاعی می‌شد و تیم سیمئونه شروع به در دست گرفتن کنترل بازی کرد. صدای فریادهای جمعیت به آنها انگیزه می‌داد و بازیکنان بسیاری به سمت خط حمله که رهبری آنها بر عهده ژوائو فلیکس بود، هجوم می‌بردند.

سیمئونه مدام بازیکنان هجومی را به زمین می‌فرستاد و همه آنها شانس‌هایی داشتند. شوت ماتئوس کونیا با برخورد به جان استونز منحرف شد و در حالی که ادرسون به سمت دیگری رفته بود، توپ به بیرون رفت. لوئیس سوارز روی یک حمله آزاد ماند اما سرعت کافی برای نفوذ را نداشت. والی رودریگو دی‌پل به سمت اشتباه دروازه رفت. یانیک کاراسکو فرار خوبی انجام داد و تنها در فاصله چند سانتیمتری محوطه جریمه با خطا متوقف شد، سپس ضربه آزادش از سوی ادرسون مهار شد. اتفاق بد برای اتلتیکو این بود که هیچ یک از این شانس‌ها برای ژوائو فلیکس پیش نیامد- کسی که با اختلاف بهترین بازیکن هجومی آنها بود.

سیتی بسیار آشفته به نظر می‌رسید و به هیچ وجه نتوانست بازی خودش را پیش ببرد. تیم سیتی که مدافعان فوتبال ناب تصور می‌شدند، حالا تلاش می‌کردند تا از هر امتیازی بهره ببرند- طوری که فرناندینیو تنها 15 دقیقه پس از ورود به زمین به عنوان بازیکن تعویضی به علت گرفتگی عضله خودش را روی زمین انداخت. گواردیولا کنار زمین بسیار عصبی بود و اضطراب و نگرانی نیمکت سیتی نقش مهمی در صحنه‌های ناخوشایند پیش و پس از به صدا در آمدن سوت پایان بازی داشت.

آنالیز: چرا نمایش اتلتیکو مقابل سیتی خسته‌کننده نبود

هفت‌یک- دیه‌گو سیمئونه وقتی پس از باخت 0-1 برابر منچسترسیتی مقابل میکروفون‌ها نشست ویژگی‌های بسیاری را به صورت همزمان داشت- صدایش دورگه بود، به وضوح خسته بود و مثل همیشه با استایل سر تا پا مشکی، خوش پوش به نظر می‌رسید- اما اگر یک ویژگی در بین آنها دیده نمی‌شد، داشتن حالت تدافعی بود. او […]

با وجود تمام آشوب و هیاهوی ایجاد شده ممکن بود 9 دقیقه اضافه به 9 دقیقه زمان تلف شده که از سوی داور بازی اعلام شده بود، اضافه شود.

اتلتیکوی 10 نفره همچنان تا لحظه آخر در آستانه به تساوی کشاندن این دیدار بود. آنخل کوریا راهش را به فضای نزدیک به نقطه پنالتی باز کرد اما این شوت خیلی به ادرسون نزدیک بود.

در داخل ورزشگاه و تا کارت قرمز فیلیپه در دقیقه 92، گلزنی اتلتیکو اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد اما اخراج این بازیکن به این معنا بود که حتی اگر آنها بازی را به وقت اضافه هم بکشانند باید با یک یار کمتر بازی کنند. استفان ساویچ، مدافع سابق منچسترسیتی، هم خونسردی‌اش را کاملا از دست داد- این هم نشانه دیگری از این که بود که اتلتیکو تا چه حد احساس نزدیکی به ثبت شاهکاری فوق‌العاده را داشت.

تیم‌های زیادی نیستند که بتوانند در طول دو بازی تنها یک گل از تیم پپ دریافت کنند. اینطور نبود که اتلتیکو برای انجام این کار مدیون مهارهای درجه یک یان اوبلاک باشد- این دروازه‌بان اهل اسلوواکی در طول رقابت‌های اروپایی این فصل بازی‌های بسیار دشوارتر و شلوغ‌تری را پشت سر گذاشته بود.

سیمئونه پس از بازی گفت:” سیتی همیشه در هر بازی دو یا سه گل می‌زند. آنها بهترین تیم دنیا هستند اما ما در هر دو بازی توانستیم بازی درخشان آنها را خنثی کنیم. ما در بازی اول هیچ شانسی برای گلزنی نداشتیم اما در بازی دوم فرصت پیروزی داشتیم اما نتوانستیم از آنها استفاده کنیم.”

گواردیولا هم در هنگام صحبت با رسانه‌ها کم و بیش با این جمع‌بندی موافق بود.

این مربی کاتالان گفت:” آنها در نیمه دوم عالی بودند و ما را به دردسر بسیار بزرگی انداختند، آنها شانس گلزنی داشتند. اتلتیکو در نیمه دوم بازی برگشت بسیار بهتر بود، آنها فوق‌العاده بودند. ما نتوانستیم توپ را در اختیار بگیریم اما با تمام وجود دفاع کردیم.”

کلید دستاوردهای بزرگ اتلتیکو در طول یک دهه حضور سیمئونه روی نیمکت تاثیرگذاری آنها در برابر دروازه بوده است- استفاده از فرصت‌های پیش‌آمده مثل گلزنی دیه‎‌گو کاستا در چلسی در نیمه نهایی سال 2014 یا گل آنتوان گریزمان در دو دیدار برابر بارسلونا و بایرن مونیخ در مسیر رسیدن به فینال سال 2016.

” احساس غرور” حسی است که هواداران اتلتیکو از نمایش‌های تیم‌شان دارند؛ فارغ از اینکه بقیه در مورد تیم سیمئونه چه فکر می‌کنند.

آنها این بار موقعیت‌های بیشتر از آن دیدارها ایجاد کردند، نزدیک به نیم ساعت سیتی را از جریان بازی محو کردند اما نتوانستند هیچ توپی را وارد دروازه کنند. کوکه، کاپیتان اتلتیکو، پس از پایان بازی گفت:” در آخر ما فقط گل نزدیم و همه چیز به گلزنی بستگی دارد. ما پیش از این بازی می‌دانستیم که می‌خواهیم چطور بازی کنیم و همه چیز تقریبا بدون نقص انجام شد. همه ما بسیار سربلند هستیم. ما می‌خواستیم صعود کنیم اما قسمت این نبود.”

برنامه اتلتیکو جواب نداد اما آنها بسیار بیشتر از چیزی که اکثر مردم فکر می‌کردند به سیتی نزدیک شدند. این حذف اتلتیکو از لیگ قهرمانان با بیشتر حذف شدن‌های اخیر این تیم از این رقابت‌ها متفاوت بود، مثل زمانی که آنها در یک چهارم نهایی دو سال قبل نتوانستند بر لایپزیش غلبه کنند یا فصل گذشته که چلسی کاملا بر آنها مسلط بود.

این دلیل تشویق ایستاده هواداران پس از پایان بازی و غروری که کوکه و سیمئونه از آن صحبت کردند را شرح می‌دهد. آنها سیتی ِ پپ را شکست ندادند اما واقعا آنها را نگران کردند و همین اتفاق پس از بازی برای اکثر افراد نزدیک به اتلتیکو یک پیروزی معنوی به حساب می‌آمد.