آنالیز تاکتیکی: چگونه ناپولی بازی باخته را از یوونتوس برد؟

هفت‌یک- بازی ناپولی و یوونتوس، دو رقیب قدیمی، در هفته سوم مسابقات سری A فصل 22-2021 برگزار شد. هر دو تیم وارد برهه جدیدی شده‌اند، ناپولی از گتوزو عبور کرده و لوچانو اسپالتی، سرمربی سابق اینتر، را به خدمت گرفته و یوونتوس نیز آندره‌آ پیرلو، اسطوره باشگاه، را اخراج کرده تا بار دیگر از ماسیمیلیانو آلگری، سرمربی سابق خود، روی نیمکت استفاده کند. آنها در عین حال پیش از بسته شدن پنجره نقل و انتقالات، کریستیانو رونالدو را نیز به منچستریونایتد فروختند.

در حالی که ناپولی با کسب دو پیروزی در دو بازی ابتدایی، آغاز خوبی در این فصل داشته، یوونتوس شرایط دشواری را سپری می‌کند؛ هنوز موفق به کسب پیروزی نشده و هفته پیش نیز شکستی ناباورانه برابر امپولی را تجربه کرده است.  در این مطلب به بررسی تاکتیک‌های مورد استفاده هر دو سرمربی و چگونگی بازگشت ناپولی در نیمه دوم برای کسب سه امتیاز برابر حریف می‌پردازیم.

ترکیب اصلی

ناپولی سه تغییر در ترکیب تیم پیروز برابر جنووا داشت و اسپالتی تصمیم گرفته بود زامبو آنگوییسا، خرید جدیدش، را برای اولین بار در ترکیب این تیم قرار دهد. او همچنین از ویکتور اوسیمن و داوید اوسپینا نیز به جای اروینگ لوزانو و الکس مرت استفاده کرد.

از سوی دیگر، یوونتوس هفت تغییر در ترکیبی که برابر امپولی شکست خورد، ایجاد کرده بود. تنها وویژک شزنی، لئناردو بونوچی، وستون مک‌کنی و آدریان رابیو همچنان جایگاه‌شان را حفظ کرده و دانیلو و پائولو دیبالا به دلیل پایان دیرهنگام وقفه دیدارهای ملی برای بازیکنان آمریکای جنوبی در این بازی حضور نداشتند.

استفاده یوونتوس از پرسینگ بی‌نظم ناپولی در نیمه اول

سیستم ناپولی در نیمه اول 1-4-1-4 کامل بود؛ فابین روئیز تک هافبک دفاعی به حساب می‌آمد و اِلیف اِلماس برای ایجاد فشار روی هافبک‌های یوونتوس پیشروی می‌کرد. مهاجمان فضای میانه میدان را پوشش داده و به دنبال ایجاد فشار روی مدافعان کناری در صورت رسیدن توپ به آنها بودند. این تله پرسینگ برای تصاحب توپ در کناره‌ها بود چون ناپولی به دنبال این بود که بیشترین تاثیر را با استفاده از خطوط طولی و بال‌ها در زمین بگذارد. اما شکاف یا نقص‌هایی در پرسینگ آنها بود که باعث ایجاد مشکلاتی شد و یوونتوس به اندازه کافی هوشیار بود که از این نواقص در نیمه اول استفاده کند.

نقص اول استفاده از جاگیری هافبک‌های میانی ناپولی از سوی همتایان آنها در یوونتوس بود. می‌توانیم ببینیم که اِلماس و آنگوییسا در حال پرس مک‌کنی و رابیو هستند و هر دو بازیکن یوونتوس زاویه بدنی خود را به حالتی درآورده‌اند که دو بازیکن ناپولی مجبور شوند برای پرس جلو بیایند و همین موضوع مسیر پاسکاری را برای لوکاتلی باز می‌کند تا توپی را برای کولوسفسکی به جلو ارسال کند. هافبک سوئدی حالا می‌تواند توپ را در نیمه زمین دریافت کرده و فضای بسیاری در اختیار داشته باشد تا بین خطوط نفوذ کند چرا که موراتا همه مدافعان حریف را با حضور در عمق، عقب کشیده است.

حضور کولوسفسکی بین خطوط مشکلات بسیاری را برای ناپولی ایجاد کرد چرا که او مدام برای قرار گرفتن در فضای موجود جلو می‌رفت و روئیز نمی‌توانست به دلیل تغییرات عرضی مداوم از سوی بانوی پیر، این بازیکن را به خوبی پوشش دهد. ما می‌توانیم مثال دیگری را در عکس زیر ببینیم که او توپ را بین خطوط دریافت کرده است. می‌توانیم ببینیم که روئیز مجبور می‌شود عرض زمین را طی کند تا او را پوشش دهد و مک‌کنی در نیمه دیگر زمین توجه‌اش را به خود جلب کرده است. این برتری عددی یک به دو روی یک هافبک دفاعی می‌تواند نگرانی زیادی برای هر تیمی باشد و یوونتوس قصد داشت از این فرصت استفاده کند.

این شرایط زمانی برای یوونتوس موثرتر شد که موراتا تصمیم گرفت پیشروی کرده و مدافعان را به همراه خود بکشاند. این به کولوسفسکی اجازه داد تا به فضاهای ایجاد شده نفوذ کند و به یک سوم پایانی حمله‌ور شود. ما می‌توانیم مثالی از این مورد را در تصویر زیر ببینیم؛ جایی که موراتا پیشروی کرده و کولیبالی را به دنبالش کشانده تا فضایی از پشت سر او برای نفوذ بازیکنانی چون کولوسفسکی فراهم کند.

گاهی تعادلی نیز ایجاد می‌شد و هافبک‌های ناپولی ترجیح می‌دادند در دفاع مانده، فضاهای پشت را پوشش داده و اجازه استفاده از آنها را به مهاجمان یوونتوس در بین خطوط ندهند. این یعنی بازیکنان موثری چون لوکاتلی و رابیو بدون اینکه فشاری روی‌شان باشد، جلو می‌رفتند. در عین حال گاهی زوایای پرسینگ از سوی بازیکنان ناپولی به شکلی نبود که باعث شود مدافعان میانی یوونتوس به راحتی با یک پاس مستقیم به هافبک میانی دسترسی پیدا کنند که شاید مهمترین چیزی است که تیم‌ها این روزها در فاز دفاعی از آن پرهیز می‌کنند. ما می‌توانیم مثالی از این مورد را در تصویر زیر ببینیم که ناپولی از جلوی زمین در حال پرس است و جاگیری بدنی وینگر راست ناپولی برای پوشش مدافعان کناری اولویت دارد که منجر به گشوده شدن مسیر پاسکاری ساده برای ارسال توپ از سوی بونوچی به لوکاتلی می‌شود. این موقعیت‌ها می‌تواند مشکلات جدی برای هر تیمی ایجاد کند چون یک پاس رو به جلو به مناطق میانی برای بازیکنی با توانایی تکنیکی بالا می‌تواند از ارزش بالایی برای تیم صاحب توپ برخوردار باشد.

وقتی ناپولی تصمیم به پوشش مناطق مرکزی گرفت، یوونتوس از این انعطاف‌پذیری برخوردار بود که خیلی زود توپ را به کناره‌ها برده و از قدرتش در بال‌ها برای ایجاد خطر بهره ببرد. می‌توانیم مثالی از حضور ناپولی در دفاع عمقی برای پوشش مناطق میانی ببینیم؛ در حالی که یوونتوس تصمیم گرفته توپ را به کناره‌ها ببرد تا از بال‌ها برای پیشبرد توپ استفاده کنند.

یوونتوس گاهی در پی ایجاد برتری عددی در یکی از بال‌ها و کاهش نفرات در بال دیگر پیش از تلاش برای ارسال توپ به کناره دیگر میدان بود. این روش پیش از این از سوی بسیار از تیم‌ها برای باز کردن فضا در خطوط دفاعی مورد استفاده قرار گرفته است.

مشکلات ناپولی با انجام بازی منطقه‌ای

ناپولی جدای از مشکلات دفاعی، توان حفظ زیاد مالکیت توپ و تبدیل آن به موقعیت‌های خوب در یک سوم نهایی زمین را نیز نداشت. به نظر می‌رسید که بازیکنان فاقد ارتباط مناسب در بازی منطقه‌ای هستند.

یوونتوس با استفاده از سیستم 2-4-4 برابر سیستم 5-3-2 ناپولی دفاع می‌کرد که مدافع راست به مناطق میانی می‌‌رفت؛ در حالی که ماریو روی (Mario Rui) به دنبال استفاده از کناره‌های زمین در جلوی میدان بود. ما می‌توانیم خط چهارنفره هافبک یوونتوس را در مرکز میدان ببینیم که منجر به ارسال توپ به کناره‌ها برای مدافع چپ ناپولی می‌شود.

بازیکنان یوونتوس عملکرد خوبی در منحرف کردن توپ به کناره‌ها داشتند که در آنجا به دنبال تصاحب دوباره آن با استفاده از پرسینگ پر فشار بودند. ما می‌توانیم در تصویر زیر ببینیم که ناپولی از سوی یوونتوس مجبور به حضور در کناره‌ها شده است. هرچند یک بازیکن حرکت خوبی انجام داده تا به سوی نیمه زمین حریف حمله‌ور شود اما یکی از بازیکنان یوونتوس به دنبال او است.

نکته مهم این است که ناپولی فاقد بازیکنی است که مدام به نیمه زمین حریف نفوذ کرده یا به فضای پشت دفاع یوونتوس حمله‌ور شود. آنها چنین لحظاتی را در عکس زیر تجربه کردند که اِلماس نفوذ بسیار خوبی به فضای ایجاد شده داشت؛ در حالی که پیشروی لورنزو اینسینیه باعث شد مدافعان از پست‌های خودشان دور شوند. اما الماس حتی در این موقعیت هم توپی که لازم داشت را دریافت نکرد و بازیکنان یوونتوس به خوبی پرس کردند تا فضاهای اطراف را پوشش دهند.

گاهی قطعی ارتباط بین مدافع کناری و وینگرهای ناپولی دیده می‌شود، در زمانی که هر یک از آنها از دیگری دور می‌شد و چنین اتفاقی به این معنا بود که احتمال تبادل توپ کمتری بین آنها وجود داشت. این موضوع در نهایت منجر به این می‌شد که مالکیت آنها روی توپ فایده نداشته باشد و پاس رو به عقب ارسال شود. ما در این مثال می‌توانیم فاصله بین اینسینیه و ماریو روی را ببینیم و وقتی روی توپ را دریافت می‌کند، اینسینیه برای نفوذ و منحرف کردن توجه مدافعان از روی بسیار دور است. این یعنی روی خیلی زود وارد موقعیتی می‌شود که حریف نسبت به او برتری عددی دارد و  باید بار دیگر برای بازپس گیری توپ تلاش کند.

بازگشت در نیمه دوم با تغییرات اسپالتی

اسپالتی مجبور شد اصلاحات کوچکی انجام داده و این کار را دقیقا با تغییر سیستم ناپولی از 1-4-1-4 به 1-3-2-4 انجام داد. اوناس به زمین رفت تا جانشین اِلماس شود و آنگوییسا عقب‌تر رفت تا نقش هافبک دفاعی را ایفا کند. این اتفاق باعث شد که ناپولی در هنگام دفاع برابر بازیکنانی چون کولوسفسکی و موراتا از انسجام بیشتری برخوردار باشد، در حالی که حضور اوناس و حرکات مداوم او در سمت راست باعث ایجاد دردسر برای یوونتوس شد.

می‌توانیم در تصویر زیر ببینیم که آنگوییسا حالا در پستی دفاعی‌تر قرار گرفته و می‌تواند نبض بازی را از عمق دیکته کند که نقطه قوت اوست، در حالی که اوناس حالا جلو رفته تا گزینه دریافت پاس در نیمه زمین حریف باشد.

ما می‌توانیم نفوذ اوناس به فضای ایجاد شده از سوی مدافع چپ را ببینیم که به دنبال پولیتانو به عمق رفته است. هوشمندی، پویایی و آگاهی اوناس در نیمه دوم کاملا آشکار بود و ناپولی از حضور او برای گشودن مسیرهای پاسکاری و دفاع یوونتوس استفاده کرد.

می‌توانیم ببینیم که دو هافبک دفاعی حالا در میانه میدان باقی مانده‌اند و این یعنی آنها فضای پشت را پوشش داده و یوونتوس حالا باید برای گشودن دفاع ناپولی به کناره‌ها برود. بنابراین بازیکنانی چون کولوسفسکی دیگر مانند قبل موثر نیستند و این باعث می‌شود که ناپولی کنترل بازی را بدون مالکیت توپ در اختیار داشته باشد.

برتری دیگری ناپولی از تغییر سیستم یوونتوس به ساختار 2-5-3 به دست آمد. این اقدام برای بهبود ساختار تیمی آنها در باز‌ی‌سازی انجام شد اما ثبات دفاعی تیم را به خطر انداخت چون بازیکنانی مانند اینسینیه می‌توانستند تا نیمه زمین حریف پیش کشیده و توپ را بدون مزاحمت و پرسینگ بازیکن حریف از آن خود کنند. یکی از هافبک‌های کناری در سیستم 2-4-4 می‌توانست او را پرس کرده یا حتی هافبک میانی می‌توانست او را دنبال کند. اینجا در سیستم 2-5-3 وقتی اوناس در اختیار مدافع میانی بود که او را دنبال کند، چنین اتفاقی رخ نداد و همین باعث ایجاد فضایی در پشت شد که عدم تعادلی به سود ناپولی را ایجاد کرد.

نتیجه‌گیری

ناپولی با این پیروزی به صدر جدول رسید و روند بردهای خود از آغاز فصل تحت هدایت اسپالتی را افزایش داد. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد که یوونتوس که نتوانسته در هیچ یک از سه دیدار ابتدایی‌اش پیروز شود، بسیار نگران است و دوران پَسا-رونالدو را چندان خوب آغاز نکرده است. آلگری دوست دارد تیمش در دیدار برابر مالمو خیلی زود از این شرایط خارج شود چرا که در دو هفته پیش رو باید به مصاف میلان و چلسی برود (توضیح مترجم: یوونتوس موفق شد شب گذشته در خانه مالمو به پیروزی 3-0 برسد).