ماه پرهیاهو در بادن‌بادن؛ WAGs باعث ناکامی انگلیس 2006 شد؟

هفت‌یک– در اولین ساعات روز 2 جولای سال 2006، در بار هتلی در بادن بادن، انگلیسی‌­ها در مهمانی به یک آلمانی برخورد کردند که برای حذف انگلیس از جام جهانی در پنالتی به پرتغال، حتی از آنها هم ناراحت‌تر بود. اندی لاینز، روزنامه‌نگار، می‌گوید:” او مسئول سرو مشروب در بار گاریلبادی بود. او مست بود و به صورت غیرقابل کنترلی گریه می‌کرد. یکی از ما دستش را دور گردن او انداخت و گفت خیلی بد نبود، اما او واقعا به خاطر انگلیس ناراحت نبود. او گفت، بهترین سه هفته زندگی من تمام شد. هیچ چیز دیگری مثل این اتفاق نخواهد افتاد.”

در تفریح‌گاه آرامش‌بخشی که برخی از محلی­‌ها به آن نام ” اتاق انتظارِ خدا” داده بودند، دشوار است تا ارزیابی او را اشتباه بدانیم. تعدادی از عکس‌های وین رونی در کنار بار گاریلبادی، نشانه کوچکی برای بهترین بخش یک ماه هیجان‌انگیز در سال 2006 است؛ شهری که ملکه ویکتوریا، مرلینه دیتریش (بازیگر آلمانی)، ژنرال شارل دوگل و آدولف هیتلر را میزبانی کرده، برای مدت کوتاهی بار دیگر در سراسر دنیا مشهور شد. این مسئله ارتباط کمی با وین رونی و هم‌تیمی‌هایش، که بیش‌تر اقامت خود را در هتل Schloss Bohlerhon سپری کردند، داشت؛ جایی‌که برای رسیدن به آن باید 20 دقیقه از کوه‌های جنگل سیاه بالا رفت.

دلیل این توجه، همسر آینده رونی، کالین، ملکه ویکتوریای مدرن، دوستش شریل و یک گروه بزرگ از خانم ‌های جوانِ لاغر با پوست‌های عجیب نارنجی‌رنگ حاضر در بادن بادن برای حمایت از پارتنرها و خوشگذرانی با همسران‌شان بود-  که پس از آن برای تحت‌الشعاع قرار دادن ناکامی انگلیس در جام جهانی سرزنش شدند. رسانه‌ها آنها را “هولیگان‌هایی با کارت­‌های اعتباری” نامیدند اما بسیاری، آنها را به عنوان WAGs می‌شناسند- مخفف “همسران و دوست دخترها” ابداع شده توسط  نشریه میل آن ساندی. (توضیح مترجم: کلمه WAGs مخفف wives and girlfriends است که از همان زمان برگزاری جام جهانی 2006 ساخته و وارد دایره لغات رسانه ورزشی شد).

ویکتوریا بکام در کنار شریل کول، همسر اشلی کول؛ اصرار همسر بکام برای حضور در آلمان، یکی از دلایل همراهی همسر و دوست دخترهای سایر بازیکنان در بادن بادن بود.

می‌توانید تیترهای اصلی را به یاد بیاورید. ویکتوریا بکام ظاهرا 60 جفت عینک آفتابی خریده است. بطری­‌های نوشیده شده veuve cliquot با نی؛ گردش‌های یک ساعته و خریدهای 57 هزار پوندی. اِلِن ریوِس، دوست دختر فرانک لمپارد، با هواداران آلمانی گفت‌وگوی صمیمانه‌ای داشت. حضور کوتاه کارلی زوکر، پارتنر جو کول – او صبح زود با تاپ مشغول دویدن بود- به عنوان ستاره نشریات زرد.

یا ممکن است مستی‌های آنها را به یاد بیاورید. ریو فردیناند در سال 2008 گفت:” ما شبیه به یک سیرک بودیم. فوتبال تقریبا به یک عنصر ثانویه نسبت به رویداد­ اصلی تبدیل شده بود. هواداران بیش‌تر نگران بودند که آنها چه لباسی پوشیده یا این‌که کجا رفتند تا این‌که نگران تیم ملی انگلیس باشند. بکام معتقد بود همسران بازیکنان باید آن‌جا باشند.”

وقتی اتحادیه فوتبال انگلیس کمپ تیم در جام جهانی را در دسامبر 2005 اعلام کرد، انتقادها غیرقابل تصور بود. بریژیت گوئرتز مایسِنِر از اداره توریست بادن بادن می‌گوید:” شما نمی‌توانستید جای خیلی بهتری نسبت به ماندن در جنگل­‌های سیاه زیبا انتخاب کنید، جایی‌که شما می‌توانید نیروی خود را جهت خوب آماده شدن برای بازی­‌ها کاملا متمرکز کنید.” برایان بارویک، رئیس اتحادیه فوتبال انگلیس می‌گوید:” ما فکر کردیم آنجا طبق برنامه، خلوت خواهد بود. هتل و مرکز تمرین مایل‌ها دور از شهر بود. ما بالای یک تپه بودیم و تصور می‌کردم این یکی از دنج‌ترین مکان‌­هایی است که تا به‌حال بوده­‌ام. در حین حال، می‌دانستیم همسران بازیکنان می‌توانند در شهر در “هتلِ برِنِرز پارک ” مانده و گاهی اوقات همسرانشان را ببینند اما آنها به طور کلی آزاد بودند تا هر کاری می‌خواهند، انجام بدهند.”

وقتی کمپ تیم در 15 دسامبر 2005 مشخص شد، اسون گوران اریکسون، سرمربی انگلیس، با تحسین ” فضای بادن بادن که چندین رستوران و کافه فوق‌العاده دارد”، نظرش درباره برنامه حضور WAGs در کنار بازیکنان را اعلام کرد. سرمربی سوئدی هم برای کمپ تیم و هم برای بازیکنان انگلیس که می‌خواستند خانواده‌­های‌شان را بیاورند، خیلی لابی کرد؛ و آنها خانواده‌­ها را آوردند. از ترکیب 23 نفره تنها آرون لنون 19 ساله کسی را نیاورد، و همه بازیکنان توسط اعضای خانواده حمایت می‌شدند. در مجموع، گروه انگلیسی‌ها، 110 نفر بود.

اریکسون در مقابل پیشنهاد کاپیتان تیمش برای حضور همسران بازیکنان نتوانست مخالفت کند و این به یک حاشیه بزرگ در اطراف تیمش منجر شد.

اولیور هولت روزنامه‌نگار می‌گوید:” اسون به دیوید بکام نزدیک بود و بکام معتقد بود که همسرش باید آنجا باشد. شما می‌توانید ببینید بادن بادن به عنوان یک محل استقرار چقدر برای اسون جذاب بود. آنجا مرفه است. آنجا یک آبگرم نسبتا گران برای مشتری‌های درجه یک دارد. یک خانه اپرا دارد. یک رودخانه قشنگ هم هست که از میان یک پارک جریان دارد. مکان معادل آن در بریتانیا جایی مانند بَث (توضیح مترجم: شهر Bath در سامرست که به دلیل حمام‌های قدیمی‌اش مشهور است) خواهد بود، اما کوچک‌تر و شیک‌تر.

بسیاری درباره تصمیم دعوت کردن WAGs رضایت نداشتند؛ آلن شیرر، کاپیتان سابق و سر بابی رابسون، سرمربی سابق، در میان آنهایی بودند که اصرار داشتند آنها فقط باید در کمپ تمرینی پیش از تورنمنت انگلیس در آلگاروه (توضیح مترجم: Algarve در پرتغال) حضور می‌یافتند. اگرچه، اریکسون و بکام- هر دو در آخرین روزهای حضورشان در تیم ملی انگلیس – بر تصمیم خود پافشاری کردند و اعلام کردند که WAGs کاری به تیم نخواهند داشت.

دیوید دیویس، یک کارمند عالی رتبه آن زمان اتحادیه فوتبال می‌گوید:” ما نتوانستیم مقابل خواسته­‌های کاپیتان بایستیم و شما باید خواست مربی را فراهم کنید. برخی مربی­‌ها راه دیگری را طی کرده و حریم خصوصی می‌خواهند. گلن هادل آن را به عنوان یک اولویت مهم در سال 1998 قرار داده بود، مانند فابیو کاپلو در آفریقای جنوبی. هر کسی ایده‌های خودش را دارد. برخی از سرمربی‌­ها به حضور نیافتن همسران در نزدیکی تیم اعتقاد دارند.”

همان‌طور که در سال 1966 اتفاق افتاد و بازیکنان انگلیس در رقابت‌هایی که به فتح جام انجامید، تنها یک گردش مشترک با همسران‌ خود برای خرید در Golders Green (توضیح مترجم: منطقه‌ای در لندن که فروشگاه‌های پوشاک و رستوران‌های گران قیمتی در آن قرار دارد) داشتند. در این 40 سال فاصله، رابطه مردم انگلیس با سلبریتی‌ها نیز تغییر کرد. درحالی‌که تینا مورا، نورما چارلتون، جودیت هورست می‌توانستند بدون این‌که شناخته شوند، به خرید یا تماشای آخرین شب نمایش The Black And White Minstrel Show بروند، هر قدم همسران ستاره‌های تیم سال 2006 توسط نشریات OK!، Closer، Heat و Hello ثبت می‌شد.

نشریات زرد بعد از وقفه‌ای اندک پس از مرگ پرنسس دیانا در سال 1997 که در هنگام فرار از دست پاپاراتزی‌ها رخ داد، دوباره به روال سابق‌شان برگشتند و هرعکس جدید از ویکتوریا بکام در صفحه اول، فروش روزانه ده‌ها هزار نسخه از نشریه را در زمانی کوتاه تضمین می‌کرد. اجازه دادن به WAGs برای رفتن به بادن بادن، هدیه‌ای آسمانی از بهشت برای نشریات چاپی بود. اندی لاینز (از نشریه دیلی میرر) می‌گوید:” قبل از این که برویم می‌دانستیم که این اتفاق مهمی خواهد بود، اما ایده‌­ای نداشتیم که این اتفاق چقدر جنجالی می‌شود. این شرایط فضایی را ایجاد کرد که غیرقابل کنترل بود.”

از زمانی که هواپیمای WAGs از پروازی که از استنستد بلند شده بود، فرود آمد، رویدادهای اتفاق افتاد که به نظر می‌رسید از فیلمنامه  Footballers’ Wives(سریالی بریتانیایی که به ماجراهای همسران بازیکنان باشگاهی خیالی به نام ارلز پارک اف سی می‌پرداخت و بین سال های 2002 تا 2006 پخش شد) بیرون آمده است. الن ریوس بعد از تلاش برای سوار شدن با 5 چمدان بزرگ، پرواز را از دست داد. در این بین، شایعاتی وجود داشت که خانم بکام با 30 جفت شلوار از مادرید در راه بود.

WAGs در دیدارهای انگلیس هم دوربین‌های زیادی را به سمت خود جلب می‌کردند.

هم تیم ملی انگلیس و هم WAGs، تورنمنت را نامطمئن شروع کردند. یک روز بعد از این‌که همسران بازیکنان به برنرز پارک رسیده و بعد از شام مستقیما به رختخواب رفتند، تیم انگلیس پیروزی غیرمتقاعد کننده‌ای مقابل پاراگوئه به دست آورد. اینجا بود که مسیر آنها از هم جدا شد. در شرایطی‌که مردان در سراسر تورنمنت از اقتدار کافی برخوردار نبودند، زنان‌شان در آن مدت، با خرید کردن، نوشیدن و سرگرم کردن مردمی که به خانه بازمی‌گشتند، نمایش چشم‌گیری داشتند.

بعد از بازی اول، دوباره توجه همه به سمت برنرز پارک جلب شد. WAGs در بار دنج هتل جمع شدند؛جایی‌که سرگرمی اصلی یک پیانیست به نام فردریکو بود که آهنگ کول پورتر را اجرا می‌کرد. سپس نوشیدنی peach bellines را سفارش دادند که خیلی زود سرو شد. آنها سریع آن را تمام و درخواست نوشیدنی بیش‌تری کردند. چند دقیقه بعد، لبخندهای ملایم با جیغ‌های زنانه و خنده‌های بلند که ترانه We are the champions گروه کوئین را خارج از نت می‌خواند، جایگزین شد.

پیتزا و چیپس داخل بشقاب­‌های نقره‌ای بزرگ رسید و به همراه نوشیدنی peach bellines، شراب و آبجو خورده شد. نیمه شب بود که گروهی تصمیم گرفتند برای خوابیدن به رختخواب بروند اما گروهی دیگر- که کالین، الن، کارلی، جوآن، خواهر دیوید بکام و الکس کوران، پارتنر استیون جرارد هم با آنها بودند- به یکی از معدود کلوپ شبانه شهر، گاریلبادی، رفتند و برای یک شیشه موئت (یک نوع شراب فرانسوی) و 9 بطری ودکا رد بول، 300 پوند هزینه کردند.

برنامه آن شب ساعت 3 صبح به پایان رسید؛ بعد از این‌که ریوس روی یک نیمکت رفت تا رقص پرشوری را به نمایش بگذارد. کارمینا تورترا، صاحب بار، با تعجب گفت:” حتی کفش‌­های پاشنه بلندش هم به نیمکت آسیب نرساند.” با جو خودمانی، فضای بیرونی برای آفتاب گرفتن و کارکنان بار که با دقت مشروب سرو می‌کردند، گاریبالدی خیلی زود به پاتوق WAGs تبدیل شد. زنی که با انگلیسی نه چندان سلیسی به تلفن رستوران جواب داد، می‌گوید:” ما آنها را خوب به یاد می‌آوریم. زن‌ها از بودن با هم لذت می‌بردند و ما اصلا مشکلی نداشتیم. این خیلی هیجان‌انگیز بود.”

اگرچه کلوپ شبانه ماکسی نیز پرطرفدار بود- مخصوصا با ریوس، که یک بار آلمانی‌هایی که ترانه “ما می‌خواهیم جام را ببریم”  را ساکت کرد و خودش روی یک میز رفت تا ترانه I will survive را بخواند – اما از آنجا که فقط آخر هفته‌ها باز می‌شد، بزرگ‌ترین دورهمی‌های WAGs در گاریبالدی اتفاق افتاد.

یک شب به یاد ماندنی هم با شام تدارک یافته توسط نانسی دل اُلیو در قلعه‌ای متعلق به قرن دوازدهم رقم خورد. بعد از خوردن سالاد خرچنگ، پنیر چدار، ماهی تالیولینی دودی، بیف تاتار، و گوشت گردن بره، WAGs به گاریلبادی برگشتند تا یک صورتحساب سنگین را بتراشند که شامل شامپاین legas grand cru، چندین ودکا ردبول و گیلاس‎های موئت با طعم شربت توت فرنگی بود. آواز خوان اول آن شب کالین مک لافلین (همسر وین رونی) بود و گروه آن شب، ترانه‌هایی مانند “به خانه برنمی‌گردیم”، نسخه ریوس از “سوپر فرانکی لمپارد” و  ورژنی از “خدا ملکه را حفظ کند” توسط نویل نویل، پدر گری و فیل، را همخوانی کردند.

گردش‌های WAGs برای خرید هم به همین اندازه جذاب بود و صاحبان مغازه‌های گوچی و هرمسِ بادن بادن از خریدهای 200 هزار پوندی آنها حسابی خوشحال شدند. دور زدن در مغازه عینک فروشی آلبرت- جایی‌که عینک‌­های 500 پوندی آن خیلی سریع به فروش رفت- به همراه بوتیک‌های مونیکا شولز، گرو موره و جواهری بیژو بریژیت هم شبیه یک تور بود. روز 19 ژوئن، یک روز قبل از بازی پایانی مرحله گروهی، آنها فقط در یک ساعت، 57 هزار پوند خرج کردند و کولین با نمایش خریدهای 900 پوندی‌اش، با خوشحالی به یک خبرنگار گفت:”من فقط برای قدم زدن بیرون رفتم و با کمی خرت و پرت برگشتم.” روزنامه آلمانی بیلد نوشت:” خرید-خرید در بادن بادن”

یک الگوی روزانه شکل گرفته بود. اندرو استنینگ، عکاس، می‌گوید:” قهوه صبحگاهی یا شاید دویدن در شهر، خرید کردن، بازگشت به هتل، و سپس رفتن به دستشویی. کل روز این‌طور می‌گذشت. آنها استراحت نمی‌کردند، بنابراین ما هم استراحت نکردیم. روزهای استراحت ما وقتی بود که برای پوشش باز‌ی‌های انگلیس می‌رفتیم.” وقتی روزنامه­‌های انگلیس که جزئیات اولین شب آنها در شهر را منتشر کردند به دست‌شان رسید، WAGs با شک و بدبینی به آن گزارش‌ها نگاه کردند. بدگمانی آنها با این واقعیت تقویت می‌شد که چندین نویسنده ارشد در برنرز پارک در کنار آنها حضور داشتند. الیور هولت از نشریه میل ان ساندی می‌گوید:” برخی از آنها، آن نویسندگان را به چشم دردسر می‌دیدند. به‌ویژه خانواده آرون لنون اصرار داشتند که ما نباید آنجا باشیم.”

کالین مک‌لافلین، همسر وین رونی، در یکی از دیدارهای انگلیس در جام جهانی 2006

از آنهایی که فقط برای پوشش WAGs آنجا بودند هم چندان استقبال نشد. یک خبرنگار زن که به صورت مخفی و در پوشش یک انگلیسی که به تعطیلات رفته، در هتل برنرز پارک جا رزرو کرده بود، لو رفت و از او خواسته شد هتل را ترک کند. نویسنده زن دیگری که شبیه WAGs آرایش کرده و لباس پوشیده و یک روز دنبال دخترها رفته بود، حسابی به مشکل خورد و به او گفتند که بعضی از دخترها ممکن است “اکستنشن­ موهای تو را پاره کنند”.

اندی لاینز می‌گوید یک شب در گاریبالدی بود که دیگر داستان بیخ پیدا کرد، وقتی که ” همه مست بودند و آواز می‌خواندند. همسر یکی از بازیکنان به دلایلی من را هدف قرار داد و از آن طرف بار سرم جیغ کشید “چرا این‌قدر باطن زشتی داری؟” نگهبانان آنجا من را به بیرون هدایت کردند؛ درحالی‌که 30 یا تعدادی بیش‌تری از آن زن‌ها برایم دست تکان دادند و می‌خواندند:” Cheerio, cheerio cheerio. اما ما 4 یا 5 روز قبل از WAGs به آنجا رسیده بودیم و من با مالک آنجا دوست شده بودم. گوشیم را بیرون آوردم و به او زنگ زدم و یک دقیقه بعد، درحالی‌که همکارانم تشویقم می‌کردند، به داخل راهنمایی شدم.”

رابطه آنها با پاپاراتزی به هم خورد. لاینز می‌گوید:” در ابتدا پنج یا شش پاپاراتزی آنجا بودند و با WAGs رابطه خوبی برقرار کرده بودند. یک WAG آن‌جا بود- به غیر از کارلی زوکر- که می‌خواست با یک تاپ باز در شهر بدود. ما بعدا او را با یکی از پاپاراتزی‌ها دیدیم که در حال تماشای عکس‌هایش از  دوربین آن پاپاراتزی بود و به او می‌گفت:” این عکس، این عکس و این یکی را برایم بفرست.”  اما این یک شمشیر دو لبه است. این پاپاراتزی‌ها آدم‌های نچسبی بودند. من با یک عکاس مطبوعاتی بودم و اشلی کول را دیدم که بیرون از یک رستوران در طرف دیگر خیابان نشسته و نهار می‌خورد. سپس عکاس یک لنز بلند از کیفش بیرون آورد و چند عکس گرفت. سپس دیدیم که یکی از پاپاراتزی‌ها مستقیم به سمت اشلی کول رفت و از چند قدمی او عکس گرفت. این کار همه را بد جلوه داد.”

اندرو استنینگ می‌گوید:” WAGs می‌دانستند پاپاراتزی‌­ها دوست دارند از نزدیک، روی یک سوژه کار کنند. بنابراین آنها به صورت گروهی شروع به بیرون آمدن می‌کردند، مانند تبلیغ کنسرت Here Come The Girls.  همچنین اتفاقات مهمی در مکان‌­هایی مانند گاریبالدی و ماکسی در جریان بود؛ جاهایی‌که آنها نمی‌توانستند وارد شوند. تنها عکس­‌هایی که شما از آن شب ‌ها می بینید توسط مردم با گوشی‌­های همراه گرفته شدند.”

اخراج وین رونی درنهایت به شکست انگلیس مقابل پرتغال و حذف سه‌شیرها از جام جهانی 2006 منجر شد.

درنهایت، بیشتر پاپاراتزی‌­ها به خانه برگشتند. آنها مغلوب شده بودند. اما حالا WAGs با یک رقیب سخت‌تر مواجه شد- انتقادهای مطبوعات جهان. درحالی‌که نشریات زرد بریتانیایی مایل نبودند تا نوک پیکان را به سمت مرغ تخم طلا بگیرند، رقبا سریعا وارد عمل شدند. بیلد با تمسخر نوشت:” آنها در 10 دقیقه بیش‌تر از آنچه ما در نصف عمرمان خرج خرید لباس می‌کنیم، هزینه کردند. روزنامه اسپانیایی ABC هم این‌طور نوشت:”حتی مغازه‌­های لویی ویتون و گوچی نمی‌توانند با حمله روزانه هولیگان‌های با کارت بانکی مقابله کنند.”

آنهایی که به آن جمع نزدیک‌تر بودند، با این ادعاها مخالف هستند. هولت می‌گوید:” WAGs کاری جز همان کارهایی که همه زنان جوان ثروتمند برای خوشگذرانی می‌کنند، انجام ندادند.” با این وجود، آن گزارش‌ها کار خودش را کرد و اگرچه بعد از حذف انگلیس با شکست مقابل پرتغال، WAGs مقابل چشم همه گریه کردند اما رسانه‌ها خوشحال بودند که به خانه برمی‌گردند.

همه آنچه باقی مانده بود، یک خرید صبح زود بود، که طی آن 30 هزار پوند بی‌دلیل خرج شده بود؛ سپس آخرین نوشیدنی در گاریبالدی؛ جایی‌که تورتورا با یک کیک آراسته با عکس سنت جورج برای آنها سرو شد، و درنهایت حساب و کتاب در برنرز پارک. این‌کار بیش‌تر از آنچه پیش‌بینی می‌شد طول کشید چون WAGs چیزهای زیادی فراتر از صورت حساب‌­های 26 هزار پوندی اتاق‌های خود مصرف کرده بودند. ریوس 28607 پوند خرج کرده بود، درحالی‌که صورت حساب 25321 پوندی الکس کوران شامل 60 بطری 75 پوندی شامپاین صورتی بود.

در بادن بادن WAGs را با خاطرات خوب به یاد می‌آورند.  گوئرتز- مایسنر می‌گوید:” حضور آنها بسیار لذت بخش و سرگرم کننده بود. چیزی که من همیشه می‌شنوم: بادن بادن یک مهمانی بزرگ است.” هرچند در بالاترین رده فوتبال انگلیس درست برعکس آن بود. دیوید دیویس می‌گوید:” به یاد دارم بعد از مدت کمی که برگشتیم، یک روز در سوهو اسکوئر (توضیح مترجم: منطقه‌ای که دفتر اتحادیه فوتبال انگلیس در آن قرار دارد) جلسه‌ای برای بحث در مورد این‌که آیا WAGs تاثیر منفی داشته‌اند یا نه برگزار شد. چند نفر در اتاق بودند که عقیده داشتند این‌طور بوده است.” الیور هولت اضافه کرد:” شما می‌توانید بگویید که بادن بادن و اسون [گوران اریکسون] راه را برای حضور سرمربی بزرگی مانند فابیو کاپلو هموار کردند.”

آیا اتحادیه فوتبال انگلیس اشتباه کرد که اجازه داد WAGs به بادن‌بادن بروند؟ برایان بارویک نظر خودش را داشت. او گفت:” بدیهی است که باید به آنچه بازیکنانی مانند استیون و ریو گفته‌اند احترام بگذارم. طبیعی است اگر قرار باشد افرادی مانند ویکتوریا بکام و شریل کول یک جا باشند، مطبوعات علاقه نشان خواهند داد و بازیکنان هم می‌خواستند همسران‌شان همراه‌شان باشند.”

دیویس می‌گوید:” WAGs یک بخش فرعی بزرگ از ماجرا بود که اهمیتش خیلی بیش‌تر از آنچه باید، نشان داده شد. اگر کسی بگوید که انگلیس به دلیل حضور WAGs در جام جهانی قهرمان نشده، از آن استقبال زیادی می‌کنند اما من موافق نیستم؛ و من این را از آنها می‌پرسم: “چه تیمی در جام جهانی 2006 قهرمان شد؟ ایتالیا و روز بعد از مسابقه چه اتفاقی افتاد؟ ایتالیا به رم پرواز کرد؛ پله‌ها بالا رفت و در باز شد و مارچلو لیپی و فابیو کاناوارو در حالی‌که جام را در دست داشتند، از هواپیما بیرون آمدند. و چه کسانی دقیقا پشت سر آنها بودند؟ بقیه بازیکنان و WAGs آنها. WAGs ایتالیایی‌ها نیز آنجا حضور داشتند. در بادن‌بادن، خیلی‌ها خوشگذراندند- اما این به قیمت از دست رفتن جام جهانی تمام نشد.”