چگونه فوتبال آلمان و انگلیس از دشمنی به تبادل فرهنگی رسیدند؟
هفت‌یک- برخلاف کلیشه‌ها صدها هزار کمدین در آلمان وجود دارد. وقتی ورزشگاه جدید ومبلی در حال ساخت بود، آنها در نظرسنجی عمومی برای نام پلی که ایستگاه قطار ویمبلی را به این ورزشگاه متصل می‌کرد، شرکت کردند.
شما در حال حاضر این پل را به نام White Horse (اسب سفید) می‌شناسید. به نظر می‌رسید بسیاری از رای‌ها که از طریق ایمیل و تماس به دفتر توسعه لندن رسید، از آدرس‌هایی شبیه به آلمان بود و همگی به “پل دیدی هامان” رای داده بودند. مضحک به نظر می‌رسید. هامان آخرین گل آلمان برابر انگلیس در ومبلی قدیمی را به ثمر رسانده بود.
گل تماشایی دتمار هامان، آخرین گل به ثمر رسیده در ورزشگاه ومبلی پیش از بازسازی بود.
هامان از این شوخی درباره پل خوشش آمد و چند شوخی طعنه‌آمیز از آن بعدازظهر ماه اکتبر 2000 را تعریف کرد. او گفت:” تیم انگلیس برای آخرین بازی تاریخش در ومبلی قدیم از سوی سرمربی‌ای هدایت می‌شد که موفقیت‌های بزرگی را (به عنوان بازیکن) با باشگاهی آلمانی به نام هامبورگ تجربه کرده بود.” خطاب این صحبت کوین کیگان بود؛ بازیکنی انگلیسی که تاثیر زیادی در بوندسلیگا داشت. مانند کاری که هامان انجام داد؛ هافبک لیورپول که وقتی در لیگ برتر بازی می‌کرد، برای آلمان برابر انگلیس گلزنی کرد. او یکی از دو لژیونر آن روز تیمش بود و اولیور بیرهوف در میلان دیگر لژیونر این تیم به حساب می‌آمد.
کمی بیشتر از دو دهه بعد، تماشاگرانی که روز سه‌شنبه از پل “اسب سفید” عبور می‌کنند، می‌توانند انتظار ترکیبی را از تیم ملی آلمان داشته باشند که شاید نیمی از بازیکنانش در حال حاضر یا پیش از این در فوتبال انگلیس حضور داشته‌اند و احتمال حضور جیدون سانچو و جود بلینگام نیز در ترکیب انگلیس وجود دارد که در باشگاهی آلمانی توپ می‌زنند. این رقبای مشهور هرگز پیش از این تا این حد در هم گره نخورده بودند یا فرهنگ‌های فوتبالی‌شان این قدر به هم نزدیک نشده بود.
یواخیم لوو، سرمربی آلمان، می‌تواند برابر انگلیس از 10 بازیکنی استفاده کند که بخش مهمی از پیشرفت خود را مدیون باشگاه‌های انگلیسی هستند. برند لنو، دروازه‌بان دوم او، برای آرسنال بازی می‌کند؛ سه بازیکن از چلسی، قهرمان لیگ قهرمانان، در فهرست او حاضر هستند- تونی رودیگر، کای هاورتز و تیمو ورنر- و ایلکای گوندوگان نیز بهترین گلزن منچسترسیتی، قهرمان لیگ برتر، است. رابین کوخ از لیدز در فهرست لوو حضور دارد، در کنار امره جان که چهار فصل را در لیورپول سپری کرد. سرژ گنابری در اکثر سال‌های نوجوانی‌اش پیش از درخشش دوباره در آلمان در آرسنال بازی کرده و لروی سانه در سن 20 سالگی به سیتی رفت و سپس در سن 24 سالگی به بایرن مونیخ پیوست.
سپس به جمال موسیالا می‌رسیم که در اشتوتگارت به دنیا آمد، در جنوب لندن بزرگ شد، بازیکن سابق جوانان چلسی بود و تا نووامبر گذشته در تیم ملی زیر 21 سال انگلیس بازی می‌کرد. موسیالای 18 ساله در ماه مارس به تیم ملی آلمان آمد و با حضور در میدان در جریان تساوی 2- 2 برابر مجارستان به جوان‌ترین بازیکن تاریخ این کشور در تورنمنتی مهم تبدیل شد.
جمال موسیالا که برای تیم زیر 21 ساله‌های انگلیس بازی کرده بود، با بازی مقابل مجارستان، به جوان‌ترین بازیکن آلمان در تاریخ یورو تبدیل شد.
تصمیم موسیالا در مورد دوران حرفه‌ای‌اش از جهتی مهم، سفر در مسیر پل شلوغ هامان را نشان می‌دهد. ریشه‌های او- مادر موسیالا آلمانی و پدرش دو رگه بریتانیایی و نیجریه‌ای است- به این معنا بود که او مجذوب هر دو فرهنگ است. زندگی حرفه‌ای فوتبالی او در انگلیس شکل گرفته و رشد کرد اما شانس پیشرفت این حرفه در آلمان بهتر به نظر می‌رسید.
او در 16 سالگی به بایرن پیوست و اولین بازی‌اش در تیم اول را سال گذشته با سن 17 سال و 115 روز انجام داد. یک مدیر فوتبال که در هر دو کشور کار کرده است، می‌گوید:” همیشه در بوندسلیگا آمادگی برای میدان دادن به بازیکنان جوان وجود داشته و در حالی که باشگاه‌های انگلیسی از استفاده زودهنگام از آنها خودداری کردند، آلمان به گزینه‌ای جذاب تبدیل شد.”
بوندسلیگا به لیگی جذاب برای ستاره‌های جوان تبدیل شده و ستاره‌های جوان انگلیسی مانند جیدون سانچو از این مسئله بسیار بهره برده‌اند.
سانچو با مشاهده این تمایل به بازیکنی پیشگام برای تعدادی از بازیکنان جوان بریتانیایی تبدیل شد. او در 17 سالگی به بروسیا دورتموند رفت چرا که باور داشت انتظارش برای حضور ثابت در ترکیب اصلی منچسترسیتی بسیار طولانی می‌شود. سانچو، گزینه مدنظر منچستریونایتد، چهار فصل بعد یکی از بازیکنان خارق العاده بوندسلیگاست: 50 گل و 64 پاس گل در 137 بازی برای دورتموند. او در جریان پیروزی 1 – 4 ماه گذشته برابر لایپزیش در فینال جام حذفی آلمان دو گل زد و زمینه‌ساز گل دیگری شد.
بلینگام 17 ساله کمتر از یک سال پس از حضور در موج به راه افتاده از حضور بازیکنان جوان انگلیسی در بوندسلیگا در سه فصل گذشته، به همراه او جام را بالای سر برد. در بین آنها چندین بازیکن از تیم انگلیس قهرمان جهان در سطح زیر 17 سال و زیر 20 سال از چهار سال پیش حضور دارند. بسیاری از آنها به صورت قرضی در این تیم‌ها حضور دارند، چرا که بازی در باشگاه میانه جدولی بوندسلیگا گزینه بهتری برای یادگیری بازیکنی جوان نسبت به بازی در چمپیونشیپ است.
بنابراین چه کسی بیشترین منفعت را از سفرهای یکطرفه روی پل شلوغ هامان می‌برد؟ دسته‌ای از بازیکنان انگلیسی که عملکرد بهتری در باشگاه‌های آلمانی داشته است. گنج‌هایی در باشگاه‌های بوندسلیگا حضور دارند که مجذوب پول لیگ برتر می‌شوند. شش انتقال از ده انتقال بزرگ در تاریخ آلمان به انگلیس بوده است. دورتموند سود زیادی از فروش کریستین پولیسیچ آمریکایی و پیر امریک اوبامیانگ گابونی به چلسی و آرسنال دریافت کرد، لایپزیش بیش از 110 میلیون یورو از فروش ورنر به چلسی و نبی کیتا، هافبک اهل مالی، به لیورپول به سود رسید.
موفقیت کلوپ در لیورپول راه را برای مربیان آلمانی بیشتری برای حضور در لیگ‌برتر هموار کرد.
توخل در کمتر ار نیم‌فصل توانست با چلسی فاتح چمپیونزلیگ شود.
اتفاقات از این دست زیاد خواهد بود. آلمان سه هفته پیش قهرمان جام ملتهای زیر 21 ساله‌ها شد. هر بازیکنی از آن ترکیب مشتاق حضور در فوتبال انگلیس است چرا که می‌داند هموطنانی هستند که تصمیمات بزرگی در آنجا می‌گیرند. سه سرمربی در فصل آینده لیگ برتر آلمانی هستند. دو نفر از آنها، توماس توخل و یورگن کلوپ، از مثلث مربیان آلمانی به حساب می‌آیند که در سه فصل گذشته قهرمانی لیگ قهرمانان را کسب کرده‌اند.
مربی دیگر هانسی فلیک است که پس از یورو 2020 جانشین لوو در تیم ملی آلمان خواهد شد. این اتفاق ممکن است سه‌شنبه شب رخ دهد که موجب به راه افتادن ترافیکی پر از شور و شوق روی پل “اسب سفید” خواهد شد.