دربی هامبورگ؛ بچه پولدارها و حاشیه‌نشین‌ها
هفت یک– دربی در فوتبال یک اتفاق خاص در سراسر جهان است. اما در هامبورگ اوضاع کمی متفاوت است. در هامبورگ، به دلیل تکرار نامنظم و نامشخص برگزاری این دیدار، دربی یک رویداد جذاب و غیرقابل انکار به‌ویژه برای تیم کوچک‌تر، فقیرتر و بی پرواتر شهر است. برای هواداران پرشور و متعصب اف سی سن پائولی، این تیم بیش از یک باشگاه ساده، روح این منطقه و یک فلسفه زندگی برای آنهاست. باشگاهی فراگیر، مخالف نژادپرستی و ضد تبعیض جنسیتی که مستقیم زیر نظر سهامداران باشگاه اداره می‌شود (هواداران صاحب مجموعه ورزشی هستند). این باشگاه در سال 1910 تاسیس شد و همواره با این منطقه و مردم آن در ارتباط بوده است.
رنگ‌های رنگین‌کمان و پرچم‌های دزدان دریایی جولی راجر، نمادهای مدرن سن پائولی‌ست و سمبل خاصی برای طرفداران این تیم به‌شمار می‌آید. این پرچم‌ها روی سکوهای استادیوم میلرنتور که به‌تازگی بازسازی شده نماد سرزندگی، عشق، اشتیاق و فعالیت سیاسی است و حرکت آن هرگز در میان هواداران قهوه‌ای- سفید و یاران چه گوارا متوقف نمی‌شود. تصویری از جمجمه و استخوان‌های ضربدری در همه جای منطقه دیده می‌شود؛ برچسب‌های بی‌شمار در جاده‌ها، روی کلاه‌های هواداران ، روسری، پیراهن و گاهی اوقات روی پوست آنها نیز وجود دارد.
سال گذشته از پیاده‌روهای خیابان ردلایت در ریپربن تا اسکله‌های بندر لنداگس بروکن، همه درباره روز جدید و با شکوه دربی صحبت می‌کردند. رقبای تاریخی یعنی هامبورگ برای اولین بار به بوندسلیگای دو یعنی خانه همیشگی سن پائولی سقوط کرده بودند. دیدار هامبورگ برابر سن پائولی همیشه چیزی فراتر از نبرد جالوت علیه داوود بوده است. این دیدار به نوعی نبرد اشرافیت در مقابل دریانوردان و طبقه کارگر، راست‌ها در برابر منتهی علیه چپ، مرکز جذاب شهر برابر ناحیه بندر و ردلایت به شمار می‌آید. حالا فاتح شش عنوان قهرمانی بوندسلیگا و یک لیگ قهرمانان اروپا به منطقه صفر سقوط کرده است و پس از هشت سال انتظار، به اصطلاح “استاددربی هامبورگ” دوباره در مرکز توجه همگان قرار گرفته است.
پاییز گذشته، اولین دیدار دو تیم در استادیوم فولکس پارک اشتادیون و خانه هامبوگ با تساوی بدون گل به پایان رسید و انتظار برای بازی برگشت در تاریخ 10 مارس، شهر را پر تب‌و‌تاب کرده بود. علی‌رغم حمایت پرشور، فضای پرنور ایجاد شده توسط هواداران، جشنواره‌های آتش‌بازی و بمباران دودهای رنگی، بازی با نتیجه 0-4 به پایان رسید.
نمایی از بندر لنداگس بروکن در منطقه سن پائولی در هامبورگ
برچسبی که دو رقیب تاریخی سن پائولی یعنی هامبورگ و هانزا روشتوک را مسخره می‌کند. کودکانی که بعد از سقوط‌های متوالی در حال گریه کردن هستند.
یک مورد مکرر از جنگ‌های چریکی بین هواداران مخالف، پوشاندن برچسب‌های یکدیگر است با استفاده از رنگ‌های آبی، سفید و سیاه که رنگ‌های باشگاه هامبورگ شناخته می‌شود. این روند با رنگ‌های قهوه‌ای، سفید و قرمز که نماد سن پائولی‌ست نیز تکرار می‌شود. روی این برچسب‌ها نوشته شده: “هامبورگ سفید و قهوه‌ای است”، “در هامبورگ فقط ما حضور داریم” و “بگذارید پیروز دربی باشیم.”
یک هوادار سن پائولی که پرچم جولی راجر، نماد این باشگاه را روی پنجره خود گذاشته است
یک هوادار سن پائولی که لباسی نشانگر آخرین پیروزی آنها در دربی در سال 2011 را بر تن کرده است
سکوهای شرقی استادیوم میلرنتور قبل از ورود بازیکنان به داخل زمین
بازیکنان سن پائولی آماده نبرد می‌شوند
نمادی از سکوهای شرقی هواداران: هامبورگ قهوه‌ای و سفید است
یک هوادار با نقابی بر چهره در حال روشن کردن آتش. طبق قوانین آلمان برپایی مراسم آتش‌بازی در استادیوم‌ها مجاز نیست
در بین هواداران متعصب هامبورگ، تعداد زیادی هوادار خارجی حامی باشگاه‌های خواهرخوانده اف سی کپنهاگ و رنجرز حضور دارند
هواداران متعصب هامبورگ آتش‌بازی به راه انداخته و بمب‌های دودزای آبی رنگ سکوهای “نوردکورو” را روشن می‌کند
آتش‌بازی “اسکوردکورو” در آغاز نیمه دوم همراه با شعار “به جهنم سن پائولی خوش آمدید”.
الکس مایر مهاجم سن پائولی، جولیان پولرسبک، دروازه‌بان هامبورگ را پرس کرده و این دروازه‌بان قصد دارد توپ را از محوطه جریمه دور کند
بازیکنان اندوهگین سن پائولی در پایان بازی در مقابل سکوهای “اسکوردکورو” ایستاده‌اند. پس از چند ثانیه سکوت کامل، هواداران بار دیگر شعارهای خود را آغاز کردند
هواداران جایگاه “اسکوردکورو” با مشت‌های گره کرده
هواداری از سن پائولی که پرچم جولی راجر که روی دست راستش خالکوبی شده است
استادیوم میلرنتور؛ پس از پایان مسابقه، در سمت شرقی نوشته شده: فوتبال متعلق به فاشیست‌ها نیست
*این مقاله با عنوان Derby Day به قلم Paolo Vezzoli در شماره سی و چهارم نشریه Blizzard منتشر شد.
این که مطالب تصویری و با توضیح است خیلی عالی شده
بسیار لذت میبرم