چرا تصمیم فیورنتینا برای اخراج یاکینی درست بود
هفت‌یک- پس از گذشت یک ماه و نیم از آغاز مسابقات سری A، اولین قربانی سرمربیگری از فلورانس انتخاب شد. جوزپه یاکینی با فیورنتینا در نیمه پایینی جدول قرار داشت و تساوی 0- 0 برابر پارما نشان داد که برای رسیدن به اهداف اروپایی روکو کامیسو، مالک تیم، تغییرات جدی در این باشگاه موردنیاز است. یاکینی برای ثباتی که در اواخر فصل گذشته به تیم آورد شایسته تقدیر بود اما ادامه کار با او تنها عقب نگه داشتن توسکان‌ها به حساب می‌آمد.
در نهایت این مربی 56 ساله نتوانست خودش را با انتظاراتی که از او وجود داشت، سازگار کند. یاکینی متخصص صعود کردن با تیم‌های دسته دومی است و این در حالی است که تجربیاتش با تیم‌های حاضر در سری A نیز با تیم‌هایی بوده که برای فرار از سقوط می‌جنگیدند.
این به آسانی مشخص می‌کند که فیورنتینا در واقع با استعدادترین تیمی بود که او هدایتش را بر عهده گرفت اما یاکینی حاضر نشد که سبک کسل کننده خود را اصلاح کند. این مربی اهل آسکولی پیچِنو در هر تیمی که حضور داشت سیستم محافظه کارانه 2- 5- 3 را ترجیح می‌داد و این سیستم اصلی تیم او در فلورانس نیز بود. این سبک که در وهله اول بر پایه امنیت دروازه خودی است، در تابستان امسال به کار بنفش‌پوشان آمد اما از آن زمان محدویت‌هایش نیز به خوبی آشکار شد.
فیورنتینا مقابل پارما به تساوی 0-0 رضایت داد تا این دیدار به آخرین حضور یاکینی روی نیمکت بنفش‌ها تبدیل شود.
فیورنتینا علیرغم در اختیار داشتن بازیکنان خلاق و با استعداد نتوانست از این استعدادها برای ایجاد موقعیت گل در بسیاری از موارد استفاده کند. گائتانو کاستروویلی، مهاجم اصلی این تیم و فرانک ریبری در اکثر مواقع بسیار دور از منطقه ایجاد خطر بودند و وینگر- بک‌ها بیشتر بار هجومی تیم را بر دوش می‌کشیدند.
این موضوع در زمان حضور فدریکو کیه‌زا در سمت راست این تیم مشکل چندانی به حساب نمی‌آمد اما این ملی‌پوش ایتالیایی در آخرین روز نقل و انتقالات به یوونتوس، رقیب قدیمی این فیورنتینا، ملحق شد تا این تهدید از این ناحیه نیز از بین برود.
با این که کریستیانو بیراگی در دومین فصل حضورش در سری A با پیراهن بنفش عملکرد خوبی داشت اما فاقد توانایی چشمگیر دریبل‌زنی‌ای بود که محصول سابق آکادمی این باشگاه از آن برخوردار بود. راه حل معمول، ایجاد موقعیت از میانه میدان با دوام و ثبات بیشتر بود. برای موفقیت آمیز بودن این تغییر، یاکینی باید رفتار کاملا جسورانه‌ای در پیش می‌گرفت که در انیو تاردینی بسیار بسیار کم از او دیده شده بود.
سُفیان اَمرابط و اریک پولگار، هافبک‌های دفاعی، برای اولین بار در کنار هم قرار گرفتند تا احتمال حضور جاکومو بوناونتورا بیش از پیش شود اما بازیکن سابق میلان تا دقیقه 83 وارد زمین نشد؛ و وقتی که این اتفاق افتاد، جانشین کاستروویلی شد.
جدا از این تعویض تعجب‌برانگیز، سه مدافع میانی در برابر حریفی که به آنها فشار می‌آورد و گاهی حملاتی را نیز تدارک می‌دید، در زمین نگه داشته شدند. حفظ چنین ترکیبی برابر یکی از باشگاه‌های برتر و صدرنشین لیگ قابل درک است اما وقتی با یکی از تیم‌های نسبتا ضعیف‌تر لیگ دیدار می‌کنی، چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.
یاکینی توانست خواست مدیران فیورنتینا برای حفظ تیم در سری A را برآورده کند اما برای رسیدن تیم به سطحی بالاتر آنها به مربی جدیدی نیاز دارند.
با این که یاکینی گزینه خوبی برای اهداف فیورنتینا نبود اما این به آن معنا نیست که جذب او اشتباه بود. وینچنزو مونتلا، سرمربی سابق این تیم، در حالی از آنها جدا شده که فیورنتینا برای دومین بار در آستانه سقوط بود و مطمئنا دوری از رقابت پر استرس برای عدم سقوط، یکی از برنامه‌های اصلی کامیسو بود. یاکینی به این هدف رسید اما تصمیم فیورنتینا در این باره که این تیم نمی‌تواند تحت هدایت او به سطح بالاتری برود، کاملا درست بود.
چزاره پراندلی به صورت موقت به این تیم بازگشته است و کامیسو امیدوار است که او بتواند شاهکار خود در اولین فصل حضورش را تکرار کند. هرچند این مربی توانا پس از استعفا از سمت هدایت تیم ملی ایتالیا با توجه به نتایج ناامید کننده در جام جهانی 2014، تنها 62 بازی را روی نیمکت تیم‌های مختلف گذرانده است و مشخص نیست که بتواند روحیه اواسط دهه 2000 را بار دیگر در این تیم بدمد. پراندلی گزینه‌ای محبوب در بین هواداران بود اما کامیسو باید احتیاط بسیاری درباره کسی که قرار است به صورت دائمی روی نیمکت این تیم بنشیند به کار بگیرد.