رنسانس ایتالیا با مانچینی؛ آسمان آتزوری آفتابی می‌شود
هفت‌یک- آتزوری نمایش بسیار خوب و کاملی را از خود ارائه کرد یا حداقل این چیزی بود که سرتیتر روزنامه کوریره دلو اسپرت می‌گفت. این نمایش شایسته تحسین بود چرا که ایتالیا با آرامش و درخشش خاصی در رجو امیلیا از سد لهستان عبور کرد. تیم مهمان چندین بازیکن را به دلیل ابتلا به کرونا یا مصدومیت در اختیار نداشت اما ایتالیا بازی خوبی را به نمایش گذاشت و به اصولی که باعث پیشرفت باورنکردنی‌اش تحت هدایت روبرتو مانچینی شده بود، پایبند ماند. یکی از نقاط برجسته تیم ملی در ماه‌های اخیر این بود که سرمربی این تیم موفق شده بازی خوبی را از تمام بازیکنانی که در اختیار داشته بگیرد؛ حتی اگر آنها در باشگاه‌های‌شان عملکرد درخشانی نداشته باشند.
در دیدار مقابل لهستان، در غیاب مانچینی که در قرنطینه است، اوانی هدایت ایتالیا را برعهده داشت.
روبرتو مانچینی شخصا به دلیل قرنطینه در این بازی حضور نداشت اما آلبریکو اوانی، دستیار او، از عملکرد تیمش تمجید کرد. او گفت که تیمش در این دوران سخت در کنار هم قرار گرفته و مانند بازیکنان کهنه‌کار بازی کرده‌اند. این یک نمایش متقاعدکننده دیگر بود که باعث شد تیم میزبان سه امتیاز کلیدی کسب کرده و به روند 21 بازی بدون شکست ادامه دهد. به نظر می‌رسد که این تیم به خوبی تمرین کرده و چیزی که بیشتر از همه برای آنها جذاب است، این است که با شایستگی در صدر گروه قرار گرفته و چهارشنبه شب با اعتماد به نفس برابر بوسنی هرزگوین قرار خواهند گرفت.
تماشای بازیکنی مانند نیکولو بارلا و تعریف و تمجید از عملکرد او کار آسانی است. گذشته از اینها، بازی او در اینتر هم خوب است و همان قدرت هجومی، توانایی و پویایی را به تیم ملی آورده است. محدوده پاس و ایجاد ارتباط در بازی باعث شده که او به گزینه اول در مرکز خط هافبک در سال‌های پیش رو تبدیل شود. مانچینی و اوانی فضایی ایجاد کرده‌اند که بازیکن جوانی مانند بارلا می‌تواند وارد شود و خیلی زود وظیفه‌اش را بشناسد. این موضوع چندان پیچیده نشده و مطمئنا این احساس وجود دارد که این بازیکنان از ریسک کردن هراسی ندارند.
بزرگ‌ترین دستاورد مانچینی، بازی گرفتن از بازیکنانی است که در تیم‌های باشگاهی‌شان عملکرد چندانی خوبی ندارند.
ایتالیا در 21 بازی اخیر شکستی نداشته و در صورت پیروزی مقابل بوسنی می‌تواند به جمع چهار تیم برتر لیگ ملت‌های اروپا برسد.
این محیط آرام و احساس غرور در پیراهن تیم ملی همچنین به بازیکنانی که در دوران اوج نیستند اجازه می‌دهد که بار دیگر خود را پیدا کنند. این موضوع به خصوص در امرسون پالمیری از چلسی یا فدریکو برناردسکی صادق است. عملکرد برناردسکی در یوونتوس حتی نزدیک به چیزی که باید نیست اما او در آتزوری فوق‌العاده است. افرادی که بانوی پیر یا به طور کلی مسابقات سری A را دنبال می‌کنند اخیرا توجهی به او نداشته‌اند. عملکرد عالی او در این دیدار بسیار به یادماندنی بود چرا که در دقایق ابتدایی بازی چندین موقعیت خطرناک را ایجاد کرد. نفوذ او بود که منجر به اعلام پنالتی شد و مدافعان لهستان قادر به مهارش نبودند. عزم جزم او برای نفوذ در دفاع و اعتماد به نفسی که در شوتزنی داشت، طراوت تازه‌ای به بازی بخشید و اگر او بتواند این درخشش را در باشگاهش نیز داشته باشد این احساس را به یوونتوس خواهد داد که بازیکن دیگری را به خدمت گرفته است.
بازیکن دیگر که در هنگام حضور در میدان عملکرد خوبی داشت دومینیکو براردی بود. بازیکنی که گاهی متهم به فراز و نشیب بسیار می‌شد، این فصل نمایش خوبی برای ساسولو داشته و به محض این‌که وارد زمین شد، یک لحظه جادویی را خلق کرد. گل او از روی ضربه‌ای به ثمر رسید که در حال تبدیل شدن به برند شخصی اوست چرا که توپ را با بیرون پای چپش فرستاد و به خوبی از روی بدن دروازه‌بان وارد دروازه کرد.
رنسانس تحت هدایت مانچینی ادامه دارد. او ایتالیا را از تاریکی بیرون کشیده و به مسیری هدایت کرده که غرور و اعتماد به نفس را به گروهی از بازیکنان بسیار با استعداد می‌بخشد. سیستم او شاید یک بازسازی باشکوه به حساب نیاید اما درک سیستم 3- 3- 4 او برای بازیکنان آسان است. آنها اجازه حمله کردن را دارند و به نظر می‌رسد که همه اعضای تیم او به خوبی تمرین می‌کنند و می‌دانند که به چه چیزهایی نیاز دارند.
بعد از ناکامی ایتالیا در رسیدن به جام‌جهانی 2018، مانچینی هدایت آتزوری را برعهده گرفت.
لهستان آخرین تیمی بود که برابر ایتالیا شکست خورد و این تیم جوان و مشتاق دلیل برای رویاپردازی دوباره به هواداران تیم ملی داده است. تولدی دوباره پس از دوره تراژیک “ونتورا” در حال سرعت گرفتن است و مانچینی و اِوانی شایسته تحسین هستند چرا که تعادل را به خوبی رعایت کرده‌اند. سن بازیکنانی که انتخاب شده و می‌درخشند نیز نشان دهنده قدرتی است که در عمق تیم ایتالیا وجود دارد و این واقعیت که آنها متحد و با استعداد هستند و بازی با اعتماد به نفس‌شان نشان دهنده منظور اوانی است. آنها مانند بازیکنان کهنه‌کار بازی می‌کنند؛ آنها مانند قهرمان‌ها بازی می‌کنند. به نظر می‌رسد که یک عمر از حذف شرم آور برابر سوئد در سه سال قبل گذشته است.
فورزا آتزوری
لعنت ب ونتورا و اونی ک پاشو تو ایتالیا باز کرد
سنسی اگه بیاد چ تیمی بشه ایتالیا
تنها ایراد اینه ک دست از تغییرات زیاد و امتحان کردن همه برداره و کم کم ترکیب اصلیو همه بازیا فیکس کنه برا یورو
کاری که هیچ مربی قبولش نکرد رو مانچینی به بهترین شکل انجام داد.این ایتالیا مدعی جام واسه جام جهانیه قطره.