چلسی و خریدهای پرتعداد؛ بازگشت امپراطوری رومن آبراموویچ؟
هفت‌یک- در دنیای تب دار، پر سر و صدا و “پشه” سالارانه توئیتر هشتگ خروج FSG ( گروه مالکان لیورپول) همچنان گاهی ترند می‌شود. برای گروه خاصی از هواداران، کسب جام کافی نیست. برای آنها، هدف اصلی یک تیم فوتبال ، یک روند پایان ناپذیر در خرید بازیکنان جدید است و آنها از همین رو، Fenway Sport Group، مالکان لیورپول را به خاطر اینکه با عجله وارد بازار نقل و انتقالات نمی‌شوند تا از این طریق، فصل بعد هم به قهرمانی لیگ برسند، مایه شرمساری می‌دانند.
نقل و انتقالات. چیزی که این پشه های توئیتری (لعنتی ها) بیشترین ولع را برایش دارند. هر باشگاهی چنین هوادارانی دارد و هفته قبل، تلویزیونِ هواداران لستر یک توئیت از یکی از این هواداران به نمایش گذاشت. شاید فکر کنید که قهرمانی معجزه آسا در فصل 16-2015 ،با تیمی که با 22 میلیون پوند جمع شده بود و چهار سال تجارت زیرکانه پس از آن قهرمانی، کمی این استراتژیست‌ها را از مسیرشان خارج کرده باشد ولی اینطور نیست. یک هوادار با 14 هزار دنبال کننده نوشت:” چرا ما هیچکس را نمی‌خریم…؟!؟ باز هم داریم در نقل و انتقالات گند می‌زنیم؟”
آنها عکسی از برندن راجرز را کنار فرانک لمپارد قرار داده اند و پیام این عکس این است که چلسی با خریدهای بسیاری که انجام داده، روند درستی را در پیش گرفته است. تیاگو سیلوا پنجمین خرید لمپارد بود که روز جمعه به چلسی پیوست و مذاکرات برای خرید کای هاورتز با 90 میلیون پوند از بایر لورکوزن در جریان است. خرید یک دروازه بان نیز مد نظر باشگاه است و پیش از اینکه دین هندرسون قراردادی 6 ساله با منچستریونایتد ببندد، چلسی شرایط او را پرس و جو کرده بود.
چلسی با اختلاف در این تابستان بزرگترین خرید کننده بوده و در سیاره پشه‌های توئیتری، اینطور تلقی می‌شود که آنها نقل و انتقالات را برده اند؛ جایی که حجم فعالیت همواره نشان دهنده موفقیت است. ولی سرنوشت آنهایی که پیش تر نقل و انتقالات را برده اند- اورتون در سال 2017 را به خاطر دارید؟- ما را ملزم می‌کند پیش از اینکه به تمجید از خریدهای جدید بپردازیم، کمی صبر کنیم.
در تضاد با این موضوع، ثبات همواره از موفقیت خبر می‌دهد. لیورپول پیش از این فصل رکوردشکن، تنها یک خرید داشت و آن هم آدریان بود که به عنوان بازیکن آزاد جذب تیم شد. لستر با وجود اینکه از جدال برای سقوط فرار کرده بود، در تابستان 2015 تنها دو خرید داشت که در طول فصل به طور منظم بازی کردند و ثبات تیم به قهرمانی آنها در آن فصل ختم شد.
مورینیو سیاست خریدهای چلسی را تغییر داد و با خریدهایی بابرنامه‌تر، آبی‌ها را در لیگ برتر به دو قهرمانی پیاپی رساند.
دوران طلایی رومن آبراموویچ، در ابتدای حضورش در چلسی رقم خورد؛ زمانی که مورینیو به تیم او آمد و رویکرد هالیوودی خرید ستاره های بزرگ را به برنامه خرید بازیکنانی که کمتر زرق و برق داشتند و بیشتر عملگرا بودند، تغییر داد. تمام این اتفاقات برای آن دسته از هواداران مذکور، “حوصله سربر” است. و البته اینکه بگوییم لمپارد نیز اشتباه می‌کند که به دنبال بازسازی تیمش است، صحبتی منطقی نیست. شاید این موضوع در ارزیابی های فصل اول فوق العاده او در چلسی گم شده باشد ولی او تیم را در حالی تحویل گرفت که از نقل و انتقالات محروم بودند و خیلی از بازیکنان تیم اصلی، از آن موقع جدا شده اند.
در بین آنها بازیکنانی مثل ادن هازارد، آلوارو موراتا، داوید لوئیز، ویلیان، پدرو و گری کیهیل حضور دارند. با اتمام محرومیت چلسی در نقل و انتقالات امسال، لمپارد این حق را دارد که خیالش از بابت ترکیب تیم و بازیکنان جایگزین راحت باشد. با این حال، لزوم هماهنگی و جا افتادن بازیکنان، از جمله دیگر خطراتی است که در خریدهای متعدد و متوالی باید مراقبش بود. خطر دیگر، تاثیری است که ممکن است آنها روی بازیکنان بومی داشته باشند که لمپارد در فصل اول حضورش تلاش کرد آنها را پرورش دهد. جذب کای هاورتز، چه جایی برای روبن لوفتوس چیک یا میسون مونت باقی خواهد گذاشت؟ در حضور حکیم زیاش و تیمو ورنر، کالوم هادسون اودوی و تامی آبراهام چقدر فرصت حضور در سه پست هجومی تیم را پیدا خواهند کرد؟
لمپارد خیلی منطقی پاسخ این سوال را خواهد داد که در چلسی، همواره باید با بازیکنان درجه یک برای جایگاه‌تان رقابت کنید. شاید موضوعی که سخت تر بتوان در آن به چلسی حق داد این است که بازیکنانی مثل ورنر، زیاش و هاورتز همگی در یک سبک و سیاق هستند – تکنیکی، هجومی و سرگرم کننده- که چلسی پیش از پیوستن اینها هم در ترکیبش از این سبک بازیکن داشت و حتی بن چیلول، مدافع چپ 50 میلیون پوندی جدید لمپارد هم بیشتر به خاطر نفوذ‌هایش مشهور است، تا انضباط دفاعی اش.
چلسی سال گذشته از حضور در پنجره نقل و انتقالات محروم بود اما در این تابستان، آبراموویچ با خریدهای قابل توجه، دست لمپارد را برای ساختن یک تیم مدعی باز گذاشت.
سیلوا، یکی از دو خرید مرکز خط دفاعی، در زمان اوجش از بهترین بازیکنان جهان بود ولی او به زودی 36 ساله خواهد شد؛ سنی که لورن بلان بزرگ در آن ، احساس می‌کرد که دیگر پاهایش کشش بازی در لیگ برتر را ندارد؛ سنی که در آن جان تری ناگهان از ترکیب اصلی تیم ناپدید شد. دیگر مدافع میانی آینده دار، مالانگ سار 21 ساله است که فصل 21-2020 را به صورت قرضی، دور از چلسی سپری خواهد کرد.
آیا سیلوا و چیلول برای پر کردن دفاع چلسی که فصل گذشته دچار مشکل می‌شد، کافی هستند؟ چلسی 79 گل در تمام رقابت‌ها دریافت کرد و در 8 بازی، 3 بار دروازه‌اش باز شد. لمپارد 8 مدافع را در 10 بازی یا بیشتر از آن در فصل 20-2019 به میدان فرستاد ولی تنها دو مدافع یعنی سزار آسپیلی کوئتا و کورت زوما، بیش از 30 بازی برای این تیم انجام دادند.
اگر امنیتی در تیم ایجاد نشود، تمام این خریدهای جدید اهمیتی نخواهند داشت. یک واحد مستحکم، با سکان داری سیلوا – با فرض اینکه هنوز هم توان گذشته را داشته باشد- و بن چیلول و ریس جیمز که پخته شده اند، مطمئنا از برنامه های لمپارد است. خرید هاورتز ، مجموع خرید‌ها را به رقمی بسیار بالاتر از 200 میلیون پوند خواهد رساند، البته که چلسی به خاطر محرومیت، پول‌های هزینه نشده حاصل از فروش هازارد و موراتا که 155 میلیون پوند بود را در اختیار داشت و البته توانایی آنها در فروش بازیکنان نه چندان مطرح‌شان با قیمت‌های بالا هم مطمئنا بی همتاست.
ماریو پاسالیچ، مایکل هکتور، کنت اومرو و ناتان در مجموع 23 سال در چلسی حضور داشتند و در 19 باشگاه به صورت قرضی بازی کردند، بدون اینکه حتی یک بازی برای باشگاه چلسی انجام دهند. با این حال، طی 12 ماه گذشته، چلسی آنها را در مجموع با 26 میلیون پوند به فروش رساند. با وجود تمام گشاده دستی های آبراموویچ، چلسی باشگاهی است که هوشمندانه مدیریت شده است. اینکه خریدهای جدید هم هوشمندانه بوده یا نه، باید صبر کنیم و ببینیم.
چلسی پشیمون میشه اکه رو نخرید