پی‌اس‌جی در فینال چمپیونزلیگ؛ پول، موفقیت می‌آورد
هفت‌یک– در فوتبال تابستانی نوشابههای انرژی‌زا و شیخ‌ها، یک گزینه جدید در منو تیم‌های فینالیست چمپیونزلیگ حتمی بود. روز سه شنبه در لیسبون، [این گزینه جدید] خیلی سریع سرو شد. گاز ردبول لایپزیش، محصول شرکت تولید نوشیدنی، مقابل پاری‌سن ژرمن که توسط قطری‌ها حمایت می‌شود، خیلی زود تمام شد.
اما سوال گیج‌کننده، پس از این‌که پاری سن ژرمن در این دیدار، لایپزیش را مقهورِ خود کرد و مانند باشگاهی ظاهر شد که در طول یک دهه بازیکنانی با ارزش یک میلیارد یورو خریداری کرده، این است که چطور آنها پیش از این به فینال چمپیونزلیگ نرسیده‌اند؟ پاسخ مشترکی که باشگاه‌های تازه به دوران رسیده با غر و لند بیان می‌کنند این است که تشکیلات[رقابت‌های اروپایی] بیش از هرجایی بر سر راه آنها مانع می‌سازد.
بسیاری عقیده دارند که کسب جام اروپایی از تمام جام‌ها دشوارتر است. تا سال 2012 هنوز نام جدیدی روی این جام ثبت نشده بود تا چلسی، یکی از تیم‌هایی که اخیرا به واسطه سخاوت رومن آبراموویچ رشد کرده، بایرن مونیخ را شکست داد. این قهرمانی 9 سال پس از این‌که مرد روسی هنجارشکن، باشگاه پایتخت‌نشین را با اهدافی پرزرق و برق خریداری کرد و به قول دیوید دین، نایب رئیس وقت آرسنال ” تانکش را در حیاط ما پارک کرده بود و با اسکناس‌های 50 پوندی به ما شلیک می‌کرد.”
9 سال بعد از این‌که رومن آبراموویچ، چلسی را خرید، آبی‌های لندن موفق شدند قهرمان چمپیونزلیگ شوند.
حالا که چلسی به بخشی از این تشکیلات تبدیل شده، صحبت‌های دیوید دین به نظر قدیمی و غیرمعقول می‌آید. و شاید 9 سال زمان کافی برای باشگاه‌های نوکیسه باشد که بتوانند به سلسله مراتب نفوذ کنند. اگر اینطور باشد، پاری سن ژرمن باید لبخند بزند. تابستان 2011 بود که کمپانی سرمایه گذاری ورزشی قطری بیش‌تر سهام باشگاه پایتخت نشین را با اهدافی جاه‌طلبانه خرید؛ با این امتیاز که بر خلاف چلسی، پاری سن ژرمن در 5 سال پیش از آن، تنها تانک منطقه پاریس بوده است.
آیا امسال سال آنهاست؟ امسال اوضاع برای باشگاهی که می‌تواند به پرچمدار ثروتمند‌ان نوکیسه ورزش تبدیل شود، مساعد است. سال 2020 سالی است که یوفا، مجمع قانونگذاری فوتبال اروپا، در اجرای مکانیزم خود یعنی فرپلی مالی در بالاترین سطح ممکن شکست خورد؛ مکانیزم و قانونی که باشگاه‌های نوکیسه بر این باورند برای حفظ وجهه تشکیلات طراحی شده بود.
از زمانی‌که منچسترسیتی به رای کمیته فیرپلی مالی اعتراض کرد و در فرجام‌خواهی پیروز شد، حالا کمیته فیرپلی مالی بیش از همیشه ضعیف به نظر می‌رسد. پاری سن ژرمن هم کشمکش‌هایی با این نگهبانان خرج و مخارج یوفا داشته؛ ولی از شدیدترین مجازات ممکن گریخته است. تا همین هفته قبل، سقف شیشه‌ای فوتبال آنها هنوز شکننده بود. آنها به این نقطه ضعف معروف شده بودند که مقابل ابرقدرت‌های سنتی چمپیونزلیگ، به مشکل می‌خورند. حتی تیم‌های بزرگ که نیمه جان شده‌اند هم پاری سن ژرمن را از رقابت‌های اروپایی حذف کردند. شاهدش منچستریونایتد فصل گذشته که آنها را 3-1 در پاریس شکست داد. فهرست این تیم‌ها بلند بالاست. بارسلونا از سال 2013، سه بار پاری سن ژرمن را حذف کرده است. پس از آنکه پی اس جی با پرداخت 222 میلیون یورو و فعال کردن بند فسخ نیمار، او را از بارسلونا جذب کرد، اوضاع نوکیسه‌ها بدتر هم شد. رئال مادرید در سال 2018، در حالی آنها را حذف کرد که نیمار به علت مصدومیت در یکی از دیدارها حضور نداشت. او همچنین در دیدار مقابل منچستریونایتد هم به علت مصدومیت غایب بود و در زمانی که یونایتد، سلسله مراتب قدیمی مسابقات را به آرزوی بزرگ پاریسی‌ها یادآور می‌شد، او از کنار زمین بر سر هم تیمی‌هایش فریاد می‌زد.
ولی در تابستان 2020، سلسله مراتب قدیمی خیلی سریع از میان رفته است. علت اولش، تغییرات فاحشی است که در برنامه بازی‌ها به خاطر شیوع بیماری کرونا ایجاد شد. بسیاری از باشگاه‌هایی که انتظار می‌رفت به فینال چمپیونزلیگ برسند، باید در حالی به سرعت به رقابت‌های به تعویق افتاده اروپایی پا می‌گذاشتند که در ماه ژوئن و جولای، در رقابت‌های فشرده داخلی شرکت کرده بودند. اوضاع برای پاری سن ژرمن اینگونه نبود. لیگ فرانسه در ماه مارس متوقف شده بود. این استراحت به نظر کمک بسیاری به آنها کرد. نیمار خیلی آماده و متمرکز به نظر می‌آید. پاری سن ژرمن قدرت لازم برای بازگرداندن نتیجه مقابل آتالانتا در یک چهارم نهایی را دوباره در خود پیدا کرد؛ دیداری که نشانه‌هایی از سنت هرساله پاری سن ژرمن (حذف از چمپیونزلیگ) در آن دیده می‌شد.
پاریسی‌ها در چند فصل اخیر، شکست‌های بدی را در مراحل حذفی چمپیونزلیگ متحمل شدند که بدترین آنها، باخت 6-1 مقابل بارسلونا بود.
شاگردان توماس توخل فاصله چندانی با شکست برابر آتالانتا نداشتند اما دو گل در ثانیه‌های پایانی، پاریسی‌ها را راهی نیمه‌نهایی کرد.
پاری سن ژرمن 1-0 از حریف عقب بود و پا به 90 دقیقه گذاشت. آنها در وقت‌های تلف شده 2-1 پیروز شدند. پس از آن مرحله، تعداد کمی از تیم‌های قلدر در زمین باقی مانده بودند. آتالانتا دلیر، لایپزیش و لیون توانسته بودند به مراحل بالا برسند و خبری از تیم‌های لیگ برتری، سری A و اسپانیایی در نیمه نهایی نبود. امسال شاهد رقابت‌های عجیبی در اروپا بودیم که هشداری برای تیم‌های بزرگ مبهوت و مشوش به حساب می‌آید. لیورپول، رئال مادرید، یوونتوس، چلسی و سپس بارسلونا و اتلتیکو، همگی از فستیوال لیسبون جا ماندند و حالا با نگاهی به قبض جریمه فیرپلی مالی، به این فکر می‌کنند که چه بر سر وجهه باشگاه‌شان، بر سر سلسله مراتب قدیمی آمد و نگران این هستند که خطر رکود اقتصادی در شرف وقوع و شانس بسیار کم آنها برای پر کردن ورزشگاه‌ها در ماه‌های پیش رو، چگونه اقتصاد سنتی فوتبال را تغییر خواهد داد.
پاری سن ژرمن حمایت قطری‌ها را دارد و بنابراین کم‌تر نگران است. یک سال پیش آنها باید به لاف‌زنی‌های بارسلونا گوش می‌کردند که قصد داشت نیمار را برگرداند یا رئال مادرید که می‌گفت کیلیان امباپه برای رسیدن به رویاهایش باید به رئال بپیوندد و آنها می‌توانند گرت بیل را بفروشند تا بخشی از هزینه سنگین خرید امباپه تامین شود. حالا در دوران مشقت بار پَسا-پاندمی، تمام این صحبت‌ها کاملا خیالی به نظر می‌رسند. به علاوه، نیمار و امباپه تنها 90 دقیقه با تاریخ‌سازی برای پاری سن ژرمن فاصله دارند؛ تیمی که مثل فینالیست‌های معتبر چمپیونزلیگ به نظر می‌رسد- فریبنده، بسیار آماده و با چنان اعتماد به نفس بالایی که بازیکنان به درک مستقیم از همدیگر اعتماد دارند؛ مثل حرکت استثنایی نیمار در ارسال پاس برای دی‌ماریا روی گل دوم پاری سن ژرمن به لایپزیش و درست زمانی که او پشت ضربه ایستگاهی ایستاده و دروازه‌بان حریف را دچار این چالش می‌کند که بیش‌تر مراقب پوشش تیرک نزدیک خود باشد تا تیرک دیگر دروازه.
یونایتد دی ماریا را پس از یک سال اسفبار در الدترافورد به پاری سن ژرمن فروخت. در روز سه شنبه، ستاره آرژانتینی به چهارمین بازیکن سابق یونایتد تبدیل شد که در طول 48 ساعت قبلش، به نیمه نهایی رقابت‌های اروپایی رسید. روملو لوکاکو و اشلی یانگ در اینترمیلان و آندر هررا ، هافبک پاریسی‌ها، سه بازیکن دیگر بودند. روز یکشنبه، یونایتد سومین نیمه نهایی فصلش را با شکست به پایان رساند. مثل منچسترسیتی، آنها هم به پاری سن ژرمن غبطه می‌خورند. اگر 9 سال طول می‌کشد تا سرمایه‌گذاری خارجی، تیم را به قهرمانی اروپایی برساند، منچسترسیتی خیلی جا مانده است.