چگونه انقلاب سعودی‌ها در نیوکاسل همه را شگفت‌زده کرد
هفت‌یک- گوش دادن به یک سیاستمدار بریتانیایی با هر عقیده‌ای پیش از پخش شدن دوباره عبارت “ارتقا دادن” عملا غیرممکن است. تنها مشکل این است که تقریبا همه ایده‌های متفاوتی درباره این که این موضوع مهم و تحسین‌برانگیز به چه معناست، دارند؛ جدای از این که انجام آن مستلزم چه مواردی است. تنها توافق جمعی نه چندان خوشایند این است هیچ اصلاحات سریعی نمی‌توان نابرابری‌های اقتصادی منطقه‌ای واضح انگلیس را بهبود ببخشد.
این موضوع نشان می‌دهد که چرا در سال 2020 بیش از 80 نفر از اعضای پارلمان انگلیس از تمامی جناح‌ها درخواستی را امضا کردند تا خواهان علنی کردن دلیل ممانعت لیگ برتر از انتقال مالکیت نیوکاسل یونایتد به صندوق سرمایه‌گذاری عمومی عربستان سعودی شوند.
این تعداد شامل تقریبا تمامی 29 نماینده قدرتمند حوزه انتخاباتی شمال شرقی می‌شد. تردیدها و سوظن‌های بسیار جدی درباره سابقه فاجعه‌بار عربستان سعودی در زمینه حقوق بشر وجود داشت اما آنها از این موضوع هم خبردار بودند که صندوق سرمایه‌گذاری عمومی عربستان آماده است تا میلیون‌ها پوند روی راه‌اندازی مجدد پروژه‌ها در سراسر این منطقه عقب مانده سرمایه‌گذاری کند.
جای تعجبی ندارد که این دولت از این مالکیت جنجالی که در اکتبر سال گذشت نهایی شد، حمایت زیادی نکرد. یا این که تعدادی از همتایان نیوکاسل در لیگ برتر در برابر شکل فوتبالی ارتقای شرایط که در نهایت قرار است باعث بازگشت دوباره نیوکاسل به لیگ قهرمانان شود، مقاومت کردند.
تنها چند تیم می‌توانند سهمیه حضور در اروپا را به دست آورند، بنابراین جای تعجب ندارد که آرسنال، چلسی، لیورپول، منچسترسیتی، منچستریونایتد و خصوصا تاتنهام از این ایده که تیم ادی هاو از جمع تیم‌های پایین جدولی جدا و با عبور از این خطوط وارد جایگاه ویژه لیگ برتر شود، استقبال نکنند.
همانطور که تاد بولی، یکی از مالکان جدید چلسی، اظهار داشت:” با انتقال مالکیت نیوکاسل، شش تیم برتر لیگ به هفت تیم برتر افزایش پیدا می‌کنند.” بعضی از همتایان رده بالای او از همان ابتدا امیدوار بودند که این چشم‌انداز افزایش شایستهسالاری در سطح اول فوتبال انگلیس با سومدیریت پادشاهی عربستان در اسباب بازی جدیدش به تاخیر بیفتد.
آماندا استیولی به عنوان مدیر اجرایی نیوکاسل به خوبی توانست این باشگاه را در ماه‌های ابتدایی حضور مالکان عربستانی مدیریت کند.
در عوض مدیران جدید این باشگاه تا به حال با ذهنیتی بسیار عاقلانه و منطقی نیوکاسل را مدیریت کرده‌اند که در طول دوران مالکیت پر هزینه و بدون برنامه مایک اشلی به ندرت دیده شده بود. افرادی که با خوشحالی پیش‌بینی کرده بودند که آماندا استِیولی، یکی از مالکان مشترک نیوکاسل و مدیری که مسئولیت اداره روزمره این باشگاه را برعهده دارد، عملکردی فاجعه‌بار در پنجره نقل و انتقالات زمستانی داشته باشد، ناامید شدند.
به جای سرعت بخشیدن به مسیر رو به سقوط این تیم به واسطه به کار گرفتن افرادی پر توقع و از کار افتاده که با انگیزه‌های مزدورانه به آن دامن زده می‌شد، استیولی تمامی این افراد زن‌ستیز را حیرت‌زده کرد.
با مدیریت درست پنجره سال جدید که با تغییرات بسیاری از جمله جذب کیه‌ران تریپیه، دَن بِرن، مت تارگت، کریس وود و برونو گیمارش همراه بود، او اطمینان حاصل کرد که تمامی بخش‌های ترکیب اصلی هاو تقویت شده باشند.
این باور غلط و کلیشه‌ای که مدیران استیولی در ریاض و جده، عرب‌های علاقه‌مند به طلا و زرق و برق هستند که صرفا قرار است پول زیادی را در نیوکاسل هزینه کنند و در نهایت هم این تیم به جایی نرسد، کاملا اشتباه بود.
در عوض، باشگاهی که قبلا حواشی بیرون از زمینش بیشتر از دستاوردهای درون زمین بود به جایی رسید که مهم‌ترین رسوایی آنها در این تابستان این بود که آلن سن ماکسیمین، وینگر این تیم، فراری خودش را در پارکینگ مخصوص سرمربی در زمین تمرین پارک کرد.
هاو مربی‌ای است که خودش برای اداره شرایط وارد می‌شود و نقطه مقابل مربیان پیش از خود است که روزهای دیوانه‌واری را در این باشگاه سپری کرده بودند. در حالی که جو کینی‌یر بارها به خبرنگارها فحاشی کرد و آلن پاردو وسط بازی با سر به دیوید میلر، هافبک هال‌سیتی، ضربه زد اما نکته جالب درباره سرمربی نیوکاسل علاقه نسبتا متعصبانه او به گروه موسیقی A-ha در دهه 1980 میلادی است. این مربی که نوامبر سال گذشته جانشین استیو بروس شد و تیم بدون برد او را در پایان فصل به رتبه خوب یازدهم رساند، می‌گوید:” من می‌خواهم دیگران هم آنچه که من می‌شنوم را بشنوند.”
در حالی که همتایان او شاید چنین موفقیتی را با ولخرجی در دوبی جشن بگیرند، هاو همسر و سه فرزندش را برای تعطیلات به کالیفرنیای جنوبی برد، جایی که لذت زیادی از آرامش و سکوت پارک ملی جنگلی جاشوا بردند.
او در طول این مدت مشغول کار با تلفن و صحبت با دو انتصاب جدید و کاملا عاقلانه از سوی هیئت مدیره بود: دن اَشورث به عنوان مدیر فوتبال و دارن ایلز به عنوان مدیر اجرایی. اشورث پیش از این در برایتون و اتحادیه فوتبال حضور داشت و ایلز هم از باشگاه آمریکایی آتلانتا یونایتد آمد تا در مدیریت ثروتمندترین باشگاه جهان که هنوز خط قرمز محدودیت‌های فرپلی مالی را رد نکرده است، کمک کند.
برخلاف آنچه بسیاری تصور می‌کردند، نیوکاسل با خریدهایی حساب شده، توانست از شرایط بحرانی فصل گذشته خارج شود؛ بدون اینکه ریخت و پاش خاصی در بازار انجام بدهد.
در حالی که هاو کار با خریدهای تابستانی- برجسته‌ترین آنها تا امروز جذب سون بوتمن، مدافع سابق لیل، به همراه نیک پوپ، دروازه‌بان انگلیسی سابق برنلی، بوده است، هرچند یک مهاجم و هافبک رده بالای دیگر در فهرست خرید قرار دارد- را آغاز کرده است، حال آماندا استیولی زمان کافی دارد تا روی اهداف وسیع‌تر شامل حرفه‌ای کردن تیم زنان نیوکاسل تمرکز کند.
این تیم در حال حاضر در دسته چهارم است اما شاگردان بکی لنگلی در مسیر صعود به سوپرلیگ زنان قرار دارند.
اولین بازی آنها در می گذشته در سن جیمزز پارک برابر 22 هزار نفر به صورت گسترده در عربستان سعودی رسانه‌ای شد و باعث حیرت کسانی شد که از قبل از اهدای چنین نقش مهمی به استیولی از سوی کشوری که به ندرت به دادن آزادی به زنان معروف است، تعجب کرده بودند.
چنین ترفیع غیرمنتظره‌ای در زمینه حقوق زنان می‌تواند به عنوان تلاشی جدی در مدرنیزه کردن عربستان یا با راه‌اندازی دوباره پروژه‌ها، شکلی هوشمندانه و زیرکانه از ورزش‌شوییِ طراحی شده برای بهبود چهره حکومت سلطنتی عربستان در خارج از کشور دیده شود. شاید هدف هر دوی این موارد باشد اما حداقل ترس گری نویل درباره شکاف ایجاد شده در رشد فوتبال در دو بخش شمالی و جنوبی از بین می‌رود.
این مدافع کناری سابق انگلیس در سال 2015 برنامه تحلیلی تلویزیونی درباره جدا ماندن نیوکاسل از سایر باشگاه‌ها را به “کشش اقتصادی گسترده‌تر به سمت لندن” مربوط دانست و گفت:” آیا هیچ بازیکن درجه یکی می‌خواهد برود و در شمال شرقی زندگی کند؟”
با توجه به این که بوتمن این باشگاه را به میلان ترجیح داد و گیمارش مدعی است که نیوکاسل پتانسیلی بیشتری از آرسنال دارد، به نظر می‌رسد که جنجالی‌ترین مالکان لیگ برتر همین حالا به ارتقایی دست پیدا کرده‌اند که سیاستمداران تنها رویای آن را در سر می‌پرورانند.
واقعا سعودی ها مغزشون کار میکنه