شماره پیراهن‌های تاریخی؛ شماره 24 و بالاتر، انتخاب‌های کاملا شخصی
هفت‌یک– آیا واقعا شماره‌های بالاتر از 23 داستانی برای روایت کردن دارند؟ بله و گاهی این شماره‌ها حتی از شماره پیراهن‌های رایج و سنتی نیز جذاب‌تر هستند. بهترین مثال برای این موضوع داستان پیراهن شماره 24 در برزیل است. فصل گذشته در میان بیش از 600 فوتبالیست حاضر در لیگ دسته اول برزیل، تنها یک بازیکن این پیراهن را بر تن کرد: برنو کاستا که دروازه‌بان سوم تیم گرمیو بود.
این داستان با رقابت شرط‌بندی خیابانی (غیرقانونی) در برزیل آغاز شد که به نام ” ژوگو دو بیچو” (Jogo do Bicho یا بازی حیوانات) شناخته می‌شود. در این بازی روی شماره‌های 1 تا 25 که هرکدام نماد یک حیوان متفاوت بودند، شرط‌بندی می‌شد. شماره 24 مربوط به گوزن بود که در زبان پرتغالی به آن وِآدو (veado) گفته می‌شود. در حالی‌که در زبان عامیانه، به مردان همجنس‌گرا، ویادو (Viado) گفته می‌شود و به همین دلیل شماره 24 نیز به نوعی یادآور و مرتبط با این موضوع است.
با توجه به این داستان عجیب از کلمات هم آوا، شماره 24 به شماره‌ای تبدیل شد که در فوتبال برزیل خواهان زیادی ندارد. آمارهای قبلی نشان داده که چگونه بازیکنان تا جایی‌که ممکن است از پوشیدن پیراهن شماره 24 خودداری می‌کنند تا خود را در معرض توهین و آزار قرار ندهند. با این حال به نظر می‌رسد که شرایط در حال تغییر است. باهیا باشگاهی است که در مسائل اجتماعی پیشرو بوده و به همین دلیل مورد تحسین و تقدیر قرار گرفته است. آنها سال گذشته تصمیم گرفتند که شماره 24 را به بازیکن جدیدی که قصد خریدش را داشتند، اختصاص دهند. اما این برنامه درست پیش نرفت و آنها موفق به جذب بازیکنی نشدند.
اما پس از آن مرگ تراژیک کوبی برایانت در ماه ژانویه رخ داد و بسیاری از افراد در دنیای ورزش با به نمایش گذاشتن پیراهن شماره 24 نمادین او، به این بازیکن بزرگ ادای احترام کردند. این اتفاق شرایط را در برزیل تغییر داد. فلاویو، هافبک باهیا، با رضایت این پیراهن را بر تن کرد تا هم به برایانت ادای احترام کرده باشد و هم تابوی پوشیدن این شماره در برزیل را بشکند. اتفاق ویژه‌تری نیز رخ داد و گابریل باربوسا، که احتمالا بزرگ‌ترین بازیکنی است که در حال حاضر در لیگ برزیل به میدان می‌رود، نیز وقتی گل پیروزی بخش فلامینگو برابر بواویستا را به ثمر رساند، با همین شماره به میدان رفته بود. زمان مشخص می‌کند که آیا سایرین از همین روش پیروی می‌کنند و پیراهن شماره 24 به شماره‌ای عادی مانند سایر شماره‌ها تبدیل خواهد شد یا نه.اما در سال 2020 یک پیشرفتی واضح در این زمینه رخ داد.
زولا برای 7 سال پیراهن شماره 25 چلسی را به تن کرد و پس از آن، هیچ یک از بازیکنان چلسی جسارت پوشیدن این شماره را پیدا نکرد.
رانیری شماره 26 را برای جان تری انتخاب کرد و این بازیکن تا پایان دوران بازی با همین شماره بازی کرد.
پیراهن شماره 25 شماره معروف جان‌فرانکو زولاست که به مدت 7 سال، آن را در چلسی بر تن کرد. با این‌که این شماره پس از جدایی زولا در سال 2003 به صورت رسمی توسط باشگاه بازنشسته نشد اما هیچ‌کس جرات پوشیدن آن را پس از این تاریخ نداشته است. شماره 25 این بازیکن روی شماره جان تری در چلسی نیز تاثیرگذار بوده است. ظاهرا کلودیو رانیری تصمیم داشته که یک مدافع جوان را در زمین تمرین در کنار زولا بنشاند تا از رفتار متمرکز و حرفه‌ای او درس بگیرد. بنابراین شماره 26 به جان تری داده شد و او نیز در طول مدت حضورش در چلسی با همین شماره به کارش ادامه داد و تاکید داشت که در روز آخرین بازی خود در دقیقه 26 تعویض شود. با این حال جدایی و خداحافظی او از زمین به قدری طول کشید که زمان ترک زمین توسط او را در دقیقه 28 ثبت شد.
محرز که در لسترسیتی شماره 26 می‌پوشید، در منچسترسیتی هم همین شماره را به تن می‌کند.
با این حال شماره 26 به شکل عجیبی در فصول اخیر محبوب شده است. پس از بازنشستگی لدلی کینگ در سال 2012، هیچ‌کس پیراهن شماره 26 تاتنهام را بر تن نکرد. در حالی‌که چارلی آدام پس از پیوستن به لیورپول و جدایی از بلکپول با همین شماره به کار خود ادامه داد. ریاض محرز نیز پس از نهایی شدن انتقالش از لستر به منچسترسیتی با شماره 26 سابق خود به میدان رفت.
فابیو کوالیارلا معروف‌ترین شماره 27 دنیای فوتبال است؛ شماره‌ای که به یاد دوست فقیدش، آن را انتخاب کرده است.
شاخص‌ترین بازیکنی که پیراهن شماره 27 را بر تن می‌کند، فابیو کوالیارلاست که فصل گذشته در کمال ناباوری بهترین گلزن سری A شد. او در سمپدوریا، اودینزه، ناپولی، یوونتوس، تورینو و حالا بار دیگر در سمپدوریا با همین شماره به میدان رفته است. دلیل انتخاب این شماره برای کوالیارلا، ادای احترام به نیکولو گالی، دوستش، است که زمانی که به صورت قرضی از آرسنال به بولونیا رفته بود، با همین شماره به میدان می‌رفت و در سال 2001 در تصادف با موتور کشته شد.
شماره 28 شماره‌ای عادی است و در فصول اخیر بیش‌تر به سزار آسپیلیکوئتا مرتبط بوده که در خط دفاعی چلسی در کنار گری کیهیل و تری، الگوی 28-26-24 را در زمان حضور این بازیکن در دفاع چپ تشکیل داده بودند. این شماره همچنین مدت کوتاهی در منچستریونایتد بر تن دیوید بکام بود که بعد به شماره 24، 10 و 7 تغییر پیدا کرد. شماره 29 شماره‌ای است که آلوارو موراتا در فصل دوم حضور خود در چلسی، آن را انتخاب کرد. ظاهرا دلیل این انتخاب، تاریخ تولد پسرهای دوقلوی این بازیکن بوده اما گفته می‌شود که او باور داشت شماره 9 در چلسی طلسم شده و نمی‌خواست در دومین فصل حضورش نیز با همین شماره به میدان برود.
شماره 34 یک شماره ویژه در خانواده ژاکاست و این ستاره سوئیسی در آرسنال هم با همین شماره به میدان می‌رود.
وقتی به شماره 30 و بالاتر می‌رسید، جذابیت‌ها کم‌تر می‌شود بنابراین تنها چند مورد برجسته را به صورت انتخابی در ادامه بررسی می‌کنیم. دعوا بر سر پوشیدن پیراهن شماره 34 غیرعادی است اما گرانیت ژاکا بلافاصله پس از جدایی فرانسیس کوکلین، هافبک دفاعی سابق آرسنال، شماره خود را از 29 به این شماره تغییر داد. او در این باره گفت: ” شماره 34 نشانه بزرگی برای من است. این اولین شماره من به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای بود و همیشه برایم خوش شانسی به همراه داشته است. من حتی این شماره را روی پشت و بازویم تتو کرده‌ام. برادرم نیز شماره 34 می‌پوشد و وقتی من از بازل جدا شدم، او بلافاصله این پیراهن را انتخاب کرد بنابراین این شماره مهمی در خانواده ما به حساب می‌آید.”
شماره 34 همچنین توسط فیلیپه سندلر، امین یونس، جاستین کلایورت و کوین دیکز که محصول آکادمی آژاکس هستند، نیز پوشیده شده است. همه این بازیکن این شماره را به یاد عبدالحق نوری، دوست و هم تیمی خود، که در جریان یک دیدار دوستانه در سال 2017 دچار حمله قلبی شده و آسیب مغزی دائمی دید، بر تن کردند. نوری ماه گذشته پس از دو سال و نیم حضور در بیمارستان، به خانه بازگشت.
ماریو بالوتلی بیش‌تر دوران حرفه‌ای‌اش را با شماره 45 سپری کرد؛ شماره‌ای که به دلیل علاقه او به شماره 9 انتخاب شد.
البته که هرچقدر شماره‌ها بالاتر می‌روند، پذیرش آنها کم‌تر شده و دلایل شخصی در انتخاب آنها بیش‌تر از تاثیر نقش، پست یا شرایط درون تیمی دخیل است. بعضی شماره‌ها هستند که تلاش‌هایی به تقلید از ایوان زامورانو برای شباهت به شماره‌های عادی دلیل انتخاب آنها بوده است. ماریو بالوتلی در هر تیمی شماره 45 را بر تن می‌کرد تا از الگوی زامورانو پیروی کند: 5 + 4 = 9.
نیکلاس بنتنر نیز در ابتدای فصل 10-2009 شماره 26 خود را دو برابر کرده و شماره 52 را انتخاب کرد و شایعاتی به گوش می‌رسید که دلیل این انتخاب به دستمزد هفتگی او برمی‌گردد. بنتنر پیش از این گفته بود که شماره موردعلاقه‌اش 7 است و با استفاده از روش زامورانا شماره 52 را انتخاب کرده که همان 2 + 5 است و پیشنهاد داد که به هر هواداری که نام و شماره او را روی پیراهن خود داشته و از این تصمیم ناراحت شده، مبلغی پرداخت کند. این انتخابی جالب بود و وقتی از او پرسیده شد که این طرح چه بهایی برایش داشته، پاسخی نداشت. بنتنر به باشگاه گفته بود که این خسارت را از دستمزد او کم کند و میزان این مبلغ را بررسی نیز نکرده بود.
شماره 55 نیز داستان مشابهی دارد و آده آکینبای در طول دوران حضورش در کریستال پالاس از روش زامورانا استفاده کرد. او همچنین با اضافه کردن علامت + در بین دو شماره در فهرستی انحصاری حضور دارد. بیسنته لیزارازو، دفاع چپ تیم ملی فرانسه که قهرمان جهان نیز شد، شماره 69 را در بایرن مونیخ انتخاب کرد.(توضیح مترجم: در دوره دوم حضورش در بایرن) او در سال 1969 به دنیا آمده بود، 69 کیلو وزن داشت و قدش نیز 169 بود و همین موضوعات را دلیل انتخاب خود عنوان کرد.
بوفون در پارما ابتدا شماره 88 را انتخاب کرد؛ اقدامی که باعث اعتراض جامعه یهودیان ایتالیا شد.
جانلوییجی بوفون در پارما شماره 77 را به تن می‌کرد اما پیش از آن حاشیه‌هایی با انتخاب شماره 88 به وجود آورده بود. این شماره گاهی از سوی گروه‌های نئونازی به نشان ” هایل هیتلر” (سلام نظامی نازی‌ها) استفاده می‌شد چرا که حرف H در الفبای انگلیسی، هشتمین حرف به حساب می‌آید. بوفون تاکید داشت که شماره 88 را انتخاب کرده چرا که شکل نوشتاری انگلیسی آن (88) شامل 4 توپ است که نشانه خوش شانسی در ایتالیاست. او خیلی سریع شماره 77 را انتخاب کرد و از جامعه یهودیان ایتالیا برای هرگونه توهینی و ناراحتی ایجاد شده، عذرخواهی کرد. انتخاب شماره 77 به جای شماره 88 از سوی بوفون کمی عجیب بود چرا که او متولد ژانویه 1978 است و در طول این مدت بازیکنان زیادی در سری A سال تولدشان را به عنوان شماره پیراهن خود انتخاب کردند. این الگو در بین بازیکنانی که در قرن 21 به دنیا آمده‌اند، کم‌تر دیده شده است.
استفاده از شماره‌های سه رقمی گاهی در طول این سال‌ها رخ داده و اکثرا به مناسبت گرامیداشت تعداد حضور خاص یک بازیکن در یک تیم بوده است. برای مثال نیمار در دویستمین بازی خود برای سانتوس با شماره 200 به میدان رفت. جیووانی هرناندز، بازیکن سابق تیم ملی کلمبیا، رکورد بالاترین شماره پیراهن دنیا را در اختیار دارد و در جریان پیروزی 1-0 اتلتیکو جونیور برابر DIM در سال 2012 با شماره 800 به میدان رفت. او در این بازی تک گل پیروزی بخش تیمش را به ثمر رساند.
نیمار در دویستمین بازی برای سانتوس، با شماره 200 به میدان رفت.
بیش‌تر شماره پیراهن‌های سه رقمی از الگویی یکسان پیروی می‌کنند. آنها به جوانب شخصی بازیکن برمی‌گردند و جذابیتی برای سایرین ندارند اما عجیب‌ترین انتخاب ریاضی مربوط به تامی اور، وینگر استرالیایی، است که در اولین بازی خود برای تیم ملی استرالیا با پیراهن مضحک شماره 121 به میدان رفت. دلیل این انتخاب این بود که او شماره 11 را می‌خواست و 121 در واقع مربع این شماره به حساب می‌آید. حداقل او در ابتدا شماره‌ای بین یک تا 11 را می‌خواست.
هشام زروایی در آبردین شماره صفر را انتخاب کرد؛ شماره‌ای که بعد از مرگ او، بازنشسته شد.
تنها چیزی که در تئوری بدتر از ترجیح دادن شماره‌ای بالاتر از 1 تا 11 می‌تواند باشد، این است که شماره‌ای کم‌تر از 1 تا 11 را انتخاب کنی. اما تنها مثال موجود از این اتفاق کاملا قابل قبول است. لقب هشام زروالی، بازیکن تیم ملی مراکش، زیرو بود که در زبان انگلیسی شماره صفر است. بنابراین او در طول دوران کوتاه حضور خود در آبردین، با این شماره به میدان می‌رفت. زروالی تنها 27 سال داشت که در یک تصادف رانندگی از دنیا رفت اما نیازی نبود که هیچ‌کدام از باشگاه‌های سابق او، شماره‌ای را به احترام این بازیکن بازنشسته کنند. شماره 0 همچنان خاص باقی ماند.