شماره پیراهن‌های تاریخی؛ شماره‌های 15 تا 23، غیرمعمول‌های جذاب

هفت‌یک– پیش از این، در این سری مطالب به صورت تفصیلی به بررسی شماره‌های 1 تا 14 پرداختیم؛ چرا که بیش‌تر آنها یک تاریخچه تاکتیکی و داستانی درباره پیشرفت پست‌ها داشتند. با این حال از اینجا به بعد شرایط کمی تغییر می‌کند چرا که شماره‌های زیادی هستند که در واقع ویژگی خاصی ندارند. بنابراین یک بررسی اجمالی روی شماره‌های باقی مانده که ممکن است در بین 23 بازیکن حاضر در رقابت‌های ملی ببینید، خواهیم داشت.

 شماره 15

این شماره احتمالا بیش‌تر از همه به دلیل این‌که بر تن مگان رپینو در طول دوران حرفه‌ای این بازیکن در تیم ملی زنان آمریکا بوده، معروف است. همین موضوع باعث خواهد شد که افراد بسیاری به تقلید از او این شماره را در آمریکا و شاید در سراسر دنیا در بازی‌های زنان در سال‌های آینده، انتخاب کنند.

از سوی دیگر برای چنین شماره پایینی، 15 به شکل قابل توجهی کم‌تر مورد توجه قرار گرفته است. این شماره به شکل ذاتی به شماره‌ای شبیه است که هافبک‌ها از آن استفاده می‌کنند اما حتی با این وجود نیز تعداد بازیکنان ارزشمندی که در طول دوران حرفه‌ای خود با این شماره به میدان رفته‌اند، کم است. در بین باشگاه‌های لیگ برتری، شماره 15 در آرسنال بیش‌تر از سایرین شماره خاصی به حساب می‌آید. ری پارلور که به اندازه توانایی‌هایش به او توجه نشد، هافبکی بود که سال‌ها در این تیم حضور و به درخشش در فینال‌های جام حذفی عادت داشت. او در سال‌های ابتدایی حضور آرسن ونگر در این باشگاه شماره 15 را بر تن داشت. پس از آن سسک فابرگاس در سال‌های ابتدایی درخشش خود با شماره 15 به میدان می‌رفت اما بعدتر شماره 4 محبوبش را بر تن کرد.

مگان راپینو پیراهن شماره 15 تیم ملی زنان آمریکا را به شماره‌ای ویژه تبدیل کرد.

هواداران منچستریونایتد معتقد هستند که نمانیا ویدیچ با این شماره عملکرد درخشانی داشته است. در چلسی نیز کوین دی بروین و محمد صلاح در یک فصل این شماره را بر تن کردند. هیچ‌کدام آنها درخشش خاصی در استمفوردبریج نداشتند اما حالا هر دو در تیم دیگری در لیگ برتر جز مهره‌های اصلی تیم‌هایشان به حساب می‌آیند. اما مشخصا شماره 15، شماره‌ای فراموش شدنی است. اگر این شماره پیراهن را در اختیار داشته باشید، فکر نمی‌کنید که دلیل خاصی برای ادامه دارید یا اینکه مجبور باشید خودتان را در یک الگوی خاص جا بدهید.

شماره 16

در لیگ برتر انگلیس پیراهن شماره 16 تنها و تنها به یک مرد تعلق دارد: روی کین. دلیل خاصی برای انتخاب این شماره از سوی کین در زمان پیوستنش به منچستریونایتد از ناتینگهام فارست در سال 1993 وجود نداشت اما در نهایت او به شماره 16 علاقمند شد. کین می‌گوید وقتی اریک کانتونا در سال 1997 این باشگاه را ترک کرد، سر الکس فرگوسن از او خواست که به جای دیوید بکام شماره 7 را بر تن کند اما او قبول نکرد. کین در کتاب زندگینامه خود در این باره توضیح می‌دهد:” از زمانی که به باشگاه پیوستم، شماره 16 را بر تن کردم. با این شماره احساس راحتی داشتم. فکر می‌کنم شاید این شماره باعث تلاش بیش‌تر من شد چون بیرون از شماره‌های 1 تا 11 بودم و فکر نمی‌کردم که شماره 7 برایم مناسب باشد. گفتم که آن را به بکام بدهند. بکام این شماره را گرفت و مناسبش بود.” کین تا زمان جدایی از یونایتد در فصل 06-2005  با همین شماره به میدان رفت.

فرگوسن تابستان بعدی مایکل کریک را جذب کرد که نقش جانشین روی کین در عمق خط میانی را بازی می‌کرد. فرگوسن در آن زمان مدعی شد:” به او گفتم که شماره 16 را به تو می‌دهم و او از این اتفاق بسیار خوشحال شد. فکر می‌کنم این جسارت زیاد او را نشان می‌داد چرا که بعضی بازیکنان درباره چنین چیزهایی کمی خرافاتی هستند اما او مشتاق بود و گفت که با خوشحالی شماره 16 را قبول خواهد کرد.”

دانیله ده‌روسی به دلیل علاقه به روی کین، در تمام دوران حرفه‌ای خود شماره 16 را به تن کرد.

کریک در گفتگویی پس از دوران بازنشستگی خود اظهار داشت که اهدای این شماره به او باعث ناراحتی‌اش نشده است:” من در دفتر سرمربی نشسته بودم و به این فکر می‌کردم که اولین روز حضور من در این تیم است. فرگوسن پرسید که چه شماره‌ای را می‌خواهم و من گفتم که صادقانه انتخاب خاصی ندارم. او پرسید که شماره 16 چطور است بنابراین من پاسخ دادم که اشکالی ندارد. این تمام مکالمه ما بود. واقعا برایم اهمیت خاصی نداشت. حتی یک ذره هم ناراحت نشدم.”

با این حال، کین روی هافبک‌های دیگر برای پوشیدن این شماره تاثیر گذاشت. دنیله ده‌روسی، اسطوره باشگاه رم، که فوتبال خود را با شماره 27 شروع کرده بود برای یک فصل شماره 4 را بر تن کرد و پس از آن پیراهن شماره 16 را انتخاب کرد. او در سال 2016 در این باره گفت:” کین اسطوره من در تمام تاریخ است. علاوه‌بر گایا ( دختر او که در 16 ژوئن 2005 به دنیا آمد)، من به خاطر کین این شماره را بر تن می‌کنم. او تنها کسی در دنیاست که من دو سال پیش از او درخواست عکس گرفتن کردم. از عکس گرفتن با مارادونا خجالت کشیدم اما نتوانستم جلوی خودم را مقابل روی کین بگیرم.”

ویلو فلود نیز در سلتیک با پوشیدن پیراهن شماره 16 احترام خود به روی کین را نشان داد-  4 سال بعد از این‌که پیراهن شماره 16 اصلی روی کین را از دست داد! بازیکن ایرلندی پس از دریافت پیراهن شماره 16 سلتیک در سال 2009 گفت:” کین قهرمان من در تمام دوران است. او احتمالا بهترین بازیکنی است که ما در کشورمان داشتیم و خواهیم داشت. من در دربی منچستر برابر او بازی کردم و به تساوی 0-0 رسیدیم. این دومین بازی من در اولدترافورد بود؛ بنابراین می‌توانستم بگویم که با یک اسطوره در یک زمین بازی کردم. پس از بازی از او خواستم که پیراهنش را به من بدهد و گفت که در تونل این کار را خواهد کرد. به مسئول تدارکات منچستر سپرد که آن را به من برساند. من در نهایت این پیراهن را به هم تیمی‌ام دادم اما نمی‌دانم چرا این کار را کردم. همه ما حسرت‌هایی در زندگی داریم و این بزرگ‌ترین حسرت من است! مادر او فردای آن روز این پیراهن را در ماشین لباسشویی گذاشت و فراموشش کرد.”

به نظر می‌رسید که پیراهن شماره 16 بر تن سرخیو آگوئرو در سیتی نیز نامانوس است و در نهایت پیراهن شماره 10 را انتخاب کرد که در ایندیپندنته و اتلتیکو مادرید نیز آنها را بر تن می‌کرد. سرخیو بوسکتس نیز هافبک دفاعی دیگری است که در بارسلونا و تیم ملی اسپانیا پیراهن شماره 16 را می‌پوشید اما پس از خداحافظی کارلوس پویول از دنیای فوتبال، او شماره 5 را انتخاب کرد.

شماره 17

شماره 17 بدون هیچ دلیل خاصی جذاب‌تر از شماره 15، 16 یا 18 است و معمولا به بازیکنان تکنیکی تعلق دارد. در حال حاضر کوین دی بروین در منچسترسیتی و آنتوان گریزمان در بارسلونا با این شماره به میدان می‌روند. از نظر تاریخی نیز پیراهن شماره 16، شماره محبوب ماریو مانژوکیچ در باشگاه‌های مختلف و در تیم ملی بوده است. دیوید ترزگه نیز دورانی درخشان و طولانی با این پیراهن در یوونتوس داشت. همین موضوع باعث شد که محمود احمد ابراهیم حسن، بازیکن استون ویلا، که به نام ترزگه معروف است نیز تصمیم بگیرد پس از پیوستن به میدلند در تابستان گذشته، این شماره را بر تن کند.

اکثر این بازیکنان ترجیح می‌دادند که در صورت در دسترس بودن شماره‌های پایین‌تر، آنها را بر تن کنند. با این حال برای شناختن شماره 17های واقعی باید به تیم کیهیل نگاه کنیم که این شماره را انتخاب کرد چون می‌خواست در رختکن در کنار توماس گراوسن و وین رونی حضور داشته باشد که شماره‌های 16 و 18 را بر تن داشتند. کیهیل در نیویورک رد بولز، شانگهای شنهوا، هانگژو گرین تاون، ملبورن سیتی و جامشدپور نیز با همین شماره به میدان رفت. هرچند در طول دوران حضورش در تیم ملی استرالیا شماره 4 را بر تن می‌کرد.

امانوئل پتی شماره 17 تیمی بود که قهرمان جام جهانی 1998 و یورو 2000 شد.

امانوئل پتی نیز به شماره 17 علاقه داشت و در جریان جام جهانی 1998 و یورو 2000 با این پیراهن به میدان رفت. او در آرسنال، بارسلونا و چلسی نیز همین شماره را بر تن داشت. بازیکنی که بعد از او این شماره را در آرسنال به تن ‌کرد، ادو بود؛ انگار که تنها هافبک‌های میانی چپ پا اجازه پوشیدن این پیراهن را داشتند. پیراهن شماره 17 پس از خداحافظی هنریک لارسن توسط هلسینگبورگ بازنشسته شد. او در دو برهه متفاوت این شماره را به تن کرد که آخرینش در پایان دوران فوتبالش بود.

زمانی‌که لوییس فیگو پیراهن شماره 7 تیم ملی پرتغال را بر تن داشت، شماره 17 پیراهن مورد علاقه کریستیانو رونالدو در تیم ملی بود. نانی نیز در طول دوران فوتبال خود همین روند را در پیش گرفت و به خاطر رونالدو با همین شماره پیراهن در تیم ملی پرتغال به کار خود ادامه داد. او در منچستریونایتد، اسپورتینگ لیسبون، فنرباغچه، والنسیا و اورلاندو سیتی نیز شماره 17 را می‌پوشید. او تنها در فصلی که به صورت قرضی در لاتزیو به میدان می‎رفت پیراهن شماره 7 را بر تن کرد.

با این حال همه پیراهن شماره 17 را دوست نداشتند. در ایتالیا گاهی این شماره، منحوس به حساب می‌آید. وقتی روبرتو دونادونی در ضربات پنالتی معروف نیمه نهایی جام جهانی 1990، پنالتی خود برابر آرژانتین را از دست داد، بسیاری شماره پیراهن او را مقصر دانستند. این خرافات باعث ایجاد دردسر در باشگاه‌های که ماسیمو چلینو مالک آن بود، نیز شد. او در کالیاری تاکید داشت که تمام صندلی‌هایی که شماره 17 داشتند به  B16 تغییر کنند. در لیدزیونایتد نیز زمانی که متوجه شد پدی کنی، دروازه‌بان این تیم، متولد 17 می است، با او به مشکل خورد. چلینو به هیچ یک از بازیکنانش اجازه نمی‌داد که پیراهن شماره 17 را بر تن کنند. در حالی‌که مایک اشلی، مالک نیوکاسل، شماره 17 را عدد شانس می‌داند و در روزهای ابتدایی حضورش در سن جیمزز پارک، با پوشیدن پیراهن شماره 17 آلن اسمیت، به تماشای بازی‌ها می‌رفت.

شماره 18

بررسی پیراهن شماره 18 بدون نام بردن دوباره از ایوان زامورانو و حیله استفاده از شماره پیراهن 8+1 در اینترمیلان غیرممکن است. چرا که شماره پیراهن محبوب او در اختیار رونالدوی برزیلی بود. شاید به دلایل مشابه بود که باتیستوتا که احتمالا شماره 9 برتر عصر جدید به حساب می‌آید، وقتی به رم رفت، شماره 18 را انتخاب کرد چرا که متوجه شد وینچنزو مونتلا حاضر به دادن شماره 9 به او نیست.

این شماره در باشگاه تاتنهام نیز شماره محبوبی به حساب می‌آید و بر تن بازیکنان مطرحی چون یورگن کلینزمن، جرمن دفوئه، هری کین و فرناندو یورنته بوده است. در واقع شماره 18 تاتنهام دومین شماره پیراهن نمادین در خارج از شماره‌های سنتی بین 1 تا 11 در لیگ برتر به شمار می‌رود و تنها شماره 14 آرسنال از این پیراهن بالاتر است.

پیراهن شماره 8+1 زامورانو در زمان خود آن‌قدر معروف بود که این باشگاه، از این ستاره شیلیایی با همین شماره تقدیر کرد.

شماره 18 در منچستریونایتد بر تن پل اسکولز بوده که برونو فرناندس را قانع کرد پس از پیوستن به این تیم در ماه ژانویه این شماره را انتخاب کند. گرت بری، رکورددار تعداد بازی در رقابت‌های لیگ برتر، جز معدود بازیکنانی است که در سه باشگاه متفاوت منچسترسیتی، اورتون و وست برومویچ آلبیون با شماره 18 به میدان رفت. این شماره در ایرلند شمالی توسط دری سیتی به احترام مارک فارن، دروازه‌بان این باشگاه، که در سال 2016 در سن 33 سالگی به دلیل تومور مغزی از دنیا رفت، بازنشسته شده است.

شماره 19

پیراهن شماره 19 هواداران انگلیس را فورا به یاد عملکرد پل گاسکویین در جام جهانی 1990 می‌اندازد. با این حال این بازیکن خیلی زود وقتی شماره 8 محبوبش در دسترس قرار گرفت، این شماره را انتخاب کرد.

امید مبهمی وجود داشت که شماره 19 انگلیس در جام‌های جهانی بعدی نمایشی جادویی ارائه بدهد. جو کول در سال 2002 احتمالا نزدیک‌ترین بازیکن به سبک پل گاسکویین بود و به احترام او نیز همین شماره را بر تن کرده بود. در جام‌های جهانی 2006 و 2010 نیز آرون لنون و جرمن دفو نیز عملکرد خوبی به عنوان تعویض طلایی و مهاجم ذخیره داشتند. در جام جهانی 2014 این رحیم استرلینگ بود که با این شماره درخشید. راس بارکلی، هافبک سابق اورتون، دو سال پیش جانشین خوبی برای شماره سابق گاسکویین بود.

تیم ملی انگلیس بعد از پل گاسکوئین، شماره 19 درخشان دیگری نداشت.

از معدود بازیکنانی که شماره 19 را ترجیح می‌دادند، خوزه آنتونیو ریس بود که در رئال مادرید، اتلتیکو مادرید، سویا و اکسترمادورا این شماره را بر تن کرد و این باشگاه پس از مرگ او بر اثر یک سانحه تصادف در سال گذشته، این شماره را به احترام او بازنشسته کرد. سرنوشت جام جهانی 2014 توسط یک شماره 19 تعیین شد- کنترل توپ با سینه توسط ماریو گوتزه و ضربه والی او تنها گل دیدار با آرژانتین را مشخص کرد- با این حال این شماره‌ای است که به اندازه‌ای که باید مورد توجه قرار نگرفته است.

لئوناردو بونوچی، مدافع میانی یوونتوس، این شماره را در طول دوران حضورش در این تیم، تیم ملی ایتالیا و همچنین یک سال بازی در میلان بر تن کرد. جک ویلشر و سانتی کازورلا هر دو این پیراهن را در آرسنال، وستهام و ویارئال بر تن داشتند. در حالی‌که دوایت یورک در منچستریونایتد و بعدها در بلکبرن و ساندرلند با این شماره به میدان رفت. اما استفاده از شماره 9 +1 هرگز به اندازه 8 +1 محبوب نشد.

شماره 20

بدون شک این شماره متعلق به مهاجم ذخیره است که با نگاهی به گذشته، درخشش پائولو روسی در جام جهانی 1982 برای تیم ملی ایتالیا را به خاطر می‌آورد. پوشیدن این پیراهن توسط روسی اتفاقی نبود. در آن زمان بازیکنان ایتالیا شماره پیراهن را با توجه به پست‌شان انتخاب می‌کردند. به طور مثال در سال 1982 دروازه‌بان‌ها، شماره‌های سنتی 1، 12 و 22 را بر تن داشتند، شماره‌های 2 تا 8 متعلق به مدافعان بود، 9 تا 14 به هافبک‌ها تعلق داشت و مهاجمان شماره‌های بین 15 تا 21 را انتخاب می‌کردند. در سال‌های 1986 و 1990 نیز همین روند ادامه داشت. در جام جهانی 1994 شرایط بهتر شد و روبرتو باجو اجازه پیدا کرد که علی‌رغم حضور در خط حمله شماره 10 را بر تن کند و 4 سال بعد الساندرو دل پیرو نیز همین پیراهن را پوشید.

الیور بیرهوف در تیم ملی آلمان و میلان با پیراهن شماره 20، گل‌های زیادی به ثمر رساند.

ایتالیا در سال 2002  دست از این سیستم برداشت و به عنوان مثال شماره 7 را به یک هافبک داد و شماره 9 را در اختیار مهاجم خود گذاشت. اما شماره 20 عموما توسط یک مهاجم استفاده می‌شود. وینچنزو مونتلا در 2002 این شماره را بر تن کرد و جیامپائولو پاتزینی در 2010 آن را برگزید. تاریخچه این شماره به عنوان شماره مهاجم در ایتالیا به این معناست که انریکو کیه‌زا شماره 20 را در باشگاه‌های پارما و فیورنتینا بر تن کرد. اولیور بیرهوف در اودینزه، میلان و سپس موناکو و همچنین تیم ملی آلمان با همین شماره به میدان رفت و با آن دو گل فینال یورو 96 را نیز به ثمر رساند. این شماره به عنوان شماره خاص مهاجمان منچستریونایتد نیز شناخته می‌شود که توسط اوله گونار سولسشر و رابین فن پرسی استفاده می‌شد. سام کر در استرالیا و چلسی نیز معنای تازه‌ای به این پیراهن در فوتبال زنان بخشید.

شماره 21

هیچ دلیل خاصی وجود ندارد که پیراهن شماره 21 شماره خوبی باشد اما با این وجود اینطور هست. زین‌الدین زیدان با این شماره در یوونتوس درخشید. نونو گومز گل‌های حساسی را در رقابت‌ها برای پرتغال با این شماره به ثمر رساند. زلاتان ابراهیموویچ 38 ساله در حال حاضر در میلان با همین شماره عملکرد درخشانی دارد. خوان کارلوس والرون نیز در دیپورتیوو لاکرونیا با شماره 21 فوتبال خود را به حریف دیکته می‌کرد.

درخشش والرون در پیراهن شماره 21 کافی بود تا داوید سیلوا، هموطنش، در طول دوران حرفه‌ای خود این شماره را بر تن کند. سیلوا در ابتدای سال جاری میلادی در این باره گفت: ” خوان کارلوس والرون و میگل آنخل، برادرش، هر دو همبازی پدر من بودند. خوان کارلوس همیشه برای من یک الگو بود. من او را می‌شناسم و می‌دانم که شخصیت فوق‌العاده‌ای دارد.”

وقتی سیلوا به والنسیا رفت، متوجه شد که پیراهن شماره 21 در اختیار پابلو آیمار بود که سبکی مشابه او داشت و سیلوا می‌خواست میراث او را ادامه بدهد و برای این کار حتی دست به تقلب هم زد. سیلوا در این باره می‌گوید:” شماره‌های 21 و 19 تنها شماره‌های در دسترس بودند. من و خایمه گاویلان هر دو تازه به این تیم آمده بودیم و تصمیم گرفتیم قرعه کشی کنیم. در یک لحظه وقتی گاویلان حواسش نبود، کورو تورس به من گفت که کدام را انتخاب کنم. شماره‌ها در دست او پنهان بود و من شماره 21 را انتخاب کردم. ما کمی تقلب کردیم و من از آن موقع شماره 21 را بر تن کردم.”

پیرلو بهترین بازی‌های برای ایتالیا، میلان و یوونتوس را با پیراهن شماره 21 انجام داد.

سیلوا شانس این‌که شماره پایین‌تری را انتخاب کند داشت اما با همین شماره ادامه داد. در واقع او جزو بازیکنانی است که به اندازه‌ای با شماره‌های بالاتر مرتبط است که تصورش در شماره 1 تا 11 کار دشواری است. او نزدیک‌ترین بازیکن به شماره 10 است اما این شماره به او نمی‌آید. با این که پپ گواردیولا او را به پستی عقب‌تر برد اما او مطمئنا یک شماره 8 نیز نیست. می‌توان همین حرف را درباره آندره‌آ پیرلو نیز زد که در برشا، اینتر، میلان، یوونتوس و نیویورک سیتی این شماره را به تن داشت. او در تیم ملی ایتالیا نیز هر زمان ممکن بود با شماره 21 به میدان رفت. دلیل این انتخاب تولد پدر پیرلو، سالگرد ازدواجش و تاریخ اولین حضورش در سری A برای برشا برابر رجینا در می 1995 است.

پیرلو تا اوایل 20 سالگی شماره 10 بود و در آن زمان در پستی عقب‌تر بازی می‌کرد. او گاهی در تیم ملی ایتالیا به این شماره بازمی‌گشت که به نسبت شماره 6 یا 8 بهتر بود اما باز هم کاملا مناسب او نبود. او نیز مانند سیلوا تنها و تنها در پیراهن شماره 21 احساس راحتی داشت.

شماره 22

این شماره مشخصا شماره جذابی نیست با این حال در سال‌های اخیر نام‌های بزرگی را به خود جذب کرده است. کاکا در میلان این شماره را به تن می‌کرد اما پس از دومین جدایی خود از این باشگاه در سال 2014 تصمیم گرفت استفاده از آن را به احترام هواداران این تیم کنار بگذارد. او در این باره گفت:” من دیگر پیراهن شماره 22 را بر تن نخواهم کرد. می‌خواهم آن را به نشانه احترام به هواداران میلان کنار بگذارم. در برزیل ( که به صورت قرضی به سائوپائولو پیوسته بود ) شماره 8 را می‌پوشم و پس از آن در آمریکا ( با پیوستن به اورلاندو سیتی ) شماره 10 را بر تن خواهم کرد. ” بویان کرکیچ در فاصله جدایی و پیوستن دوباره کاکا به میلان این شماره را بر تن داشت چرا که در تولد 22 سالگی خود از رم به این تیم پیوسته بود.

کاکا در هر دو مقطع حضورش در میلان، شماره 22 را به تن کرد و به احترام هواداران میلان، در باشگاه‌های بعدی شماره‌های دیگری پوشید.

بازیکنان دیگر بیش‌تر به این شماره متعهد بودند. دیه‌گو میلیتو چند فصل خوب با شماره 22  در رئال ساراگوسا داشت و پس از آن با همین شماره در جنوا، راسینگ و اینتر به میدان رفت. او در اینتر در فینال لیگ قهرمانان 2010 دو گل به ثمر رساند. ایسکو نیز دیگر بازیکنی است که با شماره 22 در مالاگا، رئال مادرید و تیم ملی اسپانیا بازی کرده است. نکته غیرمعمول اما جالب در لیگ برتر انگلیس اینجاست که در حال حاضر استعدادهای هجومی شامل سه بازیکنی که بهترین گلزنان باشگاه‌های خود هستند، شماره 22 را بر تن دارند: تیمو پوکی، لیس موسِت و سباستین هالر. تنها پیراهن‌های شماره 9 و 10 گلزنان بیش‌تری نسبت به بازیکنانی با این شماره دارند.

با این حال به نظر نمی‌رسد که شماره 22 شماره مناسبی برای مدافع راست ذخیره باشد. دی‌آندره یدلین از نیوکاسل مثال بارزی است که این شماره را از داریل یانمات دریافت کرده است. او نیز از همین روند پیروی می‌کرد و در واتفورد نیز یک فصل با شماره 22 به میدان رفت تا این‌که به شماره 2 محبوبش رسید. مارتین مونتویا در برایتون حتی پس از بازنشستگی برونو سالتور و خالی شدن شماره 2 نیز به بازی با شماره 22 ادامه داد. ترنت الکساندر آرنولد در جام جهانی 2018 این شماره را انتخاب کرد که ترکیب جالبی از شماره 66 او در لیورپول و شماره معمول مدافعان راست که شماره 2 است، ایجاد می‌کرد.

شماره 23

شماره 23 در قرن 20 معنای خاصی نداشت اما در لیورپول اینطور نبود. رابی فولر و جیمی کرگر این پیراهن را بر تن داشتند و کرگر در طول دوران حرفه‌ای خود همین شماره را حفظ کرد و موسسه او نیز با همین شماره نامگذاری شده است. اما شماره 23 در تابستان 2003 وقتی بکام به رئال مادرید پیوست، احترام تازه‌ای پیدا کرد. شماره 7 موردعلاقه بر تن رائول بود و هیچ یک از شماره‌های سنتی دیگر در دسترس نبود بنابراین او شماره 23 را انتخاب کرد.

بکام پس از آن درباره دلیل انتخاب خود گفت: ” من شماره 23 را برای احترام به مایکل جردن ( ستاره بسکتبال آمریکا ) انتخاب کردم. این شماره در دسترس بود و من همیشه طرفدار دو آتشه جردن بودم و او را به عنوان یک انسان و یک بازیکن و به خاطر تمام کارهایی که در طول دوران حرفه‌ای‌اش انجام داده بود، دوست داشتم. من طرفدار سرسخت او بودم.” تصادفا این دومین‌بار در آن هفته بود که شماره 23 مورد توجه قرار می‌گرفت. منچسترسیتی به تازگی این شماره را به احترام مرگ تراژیک مارک ویوین فوئه، هافبک خود، در جریان بازی در جام کنفدراسیون‌ها در فرانسه بازنشسته کرده بود. برند بکام در سال‌های اخیر از هرکس دیگری در دنیای فوتبال قدرتمندتر بوده و او شماره 23 را به شماره محبوبی تبدیل کرد. او همچنین در لس آنجلس گلکسی نیز همین شماره را بر تن داشت و وقتی در میلان و پاری‌سن ژرمن این شماره در دسترس نبود، در عوض شماره 32 را انتخاب کرد.

بکام در رئال مادرید و لس‌آنجلس گلکسی شماره 23 را پوشید و این شماره را به پیراهنی ویژه در دنیای فوتبال تبدیل کرد.

از آن پس شماره 23‌ های معروفی در دنیای فوتبال حضور داشتند که بسیاری بکام را دلیل الهام‌بخشی خود می‌دانستند. تام کلورلی در منچستریونایتد، باشگاه سابق بکام، بود، در این باره گفت: ” من شماره 23 را انتخاب کردم چون شماره‌های عجیب را ترجیح می‌دهم. دلیل دیگرم نیز دیوید بکام بود که در کودکی اسطوره من بود و در رئال مادرید با این شماره به میدان می‌رفت و در لس آنجلس گلکسی نیز به استفاده از این شماره ادامه داد. ” جانشین بکام در شماره 23 در سانتیاگو برنابئو وسلی اشنایدر، رافائل فن درفارت، مسوت اوزیل و ایسکو بودند. ایسکو پس از مدتی تصمیم گرفت شماره 22 را بر تن کند.

کریستین اریکسن نیز در زمان حضور در تاتنهام یکی از معروف‌ترین بازیکنانی بود که با این شماره به میدان می‌رفت. پس از جدایی او از این باشگاه در ماه ژانویه و پیوستن به اینتر، تاتنهام فورا این شماره را در اختیار استیون برخواین، جانشین او، قرار دارد. به نظر می‌رسید این حرکت تاتنهام برای نشان دادن این موضوع بوده که آنها کار خود با بازیکن دانمارکی را تمام شده می‌دانند.  در حالی‌که برخواین اعلام کرده بود که این شماره را به واسطه جردن، بکام و لبرون جیمز، شماره‌ای نمادین در دنیای ورزش انتخاب کرده است.

بیست سال پیش این ایده که شماره 23 به شماره‌ای نمادین در دنیای فوتبال تبدیل شود، مضحک به نظر می‌رسید اما مانند کاری که گرد مولر با شماره 13 و یوهان کرویف با شماره 14 کرد، یک بازیکن توانست احساسی که نسبت به یک شماره وجود داشت، به طور کلی تغییر دهد.