شماره پیراهن‌های تاریخی: شماره 8، جایی بین دو محوطه جریمه

هفت‌یک–  در سرتاسر دنیای فوتبال، تعابیر متفاوتی از این‌که هافبکی که در نزدیک‌ترین پست به خط دفاعی بازی می‌کند، باید چه شماره‌ای را به تن کند، وجود دارد. در بریتانیا پیراهن شماره 4، در آمریکای جنوبی شماره 5 و در بیش‌تر کشورهای اروپایی شماره 6 به این بازیکنان تعلق دارد. اما یک توافق کلی هم هست که می‌گوید نزدیک‌ترین حامی در خط میانی به آن بازیکنِ جلوی خط دفاعی، نقش شماره 8 است. با این‌که داستان پیچیده‌ای در مقایسه با شماره 9 و 10 برای این پیراهن وجود ندارد اما یک احساس ثبات و اطمینان بخش همراه آن است. این پیراهن تاریخچه‌ای غنی با خود همراه دارد. اما باز هم به اندازه کافی انعطاف‌پذیر هست که به خوبی در سبک‌ها و سیستم‌های مختلف بتوان از آن استفاده کرد.

در سیستم‌های قدیمی 5-3-2 و WM، شماره 8 به عنوان مهاجم داخلی سمت راست حضور داشت اما بیشتر از شماره 10 که به عنوان مهاجم دوم شناخته می‌شد، در خط میانی حضور پیدا می‌کرد. بازیکنان سمت چپ معمولا خلاق‌تر و تکنیکی‌تر از بازیکنانی بودند که در سمت راست زمین به میدان می‌رفتند. شماره 8 در سیستم 2-4-4 به یکی از دو هافبک میانی تبدیل شد که تفکرات هجومی‌تری دارد و در سیستم 1-3-2-4 نیز آنها نقشی مشابه را ایفا می‌کردند. در سیستم 3-3-4 شرایط کمی پیچیده می‌شود چرا که مثلث خط میانی دو بازیکن دارد که می‌توانند هر دو در نقش شماره 8 ظاهر شوند و با توجه به حضور یک هافبک دفاعی مطمئن در پشت خود می‌توانند به راحتی در حملات حضور پیدا کنند.

ژوزه مورینیو در دومین دوره حضور خود در چلسی درباره تفاوت‌های بین سیستم قدیمی 3-3-4 خود و سیستم 1-3-2-4 گفت: ” در اولین دوره حضور من در این تیم، ما با دو شماره 8 بازی می‌کردیم. اما حالا ما با سیستمی بازی می‌کنیم که دو هافبک و یک شماره 10 دارد.” با تعریف‌های مدرن، دو شماره 8 بسیار ویژه در فوتبال انگلیس وجود دارد- که به مشکل بزرگ برای تیم ملی تبدیل شده بودند. اولین آنها فرانک لمپارد بود که در طول 13 سال حضورش در باشگاه چلسی نیز این شماره را بر تن می‌کرد. لمپارد در بدو پیوستن به این تیم یک شماره 8 کلاسیک در سیستم 2-2-4 بود و در دومین فصل خود در کنار کلود ماکله‌له  که یک شماره 4 کلاسیک بود، بازی می‌کرد. اما حضور ژوزه مورینیو و استفاده از سیستم 3-3-4 به این معنا بود که لمپارد به هجومی‌ترین بازیکن در بین سه هافبک تبدیل شد. در حالی‌که او از نظر فنی، دیگر حامی نزدیک‌ترین هافبک به خط دفاعی تیمش نبود، اما همچنان نقش شماره 8 را ایفا می‌کرد و از پست هافبک میانی به سمت محوطه جریمه حریف حرکت می‌کرد.

لمپارد و جرارد هر دو در باشگاه‌های‌شان پیراهن شماره 8 را به تن می‌کردند اما در تیم ملی انگلیس، این شماره در اختیار لمپارد بود.

لمپارد معمولا در سطح ملی نیز پیراهن شماره 8 را بر تن می‌کرد و در طول این مدت‌ها بارها بحث‌هایی در این باره مطرح شد که آیا او با استیون جرارد- یک شماره 8 افسانه‌ای دیگر-می‌توانند با ایجاد یک ترکیب رویایی و موفق در کنار یکدیگر به میدان بروند یا خیر؟ جرارد نیز هافبکی بود که می‌توانست هر دو نقش دفاعی و هجومی را در زمین ایفا کند و در سطح باشگاهی شماره 8 را به تن می‌کرد. البته در لیورپول مجبور شد در انتظار جدایی امیل هسکی بماند تا بتواند شماره دلخواهش را به تن کند. جرارد همچنین جز معدود بازیکنان لیگ برتر است که شماره‌ای خاص را در تاریخ این لیگ بر تن کرده است. این بازیکن به همراه جیمز بیتی، بازیکن اورتون، هر دو در دربی مرساید در سال 2006 پیراهن شماره 08 را بر تن کردند تا نمادی از انتخاب لیورپول به عنوان پایتخت فرهنگی اروپا در سال 2008 باشد.

لمپارد و جرارد هرگز نتوانستند در اردوهای ملی از نظر فنی و در کنار هم، بازدهی خوبی داشته باشند. به این دلیل که هر دوی آنها هافبک شماره 8 بودند. آنها به یک شماره 4 در کنارشان نیاز داشتند تا آزادی بیش‌تری برای حضور در حمله به این دو بازیکن بدهد و این در حالی‌که تیم ملی انگلیس به دلیل حضور دیوید بکام در راست و نیاز مایکل اوون به بازی در کنار یک مهاجم، به ندرت از سیستم 3-3-4 استفاده می‌کرد. با این‌که حساسیت زیادی روی پیراهن شماره 8 در فوتبال انگلیس وجود ندارد اما پست مربوط به این شماره پیراهن در واقع بسیار انگلیسی است. به طور سنتی هافبک‌هایی که توانایی‌هایی چون تکل زدن، پاس دادن، گلزنی و پوشش‌دهی بالای تمام نقاط زمین را دارند، علاقه بسیاری به پوشیدن این پیراهن نیز نشان می‌دهند. اگر هر بازی از دسته‌های پایین در انگلیس که تیم‌ها هنوز از سیستم شماره‌گذاری 1 تا 11 استفاده می‌کنند، ببینید، متوجه حضور یک “مینی جرارد” می‌شوید که تلاش می‌کند همه این کارها را انجام دهد.

جرارد در سال 2006 و در دربی مرسی‌ساید، پیراهن شماره 08 را به تن کرده بود؛ در اشاره به انتخاب لیورپول به عنوان مرکز فرهنگی اروپا در سال 2008.

اگر بخواهیم فراتر برویم شاید کلاسیک‌ترین مورد در این زمینه پل گاسکوئین باشد که پیراهن شماره 8 را برای نیوکاسل، تاتنهام، رنجرز و میدلزبورو بر تن می‌کرد. او در لاتزیو پیراهن شماره 10 را در اختیار داشت اما در واقع یک شماره 8 انگلیسی بود و در روزهای پایانی فوتبالش اعلام کرد که نمی‌خواهد با نام‌های پل یا گازا شناخته شود بلکه G8 را ترجیح می‌دهد. در سال‌های اخیر لیگ برتر انگلیس نیز پیراهن شماره 8 بر تن سبک درستی از بازیکنان مانند نبی کیتا، راس بارکلی، ایلکای گوندوغان، فابین دلف، روبن نِوِس، یوری تیلمانس و جونجو شلوی است. شاید این موضوع پیش بیاید که جفرسون لرما در بورنموث تمرکز بیش از حد بر توپ‌گیری دارد یا هری وینکس در تاتنهام پاس‌های بسیار بلندی از عمق ارسال می‌کند و نمی‌توان آنها را شماره 8 دانست اما در نهایت آنها هافبک‌های میانی هستند.

بهترین مثال بازیکنی که نسبتی با این شماره ندارد شاید فیلیپه اندرسون در وستهام باشد که یک بازیساز خلاق است که معمولا در بال چپ به میدان می‌رود. اما اندرسون خواهان پوشیدن پیراهن شماره 10 بود که در لاتزیو نیز بر تن داشت اما مجبور شد شماره دیگری انتخاب کند چرا که این شماره در اختیار مانوئل لانزینی بود. شماره 11 نیز به رابرت اسنودگراس تعلق داشت و چاره‌ای جز پوشیدن پیراهن شماره 8 باقی نمانده بود.

در اروپا، آلمان بازیکنان بسیاری را تحویل دنیای فوتبال داده که به راحتی با پیراهن شماره 8 بازی می‌کنند. هافبک‌هایی پر انرژی و  فعال که دوست دارند در این تغییر پست حضور داشته باشند. گوندوغان که پیش از این نیز به او اشاره کردیم مثال خوبی در این زمینه است. نوری شاهین که قبل‌تر شماره 8 دورتموند را به تن می‌کرد، همین‌طور بود. تونی کروس حالا مالک این شماره پیراهن در تیم ملی آلمان و همچنین باشگاه رئال مادرید است.

تونی کروس با نمایش‌های درخشانش در تیم ملی آلمان و رئال مادرید، یکی از بهترین شماره 8های چند سال اخیر فوتبال دنیا بود.

بازیکنان 8 پوش دیگر باشگاه‌های بزرگ اروپایی از جمله آرتور در بارسلونا، سائول در اتلتیکو مادرید، ماتیاس وسینو در اینتر و لِئاندرو پاردس در پاری سن ژرمن نیز همگی انتخاب‌های مناسبی به نظر می آیند. خاوی مارتینز که در سال 2012 به بایرن پیوست، نیز هافبکی بسیار پر انرژی بود؛ هرچند گاهی این شماره را در دفاع نیز بر تن می‌کرد. با این حال دیدن پیراهن شماره 8 در هر پستی به جز هافبک میانی نیز طبیعی به نظر می‌رسد. مارسل دسایی بازیکن دیگری بود که برای فرانسه با شماره 8  در خط دفاعی به میدان می‌رفت؛ هرچند او نیز مانند مارتینز  ذاتا هافبک بود و انتخاب این شماره، طبیعی به حساب می‌آمد.

یان رایت نیز با تبدیل شدن به بهترین گلزن باشگاه آرسنال باعث شد که پوشیدن این پیراهن در خط حمله عادی شود. در حالی‌که با حضور او، آلن اسمیت و پل مرسون پیراهن‌های شماره 9 و 10 را بر تن می‌کردند. وین رونی در سه سال ابتدایی حضورش در منچستریونایتد شماره 8 مناسبی به نظر می‌رسید و شاید دلیل این موضوع شباهتش به گاسکویین بود که بر حسب اتفاق در اورتون نیز شماره 18 متعلق به او را بر تن می‌کرد. اندی جانسون که در فصل 05-2004 به دلیل عملکرد درخشانش در کریستال پالاس به تیم سال لیگ برتر نیز راه پیدا کرد، یک مهاجم دیگر بود که با شماره 8 برای پالاس، اورتون، فولام و کویینز پارک رنجرز به میدان رفت.

با این‌که به نظر می‌رسد یک شماره 8 نمی‌تواند در دو بال به راحتی بازی کند اما فردی لیونبرگ در آرسنال این کار را انجام داد؛ هرچند او شبیه یک هافبک باکس تو باکس با توانایی گلزنی بالا به نظر می‌رسید؛ بنابراین این شماره برای او مناسب بود. هرچند برای دیه گو پروتی از رم که یک وینگر تمام عیار بود، این شماره عجیب به نظر می‌رسید.

تکامل شماره 8 مانند نقش کوین دی بروین و داوید سیلوا در منچسترسیتی است. از نظر تئوری آنها هافبک‌های میانی هستند اما اجازه دارند که در حملات شرکت کنند و یک پنج ضلعی هجومی را شکل دهند. هیچ‌کدام از آنها در واقع شماره 8 نیستند اما دی بروین در گفتگو با یک نشریه بلژیکی “هِت لاسته نیوز” از این نقش ابراز رضایت کرد و گفت:” من در واقع به عنوان یک شماره 10 بازی نمی‌کنم، بلکه یک شماره 8 آزاد با حرکات فراوان در تمام نقاط زمین هستم.” موقعیت این چنینی زیادی پیش نمی‌آید که یک پست نیاز به شفاف‌سازی‌های بیش‌تر داشته باشد اما به صورت کلی شماره 8 مانند یک نمونه از بازیکن کریکت است که هم می‌تواند توپ را حفظ کند و هم به آن ضربه بزند.