شماره پیراهن‌های تاریخی؛ شماره 7، شماره‌ای برای برندهای شخصی
هفت‌یک– درحالی‌که سایر شماره پیراهن‌ها به دلیل رابطه‌ای که با یک پست خاص در میدان دارند به شماره‌ای خاص تبدیل می‌شوند، پیراهن شماره 7 به دلیل رابطه‌ای که با بازیکنانی خاص داشته به شماره‌ای نمادین تبدیل شده است.
وینگر راست پستی فریبنده و جذاب در تیم نیست و گاهی حتی به پای درخشش وینگر چپ نیز نمی‌رسد. اما شماره 7 پس از شماره 9 و 10، سومین شماره پیراهن مورد احترام در دنیای فوتبال به حساب می‌آید. البته که این شماره نشانگر آغاز شدن شماره‌های بازیکنان هجومی است. از زمانی‌که استفاده از شماره پیراهن در دوره سیستم 5-3-2 آغاز شد، شماره‌های 11-10-9-8-7 به خط حمله تعلق داشت. در حالی‌که تفاوت‌های فاحش در استفاده از شماره پست‌های دفاعی در مناطق مختلف جهان وجود دارد، تفاوت در استفاده از اعداد هجومی بسیار کم‌تر است. شماره 7 چه با حضور در خط حمله سه نفره و چه در خط هافبک 4 نفره، در سمت راست به میدان می‌رود.
شماره 7 به صورت خاص در دو باشگاه بسیار معروف شده است. مهم‌ترین آنها باشگاه منچستریونایتد است که جرج بست اولین بازیکن مشهور آنها با این شماره پیراهن به میدان رفت. در واقع بست، بزرگِ خاندان این شماره در یونایتد محسوب می‌شود. با این حال این موضوع کمی افسانه‌ای به نظر می‌رسد. بست این شماره را زمانی می‌پوشید که تیم‌ها، درطول یک فصل، شماره‌های ثابتی نداشتند. درضمن برای بازیکنی با قابلیت بازی در پست‌های گوناگون، پوشیدن شماره‌های مختلف اتفاق غیر معمولی نبود. بست نیز گاهی شماره 7 را بر تن می‌کرد که معروف‌ترین بازی با این شماره، در جریان پیروزی برابر بنفیکا در فینال جام باشگاه‌های اروپا در سال 1968 است. اما این شماره به صورت دائم به او تعلق نداشت و تنها در 30 درصد بازی‌هایی که برای منچستریونایتد انجام داد، آن را بر تن داشت.
جورج بست اولین شماره 7 بزرگ منچستریونایتد بود؛ هرچند او تنها در 30 درصد از بازی‌هایی که برای شیاطین سرخ انجام داد، این شماره را به تن کرد.
او در 52 درصد بازی‌ها، شماره دیگر وینگر زمین یعنی 11 را پوشید و در 18 درصد دیگر نیز شماره 8، 9 یا 10 را بر تن کرد. این ایده که جرج بست آغاز‌کننده تاریخ پر افتخار پیراهن شماره 7 در منچستریونایتد بوده، غیرمنصفانه نیست اما او خودش اهمیتی برای این موضوع قائل نبود. او حتی در آخرین روزهای حضورش در این باشگاه نیز با شماره 11 به میدان می‌رفت.
برایان رابسون، اسطوره دیگر منچستریونایتد، اهمیت زیادی برای این موضوع قائل بود. او با پیراهن شماره 7 در وست برومویچ آلبیون رشد کرد و آن را از استیو کاپل در منچستریونایتد گرفت. این درحالی‌که او در پست هافبک میانی بازی می‌کرد. پس از آن اریک کانتونا جانشین او شد. این بازیکن شماره‌های متفاوتی را در طول دوران حضور خود در فوتبال فرانسه به تن کرده بود اما در منچستریونایتد با شماره 7 ارتباط ویژه‌ای داشت چرا که جانشین رابسون در ترکیب اصلی شده بود و برایان مک کلر با شماره 9 از خط حمله به خط میانی رفته بود.
کانتونا با پوشیدن پیراهن شماره 7 منچستریونایتد، اعتبار دوباره‌ای به آن داد و آن را به یک شماره مهم در این باشگاه تبدیل کرد.
و این کانتونا بود که بیش از بست و رابسون سبب شد که پیراهن شماره 7 در تاریخ شیاطین سرخ به یک شماره نمادین تبدیل شود. دیدن این شماره بر تن یک مهاجم به جای یک هافبک غیرعادی بود اما این موضوع بسیار شبیه به کانتونا بود: بازیکنی که نقش خود را به شیوه‌ای غیرعادی در زمین ایفا می‌کرد.
حالا شماره 7 منچستریونایتد به مشکلی جدی تبدیل شد. وقتی کانتونا از این تیم جدا شد، سر الکس فرگوسن تصمیم گرفت که افتخار پوشیدن این پیراهن را به دیوید بکام بدهد و این موضوع به تدی شرینگهام، جانشین کانتونا در خط حمله، اجازه می‌داد که پیراهن شماره 10 که آن زمان بر تن بکام بود را بپوشد. بکام به عنوان یک هافبک سمت راست انتخاب خوبی برای این شماره بود. او با ترکیب گری نویل با شماره 2 در سمت راست و همچنین رایان گیگز با شماره 11 و دنیس اروین با شماره 3 در سمت دیگر زمین، به سنت دیرینه بریتانیایی‌ها برای شماره‌گذاری بازیکنان در زمین احترام گذاشتند.
دیوید بکام قبل از پوشیدن پیراهن شماره 7، شماره 10 منچستریونایتد بود اما با رفتن کانتونا، این پیراهن ویژه را در اختیار گرفت و آن را به برندشخصی خود تبدیل کرد.
بکام پیراهن شماره 7 تیم ملی انگلیس را نیز بر تن داشت و چنان ارتباطش با این شماره عمیق بود که آنها را وارد برند شخصی خود نیز کرد. علامت مد لباس فرزندان او در همکاری با برند مارکز و اسپنسر به عنوان DB07 شناخته می‌شد. او 7 سال این پیراهن را بر تن داشت و پس از آن به رئال مادرید پیوست. پس از جدایی این بازیکن در سال 2003، منچستریونایتد بهترین جانشین را برای پیراهن شماره 7 خریداری کرد. او دیوید بلیون نبود- هرچند او نیز می‌توانست گزینه خوبی باشد- بلکه کریستیانو رونالدو بود. رونالدو در ابتدا در سمت راست خط میانی به میدان می‌رفت؛ بنابراین انتخاب این شماره منطقی بود؛ هرچند او در ابتدا خواهان پوشیدن پیراهن شماره 28 شده بود که همان شماره‌اش در اسپورتینگ لیسبون بود. با این حال فرگوسن تاکید داشت که او با شماره 7 به میدان برود تا تاکیدی برای رونالدو و هواداران این باشگاه باشد که انتظار می‌شود او هم به ستاره‌ای مانند کانتونا و بکام تبدیل شود. و ثابت شد که این تصمیم درست بود. رونالدو نه تنها توانست انتظارات را برآورده کند بلکه مانند بکام این شماره را وارد برند شخصی خود کرد: CR7.
رونالدو ابتدا قصد داشت پیراهن شماره 28 منچستریونایتد را به بپوشد اما با اصرار فرگوسن، شماره 7 پوشید و پس از آن، در همه تیم‌های بعدی، همین پیراهن را به تن کرد.
پس از این‌که رونالدو نیز مانند بکام، منچستریونایتد را به مقصد رئال مادرید ترک کرد، مشخص شد که باشگاه منچستریونایتد که علاقه زیادی به برندینگ دارد، خواهان افزایش ارزش و غنی‌تر کردن تاریخچه پیراهن شماره 7 است. مایکل اوون که یک مهاجم بود برای مدتی این پیراهن را بر تن داشت؛ هرچند پیش از او نیز کانتونا و رابسون مهاجمانی بودند که با شماره 7 به میدان رفته بودند. او نیز مانند بست و رونالدو برنده توپ طلا بود.
بعد از جدایی اوون، آنتونیو والنسیا پس از فصل موفقیت آمیز 12-2011 و انتخاب شدن به عنوان بهترین بازیکن فصل موفق شد پیراهن شماره 7 را از آن خود کند. هرچند او در فصل 13-2012 عملکرد بسیار بدی داشت و تصمیم گرفت بار دیگر شماره 25 را بر تن کند. این تصمیمی غیرعادی بود اما با توجه به انتقال او به دفاع راست که مرزهای حرکت شماره 7 را در میدان گسترش می‌داد، منطقی به نظر می‌رسید.
پس از او، نوبت به آنخل دی ماریا رسید که مجبور شد علی‌رغم میل باطنی خود این شماره را بر تن کند. او اخیرا در این باره گفت: ” وقتی به منچستریونایتد رفتم، دیدم که شماره 11 در دسترس است. این شماره پیراهنی است که پیش از آن بارها وقتی جوان‌تر بودم، بر تن کرده بودم و دوست داشتم بار دیگر آن را بپوشم. شماره 11 در رئال مادرید در اختیار بازیکن دیگری بود. بنابراین من 22 را انتخاب کرده بودم. آنها در یونایتد شماره 7 را به من دادند. من حق انتخاب نداشتم. شماره 11 را دوست داشتم اما این اتفاق رخ داد. اینجا در پاری‌سن ژرمن حق انتخاب داشتم پس شماره 11 را انتخاب کردم!”
و در حالی‌که منچستریونایتد برای نشان دادن اهمیت شماره 7 تلاش می‌کرد، هیچ‌کس نمی‌توانست به خوبی در این شماره بدرخشد. دی ماریا نیز به همین سرنوشت دچار شد و ممفیس دیپای نیز یک ناامیدی محض دیگر بود. بنابراین الکسیس سانچس که حداقل شخصا خواهان دریافت این شماره بود و پیش از این نیز هر موقع توانسته بود در تیم‌هایی چون کولو کولو، اودینزه، آرسنال و تیم ملی شیلی آن را بر تن کرده بود، شماره 7 را پوشید. این شماره در حال حاضر در منچستریونایتد خالی است و شبیه به یک جام زهر است. به نظر می‌رسید که برونو فرناندس علاقه کمی برای پوشیدن آن داشت اما در نهایت شماره 8 را ترجیح داد که چون در اختیار خوان ماتا بود به شماره 18 اکتفا کرد که یادآور تاریخ تولد همسرش بود و شاید یک وسواس جدید در یونایتد به یاد پل اسکولز ایجاد کند.
رائول برای 14 سال پیراهن شماره 7 رئال مادرید را در اختیار داشت و باعث شد تا بازیکنانی مانند فیگو، بکام و کریس رونالدو، مجبور به پوشیدن شماره‌های دیگری شوند.
تنها بعد از جدایی رائول بود که رونالدو در رئال هم به پیراهن شماره 7 محبوبش رسید.
پس از منچستریونایتد نوبت به رئال مادرید می‌رسد. آنها در سال‌های 2003 و 2009 بکام و رونالدو را از منچستریونایتد به خدمت گرفتند اما هیچکدام نتوانستند پیراهن شماره 7 محبوب خود را در برنابئو بر تن کنند. در واقع این اتفاق برای لوییس فیگو نیز تکرار شده بود که در سال 2000 با انتقالی رکوردشکن از بارسلونا به رئال مادرید پیوسته بود. همه آنها در باشگاه‌های قبلی خود پیراهن شماره 7 را بر تن داشتند اما هیچ یک موفق نشدند آن را در بدو ورود به سانتیاگو برنابئو تحویل بگیرند زیرا این شماره در اختیار یک بازیکن بود. رائول گونزالس پیراهن شماره 7 رئال مادرید را برای 14 سال باورنکردنی از 1996 تا 2010 به تن داشت و در فاصله سال‌های 2000 تا 2007 نیز با همین شماره برای تیم ملی اسپانیا بازی کرد تا به نمادین‌ترین بازیکن شماره 7 پوش قاره اروپا تبدیل شده باشد. سایر بازیکنان توان رقابت با او را نداشتند. فیگو شماره 10 را انتخاب کرد، بکام شماره 23 را به احترام مایکل جردن، ستاره دنیای بسکتبال، به تن کرد و رونالدو نیز یک فصل با شماره 9 به میدان رفت که خبر خوبی برای هوادارانی بود که پیراهن رئال مادرید در فاصله سال‌های 2003 تا 2007 را خریداری کرده بودند چرا که شماره رونالدوی برزیلی در دوران حضورش در برنابئو نیز 9 بود. رونالدوی جدید در نهایت موفق شد در فصل 2010 پیراهن شماره 7 را تصاحب کند و هشت سال پس از آن نیز این پیراهن را بر تن داشت تا این که به یوونتوس پیوست.
خوان کوادرادو پس از حضور کریستیانو رونالدو در یوونتوس این شماره پیراهن را به او تقدیم کرد. وینگر کلمبیایی با انتشار پستی در اینستاگرام خود در این باره نوشت: ” بخشندگی بهتر از هدیه گرفتن است.” رونالدو از سال 2010 تا به حال تنها یک بار پیراهنی با شماره دیگر را بر تن کرده است. در سال 2013 وقتی رئال مادرید در یک بازی به احترام رائول، میزبان السد بود، این بازیکن یک نیمه برای این تیم قطری و یک نیمه برای رئال مادرید بازی کرد. رونالدو در این بازی به رائول اجازه داد که پیراهن شماره 7 قدیمی خود را بر تن کند و این بدین معنا بود که رونالدو مجبور شد با پیراهن شماره 11 که هرگز پیش از آن نپوشیده بود، به میدان برود.
از سویی این اقدام منطقی به نظر می‌رسید. در حال حاضر رونالدو به بازیکنی تبدیل شده که بیش‌تر در سمت چپ بازی می‌کند. اما جدا از این مورد، رونالدو به پوشیدن شماره 7 محبوب خود ادامه می‌دهد و عصر وینگرهایی که مدام جابجا می‌شوند، باعث شده که ماهیت شماره پیراهن‌ها نیز به صورت گسترده تغییر کند.
در طول 15 سال گذشته تغییراتی در استفاده از وینگرهای راست پا در سمت چپ و وینگرهای چپ پا در سمت راست ایجاد شده که به آنها اجازه داده تا فضای کافی برای ورود به محوطه دفاعی حریف و شوتزنی را داشته باشند. این درحالی‌که نقش سنتی حرکت وینگرها در طول زمین، از سوی مدافعان کناری ایفا می‌شود. بنابراین نسلی از بازیکنان را شاهد هستیم که با شماره پیراهن‌هایی رشد کرده‌اند که در تضاد با پست فعلی آنهاست.
رئال مادرید مثال خوبی برای این موضوع است. رونالدو یک وینگر راست بود که به یک وینگر چپ در سطح جهانی تبدیل شد و به پوشیدن شماره 7 ادامه داد. گرت بیل یک وینگر چپ فوق‌العاده بود که به یک وینگر راست در سطح جهانی تبدیل شد و به پوشیدن پیراهن شماره 11 ادامه داد. تنها به این دلیل که بکام و گیگز شماره‌های درست 7 و 11 را در خط میانی منچستریونایتد در دهه 90 میلادی بر تن می‌کردند، نمی‌توان گفت که رونالدو و بیل با شماره 7 و 11 در خط حمله رئال مادرید در فاصله 10 ساله 2010 تا 2020 کار اشتباهی انجام داده‌اند.
حالا یک بازیکن چه شماره 7 و چه شماره 11 را بر تن داشته باشد پست خود را با توجه به پای تخصصی‌اش انتخاب می‌کند و چندان ارتباطی به جهتِ بالی که در آن حضور دارد، پیدا نمی‌کند. فرانک ریبری راست پا در 15 سال اخیر برای مارسی، بایرن مونیخ و فیورنتینا شماره 7 را بر تن کرده و این در حالی‌که در سمت چپ میدان حضور دارد و کسی نیز اعتراضی به این موضوع نداشته است.
شماره هفت‌های منچستریونایتد در سال‌های اخیر، هیچ یک نتوانستند درخشش ستاره‌های قبلی را تکرار کنند؛ از جمله دی ماریا که اصلا علاقه‌ای به پوشیدن این شماره نداشت.
در واقع بر عکس این شرایط – که یک وینگرِ راستِ چپ پا شماره سنتی این پست را بر تن کند- عجیب‌تر به نظر می‌رسد. آندری یارمولنکو، بازیکن وستهام یونایتد، همیشه در سمت راست بازی می‌کند اما در پیراهن شماره 7 عجیب به نظر می‌رسد چرا که چپ پاست. بازیکنانی مانند ریچارلیسون، رحیم استرلینگ، سون هیونگ مین و جیدون سانچو همگی می‌توانند در هر دو سمت میدان بازی کنند اما چون راست پا هستند شماره 7 را بر تن می‌کنند.
این تکامل بدین معناست که شماره 7 چند کاره‌ترین شماره در میان شماره‌های هجومی است. درحالی‌که به خوبی در سمت راست زمین سازگاری دارد، پوشیدن آن برای بازیکنانی که در سمت چپ حضور دارند نیز قابل قبول است. درحالی‌که بازیکنانی مانند جیمز میلنر، جان مک گین و انگولو کانته نیز با حضور در مرکز میدان آن را بر تن می‌کنند. در عین حال مهاجمانی مانند کانتونا، رائول، لوییس سوارز، داوید ویا و آنتوان گریزمان نیز در خط حمله با این شماره حضور داشته‌اند. همه این موارد نشان می‌دهد که تاریخچه پیراهن شماره 7 بیش‌تر از پست یک بازیکن، مربوط به بازیکنانی است که آن را بر تن داشته‌اند.
عالییی بود