شماره پیراهن‌های تاریخی؛ شماره 3، قلمرو مدافعان چپ
هفت‌یک– اگر انتقال حاتم بن عرفا به رئال وایادولید یک شگفتی باشد، انتخاب شماره پیراهن او نیز دست کمی از یک شگفتی ندارد. با وجود این‌که گزینه‌های در دسترس بسیاری برای یک هافبک هجومی وجود دارد – برای مثال شماره 8 – بن عرفا تصمیم گرفت که شماره 3 را به تن کند. حتی با این‌که واقعا نمی‌تواند دلیل این تصمیمش را توضیح دهد. او در کنفرانس خبری در این باره گفت:” این شماره‌ای است که… خب گزینه‌های کمی وجود داشت بنابراین من شماره 3 را انتخاب کردم. من احساس کردم که این شماره شکل خوبی روی پیراهن دارد.” و بعد از این حرف، این شماره را در هوا کشید تا منظورش را بهتر نشان دهد. ظاهرا تقارن شکل عدد 8، کیفیت زیبایی‌شناسی کافی را برای این بازیکن فرانسوی نداشته است.
شماره 3 به صورت خاص شماره‌ای جادویی در دنیای فوتبال به حساب نمی‌آید. با این حال بدون شک بسیار جذاب‌تر از پیراهن شماره 2 است. تمایل مدافعان چپ با ذهنیتی بسیار هجومی‌تر از مدافعان راست- احتمال بیش‌تری دارد که آنها به هافبک یا وینگر چپ تبدیل شوند، تا مدافع میانی- به این معناست که آنها از پویایی، حرکات هجومی و کیفیت ضربات آزاد بهتری برخوردارند.
با این حال پیراهن شماره 3 به صورت خاص برای مدافعان چپ نیست و شرح تفاوت‌ها به اندازه زیادی شبیه به روایت پیراهن شماره 2 است. در انگلیس مدافع چپ در سیستم 5-3-2 قدرت حرکت زیادی داشت و این در حالی بود که هافبک میانی و هافبک راست به عقب زمین می‌رفت تا دفاع سه یا چهار نفره را شکل دهد.
روبرتو کارلوس که در تیم ملی برزیل شماره 6 می‌پوشید، در رئال مادرید شماره 3 را به تن می‌کرد.
برزیلی ها نیز از الگوی مدافع راست انگلیس استفاده می‌کردند اما در آرژانتین این‌طور نبود و به جای آن بازیکن میانی سمت راست- شماره 4- به عقب زمین می‌آمد. اما در سمت دیگر زمین قضیه کاملا برعکس بود. در آرژانتین شماره 3 دفاع چپ بود اما در برزیل بازیکن میانی چپ با شماره 6 کسی بود که در این پست قرار می‌گرفت و شماره 3 مدافع وسط به حساب می‌آمد. بنابراین یک تیم آرژانتینی به صورت سنتی در دفاع شماره‌گذاری 3-6-2-4 داشت، در حالی‌که تیم برزیلی 6-3-4-2- بود. معمولا دفاع به دو نیمه تقسیم می‌شد و مدافعان میانی و کناری به صورت معکوس بودند. این در حالی‌که در اروگوئه ترکیبی از دو الگوی رایج در برزیل و آرژانتین استفاده می‌شد. آنها از الگوی برزیل در سمت راست دفاع و از الگوی آرژانتین در سمت چپ استفاده می‌کردند. سیستم اروگوئه از نظر پیشرفت سیستم 5-3-2 در منطقی‌ترین حالت خود قرار داشت و دو بازیکن میانی سمت چپ و راست با شماره‌های 4 و 6 به عقب برمی‌گشتند تا 6-3-2-4 را شکل بدهند. این شماره‌ها (2 و 3) که به طور کلی به مدافعان کناری اختصاص دارد، در اروگوئه متعلق به مدافعان میانی است. دیگو گودین همیشه در سطح باشگاهی پیراهن شماره 2 را بر تن می‌کند و در سطح ملی پیراهن شماره 3 می‌پوشد.
در بین این کشورها تنها آرژانتین است که در آن شماره 3 مدافع چپ است و این موضوع با تجربه خوان پابلو سورین در ویارئال به صورت موکد درآمده است. هرچند سورین نیز در طول زندگی حرفه‌ای خود شماره‌های زیادی را بر تن کرد اما شماره محبوب او بدون شک پیراهن شماره 3 بود که در ریورپلاته و پاری‌سن ژرمن آن را می‌پوشید. اما با حضورش در ویارئال در سال 2004 متوجه شد که این شماره پیش از او بر تن رودولفو آروابارنا، مدافع چپ آرژانتینی، است. سورین در آن زمان تصمیم گرفت که پیراهن شماره 12 را انتخاب کند و از یک علامت به اضافه در بین اعداد لباس خود استفاده کند تا نشان دهد هنوز پیراهن شماره 3 را بر تن دارد. این اتفاق کمی پیش‌تر رفت و او این به‌علاوه را شبیه به صلیب کرد تا تعهد خود به دین مسیحیت را نیز به اندازه علاقه‌اش به شماره 3 نشان دهد.
با توجه به این‌که پیراهن شماره 3 می‌تواند توسط یک مدافع چپ یا مدافع میانیِ سمت چپ استفاده شود اما بهترین صاحبان این شماره کسانی بودند که می‌توانستند در هر دو پست به میدان بروند. معروف‌ترین دارنده پیراهن شماره 3 پائولو مالدینی است. او با این‌که به صورت ذاتی راست پا بود و در چند بازی ابتدایی خود با پیراهن میلان در سمت راست خط دفاعی حضور پیدا کرد اما حضور مائورو تاسوتی باعث شد که به سمت چپ برود و برای بیش از یک دهه در همان پست باقی ماند و پس از آن در سال‌های پایان فوتبال خود نیز به عنوان مدافع میانی سمت چپ به فوتبالش ادامه داد. کار او با پای چپ به اندازه‌ای خوب و راحت بود که بسیاری حتی متوجه نمی‌شدند که او در ابتدا راست پا بوده است.
باشگاه میلان به احترام پائولو مالدینی، پیراهن شماره 3 را بازنشسته کرد.
باشگاه میلان پس از خداحافظی مالدینی از دنیای فوتبال در سال 2009 تصمیم گرفت که شماره 3 را نیز به احترام این بازیکن بازنشسته کند و این کاری بود که پیش از این برای شماره 6 به احترام فرانکو باره‌سی نیز صورت گرفته بود. اما آنها تعهد دادند که در صورت حضور هر یک از پسران مالدینی در تیم اول میلان این شماره را به او اهدا کنند.
دنیل مالدینی 18 ساله در حال حاضر عضو تیم جوانان میلان و اصلی‌ترین گزینه برای دریافت این شماره پیراهن است و با این که یک هافبک هجومی راست پاست اما تماشای نام مالدینی با شماره 3 در پیراهن راه راه قرمز و مشکی میلان برای یک بار دیگر بسیار لذت‌بخش خواهد بود. در واقع چزاره مالدینی، پدر پائولو، نیز در دهه 50 و 60 میلادی یک سوییپر فوق‌العاده بود و گاهی این شماره را بر تن می‌کرد و این بدین معناست که دنیل می‌تواند به سومین نسل از خانواده مالدینی تبدیل شود که پیراهن شماره 3 میلان را می‌پوشد.
اشاره به شرایط غیرمعمول هلند و بلژیک در این زمینه نیز خالی از لطف نیست. در این دو کشور مدافعان با شماره‌هایی کاملا متفاوت با سایر دنیای فوتبال به میدان می‌روند. آنها خیلی ساده در طول خط دفاع از شماره های 5-4-3-2 استفاده می‌کنند. غیرعادی‌ترین جنبه این اتفاق، شماره 5 مدافع سمت چپ است. با این حال تماشای یک شماره 3 در سمت راست قلب دفاع عجیب به نظر می‌رسد. بازیکنانی مانند یاپ استام، توبی آلدروایرلد و حالا یوئل ولتمن در طول این سال‌ها این شماره را در آژاکس بر تن کردند و همه آنها توانایی بیش‌تری برای بازی به عنوان مدافع راست داشتند، تا مدافع چپ.
با این حال همه تیم‌ها از سیستم دفاعی 4 نفره استفاده نمی‌کردند و وقتی بازیکنان خط دفاعی تنها 3 نفر بودند شرایط استفاده از شماره پیراهن کمی عجیب می‌شد. روش انگلیسی‌ها در چنین شرایطی ساده بود: شماره 2 و شماره 3 به وینگ-بک (wing-back) تبدیل می‌شدند. این روش هنوز هم استفاده می‌شود و در سال‌های اخیر مارکوس آلونسو که در این پست بسیار راحت‌تر از یک مدافع است شماره 3 را بر تن می‌کند. عجیب است که یک شماره پیراهن تا چه حد می‌تواند کیفیت یک وینگ‌بک را تعیین کند. استفاده او به جای شماره‌های 3 یا 2، 7 یا 11 بپوشد، به صورت خودکار، خطرناک‌تر و با شجاعت به نظر می‌رسد.
استفاده از شماره 3 در هر نقطه دیگر به صورت اساسی، احساس اشتباهی به تماشاگر می‌دهد با این حال تعداد بازیکنان به یاد ماندنی که با شماره 3 در پست مدافع راست بازی کردند، بیش‌تر از بازیکنانی است که با شماره 2 در پست مدافع چپ به میدان رفتند. باکاری سانیا در آرسنال این شماره را به مدت 7 سال بر تن داشت و مایکون نیز این شماره را در منچسترسیتی استفاده می‌کرد. تاتنهام نیز در اوایل دهه 90 میلادی به صورت متوالی از شماره 2 و 3 در پست‌های اشتباه استفاده می‌کرد. لیورپول نیز دو شماره 3 معروف داشت که در پست مدافع راست به میدان می‌رفتند: آبل ژاویر و استیو فینان که می‌توانستند در پست چپ نیز حضور داشته باشند اما در راست بسیار راحت‌تر بودند. فابینیو نیز با شماره 2 در موناکو حضور داشت و این در حالی بود که اکثرا به عنوان هافبک میانی به میدان می‌رفت اما این موضوع پذیرفته شده بود چرا که او در ابتدا به عنوان مدافع راست به این تیم پیوسته بود. او حالا در لیورپول شماره 3 را بر تن می‌کند که منطق چندانی ندارد اما حضور قدرتمندانه او در زمین بدین معناست که می‌تواند این موضوع را به صورت کامل طبیعی کند. او قدم در جای پای بازیکن سابق لیورپول، ژابی آلونسو، گذاشته که وقتی به بایرن مونیخ رفت شماره 14 محبوبش در اختیار بازیکن دیگری بود و تصمیم گرفت شماره 3 را بر تن کند.
آساموا جیان شماره 3 را دارای یک قدرت ویژه می‌دانست و علی‌رغم پستش، این شماره را به تن می‌کرد.
معروف‌ترین بازیکن شماره 3 با تفکرات هجومی آساموا ژیان است که به دلیل درخشش در ترکیب تیم ملی غنا در رقابت‌های جام ملت‌های آفریقا و جام جهانی در یادها مانده است. او در تیم‌هایی چون اودینزه، رن، ساندرلند و همچنین در سال‌های حضورش در قطر، دوبی، چین، ترکیه و هند نیز با شماره 3 به میدان می‌رفت. او در این باره اظهار داشت: ” پیراهن شماره 3 پیراهنی است که من در زمان نوجوانی در غنا بر تن می‌کردم. این شماره قدرتمند است. اگر در حال برداشتن چیز سنگینی باشید، پیش از آن‌که آن را بردارید تا 3 می‌شمارید. اگر بخواهید به کسی هشدار دهید، نیز بعد از این‌که سه بار این کار را کردید وارد عمل می‌شوید. ”
در زمان پیوستن او به ساندرلند پیراهن شماره 3 بر تن کیران ریچاردسون بود؛ بنابراین ژیان تا تابستان بعدی با شماره 33 به میدان رفت و در آن زمان ریچاردسون پیراهن محبوب ژیان را در اختیارش گذاشت. درواقع ریچاردسون لایق احترام زیادی برای تغییر شماره پیراهن‌اش در دوران حضورش در ساندرلند است. او در ابتدا به عنوان هافبک هجومی به این تیم پیوست و پیراهن شماره 10 را بر تن کرد. وقتی به عنوان مدافع چپ به میدان رفت پیراهن شماره 3 را پوشید و پس از آن‌که وینگر چپ شد، پیراهن 11 را انتخاب کرد. کم‌تر بازیکنی پیدا می‌شود که چنین احترامی برای سنت دیرینه شماره پیراهن‌ها قائل باشد.